Του Στέλιου Φενέκου*
Με έκπληξη και απαξία ταυτόχρονα ακούσαμε τον πρώην υπουργό εξωτερικών κ. Κοτζιά, να δηλώνει δημόσια σε συνέντευξή του:
«Ο στρατός αρνείται να αναγνωρίσει τα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας. Ο στρατός πρέπει να κάνει κάποιες ενέργειες για να εκφραστεί η αναγνώριση των συνόρων και δεν τις κάνει…..Υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα που δεν αναγνωρίζουν το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, των Παρισίων, οι οποίοι ανατρέχουν σε πρωτόκολλα του 1914, όπως είναι αυτό της Κέρκυρας, το οποίο δεν είναι νομικώς ζωντανό.»
Η συνέντευξη αυτή, όπως ήταν φυσικό, έγινε αμέσως αντικείμενο εκμετάλλευσης από την αλβανική πλευρά.
Η θέση του κ. Κοτζιά, πέραν του ότι είναι εσφαλμένη διεθνολογικά (από πλευράς διεθνούς δικαίου), παρουσιάζει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας ως επιθετικές προς τους γείτονές τους, ότι δεν υφίστανται πολιτικό έλεγχο και ότι προβαίνουν σε ενέργειες που υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές τους και την συνταγματική τάξη της Δημοκρατίας μας.
Επίσης είναι απολύτως αυθαίρετη και εναντίον της εθνικής μειονότητας της Β. Ηπείρου, η επιχειρούμενη από την πλευρά του ακύρωση του πρωτοκόλλου της Κέρκυρας (1914), ενώ ταυτόχρονα αποδέχεται την ισχύ των πρωτοκόλλων της Φλωρεντίας (1913 και 1924).
1. Πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, ενώ ταυτόχρονα αποδέχεται τα πρωτόκολλα που όρισαν το αλβανικό κράτος την ίδια εποχή.
2. Αν δεχθούμε το επιχείρημά του, ότι η παλαιότητα και μόνο του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας του 1914, του στερεί την νομική υπόσταση, τότε θα πρέπει να πούμε το ίδιο και για όλες τις συνθήκες της εποχής εκείνης, με τις οποίες έληξαν πόλεμοι, δημιουργήθηκαν κράτη, ρυθμίστηκαν σχέσεις και έγιναν ξεριζωμοί.
3. Το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, όταν υπογράφηκε, είχε την αποδοχή των Μεγάλων Δυνάμεων, της Ελλάδος, των Βορειοηπειρωτών και βεβαίως της Αλβανίας η οποία το συνυπέγραψε. Αυτό το γεγονός και μόνο του δίνει ιδιαίτερο κύρος.
4. Δεν έχει ακυρωθεί το περιεχόμενό του από καμία μεταγενέστερη σύμβαση, υπογεγραμμένη από οποιαδήποτε από τις πλευρές που το υπέγραψαν και διακήρυξαν την αποδοχή του.
5. Η μεταγενέστερη συνθήκη των Παρισίων του 1946 ορίζει ξεκάθαρα ότι το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα είναι ανοικτό και θα επιλυθεί μετά το Αυστριακό (το οποίο έκλεισε το 1955).Και ποτέ δεν επιλύθηκε.
6. Ταυτόχρονα αποκρύπτει την εντολή των τότε μεγάλων δυνάμεων το 1914 για κατάληψη της Β. Ηπείρου από την Ελλάδα, ως αναγνώριση φυσικά της ταυτότητας και της αυτονομίας της Β. Ηπείρου, αλλά και την ανακατάληψη που έγινε το 1940, γεγονότα που απεικονίζουν τον Ελληνικό χαρακτήρα της περιοχής, ο οποίος αναγνωρίζεται και εξ αυτού προκύπτει και η εκκρεμότητα των συνόρων στην συνθήκη των Παρισίων.
7. Ερμηνεύει συνεπώς την συνθήκη των Παρισίων επιλεκτικά εις βάρος μας, για να επιβεβαιώσει αποκλειστικά και μόνο τις ιδεοληψίες του.
Καταλήγοντας:
