Η σημειολογία των έργων του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Θεόδωρος Παπαγιάννης» στο Ελληνικό

Σεβασμιότατε, 

Κύριε Πρύτανη, 

Κυρίες και Κύριοι εκπρόσωποι των Αρχών, 

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, 

Αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες, 

Κυρίες και Κύριοι,

Τα Γιάννινα, τα πρώτα κατά την παράδοση στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα, φιλοδοξούμε να γίνουν τα πρώτα και στις τέχνες και κατά τα φαινόμενα θα το πετύχουμε. Σημαντικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση θα παίξει το Τμήμα πλαστικών τεχνών και επιστημών της τέχνης που ιδρύθηκε τα τελευταία χρόνια στο Πανεπιστήμιο, όπως και μια σειρά σημαντικών μουσείων που πληθαίνουν συν τω χρόνω, μας κάνουν να αισιοδοξούμε πως η φιλοδοξία μας θα γίνει πραγματικότητα. Αναφέρω μερικά απ’ αυτά:

Το ανακαινισμένο Αρχαιολογικό Μουσείο στο κέντρο της πόλης, σε μια θαυμάσια τοποθεσία, είναι αυτή τη στιγμή από τα ωραιότερα μουσεία της χώρας μας. Με θησαυρούς από τη Δωδώνη και τους άλλους αρχαιολογικούς χώρους της Ηπείρου τοποθετημένους με σύγχρονη μουσειακή αντίληψη, μέσα σε ένα ωραιότατο κτίριο του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη.

Το Βυζαντινό Μουσείο, στεγασμένο μέσα στο κάστρο του Ιτς Καλέ, σε θαυμάσιο τοπίο επίσης, που παρά τα σπουδαία εκθέματά του βρίσκω πως θα μπορούσε να εμπλουτισθεί ακόμη περισσότερο και να επεκταθεί στον πάνω όροφο του κτιρίου ή όπου αλλού για να χωρέσουν και να αξιοποιηθούν οι θησαυροί που περιλαμβάνει η Βυζαντινή Ήπειρος.

Η Δημοτική Πινακοθήκη, από τις ωραιότερες της Ελληνικής Επαρχίας, αν και πολλά έργα της συλλογής της δεν είναι εκτεθειμένα λόγω χώρου. Μένει να βρεθεί ένα μεγαλύτερο κτίριο να χωρέσουν όλοι οι θησαυροί της που εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια "οι φίλοι των Ιωαννίνων" και ειδικά ο μεγάλος μας ζωγράφος Κώστας Μαλάμος με πολύ αγώνα κατόρθωσε να συγκεντρώσει, ασκώντας την επιρροή του στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας και τον τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης. Αυτή τη στιγμή ένα τεράστιο έργο του μεγάλου μας χαράκτη Χρήστου Δαγκλή δεν βρίσκει χώρο να στεγασθεί. 

Φανταστείτε αυτή την Πινακοθήκη εμπλουτισμένη με τα έργα 100 περίπου νεότερων Ηπειρωτών καλλιτεχνών, πολλοί από τους οποίους διαπρέπουν στον Ελλαδικό χώρο και όχι μόνο, που δεν αντιπροσωπεύονται ούτε με ένα έργο τους στην Πινακοθήκη της πόλης τους. Χρέος όλων μας είναι να βοηθήσουμε αυτή την προσπάθεια και να δημιουργήσουμε μια Πινακοθήκη- Γλυπτοθήκη αντάξια της πόλης μας και της ιστορίας της. Η επέκτασή της στο κέντρο της Όασης, όπως συζητείται, είναι μια κάποια λύση αλλά δε θα λύσει το πρόβλημα.

