Ο εορτασμός των ιστορικών γεγονότων και μάλιστα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είναι επιβεβλημένος, ιερός και αποτελεί κατεξοχήν πράξη παιδευτική. Βέβαια η επανάσταση του 1821 συνιστά μακροχρόνιο αγώνα των Πανελλήνων. Ήδη από το 1489 έχουμε τα επαναστατικά κινήματα με πλείστους αρματολούς, κληρικούς κλπ, τα οποία ωφέλησαν ώστε να καλλιεργηθεί η ιδέα της επανάστασης στην σκέψη όλων των Ελλήνων.
Έτσι οι Έλληνες αρχίζουν πια να οργανώνονται μυστικά και να συντονίζουν τις ενέργειές τους. Οι οργανώσεις είναι, ‘Η Εταιρία των φίλων’ (Διονυσίου του Σκυλόσοφου το 1600), ‘Η Εταιρία της Βιέννης’ (Ρήγα Φεραίου), ‘Ο Φοίνιξ’ (Ν. Σκουφά) και άλλες Εταιρείες σε πολλά μέρη της Ευρώπης, στις οποίες οργανώνονται λόγιοι, έμποροι, κληρικοί, διδάσκαλοι, σπουδαστές και ξένοι φιλέλληνες.
Οι Έλληνες στρέφονται περισσότερο στην Δύση και ειδικά στο Παρίσι, που αποβαίνει μια ελληνική πατριωτική εστία. Εκεί οργανώνεται μια μεγάλη μυστική Εταιρεία με την αθώα επωνυμία ‘Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο’, ψυχής της οποίας είναι ο Μακεδόνας Γρηγόριος Ζαλίκης. Μετά την ήττα του Ναπολέοντος η Εταιρεία αυτή ατονεί και από τα σπλάχνα της κυοφορείται η γνωστή ‘Φιλική Εταιρεία’(1814). Οι ιθύνοντές της προπέμπουν τον Αθανάσιο Τσακάλωφ από την Μόσχα και εκείνος με την σειρά του παραλαμβάνει τον Ν. Σκουφά και κατευθύνεται προς την Οδησσό.
Η μεγάλη εθνική Επανάσταση έχει απελευθερωτικό και εθνικό χαρακτήρα και αυτό είναι σαφές και από την προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη (24-2-1821 στη Μολδαβία), την προκήρυξη της Καλαμάτας (Μάρτιος 1821) και την διακήρυξη της Εθνοσυνελεύσεως της Επιδαύρου (15-1-1822). Η διακήρυξη μάλιστα της Προσωρινής Κυβέρνησης της Ελλάδας (13-3-1822) έχει ως σκοπό της Επανάστασης την ανεξαρτησία, χωρίς ξένη υποκίνηση. Οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του είναι σαφείς ότι η επανάσταση έχει καθαρά εθνικό χαρακτήρα και διαφέρει από τις άλλες επαναστάσεις, το ίδιο κατηγορηματικοί είναι και οι ιστορικοί (π.χ. Σπ. Τρικούπης & Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος).
Η τεκμηρίωση του εθνικού χαρακτήρα του κινήματος είναι αδιάσειστη, αφού και ακραιφνείς θεωρητικοί του μαρξιστικού υλισμού, ο Γιάννης Κορδάτος και Νίκος Σβορώνος το ομολογούν τελικά.
Ο Ν. Σβορώνος μάλιστα παραδέχεται ότι ήταν και κίνημα ενός χριστιανικού λαού ενάντια στον μουσουλμάνο κατακτητή. Πράγματι, η συμβολή της Εκκλησίας ήταν εξαιρετική, με προσφορά πολλών νεομαρτύρων, περιορισμό του εξισλαμισμού και δημιουργία ελληνικών σχολείων παντού.
Τέλος, ήταν κίνημα ενός λαού που σ’εκείνη την ρομαντική εποχή και μόνο το άκουσμα του ονόματός του (Ελλάδα) ξεσήκωνε ομόφωνη την κοινή γνώμη που αναγκαστικά οι κυβερνήσεις, ακόμα και οι απολυταρχικές, λογάριαζαν. Έτσι και οι φιλέλληνες αλλά και οι φιλελεύθεροι όλων των χωρών πρόβαλλαν τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κινήματος.
Τσιαμήτρος Ιωάννης
(Περιληπτική απόδοση από το τετράτομο του Αχ. Λαζάρου με τίτλο ‘ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ & ΛΑΟΙ ΝΑ ΕΥΡΩΠΗΣ’, τόμος Γ, σελ. 99-105)
Δημοσιεύθηκε στις 23-3-2014 στην εφημερίδα της Βέροιας ''Ημερήσια''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.