Ομαδικά «πυρά» κατά της νέας Αλβανικής πρόκλησης

Εντείνονται οι αντιδράσεις στον Ελλαδικό χώρο για τις μεθοδεύσεις της Αλβανικής Κυβέρνησης σε βάρος της Ελληνικής Μειονότητας, με το πρόσχημα της 

νέας Διοικητικής Διαίρεσης.

Yπήρξαν δημόσιες παρεμβάσεις από τον Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα, τον Θεσπρωτό Υφυπουργό Εργασίας κ. Αντώνη Μπέζα, την Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος και το ΔΗΚΚΙ.

Ο Μητροπολίτης κ. Ανδρέας, επικαλούμενος την ιδιότητά του, ως Προέδρου του Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, τονίζει ότι υπάρχει σχέδιο να αλλάξουν τα όρια μειονοτικών επαρχιών, ώστε κάποια χωριά τους να περιλαμβάνονται σε άλλους μη μειονοτικούς δήμους, για να εξουθενώσει έτσι η Αλβανία την ελληνόψυχη Χειμάρα, τους Ελληνόβλαχους και αρκετά Ελληνικά χωριά, στην παραμεθόριο με την Ελλάδα περιοχή. Επίσης αναφέρεται στην πρόταση δημιουργίας «Δήμου Τσαμουριάς» και όλα αυτά, όπως υπογραμμίζει  γίνονται «τώρα, που η Αλβανία με τις ενέργειες της Ελλάδας, έχει αποκτήσει το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση χώρας». Ο ακρίτας Μητροπολίτης, προσθέτει ότι έχει εθνικό χρέος η Ελληνική Κυβέρνηση και, μάλιστα, το Υπουργείο Εξωτερικών, να αντιδράσει αποφασιστικά και μεθοδικά, ώστε να μην περάσει αυτή η αφόρητη και μισελληνική απόφαση της γείτονος.

Ο Αντώνης Μπέζας

Ο Θεσπρωτός Υφυπουργός Εργασίας Αντώνης Μπέζας αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο θέμα, από το βήμα του Συνεδρίου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ηπειρωτών Εξωτερικού,  λέγοντας, ότι η Ελληνική Κυβέρνηση δια του Υπουργού των Εξωτερικών και Αντιπροέδρου της, έχει ήδη προβεί στις προβλεπόμενες διπλωματικές ενέργειες. «Θέλω όμως και εγώ να τονίσω με τη σειρά μου, - συμπλήρωσε- πως σε ότι αφορά την Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Αλβανίας, πρέπει  απαραιτήτως να υπάρχει η συναίνεση  της ίδιας της μειονότητας. Αυτό προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες, αυτό προβλέπει η ευρωπαϊκή πρακτική, που η Αλβανία πρέπει να σεβαστεί, ιδίως τώρα που έχοντας αποκτήσει το καθεστώς της υποψήφιας χώρας στην ΕΕ, έχει επιπρόσθετες υποχρεώσεις και αξιολογείται ανάλογα με τη συμμόρφωσή της προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Η Πανηπειρωτική

Την έντονη ανησυχία της για το σχέδιο νέας διοικητικής διαίρεσης των Ο.Τ.Α. Αλβανίας εκφράζει η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδίας Ελλάδας: «Είναι πασιφανές ότι τα μοναδικά κριτήρια της Αλβανικής Κυβέρνησης είναι τα πελατειακά αυτοδιοικητικά οφέλη και συνακόλουθα ο αφανισμός αιρετών εκπροσώπων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Και πάντα τα ανωτέρω συμβαίνουν, παρά το ότι η Αλβανία έχει από καιρό υπογράψει την ευρωπαϊκή συμφωνία-πλαίσιο περί προστασίας των μειονοτήτων, στην οποία συμπεριλαμβάνεται με ενάργεια και σαφήνεια ρητή διάταξη, δυνάμει της οποίας «Η μειονότητα πρέπει να έχει την διοικητική της αυτοτέλεια και δεν πρέπει να υπάρχουν κανενός είδους προσπάθειες για αφομοίωσή της».