Η Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο, έργο του ευπατρίδη Ευάγγελου Αβέρωφ και των επιγόνων του, καύχημα του Μετσόβου και πολιτιστικός πόλος πανελλήνιας εμβέλειας, με αμέτρητους θησαυρούς που διαρκώς εμπλουτίζεται και που οι ετήσιες δράσεις της την καθιστούν ένα από τα ζωντανότερα μουσεία μας. Το Μουσείο Λαϊκής τέχνης και η Πινακοθήκη της Εταιρείας Ηπειρωτικών μελετών, με θησαυρούς της λαϊκής μας παράδοσης ανεκτίμητους. Έργο του άλλου μεγάλου τέκνου της πόλης μας, του Κωνσταντίνου Φρόντζου και των συνεργατών του, που μαζί με τη σπουδαία βιβλιοθήκη, το υπαίθριο θέατρο και τα άλλα έργα πλούτισε την πόλη με σπουδαία έργα πολιτιστικής υποδομής.

Το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων ή της Ελληνικής Ιστορίας, όπως το ονομάζει ο καλλιτέχνης και δάσκαλός μας Παύλος Βρέλλης, έργο ζωής, μοναδικό στον ελλαδικό χώρο στο είδος του με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.

Το Μουσείο Χαρακτικής στη Ζίτσα που άνοιξε δειλά τις πύλες του και λέω δειλά γιατί δεν διευθετήθηκαν ακόμα κάποιες εκκρεμότητες. Μοναδικό στον ελλαδικό χώρο με περισσότερα από 230 χαρακτικά έργα όλων των Ελλήνων χαρακτών, έργο και αυτό του μεγάλου μας ζωγράφου, του Κώστα Μαλάμου, που ύμνησε με τα έργα του την Ήπειρο και με γνωστή τη μεγάλη του αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ζίτσα.

Το Μουσείο Λαϊκής τέχνης του Αγαπίου Τόλη στους Κήπους Ζαγορίου, του Λαζαρίδη στο Κουκούλι, του Μιχάλη Οικονομίδη με τεράστιο αριθμό εκθεμάτων στον Ελαφότοπο, που ελπίζω σύντομα να ανοίξει τις πύλες του. Οι συλλογές του Πανεπιστημίου και άλλα που πιθανόν ξεχνώ αυτή τη στιγμή θα πρέπει να αγκαλιαστούν ως μια μεγάλη συμβολή στον πολιτισμό μας.

Αν σ’ αυτά προσθέσω την πινακοθήκη «Γιάννη Μόραλη» στην Άρτα που ετοιμάζεται, το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπως κι εκείνο της Νικόπολης και της Ηγουμενίτσας δημιουργείται ένα μεγάλο δίκτυο Μουσείων που θα μας επιτρέψει να πορευτούμε με σιγουριά και να συνεχίσουμε το πολιτιστικό μας ταξίδι ως Έλληνες.

Προβάλλοντας την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα θα μπορέσουμε σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον να κρατήσουμε την ταυτότητά μας. Όχι βεβαίως περιχαρακωμένοι στο νοσηρό μας ελληνοκεντρισμό αλλά ανοιχτοί στον κόσμο.

Το Μουσείο που δημιουργήσαμε στο Ελληνικό έρχεται να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση. Φιλοδοξεί να παίξει αυτόν το ρόλο προσθέτοντας ένα κομματάκι στο παζλ που δημιουργούν αυτά τα μουσεία, καλύπτοντας το χώρο της γλυπτικής. Μιας γλυπτικής όπως την ξέρουμε και όπως μας έρχεται από τα βάθη των αιώνων αλλά και μιας άλλης με έργα που ενσωματώνουν τα διδάγματα της σύγχρονης αντίληψης της τέχνης με εγκαταστάσεις, περιβάλλοντα και έργα με οικολογικές και περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες. 300 και πλέον έργα, που συνθέτουν μια σύντομη πορεία από το χθες στο σήμερα. Πορεία με αυστηρά ποιοτικούς όρους που αναζητά στις μνήμες και στα βιώματα αυτού του τόπου την αυθεντικότητα της μαρτυρίας της.

Φιλοδοξούμε και αυτό να είναι μοναδικό στο είδος του. Η μοναδικότητά του έγκειται στο ότι περιλαμβάνει έργα που μιλούν για τον τόπο μας, την Ήπειρο και την ιστορία της. Για ό,τι δόξασε και την έκανε σεβαστή στον κάθε Έλληνα που ακούει το όνομά της. Είναι μοναδικό γιατί μιλάει για το ψωμί και την ιερότητά του, για τον ξενιτεμένο και τον ευεργέτη, τον πνευματικό άνθρωπο, τον Ηπειρώτη μάστορα, τους ταπεινούς, τους αφανείς της ζωής, το βοσκό, το γεωργό, την πολύπαθη Ηπειρώτισσα μάνα και τέλος για τη μάθηση.

Σκοπός μας να το καταστήσουμε κύτταρο πολιτισμού της περιοχής μας με ιδιαίτερη έγνοια για την προστασία του περιβάλλοντος και την ανάδειξη της ηπειρωτικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα έργα του μετουσιώνουν μνήμες και βιώματα σε σύγχρονα έργα τέχνης. Ανασύρουν αρχέτυπα του λαϊκού μας πολιτισμού και τα μετασχηματίζουν. Δίνουν έκφραση σε ό,τι σημαντικό αποτελεί την «ταυτότητά» μας.

Ένα γλυπτό με εμβληματικό χαρακτήρα τοποθετήσαμε στην είσοδο του χωριού, στη διακλάδωση με τα άλλα Κατσανοχώρια, που δίνει και το στίγμα του Μουσείου. Είναι αφιερωμένο στους ταπεινούς και στους βασανισμένους, το βοσκό, το γεωργό, την πολύπαθη Ηπειρώτισσα μάνα. Ο κάθε κύκλος κλείνει κι ένα σημαντικό θέμα, εκεί βρίσκονται οι πραγματικοί ολυμπιονίκες της ζωής και της βιοπάλης. Εκεί βρίσκεται και το έμβλημα του μουσείου, τα πουλιά, τα διαβατάρικα, τα χιλιοτραγουδισμένα με τα οποία έστελναν τα μηνύματα οι ντόπιοι στους ξενιτεμένους.

Από το σημείο αυτό θυμάμαι, παιδί ακόμα, περνούσαν οι βλάχοι που κατέβαιναν από τα βουνά της Πίνδου με όλο τους το βιός και τα υπάρχοντά τους πηγαίνοντας στα χειμαδιά. Κοπάδια από πρόβατα, άλογα φορτωμένα με το νοικοκυριό τους, μαζί παιδιά, σκυλιά. Άνθρωποι αποκαμωμένοι που περπατούσαν χιλιόμετρα μέρα νύχτα διασχίζοντας βουνά και λαγκάδια ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους. Εκεί έπρεπε να υπάρχει ένα μνημείο να τους θυμίζει, να θυμίζει αυτόν τον ηρωικό κόσμο.

Από εκεί περνούσαν όλα τα κοπάδια της δυτικής συνοικίας του χωριού πρωί και βράδυ, αυτό το δρομολόγιο κάνουν οι λίγοι που απέμειναν ακόμη και σήμερα. 

Φιλοδοξία μας είναι η διαδρομή ώς το μοναστήρι της Τσούκας που είναι στο άλλο άκρο του χωριού να διανθιστεί κάποτε με γλυπτά, ώστε ο επισκέπτης να κάνει την πορεία ανάμεσά τους.

Φτάνοντας ο θεατής στην αυλή του σχολείου θα βρεθεί μπροστά σε κάποια γλυπτά οικολογικού ενδιαφέροντος. Το μεγάλο φίδι, γεμάτο τενεκεδάκια αναψυκτικών και πλαστικά μπουκάλια, τα οποία οι συμπατριώτες μας παρά τα όσα λέγονται για τη ρύπανση του περιβάλλοντος εξακολουθούν να πετούν στο δρόμο. Από αυτή τη διαδρομή τα μάζεψα. Είναι το φίδι σκουπιδοφάγος αλλά και στοιχειό, προστάτης του χώρου, χθόνια δύναμη όπως στην αρχαιότητα και φύλακας του μουσείου.

Ένα δέντρο στη μέση της αυλής από σίδερο και τενεκεδάκια αλουμινίου φέρει το σύνθημα «ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΗ ΦΥΣΗ» και δίνει το μήνυμα, κυρίως στους νέους επισκέπτες, να ανακυκλώνουν τα υλικά κι έτσι να προστατεύουν το περιβάλλον. Το σύνθημα που όλοι καθημερινά ακούμε μένει να θυμίζει το καθήκον μας.

