Εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ''Ο Γεωργάκης Ολύμπιος'' - Ομιλία Γ.Συνεφάκη

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Γ.ΣΥΝΕΦΑΚΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΛΙΒΑΔΙΩΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
‘Ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ’ 
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ


ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ HELEXPO-ΔΕΘ ‘ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΛΛΙΔΗΣ’
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 30/3/2008






Αγαπητές συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, Αγαπητές φίλες και φίλοι, Κυρίες και Κύριοι


Η μοίρα η καλή, τα έφερε έτσι, ώστε εμείς οι επτά που απαρτίζουμε το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο, η Αλίκη η Χαλκιά, η Εύη η Παπαδάμ, η Άννα η Γαζέτη, η Μαρία η Καψάλη, ο Διονύσης ο Κοκκινοπλίτης, ο Κώστας ο Μουσένας και εγώ, να είμαστε εμείς σήμερα, 30 Μαρτίου 2008, που οργανώνουμε την γενέθλια γιορτή για τα 100 χρόνια του Συλλόγου μας, του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’.
Κι αυτή η μοίρα η καλή, μας κατέστησε υπόχρεους να οργανώσουμε μια τελετή αντάξια της ιστορίας του Συλλόγου, δηλαδή μία τελετή σεμνή, λιτή και απέριττη μεν, αλλά παράλληλα πλούσια σε μεστό λόγο, όπως μας υπόσχεται η παρουσία των εγκρίτων ομιλητών που έπονται και γεμάτη από τραγούδι και χορούς, όπως μας προϊδεάζουν τα μέλη των χορευτικών των Συλλόγων μας.
Το κείμενο που θα σας διαβάσω, έχει τον χαρακτήρα ενός Πανηγυρικού Πρακτικού του Διοικητικού μας Συμβουλίου και εκφράζει μία συλλογική άποψη του 7μελούς για την τελετή του αιωνόβιου πλέον Συλλόγου μας. Εγώ απλώς είμαι ο εκφωνητής  του.

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΙΒΑΔΙΩΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ‘Ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ’ λοιπόν, από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος δημιουργηθείς στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα επί Τουρκοκρατίας, είχε και έχει έντονη παρουσία στα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης από το 1908. Απαριθμεί σήμερα περί τα 500 μέλη και εκπροσωπεί την παροικία των κατ’ εκτίμηση 15.000 με 20.000 εκ Λιβαδίου Ολύμπου καταγομένων Θεσσαλονικέων, 2ης, 3ης & 4ης γενιάς. Εξέχοντα μέλη της Λιβαδιώτικης κοινότητας της Θεσσαλονίκης, έχουν χαράξει με την παρουσία τους, την ιστορία τους και τη συμβολή τους, τη ζωή της πόλης μας από υψηλές θέσεις ευθύνης, τόσο στη διοίκηση, όσο και στην κοινωνία. Το Λιβάδι του Ολύμπου έχει δώσει πολλούς άνδρες και γυναίκες στην υπηρεσία της Ελλάδας και της πόλης μας. Ο αείμνηστος Υπουργός ιατρός Αλέξανδρος Ζάννας, ο αείμνηστος Παύλος Ζάννας, ο πρέσβης Κυβερνίδης, ο αείμνηστος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Πέτρος Συνδίκας, ο νυν Πρόεδρος του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και Πρώτος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης μετά τη μεταπολίτευση Δημήτρης Ζάννας, τιμηθείς από την Ακαδημία Αθηνών και την Πολιτεία για την αντιστασιακή του δράση στην Κατοχή μαζί με τον δικηγόρο και Επίτιμο Πρόεδρό μας Γιάννη Τριάρχου, ο φιλόλογος-συγγραφέας και πρ. Διευθυντής του Ιδρύματος Μ. Τριανταφυλλίδη Κώστας Προκόβας, καθώς και πολλοί άλλοι, ήταν και είναι όλοι Λιβαδιώτες, πολλοί δε από αυτούς μέλη του Συλλόγου μας. Η Θεσσαλονίκη έχει τιμήσει πολλούς, δίδοντας το όνομά τους σε σημαντικές οδούς της. Η προτομή του Ήρωα του 1821 και εξέχοντα Φιλικού Γεωργάκη Ολύμπιου, που θυσιάστηκε στο ολοκαύτωμα της Μονής του Σέκου και ο οποίος ήταν γέννημα θρέμμα του Λιβαδίου Ολύμπου, κοσμεί εδώ και πολλά χρόνια το χώρο του πάρκου της Χ.Α.Ν.Θ.
Ο Σύλλογός μας εκπροσωπεί στη μεγαλούπολη της Θεσσαλονίκης μας το Λιβάδι Ολύμπου, την πατρίδα του Ήρωα Γεωργάκη Ολυμπίου, των μεγάλων δασκάλων Άνθιμου Ολυμπιώτη και Αθανασίου Αστερίου, το Λιβάδι των ανθρώπων που συμμετείχαν σε κάθε εθνικό αγώνα και σε κάθε αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εκπροσωπεί ένα χωριό που βρίσκεται εδώ και τουλάχιστον 8 αιώνες σκαρφαλωμένο στα 1.200 μέτρα, στο Τιτάριο όρος, τμήμα της οροσειράς του Ολύμπου, ψηλά από την αρχαία Τριπολίτιδα, όπου εκτεινόταν η Περραιβική Δωδώνη και ευωδιάζει ιστορία. Εκπροσωπεί ένα χωριό απομονωμένο και ξεχασμένο από τα κέντρα αποφάσεων, στα όρια και στην τομή τριών νομών (Λαρίσης, Πιερίας, Κοζάνης) και τριών περιφερειών (Θεσσαλίας, Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας) της Ελλάδας. Οι μόνιμοι 3.000 κάτοικοι του Λιβαδίου, αμιγείς Βλάχοι, με παροιμιώδη ευγενή συμπεριφορά, ζουν ευπρεπώς, ασχολούμενοι κυρίως με την κτηνοτροφία, την γεωργία, την υλοτομία και το εμπόριο. Αυτοί οι ακρίτες των συνόρων της απέραντης μοναξιάς τους, γράφουν καθημερινά ιστορία, αντιστεκόμενοι όσο μπορούν στην αδιαφορία ή την επιλεκτική μνήμη του επίσημου κράτους και των συνιστωσών του, αντιστεκόμενοι στις τάσεις του πανελλήνιου πληθυσμιακού φυλλορροήματος της περιφέρειας και στην καθημερινή υποβάθμιση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και μορφωτικής τους ζωής.
Αυτόν τον ιστορικό οικισμό εκπροσωπεί ο Σύλλογός μας και εδώ και 100 χρόνια τον στηρίζει με κάθε δύναμη και επιδεικνύει απέναντί του κάθε μορφής αλληλεγγύη.