Επίσης έντονο προβληματισμό εκφράζει η Πανηπειρωτική ως προς το χρόνο υλοποίησης της διοικητικής διαίρεσης της Αλβανίας, ο οποίος συμπίπτει με κύκλους που έχουν εθνικιστικές επεκτατικές βλέψεις.

Το Σκοπιανό και η Γερμανία

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ επανέρχεται από αύριο στο προσκήνιο με την επίσκεψη που πραγματοποιεί ο Μάθιου Νίμιτς στα Σκόπια και την Αθήνα.

Παρά την αξιοζήλευτη αντοχή και επιμονή τού επί εικοσαετία μεσολαβητή, το θέμα παραμένει σε στασιμότητα. Μετά τη δύσκολη αλλά υπεύθυνη μετακίνηση της Αθήνας σε μια πιο ρεαλιστική θέση το 2007, το πρόβλημα έχει πλέον «κολλήσει» στον βάλτο της αδιαλλαξίας του Νίκολα Γκρούεφσκι. Η επίρριψη της κύριας ευθύνης στον πρωθυπουργό της γείτονος δεν είναι απλώς η αναμενόμενη υποκειμενική θέση του Ελληνα δημοσιογράφου, αλλά η επικρατούσα άποψη μεταξύ των περισσότερων παραγόντων της διεθνούς κοινότητας που γνωρίζουν το θέμα.

Ο γράφων έχει καλύψει τις διαβουλεύσεις για το όνομα από τις πρώτες «μάχες» που δίνονταν στα Ηνωμένα Εθνη το 1992 και έχει συζητήσει επανειλημμένα με αρμόδιους αξιωματούχους διεθνών οργανισμών και σημαντικών χωρών. Οπως στο παρελθόν επέκριναν ως αδιέξοδη και μη ρεαλιστική την ελληνική θέση περί μη χρήσης στην ονομασία της γειτονικής χώρας του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγων του, τώρα περιγράφουν με ανάλογους χαρακτηρισμούς τις εθνικιστικές κορώνες και τον μαξιμαλισμό του κ. Γκρούεφσκι, καθώς επί της ουσίας τα Σκόπια παραμένουν στη θέση που είχαν το 1995.

Σε αυτό το περιβάλλον μια εξέλιξη που ενδεχομένως να συνέβαλλε δίνοντας νέα ώθηση στη διαχείριση του θέματος αποτελεί το ενδιαφέρον που επιδεικνύει τελευταία η Αγκελα Μέρκελ. Στην πρόσφατη άτυπη σύνοδο των αρχηγών των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων στο Ντουμπρόβνικ, η Γερμανίδα καγκελάριος συζήτησε με τον πρόεδρο της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ το θέμα του ονόματος. Χαρακτήρισε τη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ ως «βάρος», εκτίμησε ότι μπορεί να λυθεί μόνο με έναν συμβιβασμό που θα αφήνει και τις δύο πλευρές εξίσου δυσαρεστημένες και ανέφερε ότι οι πιθανοί συνδυασμοί για το όνομα είναι περιορισμένοι, κάτι που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον ο Μάθιου Νίμιτς. Το ενδιαφέρον της καγκελαρίου για το θέμα επιβεβαιώθηκε και το περασμένο φθινόπωρο, όταν είχε καλέσει τον μεσολαβητή του ΟΗΕ στο Βερολίνο για να ενημερωθεί γύρω από την πορεία των διαπραγματεύσεων.

Αν και αμφιβάλλω κατά πόσον αυτή είναι η καλύτερη συγκυρία για την επίτευξη συμφωνίας, η κ. Μέρκελ εμφανίζεται έτοιμη να παρέμβει υιοθετώντας κάποια δημιουργική πρόταση που σε κάθε περίπτωση θα βασίζεται σε μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Η ίδια αποκάλυψε ότι έχει συζητήσει το ζήτημα του ονόματος με τον Ελληνα πρωθυπουργό και ότι διεξάγει έναν «εμπιστευτικό διάλογο» με τα δύο μέρη. Ανέφερε ότι υπάρχουν φάσεις κατά τις οποίες εμπλέκεται πιο ενεργά, διεμήνυσε ότι «θα έλθει με βεβαιότητα ξανά η στιγμή κατά την οποία θα καταβάλω μεγάλη προσωπική προσπάθεια για το θέμα αυτό», ενώ έδειξε να έχει ενημερωθεί για τις χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος, σημειώνοντας ότι δεν προτίθεται να «κάψει» κάποια πιθανή λύση, διατυπώνοντάς τη δημόσια.