Ένας από τους μαθητές μου στο πρώτο συμπόσιο γλυπτικής, που πραγματοποιήθηκε πριν από δύο χρόνια, δημιούργησε με ανοξείδωτο μέταλλο ένα περίεργο ζώο, ιδιαίτερο, απροσδιόριστο με χαρακτηριστικά από πολλά ζώα, ένα ζώο μεταλλαγμένο γιατί όπως μας εξήγησε φοβάται ότι σε κάποια χρόνια, όπως πάμε, θα μεταλλαχτούμε όλοι μας.

Ένας άλλος, ο συμπατριώτης μας Δημήτρης Φωτίου, φιλοτέχνησε σε μάρμαρο ένα γρανάζι. Το κάθε δόντι του γραναζιού είναι ένα πλήκτρο του υπολογιστή. Με το έργο αυτό ήθελε να συνδυάσει δύο βασικά εργαλεία που έφεραν επαναστατικές αλλαγές στον κόσμο μας. Το γρανάζι της βιομηχανικής επανάστασης και ο υπολογιστής της ηλεκτρονικής.

Στα έργα με οικολογικό ενδιαφέρον περιλαμβάνεται το καρύδι που το ονόμασα το μυαλό της φύσης, μια που η ψίχα του είναι σαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Εκεί η φύση έχει καταγεγραμμένη όλη της τη σοφία. Όπως και στη φωλιά, όπου επωάζεται η ζωή εκεί όπου συντελείται το θαύμα. Θα έπαιρνε πολύ χρόνο να αναφερθώ στο κάθε έργο ξεχωριστά, όπως τους περίεργους καρπούς της Ασπασίας Γιαννέτα, το μαρμάρινο τοπίο του Δημήτρη Σκαλκώτου ή τα έργα του Λουκά Λουκίδη και του Ανδρέα Λώλη. Απλώς λέω ότι χαίρομαι που οι ταλαντούχοι αυτοί μαθητές μου έχουν από ένα έργο τους στο Μουσείο μας και πλουτίζουν τη συλλογή του.

Μπαίνοντας στο Μουσείο ο επισκέπτης θα δει έργα που τιμούν τους τοπικούς ευεργέτες, με πρώτο τον κτήτορα του Σχολείου, τον Νικόλαο Μαντελόπουλο, στην ευεργεσία του οποίου οφείλουμε αυτό το ωραίο Σχολείο. Δίπλα του στέκει ο άλλος ευεργέτης των Κατσανοχωρίων ο Θεμιστοκλής Λούλης, παραδίπλα ο Χατζηκώνστας.

Τα περισσότερα έργα του Μουσείου είναι από ανακυκλώσιμα υλικά. Άρχισαν να γίνονται μετά το κάψιμο του Πολυτεχνείου, το 1994. Όταν μάζεψα με πόνο ψυχής τα αποκαΐδια και όρθωσα σύμβολα να ξορκίσω το κακό, όπως έγραψα τότε σε σχετικό κείμενο, εξοργισμένος από το γεγονός, πραγματοποίησα μια καθιστική διαμαρτυρία ανάμεσα στα αποκαΐδια ενός ιστορικού κτηρίου από τα ωραιότερα της νεοκλασικής Ελλάδας, σύμβολο της γνώσης κι έργο Ηπειρωτών ευεργετών. Από τα αποκαΐδια αυτά δημιούργησα μια ιερή ανθρωπότητα . Με πυρήνα ένα από τα καμένα ξύλα κι άλλα ανακυκλώσιμα υλικά δεύτερης χρήσης, με τη δική του ιστορία το καθένα, δημιούργησα μορφές της προσωπικής μου μυθολογίας. Αρκετά απ’ αυτά τα έργα στεγάζονται στο Μουσείο.