Τρεις είναι οι Σταθμοί στη ζωή του αιωνόβιου πλέον από φέτος Συλλόγου μας.
Τρεις σταθμοί, τρεις εποχές, εποχές δραματικές, όπως έχει καταγράψει η ιστορία της πόλης μας και της χώρας.


Πρώτος Σταθμός. 1908. Τέσσερα χρόνια πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους. Η ίδρυση του Συλλόγου μας, υπό των εν Θεσσαλονίκη παροικούντων Βλαχολιβαδιτών του Ολύμπου, υπό την επωνυμίαν ‘Ο ΟΛΥΜΠΟΣ’.
Την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης, θα μας την μεταφέρει και περιγράψει πολύ καλύτερα, αμέσως μετά ο κος Αστέρης Κουκούδης, ο άνθρωπος που βρήκε και μας έφερε τα τεκμήρια της γέννησης του Συλλόγου μας από την Γεννάδιο Βιβλιοθήκη των Αθηνών. Επιγραμματικά μόνον αναφέρω, ότι ο Σύλλογος ιδρύθηκε ‘ώστε να αντιδράσει συστηματικώς και αδιαλείπτως και δια παντός ηθικού και νομικού μέσου, κατά του Ρωμουνικού προσηλυτισμού’, όπως γράφει το 1ο καταστατικό μας. Έφτασαν μάλιστα οι Λιβαδιώτες της εποχής εκείνης, λόγω της τρομερής Ρουμανικής προπαγάνδας, στο σημείο να θέσουν ως άρθρο 2 ότι ‘Κύριος και πρωτεύων σκοπός του Συλλόγου έσται η κατάργησις της κοινώς Κουτσοβλαχικής λεγομένης γλώσσης και η εισαγωγή της Ελληνικής ως οικογενειακής γλώσσης των Βλαχοφώνων Ελλήνων’
Το καταστατικό αυτό το συνέταξε ο Κωνσταντίνος Νικολαϊδης, γυμνασιάρχης, ο άνθρωπος που συνέγραψε και εξέδωσε το 1ο Λεξικό της Κουτσοβλαχικής γλώσσας, το 1909. Μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της υπέρτατης εθνικής προσφοράς ενός επιστήμονα, ο οποίος ηρωικά εισηγείται την κατάργηση της γλώσσας που πρωτομίλησε, αγάπησε, μελέτησε, εμβάθυνε και κατέγραψε με τα μέσα της εποχής εκείνης.
Αξίζει να μνημονεύσει κανείς τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι συνέστησαν τον Σύλλογο και αποτελούν το 1ο Δ.Σ. και τα ιδρυτικά μέλη. Όλο και θα φέρει στις μνήμες κάποιων από μας τους προγόνους μας, ή προγόνους ξεχασμένους, ονόματα γνωστά, ή ονόματα χαμένα στην παραζάλη της ιστορίας, οικογένειες που πλέον ζουν αλλού και η ζωή έκοψε τον ομφάλιο λώρο τους με το Λιβάδι.
Ελευθέριος Χατζηκώστας (Ιατρός) Πρόεδρος, Δημήτριος Ζάννας (Ιατρός) Αντιπρόεδρος, Λάζαρος Αντωνιάδης (Καθηγητής) Γεν. Γραμματεύς, Ιωάννης Μπαλτατζής (Διευθ. αστικής Σχολής) Ειδ. Γραμματεύς, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου (Έμπορος) Ταμίας. 