Με δεδομένη την παντοδυναμία της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο ρόλος της στην υπέρβαση του αδιεξόδου θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστικός. Στο πλαίσιο αυτό καλό θα ήταν η κ. Μέρκελ και η γερμανική διπλωματία να λάβουν υπόψη τους τις παρακάτω επισημάνσεις:

Εκατό χρόνια από τις μεγάλες αλλαγές στην Ήπειρο

Του Ηλία Χρυσοχοΐδη*

~ (Φωτο αριστερά) Αργυρόκαστρο, 17 Φεβρουαρίου 1914. Ανακήρυξη Αυτονομίας της Βορείας Ηπείρου. Διακρίνονται ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος (αριστερά), ο πρωθυπουργός της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου Γεώργιος Ζωγράφος (κέντρο) και ο μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων (δεξιά). 

Η τραγωδία των εγκλωβισμένων Ηπειρωτών αναδεικνύεται στο δραματικό ψήφισμα που οι κάτοικοι της Κορυτσάς επέδωσαν στους πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων στο Λονδίνο το 1913 και το οποίο τελικά οδήγησε στο Πρωτόκολλο της Κέρκυρας (1914), την πρώτη διεθνή αναγνώριση της ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου. Αντίγραφο του ψηφίσματος στα αγγλικά ανακαλύφθηκε πρόσφατα στις συλλογές του Ινστιτούτου Χούβερ από τον γράφοντα.

Το πεντασέλιδο κείμενο, δωρεά του καθηγητή Louis A. Gray, αρχίζει με ανυπόγραφη εισαγωγή: «Η Βόρεια Ηπειρος προσαρτήθηκε στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας ενάντια στη θέληση των κατοίκων της... Οι Αλβανοί ισχυρίζονται ότι η Κορυτσά είναι η καρδιά της Νότιας Αλβανίας. Θα ήταν καλό να ακούσουμε τους ίδιους τους κατοίκους της να μας μιλούν για τους εθνικούς τους πόθους». Οι τελευταίοι υπενθυμίζουν την πρόσφατη απελευθέρωσή τους: «Η 7η Δεκεμβρίου 1912 ξημέρωσε φέρνοντάς μας... την ελευθερία που ποθούσαμε για τέσσερις αιώνες και την ένωση της περιφέρειάς μας, όπως και αυτών της Μοσχόπολης, Βίγλιτζας και Κολώνιας με τη μητέρα πατρίδα μας, την Ελλάδα, με την άφιξη του νικηφόρου ελληνικού στρατού - των αδελφών μας. Και ενώ είμασταν πολύ ευτυχισμένοι για την ελευθερία μας... ξαφνικά και απροειδοποίητα πληροφορηθήκαμε ότι η Διάσκεψη πρεσβευτών στο Λονδίνο εξετάζει την υποδούλωση της πόλης μας Κορυτσάς και των περιφερειών της Βίγλιτζας, Μοσχόπολης και Κολώνιας στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας. Αναστατωμένοι σπεύσαμε να απευθυνθούμε, με υπομνήματα και τηλεγραφήματα, στη Διάσκεψη και να διαμαρτυρηθούμε με σεβασμό αλλά και έμφαση ενάντια σε κάθε τέτοιο σχέδιο ή απόφαση. Δεδομένου ότι, παρά τις διαμαρτυρίες μας και ανεξάρτητα από τις εκπεφρασμένες εθνικές μας επιθυμίες, η Διάσκεψη των Πρεσβευτών αποφάσισε στην τελευταία συνάντησή της να στείλει στη Βόρεια Ηπειρο διεθνή επιτροπή για την εθνολογική εξακρίβωση του πληθυσμού με ιδιαίτερη βαρύτητα στη ομιλούμενη διάλεκτο στα σπίτια μας, εμείς, οι αντιπρόσωποι των Ηπειρωτών της Κορυτσάς, Βίγλιτζας, Μοσχόπολης και Κολώνιας, έχουμε την τιμή να εκφράσουμε τη γνώμη μας και να διαμαρτυρηθούμε για τον περιορισμό αυτό στο έργο της επιτροπής... Μια τέτοια στενή εξέταση της εθνικότητάς μας υποκρύπτει τον φόβο ότι εάν η εθνική μας συνείδηση εξεταζόταν βαθύτερα, τουτέστιν από την πλευρά της γλώσσας, εθνικών πόθων και ιδεωδών, ιστορίας, παραδόσεων, χρήσεων, ο ελληνικός χαρακτήρας του πληθυσμού μας θα ήταν ξεκάθαρος για να αμφισβητηθεί. Και παρά το περιορισμένο εύρος της επιτροπής σας θα εξετάσουμε καθεμία από τις προαναφερόμενες παραμέτρους για να δώσουμε στην Εξοχώτητά σας μια ζωηρή εικόνα της Ελληνικής μας εθνικότητας».

