The Greek Behind Bulgari - interview

Sotirios Voulgaris (1857-1932) was the Greek creator of Bulgari, one of the world's most famous jewellery brands today.

Born in the Greek village of Kalarites in March of 1857, Sotirios began his career as a jeweller in his home village of Paramythia (Epirus, Greece), his parents were George Voulgaris and Eleni Strougari.

Of the eleven children of the family, Sotiris Voulgaris was the only one who survived and managed to continue the family tradition. The passion with jewellery started from his grandfather Constantine, who was a street vendor in the villages of Epirus. The talent to create jewellery was inherited by Sotiris, who along with his father opened a jewellery shop in Paramythia.

At that time, Paramythia and other villages in the region were facing problems from the Turks. Continuous burning of the village and serious damage to the shop, forced the Bulgari family to move to Corfu and then to Naples, Italy.

In Naples, the family opened their first GOLD jewellery shop. The city crime posed a major problem for their valuable jewellery. So, after several burglaries, they were forced to close.

In 1881, Sotirios Voulgaris and his family moved to Rome. Three years later, in 1884, he founded his company and opened his second shop in Via Sistina. The store in Via Sistina was then replaced by the current flagship store in Via dei Condotti opened in 1905 by Bulgari with the help of his two sons, Constantino (1889–1973) and Giorgio (1890–1966).

After Giorgio's death in 1966, his son Gianni led the company as co-chief executive with his cousin Marina. As chairman and CEO of Bulgari in the early 1970s. Bulgari opened its first international locations in New York City, Paris, Geneva, and Monte Carlo in the 1970s. 

Σιάτιστα: Μακεδονίτικη αρχοντιά

~ Σιάτιστα, η μακεδονίτικη πολιτεία βρίσκεται 25 χιλιόμετρα δυτικά της Κοζάνης σε ύψος 900 μέτρων. 

Στολισμένη με χρώματα κι αρώματα από το μακρινό παρελθόν που μοιάζουν να αναδύονται σιωπηλά μέσα από την πολυτάραχη ιστορία της, η μακεδονική πολιτεία παραδίδει τα κλειδιά της στους επισκέπτες που ολοένα και αυξάνονται.

Η Σιάτιστα θα σε υποδεχτεί με σεμνότητα και δεν θα σε κερδίσει με την πρώτη ματιά, όπως συμβαίνει με άλλους ορεινούς οικισμούς ή πόλεις. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί... Η σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα της λογικής «όλα... τσιμέντο να γίνουν» έχει επικρατήσει καταφανώς κι εδώ. Με δυο λόγια, κάποιος που δεν ξέρει την ιστορία της σίγουρα θα την προσπεράσει. Ωστόσο πίσω από τα κτήρια σύγχρονης πολεοδομικής αντίληψης, είναι ακόμα ορατό το αυθεντικό πρόσωπο μιας μακεδονικής πολιτείας που παλεύει άνισα με το χρόνο, εκπέμποντας ακόμα την μεστή γοητεία του παρελθόντος μ’ έναν αξεπέραστο και διαχρονικό τρόπο.

Η σημερινή Σιάτιστα διαθέτει πλέον καλή υποδομή και μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε ως αφετηρία για ενδιαφέρουσες εξορμήσεις προς τα γειτονικά βουνά Ασκιο και Μπούρινος, όπου η φύση κρατά καλά κρυμμένα τα δικά της μυστικά. Βρίσκεται 25 χιλιόμετρα δυτικά της Κοζάνης και απλώνει τις δυο γειτονιές της, Χώρα και Γεράνεια, γύρω από το λόφο του Προφήτη Ηλία, σε υψόμετρο 900 - 950 μέτρων.

Σύμφωνα με τον Γάλλο περιηγητή Πουκεβίλ το σημερινό όνομά της προέρχεται από την ενοποιημένη παράφραση της τούρκικης λέξης chatir (τσαντίρι) με την ελληνοβλάχικη tiritza (τυρίτσα), όνομα που αναφερόταν στις λιγοστές κτηνοτροφικές καλύβες που αποτέλεσαν τον πρωταρχικό πυρήνα του οικισμού.