Σύμβουλοι: Ιωάννης Βούβαρης (Υποδηματοποιός), Γεώργιος Γριζόπουλος (Εμπορομεσίτης), Σοφοκλής Βελλίδης (Υπάλληλος Τραπέζης), Μιχαήλ Τσοβαρίδης (Ξενοδόχος), Ανέστης Παχύνας (Καφεπώλης), Τζων Τέγος (Υπάλληλος) και ο συντάξας Κωνστ. Νικολαΐδης (πρώην Γυμνασιάρχης). 
Εγκρίνουν και υπογράφουν οι: Ιωάννης Ν. Ζάννας, Χαριλ. Γ. Ζουζακίδης, Σωτ. Ζήσης, Αλκιβιάδης Δ. Τσαπούλης, Δημ. Χ. Παρασκευάς, Σωτήριος Δήμου Ρέχας, Ξενοφών Καλαμπαλίκης, Σωτήριος Αθ. Μιάτης, Αντώνιος Κ. Φωτίου, Δ. Βλαχάβας, Λάζαρος Πασχάλης, Γεώργιος Ιωαννίδης, Αντώνιος Κυλώνης, Πέτρος Ν. Περδίκης, Χρήστος Πάικος, Σωτήριος Κοκήδης, Θωμάς Περδίκης, Θωμάς Π. Πελιάφας, Αναστάσιος Ν. Τσιτσιφάκης, Κωνσταντίνος Ευθυμίου, Σαράντης Δημητρίου, Αστέριος Παχέος, Νικόλαος Γ. Χρυσοχόος, Λάζαρος Ν. Χαλκιάς, Ιωάννης Α. Κάλφας, Ιωάννης Γ. Γριζόπουλος, Αθανάσιος Καράλας, Στέφανος Κ. Παπασυννεφάκης, Αντώνιος Πετράκης, Χρίστος Ν. Γανούσης, Κώστας Παπασυννεφάκης.
Με ιστορικά αποδεδειγμένο ρόλο και ενεργό συμμετοχή στον Μακεδονικό Αγώνα, ολόκληρες οικογένειες των εν Θεσσαλονίκη Λιβαδιωτών, έδρασαν, βοήθησαν σε μέγιστο βαθμό στην απελευθέρωσή της και αμέσως αγκάλιασαν το δεύτερο μεταναστευτικό ρεύμα που αφίχθηκε μετά το 1912 από το ορεινό και άγονο Λιβάδι, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και ζωή.
Οι νεοαφιχθέντες, με την βοήθεια των προγενεστέρων και χάρις και στις δικές τους προσπάθειες, σύντομα εντάχθηκαν κοινωνικά, δούλεψαν, μορφώθηκαν, πρόκοψαν, διακρίθηκαν και προς μεγάλη τους τιμή, δεν ξέχασαν. Αντάμωναν και αλληλοβοηθούνταν πάντοτε. Σ’ αυτό βοήθησε και ένα σημαντικό Λιβαδιώτικο στέκι που υπήρχε από το 1917 στην μικρή πλατεία απέναντι από τον Λευκό Πύργο, το παληό και φιλόξενο καφενείο του Θανασάκη Σαγκούνη. Εκεί συγκεντρώνονταν οι εν Θεσσαλονίκη παροικούντες Λιβαδιώτες και εκεί κατέφθαναν οι εκ Λιβαδίου ορμώμενοι, είτε για να εγκατασταθούν εδώ μόνιμα αναζητώντας άμεσα στέγη και δουλειά, είτε γιατί υπήρχαν προβλήματα υγείας και χρειάζονταν βοήθεια, είτε γιατί έπρεπε να «κόψουν την προίκα» καθώς πάντρευαν κόρη και κατέβαιναν για πρώτη και ίσως και τελευταία φορά στη ζωή τους στην μεγάλη πόλη.
Ως και οι ταλαιπωρημένοι Λιβαδιώτες στρατιώτες που επέστρεψαν από την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, βρήκαν εκεί πρόθυμα και στοργικά Λιβαδιώτικα χέρια που τους βοήθησαν ποικιλοτρόπως.