Ακολουθούν πέντε σημεία που καλύπτουν αρχαιολογικά ευρήματα (νομίσματα και επιγραφές ήδη από την προχριστιανική περίοδο), αρχιτεκτονική και εκκλησίες, εκκλησιαστικά γραπτά, και ελληνικά σχολεία, η ύπαρξη των οποίων τεκμηριώνεται τουλάχιστον από το 1700. «Δύο αιώνες πριν, όταν η Αθήνα κείτονταν σε σκοτάδι και σιγή υπό τον τουρκικό ζυγό, η Μοσχόπολη είχε ελληνικό τυπογραφείο, το μοναδικό τυπογραφείο σε ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία».

Εκδηλώσεις μνήμης στη Φούρκα για τη γυναίκα της Πίνδου

Την μνήμη της γυναίκας της Πίνδου αλλά 

και των αξιωματικών Κων/νου Δαβάκη, Αλέξανδρου Διάκου και όλων των ηρώων 

του έπους του 1940 θα τιμηθεί με εκδηλώσεις που διοργανώνει η Περιφέρεια Ηπείρου 

με τη συνεργασία του Δήμου Κόνιτσας και 

της Τοπικής Κοινότητας Φούρκας την 

Κυριακή 20 Ιουλίου στη Φούρκα.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, που θα ξεκινήσουν στις 10:30 π.μ., περιλαμβάνει δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων και στέψη των προτομών Κων/νου Δαβάκη και Αλέξανδρου Διάκου, σύντομη τοπογραφική ενημέρωση από αξιωματικό της 8ης Μεραρχίας, ομιλία από τον Κώστα Παγανιά, Δημοτικό Σύμβουλο Δήμου Κόνιτσας και αναπαράσταση της πορείας της μαχόμενης γυναίκας της Πίνδου και του τραυματισμού του ήρωα αξιωματικού Κ. Δαβάκη, διοικητή του αποσπάσματος της Πίνδου. Η αναπαράσταση θα γίνει από γυναίκες σε συνεργασία με άνδρες της 8ης Μεραρχίας. Οι εκδηλώσεις θα γίνουν στο ύψωμα «Προφήτης Ηλίας» της Φούρκας. Θα ακολουθήσει δεξίωση στην πλατεία της Φούρκας που παραθέτουν η Περιφέρεια Ηπείρου και ο Δήμος Κόνιτσας. Πηγή: Εδώ

Όταν οι Βλάχοι έβγαιναν στο Ξηρολίβαδο για ξεκαλοκαίριασμα

Του Γιάννη Τσιαμήτρου

Διαβάζοντας το βιβλίο της  Γιώτας Φωτιάδου-Μπαλαφούτη «Εμείς οι Βλάχοι»  και συγκεκριμένα το κομμάτι που αναφέρεται στο ανέβασμα των Βλάχων από τα χειμαδιά στα βουνά,  μου ξύπνησαν μέσα μου παιδικές αναμνήσεις των δεκαετιών ’50-‘60  που τις έζησα και ένιωσα την ανάγκη να περιγράψω αυτό το γεγονός, μοιράζοντας και τις αναμνήσεις του πατέρα μου από τις δεκαετίες του 20 και 30 (μεσοπόλεμος).  

