Πορίσματα Ανθρωπολογίας και Αρχαιολογίας (Μέρος 2ο)

              1904-2004 ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΑΛΛΟΓΛΩΣΣΟΙ   ΈΛΛΗΝΕΣ..

ΙΧΝΗΛΑΤΗΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΝΑ ΕΥΡΩΠΗ

συνέχεια (2) από προηγούμενο φύλλο του Dr Αχιλλέα Λαζάρου, γνωστού Βαλκανολόγου - Ρωμανολόγου

    Πορίσματα Ανθρωπολογίας και Αρχαιολογίας

   Σπουδαιότατα δεδομένα προέκυψαν και από την ανθρωπολογική έρευνα. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεόδωρος Κ. Πίτσιος επικαλούμενος πορίσματα Βουλγάρου ομολόγου του μας πληροφορεί στο πρόσφατο, 2003, σύγγραμμα: «Ιδιαίτερα για τους Έλληνες βλάχους, έχει παρατηρηθεί ότι δεν διαφέρουν ανθρωπολογικά από τους γειτονικούς τους μη βλαχικούς πληθυσμούς του ελλαδικού χώρου. Επίσης, σύμφωνα με τα συμπεράσματα του Βούλγαρου ανθρωπολόγου Peter Boev, με τα οποία  συμφωνούν και  οι προσωπικές παρατηρήσεις του συγγραφέα στην περιοχή του Κεφαλόβρυσου Πωγωνίου, οι διαφορετικές εθνογραφικές ομάδες της Ηπείρου-Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Ηπειρώτες-χαρακτηρίζονται από κοινούς ανθρωπολογικούς τύπους και την ίδια ανθρωπολογική σύνθεση» (29). Μελετώντας δε τους Αρβανίτες της Πελοποννήσου προσθέτει: «δεν διαχωρίζονται οι αρβανιτόφωνες ομάδες, από τις υπόλοιπες της Πελοποννήσου. Αντίθετα, η συγκριτική ανάλυση των ορεισιβίων Γκέκηδων της βόρειας Αλβανίας[Σκυπιτάρηδων]και των αρβανιτοφώνων της Πελοποννήσου έχει δώσει αρκετά καλή διαφοροποίηση των δύο πληθυσμιακών ομάδων, σε μια σειρά μετρικών και μορφολογικών χαρακτήρων» (30), αν και αισθητότατος είναι ο Ελληνισμός και πέρα της ελληνοϊλλυρικής γραμμής της Εγνατίας, όπως την ορίζουν οι Στράβων και Προκόπιος.

   Σχετικά υπενθυμίζεται ότι η περίπου μισό αιώνα, 1898-1959, πιστευτή ως μοναδική ‘ιλλυρική’ επιγραφή (Σκουτάρεως, Χρυσουπόλεως) αποδείχθηκε ελληνική και μάλιστα χριστιανική του 6ου-7ου μ. Χ. από την Ljuba Ognenova (31).

 Graecia Ισιδώρου Σεβίλης και Grecita adriarica L. Braccesi

   Την ίδια χρονική περίοδο, 7ο αι. μ.Χ., σχηματικά ομολογείται ελληνικότητα του Ιλλυρικού από τον πανεπιστήμονα επίσκοπο Σεβίλης και κατόπιν αρχιεπίσκοπο Ισπανίας Ισίδωρο, που το αποκαλεί Graeciam.(32). Κατ’ ακολουθίαν δεν ενέχει υπερβολή ο καθορισμός

από τον ακαδημαϊκό Milutin Garasanin (33) του εδάφους των Ιλλυριών μεταξύ των βορείων συνόρων της σημερινής Αλβανίας και των εκβολών του Νάρου ή Νάρωνος, ποταμού της Δαλματίας. Επιπρόσθετα σημειώνει ότι ο εκρωμαϊσμός Ιλλυριών πραγματώνεται ταχύτερα, όπου προηγείται ελληνική παρουσία και συνακόλουθη επίδραση (34), την οποία ενδελεχώς έχει διερευνήσει ο Ρουμάνος ακαδημαϊκός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου Vasile Parvan (35). Ανέλυσε τη Δαλματική γλώσσα, ρωμανική της ιλλυρικής αυτής περιοχής, και βρήκε μεικτή εθνολογική σύνθεση, «ιλλυρο-ιταλο-ελληνική»!

