 |
| Dzua Natsionala a Armanjlor (Makedon-Armânjiloru / macedo-Românilor) |
~ See Here:
Οι ρίζες του σημερινού «αυτόνομου Αρουμανικού κινήματος» βρίσκονται στη Ρουμανία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και στην προσπάθεια του ρουμανικού εθνικισμού να αποκτήσει ερείσματα στις νοτίως του Δούναβη περιοχές. Η πρώτη απόπειρα διείσδυσης έγινε από τους Ρουμάνους Ion Rădulescu και Dimitrie Bolintineanu, οι οποίοι το 1853 επισκέφτηκαν τη Μακεδονία και την Ήπειρο και περιόδευσαν τα βλαχοχώρια με την υποστήριξη των Οθωμανικών αρχών. Η Υψηλή Πύλη είχε μάλιστα δώσει εντολές στο Βαλή της Μακεδονίας Ρεσέτ Πασά να βοηθήσει τους δύο Ρουμάνους λογίους κατά την περιοδεία τους «με όλες του τις δυνάμεις». Μετά την επιστροφή τους, ο μεν Bolintineanu άρχισε να γράφει φλογερά άρθρα στον Τύπο διεγείροντας το ρουμανικό αναγνωστικό κοινό, ο δε Rădulescu εξέδωσε ένα βιβλίο στα γαλλικά με τίτλο «Το όνειρο ενός απόκληρου» (Le rêve d'un proscrit) στο οποίο ισχυριζόταν ότι οι γνήσιοι Έλληνες ήταν περιορισμένοι στο ακρωτήρι Ταίναρο της Πελοποννήσου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ήταν στην πραγματικότητα Ρουμάνοι. Απηύθηνε δε θερμό χαιρετισμό στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης αποκαλώντας τους «Μακεδο-Ρουμάνους» αδερφούς του. Το επόμενο βήμα ήταν η ίδρυση στο Βουκουρέστι του Μακεδο-Ρουμανικού Κομιτάτου, το οποίο αμέσως ανέπτυξε δράση υπό το μανδύα των πολιτιστικών επαφών αποκρύπτοντας αρχικά τις βαθύτερες επιδιώξεις του.
Στην προσπάθεια προσεταιρισμού των Βλάχων της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας κρίσιμο ρόλο έπαιξε ο Απόστολος Μαργαρίτης, πρώην δάσκαλος των ελληνικών, βοηθούμενος από έναν κύκλο συνεργατών, που είχαν ζήσει ως μετανάστες στη Ρουμανία και είχαν συνδεθεί οικονομικά με το νέο αυτό βαλκανικό κράτος. Οι συνεργάτες αυτοί δεν ήταν πάντοτε βλάχικης καταγωγής, αφού μεταξύ των πιο ένθερμων υποστηρικτών του Μαργαρίτη βρίσκουμε π.χ. την ισχυρή οικογένεια Λαχοβάρη με απώτερη καταγωγή από τις Κυκλάδες(!)[1]
Παρά την υποστήριξη που έλαβαν από το πλουσιότερο έως τότε βόρειο βαλκανικό κράτος, οι ρουμανικές πρωτοβουλίες δεν φαίνεται να βρήκαν γόνιμο έδαφος, γεγονός αναμενόμενο. Οι Βλάχοι της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας ιστορικά ποτέ δεν είχαν σχέση με τους πέρα του Δουνάβεως λαούς. Αποτελούσαν αυτόχθονες πληθυσμούς με έντονες πολιτισμικές καταβολές από την ύστερη ελληνο-ρωμαϊκή και τη βυζαντινή περίοδο και επίσημη γλώσσα τους την ελληνική. Τη μαρτυρία του Βυζαντινού ιστορικού και ακαδημαϊκου Γεώργιου Παχυμέρη[2], ο οποίος χαρακτήριζε τους Βλάχους ως απογόνους των Ελλήνων του Αχιλλέα, μπορεί κάποιος να την υιοθετήσει ή να την απορρίψει. Γεγονός πάντως που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι οι δικοί μας Βλάχοι είχαν συμμετάσχει ενεργότατα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής, πολιτιστικής και εθνικής ζωής του ελληνικού λαού και είχαν λάβει μέρος μαζικά σε άπαντα τα ελληνικά επαναστατικά κινήματα της Οθωμανικής περιόδου, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το κορυφαίο εξ αυτών, εκείνο του 1821, το οποίο και κατέληξε στην οριστική αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και στην ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους. Οι δεσμοί αίματος και κοινών αγώνων που επί αιώνες είχαν αναπτύξει οι Βλάχοι με τους υπόλοιπους Έλληνες ήταν εξαιρετικά ισχυροί για να διαρραγούν μέσω ρομαντικών αναφορών στην αρχαία Ρώμη ή σε μία φαντασιακή μετανάστευση από το Βορρά:
«Δια την εξάπλωσιν της εθνικής παιδείας έχομεν αρκετά σχολεία, διδασκάλους, ιερείς, καθηγητάς, αλλά δεν έχομεν ρουμανικόν πληθυσμόν... εις χωριά όπου ο πληθυσμός αποτελείται αποκλειστικών από Βλάχους, ενώ το ελληνικόν σχολείον βρίθει μαθητών, το ρουμανικόν στερείται... ο Βλάχος συνεισφέρει εις το ελληνικόν σχολείον και αφήνει μετά θάνατον την περιουσίαν του προς εξάπλωσιν της ελληνικής μορφώσεως», γράφει ο επιθεωρητής των ρουμανικών σχολείων Λεκάντα Λαζαρέσκου σε υπόμνημά του προς τη ρουμανική κυβέρνηση την 26η Νοεμβρίου του 1901[3] για να δολοφονηθεί λίγο αργότερα από ένα Ρουμάνο φανατικό στο καφενείο του Βουκουρεστίου «Μακεδονία»[4]
Παρόμοια ήταν και η κατάσταση μεταξύ των Βλάχων αποδήμων στην ανά την Ανατολική Ευρώπη διασπορά. Ο Γιουγκοσλάβος ιστορικός Ντούσαν Πόποβιτς μελετώντας του Βλάχους των τ. γιουγκοσλαβικών χωρών γράφει χαρακτηριστικά:
«...ας μην το αρνούμαστε, οι Tσίντσαροι (Βλάχοι) αισθάνονταν Έλληνες και ήταν πράγματι φορείς της ελληνικής γλώσσας, του (ελληνικού) τρόπου ζωής και του πνεύματος, τόσο στη Δύση όσο και σ’ εμάς εδώ»[5]
Η αδυναμία των ρουμανιζόντων Βλάχων να επιβάλουν τις απόψεις τους στην πλειοψηφία των βλαχόφωνων πληθυσμών της βαλκανικής σύντομα οδήγησε τους αρχηγούς του εν λόγω κινήματος να αναζητήσουν τη σύναψη ισχυρών συμμαχιών που θα τους βοηθούσαν να ανατρέψουν τη δυσμενή για αυτούς κατάσταση. Έτσι από πολύ νωρίς βλέπουμε να προσεγγίζουν τις Οθωμανικές αρχές αυτό-προβαλλόμενοι ως οι πλέον ιδανικοί υπήκοοι του παραπέοντος Οθωμανικού κράτους. Άκρως αποκαλυπτική προς την κατεύθυνση αυτήν είναι η προκήρυξη του Απόστολου Μαργαρίτη και του Λατίνου μοναχού Jean-Claude Faveyrial το 1877:
«Αν κάποτε φταίξαμε στασιάζοντας εναντίον του νομίμου ηγεμόνα μας, αυτό πάντοτε οφειλόταν στην παρότρυνση του ελληνικού κλήρου, αιωνίου εχθρού του Ισλάμ. Μη λησμονείτε όμως, Αλβανοί αδελφοί, ότι ο Θεός έπλασε τα έθνη πριν από τις θρησκείες. Αν θέλουμε να γλυτώσουμε από την ορθοδοξία, που είναι εχθρική προς το Χριστό, την ανθρωπότητα και τις εθνότητες, ας αφοσιωθούμε, ψυχή τε και σώματι, στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Οθωμανική αυτοκρατορία είναι ο γνήσιος, ο μεγαλύτερος προστάτης μας, η ελπίδα μας, το στήριγμά μας. Ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει στα χέρια των εχθρών μας, που είναι και δικοί της εχθροί»[6]
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ο Ioan Caragiani, καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας στο Ιάσιο της Ρουμανίας, ο οποίος προσπάθησε να πείσει τους Βλάχους να παραμείνουν Οθωμανοί υπήκοοι και να αντισταθούν στην ένωση της Θεσσαλίας με την Ελλάδα, αλλά και η αλβανο-βλάχικη οικογένεια Balamaci από την Κορυτσά, μέλη της οποίας ταξίδεψαν το 1881 στην Κωνσταντινούπολη για να εκδηλώσουν την επιθυμία τους στο Σουλτάνο να ενεργήσει ώστε να επανενταχθεί η Θεσσαλία υπό τουρκική κατοχή.[7]
Στις 23 Μαϊου του 1905, υπό την επιρροή της Ρουμανικής και Αυστρο-ουγγρικής διπλωματίας ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ αναγνωρίζει ένα «μιλέτι Βλάχων», ανεξάρτητο από εκείνο των Ρωμηών.