Όταν  οι Βλάχοι από την Βέροια πηγαίνανε τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά (τον κάμπο) στα βουνά, στόλιζαν τα άλογά τους και τα μουλάρια με βελέντζες σε χρώματα τανκώ, πορτοκαλί, κόκκινο, με πλακέντες και με χειροποίητα σεντόνια. Κάθονταν επάνω οι κυράδες με αναδιπλωμένα τα φουστάνια με τις μπλέτες μέχρι τους ώμους. Των γέρων οι καρό  βελέντζες ήταν σε μαύρο φόντο.

Μπροστά πήγαιναν οι γεροντότεροι, μετά οι νύφες με τα παιδιά. Ξεκινούσανε  στις πέντε το απόγευμα (όχι μέσα στη ζέστη), δύο τρεις οικογένειες μαζί με όλο το σπιτομάζωμα και τα ζωντανά τους. Τα βελάσματα και τα κυπροκούδουνα, τα αλαχτύματα των σκύλων και τα τραγούδια έδιναν μια ομορφιά, καθώς όλοι ανηφορίζανε τα δεκαεννιά χιλιόμετρα από την Βέροια για το όμορφο Ξερολίβαδο, το χιλιοτραγουδισμένο για την όμορφη «πάντια» (τσαΐρι) με τις στρούγκες γύρω γύρω. Όλοι τους ήταν με το τραγούδι και τα καλαμπούρια στο στόμα, που φανέρωνε την λαχτάρα τους να ξεκαλοκαιριάσουνε στις καταπράσινες πλαγιές του Βερμίου:

 « Μον’ καρτερώ την άνοιξη, το Μάη το καλοκαίρι, 

ν’ ανοίξει ο γάβρος κι η οξιά, να ισκιώσουν τα λημέρια. 

Να βγουν οι βλάχοι στα βουνά, να βγουν στα κορφοβούνια, 

να βγω και εγώ που ‘μαι άρρωστος ψηλά κοντά στο Ξηρολίβαδο, 

ν’αφήσω την ψυχούλα μου, ν’αφήσω το κορμί μου».

Ήπειρος: τραγούδι, μουσική, χορός

Άπειρος χώρα, Αρχέγονος Ελλάς.

Γη των Σελλών, των Μολοσσών, των Αθαμανών.

Γη του Πύρρου και των Αρχόντων του Βυζαντίου.

Γη ματωμένη και περήφανη, ποτισμένη από τους  αγώνες του Ηπειρώτη και της Ηπειρώτισσας για αξιοπρέπεια και προκοπή, για ζωή και για λευτεριά, που σαν κάθε Έλληνας την έκρινες αγαθό πολυτιμότερο και από τη ζωή.

Μάχες ενάντια στους κάθε λογής επιδρομείς για τα ψηλόκορφα βουνά της, τις βαθιές χαράδρες της, τις απότομες πλαγιές της. Πάλη για τα πυκνά της δάση από οξιές και ρόμπολα, τις ιερές βελανιδιές της, όπως αυτή της Δωδώνης, που με το μαγικό της θρόισμα φανέρωνε στους θνητούς τα μελλούμενα.

Αγώνας για τις μυθικές δρακόλιμνες, τα ψηλά καταράχια και κορφοβούνια, τα ορμητικά ποτάμια, τα ζωσμένα με τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, πλούσια σε μύθους και ιστορία, σαν της Άρτας το γιοφύρι και το νεκρομαντείο του Αχέροντα με το θρυλικό βαρκάρη, που μετακόμιζε τις ψυχές των θνητών από τη ζωή στον Άδη και πλούτιζε τον κάτω κόσμο.

Γι αυτή την όμορφη γη γράφει ο Αρτηνός ποιητής Γ. Κοτζιούλας:

Φτενά χωράφια, βολεμένα σε πεζούλια

Κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμούς.

Αυτή είναι η πατρίδα μας, μα η πούλια

Δεν λάμπει πιο καθαρά σε άλλους ουρανούς.