Ένα ζύγι, νήμα της στάθμης που κρέμεται από το ταβάνι κι ένα που βρίσκεται ριγμένο στο πάτωμα σε μεγέθυνση, είναι αφιερωμένα στον Ηπειρώτη μάστορα. Το πρώτο που φαίνεται να το κρατά ένα αόρατο χέρι μάς προτρέπει να κρατάμε τις ισορροπίες (κάθε είδους), όπως τις κρατούσε ο Ηπειρώτης χτίστης στα έργα του που γι’ αυτό ακόμη και σήμερα στέκουν ακλόνητα στη θέση τους. Ένα άλλο ιδιαίτερο έργο από ανακυκλώσιμα υλικά παριστάνει έναν άνθρωπο σε περισυλλογή, κρατώντας ένα βιβλίο, είναι αφιερωμένο στους λόγιους της Ηπείρου. Στους μεγάλους διδασκάλους του γένους, στους πνευματικούς ανθρώπους, στους λογοτέχνες και τους ποιητές που αποτελούν τη συνείδηση του έθνους.

Στο ψωμί αφιερώνονται δύο μεγάλες αίθουσες που έχουν ενοποιηθεί. Ο μεγαλύτερος χώρος αφιερώθηκε στο σημαντικότερο στοιχείο της ζωής, αυτό που οι αρχαίοι πριν 2500 χρόνια ονόμασαν απαρχή του πολιτισμού, που η θρησκεία μας το έκανε σώμα του Χριστού, που μόνο γι’ αυτό προσεύχεται στο Πάτερ ημών όταν λέει "τον άρτον ημων τον επιούσιον δος ημιν σήμερον". Το ψωμί που σ’ αυτό ορκιζόμασταν μικροί γιατί το θεωρούσαμε ιερό, που προκαλούσε δέος σε όσους δεν το είχαν, σε όσους έλεγαν " το ψωμί, ψωμάκι" ή σε όσους έτρωγαν "πικρό ψωμί" όπως λέει ο λαός μας. Δημιούργησα τρεις κύριες συνθέσεις με το βολόσουρα, τη γάστρα και το σκιάχτρο χρησιμοποιώντας υλικά που εμπλέκονται στην παραγωγή του ψωμιού, λαϊκά κι έντεχνα. Σε κάθε σύνθεση υπάρχει μια σύζευξη αντικειμένων που είναι κατασκευασμένα από απλούς λαϊκούς τεχνίτες (βολόσουρας, σκάφη) και άλλα που είναι φιλοτεχνημένα από μένα σε μια αρμονική συνύπαρξη.

Η σύζευξη είναι ηθελημένη γιατί στα λαϊκά αυτά αντικείμενα τρέφω απέραντο θαυμασμό, τα θεωρώ ισάξια μεγάλων έργων τέχνης γιατί έχουν όλη τη σοφία και τη μαστοριά του απλού ανθρώπου και είναι καθαγιασμένα από τον τίμιο ιδρώτα του. Έτσι πιστεύω πως δίνω τιμή και στον Ηπειρώτη που ταύτισε τη ζωή του με τον αγώνα για το ψωμί.

Η επόμενη αίθουσα είναι αφιερωμένη στον ξενιτεμένο και στον ευεργέτη αφού αυτοί εν πολλοίς ταυτίζονται. Πολλοί από του ταξιδιώτες ήταν αυτοί που ξενιτεύονταν για καλύτερη τύχη και γινόντουσαν ευεργέτες (εικ). Φεύγαν απ’ τη φτωχή πατρίδα, από τις κακουχίες και τη φτώχεια, δεν ξεχνούσαν όμως αυτούς που άφηναν πίσω και γι’ αυτό έστελναν τον πλούτο τους, το καζάντιο τους όπως έλεγαν, να χτίσουν σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, γηροκομεία αλλά και μουσεία, βιβλιοθήκες. Φρόντιζαν για τη γνώση και την υγεία των φτωχών. Σκέφτονταν με λίγα λόγια το συνάνθρωπό τους και την πατρίδα που έβγαινε από μακροχρόνια σκλαβιά κι έπρεπε να ορθοποδήσει. Χρέος μας να τους τιμούμε και να τους μνημονεύουμε. Ήθελα τα έργα αυτά να είναι καμωμένα από τα αποκαϊδια του Πολυτεχνείου, ένα έργο που έχτισαν ευεργέτες, να στέκουν απέναντί μας σαν φαντάσματα, να θυμίζουν πως δεν σεβαστήκαμε την προσφορά τους. Στον απέναντι τοίχο τρεις ρόκες με μνημειακό μέγεθος μαζί με τα αδράχτια μοιάζουν σαν μάνες με παιδιά, μ’αυτά τα ταπεινά εργαλεία έφτιαχνε η Ηπειρώτισσα το νοικοκυριό της. Με το μωρό στην πλάτη και τα χέρια ελεύθερα να δουλεύουν ασταμάτητα.