~ (Φωτο αριστερά) Ο Αβδούλ Χαμίτ ΙΙ εικονιζόμενος ως ο Κοκκινος Σουλτάνος στο Εξώφυλλο του Γαλλικού περιοδικού Le Rire στις 29 May 1897.
Ο Αβδούλ Χαμίτ, περισσότερο γνωστός την εποχή εκείνη ως «Ο Κόκκινος Σουλτάνος» (Le Soultan Rouge) για τις άγριες σφαγές που διέπραξε εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων Αρμενίων και άλλων χριστιανών, δεν έδρασε βεβαίως ούτε βάσει ανθρωπισμού ούτε βάσει κάποιας μαζικής απαίτησης εθνικού αυτοπροσδιορισμού των Βλάχων της Μακεδονίας και της Ηπείρου, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς συνέχισαν και μετά το σουλτανικό ιραδέ να ταυτίζονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία με την ελληνική ιδέα. Η κίνηση αυτή εντασσόταν στην παραδοσιακή οθωμανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και αποσκοπούσε αφενός μεν στη διάσπαση του ελληνικού στοιχείου στα εδάφη της Αυτοκρατορίας και αφετέρου στην ανάδειξη ενός ακόμη μικρού, περιφερειακού εθναρίου το οποίο είτε θα εντασσόταν σταδιακά στον κυρίως ρουμανικό εθνικό κορμό είτε θα λειτουργούσε εις αεί ως δορυφόρος της ρουμανικής και αυστρο-ουγγρικής πολιτικής έναντι της ελληνικής παρουσίας στις περιοχές της Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Το πρόσωπο του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ ιεροποιήθηκε από τους οπαδούς του ρουμανικού κινήματος οι οποίοι συνέθεσαν μάλιστα ειδικό θούριο προς τιμήν του, σε στίχους του Constantin Belimace, απoγόνου της Αλβανο-βλάχικης οικογένειας Balamaci (o οποίος είχε γράψει και τον "εθνικό ύμνο" των ρουμανιζόντων που φέρει τον τίτλο ''Părintească dimândare''). Παραθέτουμε τον θούριο του Αβδούλ Χαμίτ αυτούσιο, όπως ακριβώς δημοσιεύεται από οργάνωση μέλος της FUEN στο διαδίκτυο[8] :
IMNUL SULTANLUI ABDUL HAMID O!
Prea naltsat shi mare
Sultan azvingator,
Ca la lutsitlu soare
Ncijinats cantam an cor!
Armanjlor libertate
Di natsie, pri loc,
Na didesh lunjinate,
Shi ts-uram cu foc!
O! Doamne-a tut putinte
Aveaglje pri Sultan,
Cu njila-a ta, prea Sfinte
Shi tronlu Otoman!
Arasunats trompete
An sute sh-njilj di bots,
A padishahlui-n ete
Cantats Armanji cu tots!
Mults anji s-banedz Sultane
Abdul Hamide Khan,
Imperator cu numa
Sultanjilor Sultan!
Μετάφραση:
ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΥΛΤΑΝΟ ABDULL HAMIT TO B’
Είσαι, μέγας και μεγαλειότατος
Ο σουλτάνος ο νικηφόρος
Ακούς μπροστά σου
το χαρούμενο τραγούδι μας
Την ελευθερία την έδωσες εσύ
Στους Βλάχους, στο λαό.
Το μεγαλείο με ζήλο
Είναι δώρα του κράτους
Θεέ μας, με τη θεία δύναμή σου
Φύλαξε τον σάχη μας
Τον Οθωμανικό θρόνο
Με το άπειρο έλεο σου.
Με χίλιες σάλπιγγες βροντά
Η ιδέα του Βλάχου.
Εύχεται το Βλάχικο εμβατήριο
Πολλά χρόνια να ζήσει ο Σουλτάνος
Χίλια χρόνια να ζήσεις Σουλτάνε μου
Ένδοξε, περίφημε βασιλιά,
Ο σουλτάνος των σουλτάνων,
Χάνε Αbdull Hamit το Β’!
«Ο Αβδούλ Χαμίτ καθισμένος στα τρόπαια της βασιλείας του».
Γερμανική γελοιογραφία του 1909
Αλληλογραφία των ηγετών του λεγόμενου αυτόνομου αρουμανικού κινήματος Iancu Perifan και
Vasile Barba με την αυτονομιστική «Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης» Γερμανίας, μέλος της FUEN, σχετικά με τη Dzua Natsionala, όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της Οργάνωσης.
Σήμερα, οι αυτό-αποκαλούμενοι «Μακεδοναρμάνοι», εις ανάμνηση αυτής ακριβώς της Οθωμανικής πολιτικής, εορτάζουν τον ιραδέ του Αβδούλ Χαμίτ (23 Μαϊου του 1905) ως εθνική τους επέτειο και εθνική ημέρα των απανταχού Βλάχων, χωρίς τους Βλάχους. Ακόμα και στη Ρουμανία και στα Σκόπια, στις χώρες όπου κυρίως εδρεύει το λεγόμενο «αυτόνομο Αρουμανικό κίνημα», η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων μένει μάλλον αμέτοχη, βλέποντας πίσω από τις δράσεις αυτές το δυσώδη κόσμο των παλαιών πολιτικών παιχνιδιών που παίχτηκαν κάποτε στην πλάτη τους.
Στην δε Ελλάδα, η επέτειος είναι τελείως άγνωστη εκτός από έναν μικρό κύκλο ακτιβιστών μίας τεχνητής και κατασκευασμένης «Βλάχικης Γλώσσας» που προωθούν ως γραπτό μέσο επικοινωνίας στη θέση της ελληνικής. Αντιγράφουμε σχετική δήλωση στην εφημερίδα Arada της Ρουμανίας (φύλλο No.7 Ιούνης 2010) με αρχισυντάκτρια την ακτιβίστρια Zoe Carabash και εκδότη το μέλος της FUEN[9] Costica Canacheu για την επέτειο της 23η Μαϊου:
«Μεγάλη τιμή που είμαστε σήμερα μαζί σας, φαίνεται ότι τελικά περνάμε την κοιλάδα, να βρούμε τον δρόμο, να φτάσουμε στη Μοσχόπολη.
Είδα την βλαχουριά μαζεμένη, όλοι μαζί εδώ, ήρθα και εγώ. Εγώ έρχομαι σε κάθε γιορτή της βλαχουριάς εδώ και αλλού όπου γίνεται αλλά μου κακοφαίνεται που στην Ελλάδα μέχρι τώρα δεν γίνεται τίποτα.
Σήμερα είναι η πρώτη φορά που γίνεται η Εθνική Ημέρα και στην Ελλάδα με τον Σύλλογο βλάχων Βέροιας.
Ο Σύλλογος βλάχων Βέροιας μέχρι τώρα μας έδωσε καλά έργα. Έκανε και αλφαβητάρι, έκανε και μαθήματα βλάχικων στα θρανία του συλλόγου, τώρα γιορτάζει και την ΕΘΝΙΚΗ ΗΜΕΡΑ .
Μου φαίνεται ότι μπήκε σε καλό δρόμο, μπήκε σε μία σειρά.
Σωτήρης Μπλέτσας – Αθήνα, Ελλάδα»[10]
Σημείωση: Κατά πόσο η δήλωση αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα εμείς δεν το γνωρίζουμε, όμως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε μία επίσημη επιβεβαίωση ή διάψευση από τους εμπλεκόμενους.
Τι λένε Βλάχοι των γειτονικών Σκοπίων και της Βουλγαρίας σχετικά με τη ''Dzua natsionala''
Ρωτήσαμε τον G. N., γεννημένο στη Βουλγαρία με καταγωγή από την Γράμμοστα, τι πιστεύει για την εθνική επέτειο που βλέπει να εορτάζεται από ορισμένες οργανώσεις-μέλη της FUEN στη χώρα του:
Dzua natsionala-mari tinji sh mari perifani.Cu dor ashteptu atsia dzua s-yiurtisescu pi Abdul Hamid. Atsel cari vatama duniaua tu Trakia. Atsel Abdul Hamid cari deadun cu mucanli mi pricunuscu ca hiu arman....em io hiu tsi voi io. Nu tsi vor ei... Aestu lipsiashti nitsi prota yrama di numa s-nu u badz iuva. Di atumtsia ahurhi sh mucaniasca propaganda-s vatamara frati cu frati pana in dzua di adza. Tsi ''sarbatoari'' iasti aesta....Tu Varyaria yiurtisescu dzua ti 3.03.1876-1878 ca dzua di Elefteria...Hellada yiurtusiashti 25.03....dzalili candu ascapara di turtsa sh Otomanus Imperiu....em armanlji (macedonarmani-macedorοmani, mucanli) adara dzuia ti Abdul Hamid. ''Mari tinji''...
Μετάφραση:
Εθνική μέρα-μεγάλη τιμή και μεγάλη περηφάνεια. Με πόνο (ψυχής) περιμένω εκείνη την ημέρα για να γιορτάσω για τον Αβδούλ Χαμίτ. Εκείνον που σκότωσε κόσμο στην Θράκη. Εκείνον τον Αβδούλ Χαμίτ που μαζί με τους ρουμάνους με αναγνώρισε ότι είμαι βλάχος... είμαι ότι θέλω εγώ. Όχι ότι θέλουν αυτοί. Ούτε το πρώτο γράμμα του ονόματος του δεν πρέπει να το βάζεις (να το εμφανίζεις) πουθενά. Από τότε άρχισε η ρουμανική προπαγάνδα και σκοτώθηκε αδερφός με αδερφό και συνεχίζεται ως σήμερα. Τι ''γιορτή'' είναι αυτή... Στην Βουλγαρία η εθνική ημέρα είναι στις 3/3 1876-1878 ως ημέρα της ελευθερίας... στην Ελλάδα γιορτάζουν στις 25 Μαρτίου... ημέρες όπου ελευθερώθηκαν από την οθωμανική κατάκτηση... οι βλάχοι (μακεδοναρμάνοι-μακεδορουμάνοι, ρουμάνοι) γιορτάζουν την ημέρα του Αβδούλ Χαμίτ. ''Μεγάλη τιμή''...
Η B. M από το Κρούσοβο, η οποία δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο, μας έγραψε τα παρακάτω (παραθέτουμε αυτούσιο το σχόλιο της):
Η B. M από το Κρούσοβο, η οποία δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο, μας έγραψε τα παρακάτω (παραθέτουμε αυτούσιο το σχόλιο της):
Zoi gemati me ironie: sto spiti mas me ton baba mou milousame vlaxika, kai me tin mama mou elinika, kai eixamai kultura "ku un ok, arm'n s'xiba". Omos simera ekini pou krivondane na poune pos einai Vlaxi, simera einai i pio megali patriotes kai giortazoune 23 maiou san giorti ton Vlaxon!
Ο M. G, γεννημένος στα Σκόπια με καταγωγή από την Γράμμοστα, μας είπε τα εξής:
Tsi hairi avum di aesti lucri? Ca na vatamam, ca na mpartsam, ca na ncacem? Una eta nu n achicasim cu propaganda aesta. Una eta vor s na moara, s na adara mucanj, ama di giaba la suntu tuti, nitsi na adrara nitsi va na adara mucanj. Cu 5 inshi ghiftsa tsi aduna cu elj nu pot tsiva. Noi na him pirifanj pi zartsina a noasta , zartsina di elinovlahi, ca papanjlji a noshtsa tuts aclo suntu faptsa, tu Ellada. A atselj 5, 50 ica 500 cara s vor s hiba daci, s hiba mucanj, s adara dzua, s hiba pirifanj cu abdul hamid, nu i luyursheasti can!
Μετάφραση:
Τι προκοπή είχαμε από αυτά τα πράγματα; Επειδή σκοτωθήκαμε, επειδή χωριστήκαμε, επειδή μαλώνουμε; Μια ζωή δεν συνεννοούμαστε μ' αυτή την προπαγάνδα. Μια ζωή θέλουν να μας πεθάνουν (εξαφανίσουν), να μας κάνουν ρουμάνους αλλά μάταια τα κάνουν όλα, ούτε μας έκαναν ούτε θα μας κάνουν ρουμάνους. Με 5 παρακατιανούς που μαζεύουν μαζί τους δεν μπορούν (να πετύχουν) τίποτα. Εμείς είμαστε περήφανοι για την ρίζα μας, ρίζα ελληνοβλάχικη, επειδή όλοι οι παππούδες μας εκεί γεννήθηκαν, στην Ελλάδα. Εκείνοι οι 5, 50 ή 500 αν θέλουν να είναι Δάκες, να είναι Ρουμάνοι, να κάνουν (να γιορτάσουν) την μέρα, να είναι περήφανοι με τον Αβδούλ Χαμίτ, δεν τους υπολογίζει (εκτιμάει) κανείς!
Ο V. S από το Μοναστήρι, με καταγωγή από την Μοσχόπολη μας αναφέρει:
Ku acel ''Irade'' intrara la turclj doj uominj kaj nu li mutrea armnjli anoshtri, ami treadze la Rumunjli..
Tu Skopja lu strigara prezidentul al Rumanii, a nu strigara vrnu di tu Grcija. Di aista pot s'ved kace propaganda adara multe lukre ci nu s'ntu kum lipseashte....Peanarga, va zjina dzua k'ndu daljihja va sheasa nafoara...
Μετάφραση:
Μ εκείνον τον ''Ιραδέ'' [του 1905] μπήκαν (προσχώρησαν) στους Τούρκους δυο άνθρωποι οι οποίοι δεν κοιτούσαν τους δικούς μας Βλάχους αλλά έκλιναν προς τους Ρουμάνους...
Στα Σκόπια φώναξαν (προσκάλεσαν) τον Πρόεδρο της Ρουμανίας αλλά δεν φώναξαν κανέναν από την Ελλάδα. Από αυτό μπορώ να δω ότι η προπαγάνδα κάνει πολλά πράγματα που δεν είναι όπως πρέπει....Σιγά σιγά, θα έρθει η μέρα που η αλήθεια θα βγει προς τα έξω...
Παραπομπές
[1] Ως πραγματικό άθλο της ρουμανικής διπλωματίας χαρακτηρίζει τον Ιραδέ του 1905 ο Raoul Bossy, «Un succes diplomatic romanesc: ''Iradeaua'' din 1905» Noul Album Macedo-Roman (NAM-R), 1, 1959-1961, 167-169. Βλ. και Μουδόπουλος, ε.α, 22 σημ. 47. Υπερυμνεί δε τον ελληνικής καταγωγής Ρουμάνο διπλωμάτη Al. Em. Lahovary o E. Staico, La Verite sur le Peuple Roumain et la Propagande anti-Roumaine, Paris 1918, 9. [Αχ. Γ. Λαζάρου, Ελληνισμός και Λαοί Νοτιοανατολικής Ευρώπης, Τόμος Β', σελ.319-320.]
[4] Κων. Χρήστου, Αρωμούνοι, Μελέτες για την καταγωγή και την ιστορία τους, Θεσσαλονίκη 1996, σ. 72-73.
[5] Dusan Popovic «O Cincarima», σελ 330, Βελιγράδι 1937.
[6] Το Βατικανό και το Ανατολικό Ζήτημα - Απόστολου Παπαδημητρίου
[6] Το Βατικανό και το Ανατολικό Ζήτημα - Απόστολου Παπαδημητρίου
[8] Βλ. Εδώ
[9] Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες (1) - Ηλία Ηλιόπουλου / FUEN: Γερμανοί ''σπεσιαλίστες'' επί των εθνοτήτων που δραστηριοποιούνται για τον κατακερματισμό του Ιράκ εφευρίσκουν ''μειονότητα'' Βλάχων στην Ελλάδα
[10] Βλ. Εδώ, σελ.4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.