Σ’ αυτή την πέτρινη γη η Ηπειρώτισσα γυναίκα και μάνα, μόνη της συντήρησε με υπομονή και καρτερικότητα, με κόπους και θυσίες τη ζωή, γιατί οι Ηπειρώτες άντρες, οι περισσότεροι, έπρεπε να ξενιτευτούν. Το μαράζι της ξενιτιάς η ηπειρώτικη ψυχή το έκανε τραγούδι με χίλιους τρόπους και σκοπούς, με χίλια λόγια, που ακόμη και σήμερα τραγουδιώνται και θυμίζουν.

«Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή πασά», Μαίρη Σάββα - Ρουμπάτη

Πόλη μαγική τα Ιωάννινα. Με την καρδιά να χτυπάει κάπου εκεί στο κέντρο της Παμβώτιδας λίμνης, και το βλέμμα στις απόκρημνες πλαγιές των ψηλών βουνών, ο Γιάννης, η Εύη και ο Σπύρος παρασύρονται σε μια περιπέτεια κι ανακαλύπτουν μυστικά που κρύβονται μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Πέντ' έξι λέξεις χαραγμένες σε πέτρα κι ένα μυστήριο γύρω από ένα κομπολόι γίνονται αφορμή για να ξετυλιχθεί ένα κουβάρι όλο ιστορία, που απλώνεται και ακολουθεί τα ίχνη του θησαυρού του Αλή πασά.

Οι ανασκαφές που χρόνια τώρα γίνονται για την ανακάλυψη του μυθικού θησαυρού μπορεί να μην έχουν σταματήσει, όμως οι τρεις φίλοι ανακαλύπτουν κάτι που κανένας χρυσοθήρας δε φαντάστηκε ποτέ...

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Mπορείτε να πάρετε μια γεύση από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου "Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή πασά": Εδώ

Fear, Honor, Self-Interest

By Marcus Alexander Templar

(Red text is emphatic)

I am sure everyone in this room has heard of Thucydides.  His analysis of the political reality behind the military operations of both camps during the Peloponnesian War made him known as the father of the Realist Political thought. The same thought that war colleges around the world teach and analyze.  

Thucydides states that the three greatest events related to the Peloponnesian War were fear, honor, and self-interest.  

Regarding fear, Thucydides indicates that the growth of Athens pushed Sparta to launch the war.  On the other hand, Pericles paid tribute to the dead soldiers delivering the most famous statement, “any place is the tomb of prominent men; they are honored not only by columns and inscriptions in their own land, but in foreign nations on memorials graven not in stone but in the hearts and minds of people.” [1]

As Thucydides put it, the personal self-interest and the personal gain of those in power was the reason that Athens was driven to oblivion. Other historians, orators and politicians have collaborated Thucydides assessment on issues of private gain versus public interest and political flattery versus frankness and honesty.  Pericles died in 429 BC, long before the end of the Peloponnesian War, and he was fortunate enough not to see the shameful end of the Athenian hegemony.  

According to Xenophon, Athens surrendered to Sparta in 404 BC, and its allies surrendered soon after. The capitulation stripped Athens of its walls, its fleet, and all of its overseas possessions. The Athenian hegemony was over.  Sparta’s allies, especially the Corinthians and the Thebans, demanded that Athens should be burnt to the ground and all its citizens enslaved. However, the Spartans, magnanimous as they were, refused to destroy a city that had done a good service at a time of great danger to Greece, alluding to the Persian Wars.  

In 13 paragraphs, Thucydides enumerates what caused the Athenians’ failure.  Malcolm Heath has summarized the reasons behind the failure, as follows, 

a. Pericles' successors pursued projects which would bring honor and self-interest to the individual if they succeeded, but which would damage the city's war-effort if they failed; they did this out of private ambition and for private gain. 

b. Pericles' unique position meant that he could speak his mind to the people. His successors, because they were competing with each other for political influence, had to say what the people wanted to hear. 

c. The Sicilian expedition was defeated primarily because the Athenians at home did not provide adequate support to those in the field; this was a result of private quarrels in pursuit of political pre-eminence. 

d. Even after the defeat in Sicily, Athens contrived to hold out against an apparently overwhelming coalition of opposing forces, until internal dissensions brought it down; in other words, the city defeated itself.[2]