Η τελευταία αίθουσα περιλαμβάνει μια εγκατάσταση που παριστάνει μια αίθουσα διδασκαλίας (εικ) και είναι αφιερωμένη στη μάθηση, στην παιδεία. Τα θρανία που χρησιμοποιούσαμε ως μαθητές με χαραγμένα ακόμη τα ονόματά μας θέλησα να χρησιμοποιήσω με καθισμένους τους μαθητές, προσηλωμένους στο μάθημα, κρατώντας την πλάκα και το κοντύλι (οι παλιότεροι ξέρουν γιατί μιλάω). Όλοι λευκοί σαν μια θολή, μακρινή ανάμνηση που την έχει αλλοιώσει και παγώσει ο χρόνος. Ο δάσκαλος υπαρκτό πρόσωπο κρατά ένα βιβλίο που έγραψε για το χωριό, τις παραδόσεις, τα παραμύθια, τα επαγγέλματα, τα ήθη και τα έθιμα. Ο μαυροπίνακας με τη ρήση: γνώθι σαυτόν παραπέμπει στην αυτογνωσία. Μια βιτρίνα με μάσκες θεατές φαίνονται να παρακολουθούν το μάθημα και να ασκούν κοινωνικό έλεγχο. Μέσα σε αυτούς θα βρείτε Προέδρους της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργούς, διδάσκαλους του γένους, παιδαγωγούς, συγγραφείς, ποιητές, πολιτικούς, επαναστάτες, αλλά και απλούς λαϊκούς ανθρώπους: είναι η κοινωνία μας. Συμβολικά τοποθέτησα δύο ήρωες της επανάστασης, τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, όπως κάναμε στις εθνικές γιορτές.

Στις βιτρίνες του διαδρόμου εκτίθεται μια μοναδική σειρά μεταλλίων και νομισμάτων. Η μοναδικότητά τους έγκειται στο ότι εκτίθενται τα προπλάσματα στο μέγεθος που δουλεύει ο καλλιτέχνης πριν τη σμίκρυνση από τον παντογράφο. Και δεν είναι υπερβολή αν πω πως κάτι ανάλογο δεν υπάρχει σε κανένα μουσείο της Ελλάδας. Στο διάδρομο όπως και στις αίθουσες θα δείτε σχέδια σε μεγέθυνση που καλύπτουν περίοδο 40 χρόνων. Το σχέδιο έχουν πει πολλοί πως είναι η εντιμότητα του καλλιτέχνη, είναι αυτό που τροφοδοτεί τη γλυπτική μας και προηγείται του γλυπτού, μια ιδέα για ένα γλυπτό μορφοποιείται σε ένα πρώτο στάδιο, στο σχέδιο.

Μια σειρά από πορτρέτα σε κεραμικό απεικονίζουν σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Το χρώμα τα καθιστά πιο εκφραστικά και προσεγγίζουν την αρχαία ελληνική γλυπτική που ήταν, όπως πολλοί γνωρίζετε, χρωματισμένη.