Δεύτερος Σταθμός. 1929. Επανασύσταση του Συλλόγου μετά τις εθνικές τραγωδίες του 1922-23


Ο επί Τουρκοκρατίας ιδρυθείς Σύλλογος, εικάζεται ότι έπρεπε να ανασυσταθεί, επειδή πιθανότατα για νομικούς λόγους δεν ίσχυε το προγενέστερο θεσμικό καθεστώς. Ορισμένοι λοιπόν Λιβαδιώτες, μαζεύτηκαν στις 28 Ιουλίου 1929 στο ξενοδοχείο «Μπρίστολ» του Γιάννη Ταγόπουλου και έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από το 2ο καταστατικό του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης «Ο ΟΛΥΜΠΟΣ». Επειδή τα προ του 1950 αρχεία του Συλλόγου μας δεν υπάρχουν πλέον, σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες άλλων συμπατριωτών, τον Σύλλογο επανασύστησαν οι Λάζαρος Κυλώνης, Τάκης Καλαμπαλίκης, Σωτήρης Μάτης, Αντώνης Κουτσιάης, Δημήτρης Λιάκος, Θωμάς Κάλφας, Κων/νος Ιατρού, Χαρίλαος Χρηστίδης, Κων/νος Παράσχος, Γιάννης Παπαθεοδώρου, Γιάννης Ταγόπουλος και άλλοι, των οποίων τα ονόματα δεν κατέστη δυνατόν να εντοπισθούν.
Κύριο μέλημα και φροντίδα του Συλλόγου και των ήδη εγκατεστημένων στην Θεσσαλονίκη μελών, ήταν να βοηθήσουν όλους εκείνους που έρχονταν από το Λιβάδι. Διακεκριμένοι συμπατριώτες με υψηλά αξιώματα και απλοί ιδιώτες, ανεξάρτητα από το αν ήταν Πρόεδροι, Μέλη των Δ.Σ. ή απλά Μέλη του Συλλόγου, βοήθησαν κατά καιρούς και με κάθε τρόπο τους νεοφερμένους στην εξεύρεση εργασίας και στέγης. Βοήθησαν να εισαχθούν παιδιά σε Τεχνικές Σχολές και Ιδρύματα και να αποκατασταθούν μετέπειτα επαγγελματικά. Ασθενείς νοσηλεύθηκαν σε Νοσοκομεία με παρεμβάσεις του Συλλόγου σε δύσκολες εποχές και πολλοί αναξιοπαθούντες Λιβαδιώτες ενισχύονταν οικονομικά κατά τακτά διαστήματα και κυρίως μετά την Κατοχή, επειδή υπέφεραν σε μεγάλο βαθμό.
Το μεταναστευτικό ρεύμα της δεκαετίας ’50 -’60 ήταν επίσης μεγάλο, ωστόσο εντάχθηκε ομαλότερα στην κοινωνία της Πόλης μας, πάντοτε με αρωγό τον Σύλλογο.
Πολλαπλή και ποικιλόμορφη ήταν και η βοήθεια του Συλλόγου και προς την γενέτειρα μήτρα, το Λιβάδι, από την αρχή ακόμη της δράσης του.
Με δαπάνες του έγινε η πρώτη υποδομή ύδρευσης του χωριού, η συλλογή κι ο έλεγχος καταλληλότητας των νερών με μέριμνα του επί σειρά ετών και με ανεκτίμητη προσφορά προς τα κοινά Προέδρου (και μετέπειτα Επιτίμου Προέδρου) Γεωργίου Σακελλαρόπουλου και η κατασκευή στις «3 Βρύσες» που επί χρόνια εξυπηρέτησε τις Λιβαδιώτισσες νοικοκυρές. Φανάρια φωτισμού «λουξ» φώτισαν τα σοκάκια και τις αίθουσες των Σχολείων, τα οποία ενισχύονταν επίσης οικονομικά για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της λειτουργίας τους. Νέες στέγες στις εκκλησίες, συμμετοχή στις δαπάνες για την περίφραξη στο Κιόσκι και την αναστύλωση της Μονής της Αγίας Τριάδας, την κατασκευή του καμπαναριού στον Προφήτη Ηλία, επισκευές των Δημοτικών Σχολείων και συμμετοχή επίσης στην ανέγερση του ανδριάντα του Ήρωα Γεωργάκη Ολύμπιου.
Με δαπάνες του Συλλόγου και επί χρόνια, έως το 1958, προσφέρονταν στους κατοίκους είδη πρώτης ανάγκης, με κριτήρια οικονομικο-κοινωνικά, σε μια προσπάθεια ανακούφισης άμεσων αναγκών πτωχών ή πολυμελών οικογενειών του χωριού.
Η προβολή του χωριού ήταν ένας ακόμη στόχος του Συλλόγου. Δημοσιεύματα σε έγκριτα περιοδικά και εφημερίδες και διαλέξεις από πνευματικούς ταγούς που ήταν μέλη του, συνέβαλαν κατά πολύ στην επίτευξη του στόχου αυτού. Το Λιβάδι έγινε ευρύτερα γνωστό σε πολλούς Θεσσαλονικείς, ορισμένοι από τους οποίους έγιναν φανατικοί λάτρεις του.
Όλη λοιπόν αυτή την πολυποίκιλη προπολεμική και μεταπολεμική δραστηριότητα του Συλλόγου, ήρθε να φρενάρει το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967. Η δράση του, όπως όλων των Συλλόγων, απαγορεύθηκε επί χρόνια. Κάποιοι όμως, όπως οι Γιώργος Βακάλης και Λάκης Πούλιος, κατάφεραν μέσα από τις αντίξοες συνθήκες να τον κρατήσουν στοιχειωδώς ζωντανό και έτσι ο Σύλλογος μας δεν διαλύθηκε.