Μακεδονική Αρχιτεκτονική

Σε όποιο μέρος της Μακεδονίας και να γυρίσει κανείς το βλέμμα του μπορεί να δει την αρμονική συνύπαρξη των παραδοσιακών αρχοντικών δίπλα στις σύγχρονες κατοικίες. Τα αρχοντικά αυτά χτισμένα σύμφωνα με την μακεδονική αρχιτεκτονική εκφράζουν την οικονομική ανάπτυξη της εποχής.

Τα πρώτα δείγματα της μακεδονικής αρχιτεκτονικής τα συναντάμε στα τέλη του 17ου με αρχές 18ου αιώνα στην Καστοριά, τη Βέροια και τη Σιάτιστα ενώ αργότερα στα μέσα του 18ου αιώνα επηρέασε και τα υπόλοιπα μεγάλα αστικά κέντρα. Αρχικά τα αρχοντικά χτίζονταν από ντόπιους και Κωνσταντινοπολίτες μαστόρους επηρεασμένα από την Βυζαντινή αρχιτεκτονική ενώ με το πέρασμα των χρόνων και την ανάπτυξη του εμπορίου δέχτηκαν επιρροές από την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική.

Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν ήταν υλικά απλά και διέφεραν ανάλογα με την περιοχή. Χρησιμοποιούσαν κυρίως ξύλο, λάσπη και πέτρα για τις ορεινές και ημιορεινές περιοχές ή ωμόπλινθους για τις πεδινές περιοχές.

Οι κατοικίες ήταν απλές και η διαμόρφωσή τους ήταν ανάλογη με τις ανάγκες της καθημερινότητας τους. Μια κλασική μακεδονική κατοικία ήταν συνήθως διώροφη και σε σπάνιες περιπτώσεις τριώροφη.

Χαρακτηριστικά της μακεδονικής αρχιτεκτονικής είναι το σαχνίσι, η προεξοχή του όγκου του ορόφου η οποία στηρίζεται σε επιπλέον δοκούς , και το χαγιάτι, ημιυπαίθριος χώρος προέκταση της κύριας κατοικίας, αυτός ήταν και ο κύριος χώρος της καθημερινότητας τους , εκεί μαγείρευαν , έπλεναν και περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της μέρας.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η φρουριακή διάταξη , το ισόγειο ήταν χτισμένο από χοντρούς πέτρινους τοίχους, πάχους έως 1 μέτρο, και είχε μικρά και λίγα ανοίγματα ενώ οι όροφοι ήταν φτιαγμένοι από ελαφρύτερα υλικά , είχε μεγάλα ανοίγματα και στηριζόταν στο ισόγειο.

16ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών - Δελτίο Τύπου ΠΟΠΣΒ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

16 ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ 

ΠΟΠΣ ΒΛΑΧΩΝ

Θέμα: «Η ΒΛΑΧΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΕΡΙ 

ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΣΤΟΥΣ 

ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ»