Στην αίθουσα του ψωμιού υπάρχουν ακόμη μια σειρά από ορειχάλκινα μικρά έργα. Είναι αυτά που έχουν ταξιδέψει πιο πολύ στον κόσμο κι έχουν κάνει γνωστή τη δουλειά μου. Μια δεύτερη σειρά μικρών γλυπτών απεικονίζει σκηνές του καθημερινού βίου των ανθρώπων της υπαίθρου, βοσκούς με τα κοπάδια τους, το άρμεγμα στη στρούγκα, το μαντρί, τις μοιρολογίστρες, τον αποχωρισμό, το αλώνισμα, το τάισμα των ζώων, τη βρύση: είναι τα θέματα που αγαπά ο απλός άνθρωπος γιατί εκεί βρίσκει ένα κομμάτι απ’ τη ζωή του.

Κύριε Πρύτανη, 

Κυρίες και Κύριοι,

Το Μουσείο που δημιουργήσαμε στο Ελληνικό δεν είναι άσχετο με το Πανεπιστήμιο της πόλης μας. Δεν είναι άσχετο με το νεοϊδρυθέν Τμήμα πλαστικών τεχνών και επιστημών της τέχνης που κατά τη γνώμη μου ήταν αναγκαίο συμπλήρωμα για την ολοκλήρωσή του. Οι μούσες, οι προστάτισσες των τεχνών, είχαν θέση σε αυτό το ωραίο περιβάλλον. Ήταν ένα όνειρο πολλών ανθρώπων εδώ και πολλά χρόνια. Ο καθηγητής της Φιλοσοφίας και παλαιός αντιπρύτανης κος Παναγιώτης Νούτσος που είναι ένας απ’ αυτούς, είναι σήμερα αντιπρόεδρος του Δ.Σ του Μουσείου και βασικός μας σύνδεσμος. Πολλά μέλη του διδακτικού προσωπικού είναι μέλη του συλλόγου "Φίλοι του Μουσείου" και μας συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο.

Αν το λαμπρό μας Πανεπιστήμιο ήταν μια οφειλή του έθνους στον τόπο μας για την προσφορά του στα γράμματα, το Τμήμα πλαστικών τεχνών και επιστημών της τέχνης που λειτουργεί εδώ και 10 χρόνια χωρίς να έχει λύσει ακόμα όλα τα προβλήματα ως προς τη φυσιογνωμία του, είναι μια οφειλή σε ένα λαό με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ταπεραμέντο. Σε ένα λαό με ευαισθησίες που για αιώνες καλλιεργεί μια απαράμιλλη λαϊκή τέχνη με μαστοριά και μεράκι.

Ένα τμήμα καλλιτεχνικό, μια Σχολή Καλών Τεχνών όπως φιλοδοξούμε τελικά να γίνει, χρειάζεται γύρω της ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον για να αναπτυχθεί, χρειάζεται ερεθίσματα για τους σπουδαστές του. Το δίκτυο των Μουσείων που δημιουργείται μέρα με τη μέρα, τα κάθε λογής εργαστήρια λαϊκής τέχνης, το θαυμάσιο περιβάλλον, οι δρόμοι επικοινωνίας που ανοίγονται, η πνευματική αύρα του Πανεπιστημίου που τα σκεπάζει δημιουργούν αυτές τις προϋποθέσεις.

Η αλληλοεπίδραση όλων αυτών των παραμέτρων δίνουν την αναγκαία ώθηση για δημιουργία. Χρέος όλων μας είναι να συμβάλλουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Με την ευχή αυτή κλείνω τη ομιλία μου και παρακαλώ τον κύριο Πρύτανη και πρόεδρο του Τμήματος πλαστικών τεχνών και επιστημών της τέχνης, τις πρυτανικές αρχές, τη Σύγκλητο, το διδακτικό προσωπικό του Τμήματος να δεχθούν τις ευχαριστίες μου για τη μεγάλη τιμή που γίνεται στο πρόσωπό μου. Ευχαριστώ και όλους εσάς που τιμήσατε τη βραδιά αυτή με την παρουσία σας.

Θ. Παπαγιάννης

9 Ιουνίου, 2010

Επίσης, διαβάστε:

~ Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα - Θεόδωρος Παπαγιάννης: Σύγχρονη γλυπτική με άρωμα αρχαιότητας

 ~ Θεόδωρος Παπαγιάννης - Βιογραφικό

Πηγή: Ιστοσελίδα του Γλύπτη Θεόδωρου Παπαγιάννη