   Στη Στριδώνα άλλως τε της Δαλματίας γεννήθηκε ο μετέπειτα άγιος Ιερώνυμος (36), που  αναδείχθηκε διάσημος διδάσκαλος δίγλωσσος, χρήστης της ελληνικής και λατινικής, ένας από τους πολυγραφότερους  Πατέρες της Εκκλησίας, αναθεωρητής και διορθωτής της αγίας Γραφής, η οποία έκτοτε λέγεται Vulgata (Κοινή).

   Στα παραμεθόρια Ηπειρωτών και Ιλλυριών, κατ’εξοχήν στο Δυρράχιο, θίγει θέμα διγλωσσίας ο Cabanes (37), βασιζόμενος στον Στράβωνα, κατά τον οποίο «ένιοι δε και δίγλωτοι εισι» (38). Αυτό είχε υποστηρίξει  ενωρίτερα και ο καθηγητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ιωάννης Ν. Καλλέρης.(39). Ωστόσο ο Dubuisson (40) αντί δύο γλωσσών προκρίνει δύο διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας, ηπειρωτική και μακεδονική, των οποίων οι χρήστες ομοιάζουν καθ’όλα, ώστε μερικοί να δίνουν το όνομα Μακεδονία έως την Κέρκυρα. Εν τούτοις  περισσότερο πιθανή φαίνεται ελληνο-λατινική διγλωσσία.

   Αλλά και  εντός του αμιγούς ελληνικά Ηπειρωτικού χώρου προϋπάρχει δίγλωσσος επίσκοπος(41), για τον οποίο ο Hammond γράφει: «Ο πιο περίφημος επίσκοπος κι ο πιο διακεκριμένος συγγραφεύς της Ηπείρου ήταν ο Διάδοχος της Φωτικής, που γεννήθηκε γύρω στα 400μ.Χ και αντέκρουσε τους μονοφυσίτες στη σύνοδο της Χαλκηδόνος κατά το 451μ. Χ. Η επισκοπή του η δυτικότερα ευρισκομένη στην ανατολική Αυτοκρατορία και μπορεί νάχε συντάξει  την έκκληση σε Λατινική που εκφωνήθηκε από το επισκοπάτο της Ηπείρου προς τον Λέοντα Ι • αλλά τα συγγράμματά του στην ελληνική θαυμάζονται για την καθαρότητα του ρυθμού και τον υψηλό βαθμό πολυμάθειας» (42).

   Παρόμοιες αποκαλύψεις προσφέρονται από πολλούς (43), π.χ. Vinja, Nikolanci, Parovic-Pesikan, Rendic, Bazala, Σούλης … Κατά δε τον D. Digovic (44), οι αυτόχθονες του αδριατικού τμήματος της Βαλκανικής απομιμούμενοι τους Έλληνες δημιουργούν ναυτικό ,επιδίδονται στο εμπόριο, αναπτύσσουν πνευματική ζωή, οργανώνονται πολιτικά. Αληθινή  έκπληξη προκαλεί ο σύγχρονός μας καθηγητής του Πανεπιστημίου Πάδοβας Lorenzo Braccesi  με το βιβλίο του, που φέρει τον  ευγλωττότατο τίτλο  Crecita adriatica (45). Πολύ δε περισσότερο εντυπωσιάζει πρόσφατα συγγράφοντας σε συνεργασία με την Benedetta Rossignoli το συμπλήρωμά του ,το οποίο επιγράφουν Hellenikos Kolpos (46), εννοώντας ελληνική την Αδριατική!