Με ξεχωριστή επιτυχία πραγματοποιήθηκαν, το Σαββατοκύριακο 21 και 22 Νοεμβρίου, στο κατάμεστο, από εκατοντάδες ντόπιους Βλάχους και φίλους τους, αμφιθέατρο του Συνεδριακού Κέντρου «Δημάρχου Βασ. Φαρμάκη» του Δήμου Ελασσόνας, οι εργασίες του 16ου Πανελληνίου Συμποσίου Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών. Το Συμπόσιο συνδιοργάνωσε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων μαζί με την Περιφέρεια Θεσσαλίας και το Δήμο Ελασσόνας. Το επιστημονικό μέρος υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Στο επιστημονικό μέρος ξετυλίχθηκε η πολυσχιδής θεματική του Συμποσίου αναφορικά με τη «Βλάχικη παρουσία περί τον Όλυμπο στους νεότερους χρόνους». Με την έναρξη, το Σάββατο 21 Νοεμβρίου, ο κ. Μιχάλης Μαγειρίας, πρόεδρος της ΠΟΠΣ Βλάχων και της Παγκόσμιας Βλάχικης Αμφικτιονίας, παρουσίασε εισαγωγικά τις δράσεις της ΠΟΠΣΒ και ΠΒΑ. Κατόπι ακολούθησε το κατεξοχήν επιστημονικό μέρος όπου, η καθηγήτρια κ. Γλυκερία Μιχ. Χατζούλη αναφέρθηκε διεξοδικά στην «Εικονογραφία των Βλαχοφώνων Νεομαρτύρων 17ου – 18ου αι.». Στη συνέχεια ο κ. Απόστολος Σακογιάννης μίλησε για τα «Έργα και την παρουσία Καλαρρυτινών στη επαρχία Ελασσόνας», κι ακολούθησε ο Λιβαδιώτης συγγραφέας κ. Γρηγόρης Βέλκος, ο οποίος μίλησε μέσα από πρωτογενείς πηγές για την τραγική ιστορία και κατάληξη της οικογένειας του Γιωργάκη Ολύμπιου. Τέλος ο ιστορικός Στέργιος Λαΐτσος, εστίασε την προσοχή στις πολύτιμες ειδήσεις των ξένων ερευνητών όπως ο Εζέ, ο Βάϊγκαντ, οι Γουέϊς και Τόμπσον αλλά και των ρουμανικών πηγών της περιόδου, αναφορικά με τους Βλάχους των παραολύμπιων περιοχών, τις εγκαταστάσεις τους και την ταυτότητά τους όπως αυτά διαμορφώνονταν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έως την απελευθέρωση. Την επόμενη ημέρα 22 Νοεμβρίου η συνεδρία άνοιξε με την εισήγηση του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ελασσώνος κ. Χαρίτωνος αναφορικά με την βλαχική παρουσία στη Μητρόπολη Ελλασώνος. Ακολούθως ο ομότιμος καθηγητής κ. Αντώνιος Μπουσμπούκης ανέπτυξε το θέμα για το δημοτικά τραγούδια των Σαμαριναίων, ενώ ο Κοκκινοπλίτης καθηγητής κ. Βασίλης Καϊμακάμης παρουσίασε τη δράση των Βλάχων του Κοκκινοπλού και της περιοχής στο Μακεδονικό Αγώνα. Η καθηγήτρια κ. Ευανθία Στεργιάδου συνέχισε με θέμα τα επαναστατικά κινήματα των Βλάχων της Πίνδου και τη διασύνδεσή τους με την περιοχή της Ελασσώνος και του Ολύμπου, ενώ τη συνεδρία έκλεισε ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ. Κώστας Σπανός με θέμα το ονομαστικό των Κοκκινοπλιτών μέσα από τις προθέσεις του 17ου. 

Η ρωσική πολιτική βουλγαροποίησης της Μακεδονίας και η περίπτωση της οικογένειας Ρόμπη

~ Φωτο: Το αρχοντικό της οικογένειας Ρόμπη στην Αχρίδα (Куќата на Робевци). Σήμερα Αρχαιολογικό Μουσείο. (Πηγή φωτο: Γ. Τσότσος, Ο Ελληνισμός της Πελαγονίας)

Από τα μέσα του 19ου αιώνα η Ρωσία ξεκινά μία εντατική προσπάθεια βουλγαροποίησης του Μακεδονικού χώρου. Στη ρωσική αυτή πολιτική δεν συμμετείχαν μόνο σλαβόφωνοι, αλλά -τεκμηριωμένα πλέον- και ορισμένοι βλαχόφωνοι, ελληνόφωνοι και αλβανόφωνοι ακτιβιστές, οι οποίοι σήμερα παρουσιάζονται από τους ρεβιζιονιστές των Σκοπίων ως "ντόπιοι, εθνοτικά Μακεδόνες", ακόμα και αν αυτοί κατάγονταν από την Αλβανία, την Ήπειρο και τη Θράκη, περιοχές δηλαδή που δεν είχαν καμία σχέση με τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας.