Τρίτος Σταθμός. 1973-75. Αφύπνιση του Συλλόγου – Μεταπολίτευση


Ο Σύλλογος επανενεργοποιήθηκε σε μία σύσκεψη στο «Καφέ Ήλιον» της οδού Μητροπόλεως, το 1973. Ένα εννεαμελές Δ.Σ. με τους Ηλία Καραβίδα, Τάσο Βάντη, Κώστα Πούλιο, Κώστα Γκρίζο, Μήτσο Ματθαίου, Περικλή Ρέχα, Χρυσάνθη Σακελλαροπούλου, Μαρία Κίσσα και Ευανθία Τσαχαλίνα, επωμίσθηκε την ευθύνη της επαναδραστηριοποίησής του και του νέου κύκλου ζωής του.
Το καταστατικό τροποποιήθηκε. Ο Σύλλογος πήρε την σημερινή επωνυμία «Ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ» και έκανε νέο ξεκίνημα. Άφησε πίσω του στο πριν, μια εποχή γεμάτη δυσκολίες και δράση και στράφηκε προς το μέλλον, προσαρμοσμένος στις νέες συνθήκες και ανάγκες που επικρατούσαν. Βασική σκέψη του νέου Δ.Σ. ήταν η συσπείρωση της νεολαίας γύρω από τον Σύλλογο, με πρωτεργάτη τον τότε Πρόεδρο Ηλία Καραβίδα, το οποίο και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Βλέπουμε σήμερα εδώ τα αποτελέσματα αυτής της επιτυχίας, βλέπουμε τους τότε νεολαίους με γκρίζους κροτάφους πλέον, αλλά πάντα νέους και πάντα δίπλα στον Σύλλογο.
Αυτή η πνευματική και κοινωνική ευρωστία του Συλλόγου, θα ήταν ενδεχομένως μια φευγαλέα αναλαμπή χωρίς διάρκεια, αν δεν υπήρχε ένα σταθερό σημείο αναφοράς, μια Στέγη, μια Λέσχη, μια Φωλιά. Ένα όνειρο λοιπόν, που είχε ξεκινήσει από τον Σωτήρη Μάτη γύρω στο 1965, πήρε σάρκα και οστά 10 χρόνια αργότερα, στις 22-11-1975, με τα εγκαίνια της ιδιόκτητης πιά Λέσχης μας. 
Το Δ.Σ. που έκανε τα εγκαίνια της Λέσχης μας αποτελείτο από τους : Ηλία Καραβίδα, Τάσο Βάντη, Κώστα Πούλιο, Κώστα Γκρίζο, Περικλή Ρέχα, Τάσο Καζλάρη και Ηλία Ματθαίου, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν τα ονόματα όλων : Από αυτό του κ. Δημήτρη Ζάννα, που στάθηκε πάντοτε μέγας αρωγός στον Σύλλογο, έως και του καθενός, που έδωσε από το υστέρημά του ό,τι μπόρεσε.
Η ύπαρξη της Λέσχης υπήρξε σταθμός στην ιστορία του Συλλόγου και επέδρασε καταλυτικά και αποφασιστικά στην μετέπειτα πορεία του.
Η ύπαρξη στέγης, η προσέλευση της νεολαίας και η συμμετοχή του καθηγητή Φυσικής Αγωγής και χοροδιδάσκαλου Γιάννη Μπάμπα, δημιούργησαν το 1976 τον Χορευτικό Όμιλο του Συλλόγου, που αποτελούμενος από μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές και εργαζόμενους και μετά από πολλές ώρες μόχθου, προέβαλλε με τις εμφανίσεις του το Σύλλογο και το Λιβάδι σε άπειρες πολιτιστικές εκδηλώσεις εντός και εκτός πόλεως, 
Το 1978 η παλιά φρουρά αποτραβήχτηκε, δίνοντας την σκυτάλη σε άξια Λιβαδιώτικα χέρια, σε νέο αίμα, σε φρέσκιες ιδέες.