Οι Έλληνες της Δακίας

   «Ελληνικό» ονομάζει και τον Δούναβη ο V. Parvan (47). Έλληνες δραστηριοποιούνται διαχρονικά και στην υπερδουνάβια Δακία. Έλληνα, συγκεκριμένα δε τον Ακορνίονα, είχε επιλέξει  ως «υπουργό των Εξωτερικών»ο βασιλιάς των Δακών Βυρεβίστας (48). Έλληνες διαπρεπείς επιστήμονες, π.χ. οι Κρίτων, Απολλόδωρος συμβάλλουν στον εκπολιτισμό της Δακίας, κατά την ίδρυση και οργάνωση της σε ρωμαϊκή επαρχία. Ο πρώτος παράλληλα με τα καθήκοντα ως στρατιωτικός αρχίατρος, επί κεφαλής του υγειονομικού σώματος του αυτοκράτορα Τραϊανού, δίγλωσσος , κάτοχος της λατινικής γλώσσας και του Ρωμαίου πολίτη, συγγράφει ελληνικά και την ιστορία της υπερδουνάβιας, Δακίας, την οποία επιγράφει Γετικά δίνοντας το όνομα από τους παραδουνάβιους Γέτες. Αποσπάσματά της δε αξιόλογα διασώζει ο Ιωάννης Λυδός (49). Ο δεύτερος, ταλαντούχος αρχιτέκτων (50), κατασκευάζει την περίφημη γέφυρα στον Drobeta στον Δούναβη, ποικίλα κοινωνικά και πολιτισμικά  αριστοτεχνήματα (51), μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η περίφημη Στήλη του Τραϊανού στη Ρώμη, γνωστή  από όλον τον κόσμο (52), πλην  των Ελλήνων, αν και φιλοτεχνήθηκε από Έλληνα. Αξιολογείται  δε όχι μόνον ως καταπληκτικό έργο τέχνης ,αλλά και ως πολύτιμη ιστορική πηγή.

   Μαζί τους συμμετείχαν χιλιάδες Έλληνες, χρήστες και της λατινικής, από Μικρά Ασία, Εγγύς  Ανατολή, Κύπρο, Κρήτη (53), κυρίως Ελλάδα, ιδίως Θεσσαλία, Ήπειρο , Μακεδονία (54) Λόγος γίνεται και για Ιταλιώτες Έλληνες (55). Δεν απουσιάζουν και στην διάρκεια των σκοτεινών χρόνων, παρά τις παντοίες περιπέτειες της Δακίας (56).Κατά δε την Τουρκοκρατία καθιστούν  τις Παραδουνάβιες  Ηγεμονίες Βυζάντιο παρά το Βυζάντιο (57) και πολύ προ των Φαναριωτών καταλαμβάνουν ηγεμονικούς θρόνους, π.χ. ο Ηπειρώτης Μιχαήλ ο Γενναίος (58), ο Βορειοηπειρώτης Βασίλειος Λούπος (59)…Διακρίνονται ως ελληνιστές, διπλωμάτες και σωτήρες της Ευρώπης από τον εξισλαμισμό (!), π.χ. ο Νικόλαος Σπαθάρης – Μιλέσκος (60), μεγάλοι διδάσκαλοι του Γένους, π.χ. Νικόλαος Τζαρτζούλης (61), Δημήτριος Δάρβαρις (52) ,εθναπόστολοι, ο Ρήγας Βελεστινλής (63), μεγαλοεπιχειρηματίες και εθνικοί ευεργέτες, οι Ζάππες (64)…Υπερέβαιναν δε το εκατομμύριο (65) ψυχών μεγαλοδύναμων, προεπαναστατικά, όταν στην ελληνική χερσόνησο μόλις έφθαναν τις 800.000.

{Το άρθρο γράφτηκε σε ηλεκτρονική μορφή και σε μονοτονικό σύστημα (από μικρό βιβλίο-περίληψη του τετράτομου έργου  του Δρ Αχιλλέα Λαζάρου ) από τον Τσιαμήτρο Γιάννη, εκπ/κό χοροδιδάσκαλο}

                                                                                          Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα

                                                                                       'ΛΑΟΣ' της Βέροιας στις 4-3-2011