~ Φωτο: Ο Αναστάσιος Στ. Ρόμπης (βουλγ. Анастас Робев) και η σύζυγός του Φωτεινή. Αχρίδα 1869, βλ. vlahofonoi.blogspot.gr

Ο Ρώσος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη προσεγγίζει πλούσιες μακεδονικές οικογένειες, όπως τον κλάδο της ελληνοβλαχικής οικογένειας Ρόμπη[1] που ήταν εγκατεστημένος στην Αχρίδα, ιδιοκτήτες της εταιρείας ''Αδελφοί Ρόμπη και υιοί'' (Άγγελος και Αναστάσιος του Στεφάνου)[2] με καταστήματα στο Μοναστήρι και σε άλλες πόλεις, ώστε να δηλώσουν Βούλγαροι και να αποτελέσουν πρότυπο για τους λιγότερο εύπορους[3]. Το παράδειγμα αυτό του προσηλυτισμού στο βουλγαρικό κομιτάτο έξυπνων, καλλιεργημένων και εξεχόντων δίγλωσσων Ελλήνων δεν είναι, ασφαλώς, το μοναδικό στον βορειοελλαδικό χώρο[4]. Επίσης, την ρωσική πολιτική διευκόλυναν και οι μικτοί γάμοι που είχαν γίνει μέχρι τότε. Μεγάλο εμπόδιο στα ρωσικά σχέδια αποτελούσε ο βόρειος ελληνισμός γι αυτό και θα έπρεπε να χτυπηθεί με κάθε τρόπο για να περιοριστεί η ελληνική παρουσία και οι εκφραστές του ελληνικού ιδεώδους[5]. Για την δημιουργία Βουλγάρων στην Μακεδονία εργάστηκε κι ο Ρώσος πρόξενος της Βάρνας (Александр Викторович Рачинский) δίνοντας υποτροφίες σε σπουδαστές[6], με σκοπό να προωθήσουν αργότερα τις ιδέες του πανσλαβισμού. Έτσι όταν επιστρέφουν στη γενέτειρά τους, έρχονται σε σύγκρουση με τις τοπικές εκκλησιαστικές αρχές του Ελληνορθόδοξου Οικουμενικού Πατριαρχείου επειδή αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για την εισαγωγή της σλαβικής γλώσσας στην εκκλησιαστική και εκπαιδευτική ζωή των κοινοτήτων όπου υπηρετούσαν ως δάσκαλοι, γλώσσας που θεωρούν και ονομάζουν ως βουλγαρική. Γίνονται υπέρμαχοι της βουλγαρικής εθνικής ιδέας που είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται από το βουλγαρικό εθνικό κίνημα υπό την επιρροή των κηρυγμάτων του πανσλαβισμού και των Σλαβόφιλων της Ρωσίας[7].

Πρόγραμμα 16ου Συμποσίου Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

16ΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ ΠΟΠΣ ΒΛΑΧΩΝ

Θέμα: «Η ΒΛΑΧΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ»

~ Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

12.00-14.30: Αφίξεις συνέδρων - Εγγραφές

15.00-17.00: Εργαστήρια χορού

19:15-21:30: Χορευτικές επιδείξεις των Χοροδιδασκάλων των Συλλόγων Μελών της Ομοσπονδίας 

Παρουσίαση των Χορευτικών Τμημάτων των Συλλόγων Μελών της Ομοσπονδίας από το Νομό Λαρίσης.

18.00: Έναρξη Επιστημονικού Συμποσίου 

Χαιρετισμοί

Πρόγραμμα Εισηγήσεων

1η Συνεδρία

18.15: Μιχάλης Μαγειρίας, (εκπαιδευτικός, Πρόεδρος ΠΟΠΣΒ και ΠΒΑ): «Η ΠΟΠΣ ΒΛΑΧΩΝ και η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΒΛΑΧΙΚΗ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ»

18.30: Γλυκερία Μιχ. Χατζούλη, (Επίκουρος Καθηγήτρια Α.Π.Θ): «Πρώτη προσέγγιση στην Εικονογραφία των Βλαχοφώνων Νεομαρτύρων 17ο – 18ο αιώνας»

18.45: Σακογιάννης Απόστολος, (Πρόεδρος Πανθεσσαλικού Συλλόγου «Οι Καλαρρύτες»): «ΚΑΛΑΡΡΥΤΕΣ : Έργα και παρουσία Καλαρρυτινών στη επαρχία Ελασσόνας»

19.00: Γρηγόρης Βέλκος, (ιστορικός-συγγραφέας): «Το Λιβάδι κι ο Γιωργάκης Ολύμπιος το καύχημα των Βλαχοφώνων»

