Ένας κόσμος που χάνεται..
"Χρόνια τώρα παρατηρώ τους απλοϊκούς, αυθεντικούς και γνήσιους ηλικιωμένους ανθρώπους στα Ημαθιώτικα Πιέρια και δεν έχω παρά να εκφράσω το θαυμασμό μου για την απλότητά τους την αξιοπρέπεια, την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την καθαρότητα της ψυχής, τη διάθεση για προσφορά, την ντομπροσύνη, την φιλοξενία, την αλληλεγγύη και άλλες πολλές αξίες που θεωρώ πως έρχονται από τα βάθη των αιώνων και που μας παραπέμπουν στην αρχαιότητα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γνήσιοι άνθρωποι της ελληνικής υπαίθρου που, χωρίς να το ξέρουν, κουβαλούν μέσα τους την πείρα και τη σοφία ενός ολόκληρου πολιτισμού, του λαϊκού μας πολιτισμού. Ενός πολιτισμού, που εμείς οι "πολύξεροι", "γραμματιζούμενοι" και τεχνοκράτες θέλουμε να ξεχάσουμε και οδηγούμαστε σε δρόμους που ούτε και εμείς ξέρουμε πού θα μας οδηγήσουν, επηρεασμένοι από τον σύγχρονο τρόπο ζωής και πολιτισμό που μας επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, η νέα τάξη και το πρότυπο της σύγχρονης ευδαιμονίας. Όσα βέβαια ο αναγνώστης θα διαβάσει αποτελούν το τέλος μιας εποχής. Δυστυχώς, η σκυτάλη αυτής της εποχής φοβούμαι πως δεν έχει άλλο δρομέα να παραδοθεί. Η νέα ταχύτητα αλλαγής της κοινωνίας, όπου το κάθε τι πεθαίνει πριν παλιώσει, πλούτισε βέβαια τους ανθρώπους σε υλικά αγαθά, τους φτώχυνε όμως σε ψυχική "ευρωστία" και ομορφιά. Κρούοντας λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου θα πρέπει να βρεθεί τρόπος μπροστά σε αυτήν τη δίνη του "σύγχρονου και υλιστικού κόσμου" να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στο χτες και το σήμερα. Αυτό το πόνημα είναι μια απειροελάχιστη προσπάθεια, ένα μικρό λιθαράκι προς αυτόν το στόχο..."
* Ο Τσιαμήτρος Κ. Ιωάννης γεννήθηκε το 1952 στην Πολωνία και κατοικεί στη Βέροια από το 1957. Σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο ΑΠΘ, εργάσθηκε σε δημόσια σχολεία του Ν. Ημαθίας και τώρα είναι συνταξιούχος από το 2008. Ήταν ταυτόχρονα χορευτής σε πάρα πολλά χορευτικά συγκροτήματα, κορυφαίο των οποίων είναι το συγκρότημα "Δόρα Στράτου" στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε παραστάσεις του επαγγελματικά, για 4 χρόνια (1976-1979). Στην συνέχεια διετέλεσε ο πρώτος χοροδιδάσκαλος των νεοσύστατων συλλόγων, "Λύκειο Ελληνίδων Βέροιας" και "Λαογραφικός Σύλλογος Βλάχων Βέροιας" (αρχές δεκαετίας 80). Από το 1982, ως καθηγητής, χοροδιδάσκαλος και Διευθυντής του Γυμνασίου Ριζωμάτων (Ημαθιώτικα Πιέρια) οργάνωσε χορευτικές ομάδες μαθητών, που κέρδισαν τέσσερις πανελλήνιες πρωτιές στους Πανελλήνιους Καλλιτεχνικούς Μαθητικούς Αγώνες στην κατηγορία του παραδοσιακού χορού. Παρακολουθεί και διδάσκει σε σεμινάρια παραδοσιακού χορού από το 1989, είναι χοροδιδάσκαλος σε πολλές χορευτικές ομάδες του Νομού Ημαθίας και με πρωτοβουλία του ιδρύεται σωματείο με τον τίτλο "Χορευτικός Όμιλος Βέροιας", στον οποίο είναι Πρόεδρος και χοροδιδάσκαλος ταυτόχρονα. Ασχολείται επίσης με την τοπική παράδοση και λαογραφία και γράφει άρθρα λαογραφικού περιεχομένου εδώ και πολύ καιρό σε γνωστή τοπική εφημερίδα της Βέροιας ("ΛΑΟΣ"). Το βιβλίο του "Λαογραφία και παράδοση των ημαθιώτικων Πιερίων" είναι η πρώτη του συγγραφική δουλειά, πόνημα επιτόπιας έρευνας 30 ετών.
Πηγή: βιβλιοnet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.