Οι προεδρίες του Γιώργου Χατζημπούσιου συνέχισαν ακάθεκτα την ανοδική πορεία του Συλλόγου, επιτυγχάνοντας περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των μελών και χαρίζοντας στον παιδόκοσμο του Λιβαδίου την Παιδική Χαρά, που μέχρι σήμερα απολαμβάνουν όλοι, και τους χώρους άθλησης Μπάσκετ και Βόλλευ.
Ο Σάκης Καρασούλης και ο αδικοχαμένος Βαγγέλης Μόσχης που ακολούθησαν, αξιοποίησαν την ύπαρξη της Λέσχης, πλουτίζοντάς την με νέες εκδηλώσεις και νέο εξοπλισμό. 
Ο Γιάννης Μπάμπας ανέβασε και πάλι τον Χορευτικό Όμιλο στα ύψη, συγκεντρώνοντας γύρω του νέα φουρνιά παιδιών και ίδρυσε την πρώτη Τράπεζα Αίματος του Συλλόγου. 
Ο πρόωρα επίσης χαμένος Κώστας Πούλιος που ακολούθησε, συνέχισε το ίδιο έργο με την ίδια ζέση.
Η οικονομική εξόρμηση για την κατασκευή και τοποθέτηση της προτομής του Ήρωα Γεωργάκη Ολύμπιου σε πλατεία της Θεσσαλονίκης πέτυχε και το επόμενο Δ.Σ. με Πρόεδρο τον Γιάννη Φακαλή, κατόρθωσε να διοργανώσει μια άρτια τελετή στην Πλατεία της ΧΑΝΘ, όπου στήθηκε η προτομή του Ήρωα στις 21-11-1993, παρουσία Υπουργών, του Δημάρχου κ. Κοσμόπουλου, Βουλευτών κλπ.
Η τετραετία ’93 -’97, ήταν επίσης μια γόνιμη περίοδος για τον Σύλλογο, που την σημάδεψαν σημαντικά έργα και δράση : Αγοράστηκε επί Δ.Σ. των Γιάννη Φακαλή, Αχιλλέα Τσαμπαλή, Άσπας Καραβίδα, Κώστα Γκρίζου, Κώστα Μουσένα, Αυγής Γαλάνη και Λάζαρου Μπάμπα και ανακαινίστηκε η διπλανή αίθουσα, που διπλασίασε τον χώρο μας, του έδωσε την σημερινή μορφή και προσέδωσε ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στις δραστηριότητες του Συλλόγου. Εκδόθηκε το 1995 το πρώτο Ευρετήριο του Συλλόγου, με τον τίτλο «Παροικία Λιβαδιωτών Θεσ/νίκης». 
Την σκυτάλη από τον Γιάννη Φακαλή ανέλαβε ο Μήτσος Τσανούσας συνεχίζοντας το έργο των προηγουμένων και επαυξάνοντάς το. Ακολούθησε ο πανταχού παρών, ακούραστος και πολλές φορές αφανής από σεμνότητα παρά την τεράστια προσφορά του Κώστας Γκρίζος.
Ο Τάσσος Δίκας, ο νέος Πρόεδρος το 2001 και οι συν αυτώ και για πρώτη φορά 3 νεολαίοι, με φρέσκιες ιδέες, με όρεξη, με νέα οράματα και στόχους, ανέβασαν τον πήχη ψηλά με πολλές εκδηλώσεις και δραστηριότητες.
‘Ηδη η συμμετοχή της νεολαίας άρχισε να αποδίδει καρπούς και από τότε, σταθερά έως και σήμερα, υπάρχουν πάντοτε 3 φοιτητές στα 7μελή Δ.Σ.
Τα μετέπειτα Διοικητικά Συμβούλια, με Πρόεδρο τον υποφαινόμενο, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να συνεχίζουν αξιοπρεπώς μέχρι και σήμερα, να προσπαθούν να κρατήσουν τον πήχυ στα ύψη των αρχών που ετέθησαν με την έναρξη του 21ου αιώνα, βάζοντας απλώς ρεφενέ ο καθένας τις δυνατότητές και τις δεξιότητές του. Κι αυτά όλα, μέσα σε ένα πνεύμα πατριδογνωσίας και όχι πατριδολαγνείας, μέσα σε ένα πνεύμα διατήρησης και μετεξέλιξης της παράδοσης των προγόνων μας και όχι περιστασιακής νεκρανάστασης των εθίμων τους.


Αγαπητές συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, Αγαπητές φίλες και φίλοι, Κυρίες και Κύριοι
Τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά, αν ο Σύλλογος δεν πλαισιωνόταν από ανθρώπους της προσφοράς, από ανθρώπους της ανιδιοτέλειας, από ανθρώπους της ευγενούς κατάθεσης ψυχής, μέλη ή και φίλους μας. Το να επιχειρήσει να τους μνημονεύσει κανείς όλους, κινδυνεύει ή να μακρηγορήσει υπέρμετρα ή να λησμονήσει κάποιους και θα ήταν άδικο.
Αλλά μου είναι αδύνατον προσωπικά να μην μνημονεύσω, αν και γνωρίζω ότι θα υποστώ καρτερικά μετά την μήνι της σεμνότητάς του, πέρα από όλους τους άλλους μεγάλους μας δωρητές, τον μέγα πνευματικό δω-ρητή του Συλλόγου μας, το άξιο τέκνο του Λιβαδίου, τον κύριο Κώστα Προκόβα. Ο Κώστας Προκόβας μας εδώρησε τα δικαιώματα δύο μεγάλων έργων του, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ και ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΥΤΣΟΒΛΑΧΙΚΗΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΔΙΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, τα οποία όλοι μας τα απολαύσαμε και τα απολαμβάνουμε. Μας εδώρησε επίσης και άλλα δύο του βιβλία, τα οποία είναι υπό έκδοση, ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ - ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ ΟΛΥΜΠΟΥ και τα ΛΑΪΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΛΙΒΑΔΙΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, τα οποία εντός ολίγων εβδομάδων θα τα απολαύσουμε όλοι μας και πάλι. Ο ομιλών έχει την ευτυχία να έχει διαβάσει τα χειρόγραφα και σας διαβεβαιώνει ότι ο αγαπημένος μας Κώστας, ο άνθρωπος που μας ακούμπησε την ψυχή με το Κιόσκι μας και τους ντροπαλούς πανσέληνους έρωτές μας, θα μας συγκινήσει και πάλι με την γλαφυρότητα της πέννας του και την απέραντη ευαισθησία της γραφής του.
Μου είναι αδύνατον επίσης να μην μνημονεύσω δύο άλλες μεγάλες προσωπικότητες του Συλλόγου μας, τον κύριο Δημήτρη Ζάννα, μέγα δωρητή μας, τον νυν Πρόεδρο του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και Πρώτο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης μετά τη μεταπολίτευση, καθώς και τον κύριο Γιάννη Τριάρχου, τον Επίτιμο Πρόεδρό μας. Οι δύο αυτές προσωπικότητες τιμήθηκαν πρόπερσι από την Πολιτεία μαζί με άλλες έξη, για την αντιστασιακή τους δράση στην Κατοχή.
Δεκάδες φωτισμένοι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, κατέθεσαν τις τεράστιες γνώσεις τους στα μέλη μας. Δεκάδες ειδικοί επιστήμονες, ιατροί, σεισμολόγοι, πολεοδόμοι, ιστορικοί, αρχαιολόγοι, ενημέρωσαν τα μέλη μας για θέματα του ενδιαφέροντός τους. Ο μαέστρος και μουσικοσυνθέτης Άκης Γεροντάκης οργάνωσε τη μουσική μας ομάδα. Κλίνουμε το γόνυ στον αδικοχαμένο μας Βασίλη Θεοδωρή, τον αγαπημένο μας Μπίλλη, που ζωντάνεψε τη λέσχη μας, την έκανε επί δεκαετία πόλο συσπείρωσης. Χαιρετίζουμε την αγάπη με την οποία μας περιβάλλουν οι αδελφοί Σύλλογοι, Κατερίνης, Αθήνας και ο Εξωραϊστικός του Λιβαδίου.
Νοιώθουμε ως Συμβούλιο την εσωτερική ανάγκη να τους ευχαριστήσουμε από καρδιάς για την προσφορά τους, όπως και τόσους και τόσους άλλους, για όλα όσα προσέφεραν στο Σύλλογο.
Και όσον αφορά, τόσο την επίσημη πολιτεία, όσο και τις αρχές της πόλης μας, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι καλό θα ήταν να σκύψει πάνω στα ζητήματα αυτά που προβάλλονται έντονα από την ιστορία του Συλλόγου μας. Να δει με καθαρότερο μάτι, αν και πώς θα πρέπει να στηρίζει τέτοιες προσπάθειες. Να αξιολογεί ενδεχομένως καλύτερα τις επιχορηγήσεις της, όταν, πότε και πού τις δίνει και γιατί. Να αποτίσει επιτέλους τον δέοντα φόρο τιμής στον μεγάλο ήρωα Φιλικό Γεωργάκη Ολύμπιο, τον επιτελικό στρατιωτικό νου της Επανάστασης του 1821 στα Βαλκάνια, που μαζί με τον Ρήγα Φεραίο, τον θεωρητικό της νου, έθεσαν με τις θυσίες τους τις βάσεις για την απελευθέρωσή μας. Να ιεραρχεί καλύτερα την ονοματολογία των οδών της και να μετονομάσει κάποια λεωφόρο με σημερινό, ανώδυνο και αμιγώς γεωγραφικό στίγμα όνομα, σε λεωφόρο Γεωργάκη Ολυμπίου. Ίσως η οδός Λαγκαδά, από την Πλατεία Δημοκρατίας έως τον κόμβο του Δήμου Νεαπόλεως, να είναι μία κάποια καβαφική λύσις. Ο Σύλλογος υποκατέστησε την Πολιτεία, προσφέροντας το άγαλμα του Ήρωα. Ας ανταποδώσει και η Πολιτεία τα ίσα.


Αγαπητές συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, Αγαπητές φίλες και φίλοι, Κυρίες και Κύριοι


Πώς να μερέψει ο νους σ’ ένα σεντόνι, Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά, γράφει ο ποιητής. Πώς να κλείσεις σε λίγες παραγράφους μια ζωή 100 ετών, που την έγραψαν χιλιάδες άνθρωποι σε διαφορετικές εποχές, κάτω από διαφορετικές ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, μέσα από πολέμους, καταστροφές, εμφυλίους, πραξικοπήματα και δημοκρατική ομαλότητα;
Ίσως η αρραγής αυτή αιωνόβια σχέση όλων αυτών των ανθρώπων γύρω από ένα κύτταρο συσπείρωσης όπως είναι ο Σύλλογός μας, να είναι η απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας, μιάς εποχής σκληρής, ανηλεούς, άκαρδης, κυνικής και ωμής.
Ίσως η πολύχρωμη πολιτικά, διαταξική και υπερταξική κοινωνικά, διαστρωματωμένη μορφωτικά και πολυεπίπεδη οικονομικά πληθυσμιακή ομάδα που απαρτίζει το Σύλλογό μας, να είναι μία απάντηση στις περισπούδαστες αναλύσεις των ειδικών περί κοινωνικής συνοχής.
Ίσως η θαλπωρή της λέσχης μας, όπου μπροστά σε ένα ποτηράκι με ιαματικό τσίπουρο Λιβαδίου, άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης, διανοούμενοι και επαγγελματίες, φοιτητές και άνθρωποι του μόχθου, καλοστεκούμενοι και μεροκαματιάρηδες, νοιώθουν μέλη μιάς και της ίδιας οικογένειας, να είναι η απάντηση στους πολυδιαφημισμένους δερμάτινους καναπέδες της μοδάτης ψυχανάλυσης.
Πολύ πιθανόν να μην είναι σε όλα αυτά η απάντηση. Είναι όμως κάτι πολύ ανθρώπινο, κάτι γνήσιο και ατόφια λαϊκό, κάτι που λείπει από τη ζωή όλων μας, κάτι που δεν μπορεί να μας το προσφέρει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της χύδην διασκέδασης, τηλεοπτικής ή μη. Είναι κάτι που μας κάνει όλους μας και τον Σύλλογό μας, να νοιώθουμε έφηβοι 100 ετών και με προθέσεις να τα χιλιάσουμε.
Κι αυτό γιατί κατά βάθος όλοι ξέρουμε, άλλος ενσυνείδητα, άλλος από ένστικτο, το πόσο δίκιο έχει ο Καβάφης, όταν μας έλεγε ότι ‘Καινούργιους τόπους δεν θα βρούμε, δε θα βρούμε άλλες θάλασσες. Η πόλις θα μας ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάμε τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάμε και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζουμε’


Αγαπητές συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, Αγαπητές φίλες και φίλοι, Κυρίες και Κύριοι


Σημασία έχει το ταξίδι. Και το ταξίδι του Συλλόγου μας ήταν μακρύ και θα είναι μακρύτερο.
Οι άνθρωποι είναι οι μνήμες τους. Κι εμείς, αμνήμονες δεν θα γίνουμε ποτέ, γιατί θα παραμείνουμε πάντοτε άνθρωποι.


Σας ευχαριστούμε θερμά και από καρδιάς για την τιμή που μας κάνατε να έρθετε στα γενέθλιά μας και να μοιραστείτε τη χαρά μας.


Θεσσαλονίκη 30 Μαρτίου 2008
Γιώργος Συνεφάκης, Διονύσης Κοκκινοπλίτης, Εύη Παπαδάμ, Κώστας Μουσένας,
Αλίκη Χαλκιά, Άννα Γαζέτη, Μαρία Καψάλη