19.15: Στέργιος Λαΐτσος, (ιστορικός, υπ. Δρ Ινστιτούτου Ιστορίας Πανεπιστημίου Βιέννης): «Ξένοι ερευνητές για τους Βλάχους των παραολύμπιων περιοχών στα τέλη του 19ου αιώνα έως την απελευθέρωση»

Η οικογένεια Σιμάκου από την Μοσχόπολη

Το εσωτερικό του Ναού του
Αγίου Νικολάου Μοσχοπόλεως

Πατήρ Δανιήλ Σιμάκου

Το επίθετο Σιμάκου έχει τις ρίζες του από την ελληνική λέξη "σύμμαχος". Οι πρόγονοι του γένους Σιμάκου ήταν κυρίως πολεμιστές, που είχαν λάβει μέρος σε πολλές μάχες! Η οικογένεια Σιμάκου είλκε την καταγωγή της από την Φάρσαρη* ή Φράσαρη (Fraseri) Πρεμετής της Βορείου Ηπείρου, η οποία αποτελεί ιστορική κοιτίδα μιας ομάδας Ελληνοβλάχων που είναι γνωστοί ως Φαρσαριώτες. Αργότερα, η οικογένεια Σιμάκου εγκαταστάθηκε στην περίφημη Μοσχόπολη, η οποία το 18ο αιώνα ήταν η δεύτερη σημαντικότερη πόλη, μετά την Κωνσταντινούπολη, των Οθωμανικών Βαλκανίων! 

Η πόλη της Μοσχόπολης, με περίπου 60.000 κατοίκους, είχε 26 εκκλησίες και μοναστήρια (σύμφωνα με κάποιες πηγές, ήταν και μεγαλύτερος ο αριθμός τους). Επίσης, είχε το μοναδικό τυπογραφείο στα Βαλκάνια και τη περίφημη Νέα Ακαδημία. Κατοικούνταν κυρίως από Ελληνόβλαχους και άλλους Έλληνες, οι οποίοι είχαν έρθει από το Βυζάντιο μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Η Μοσχόπολη κάηκε 3 φορές, το 1769, το 1789 και το 1912, από τους Τουρκαλβανούς, οι οποίοι ήταν στην υπηρεσία των Τούρκων. Από εκεί οι κάτοικοι της μετακόμισαν σε όλες τις γωνίες της Οικουμένης αλλά κυρίως στην Ελλάδα, Αυστρία, Ιταλία αλλά και Αμερική και Καναδά.

Фамилията Холиани от Авдела на Гревена

Авдела

Общите фамилии, които носят власите (армъните) от Верия и Серес с тези на определени влахофони семейства от Южна България потвърждават далечния им авделийски поизход. По-конкретно, фамилията Холиани от района на град Пещера най-вероятно произхожда от Авдела, намираща се в областта на Гревена, подобно на други фамилии (например Галанис, Дзимас и т.н.). Членовете на авделийската фамилия Холиани се заселват и в селото Хионохори, намиращо се в областта на Серес. Клонът на фамилия Холианис, който се заселва на територията на съвременна Южна България, първоначално обитава колибарското селище Бакица в Рила заедно с други фалкари (бел.пр. - група от няколко влашки семейства заедно с техните стада образувана с цел окрупняване на стадото до 500 глави добитък) от Грамуща[1], като около 1930г. се установяват в град Пещера и други селища в областта (Ракитово, Дорково, Велинград).

След подчиняването на Авдела на турците, бива установен автономен режим и други привилегии от страна на централната власт, които биват загубени по времето на владичеството на Али паша в региона.

Самовластният Али паша създава автономната си държава на територията на Епир, Морея (Пелопонес) и голяма част от Тесалия. Той извършва систематични гонения срещу православните гърци, най-вече власи, от векове арматоли като заселва в арматолийските им селища ислямизирани верни нему арванити[2]. Влашките арматолийски селища понасят значителни щети, но власите не се подчиняват:

"Дори и проходите потурчиха,

превзеха ги арванитете [ислямизирани],

но докато вали снегът в планините,

на турчин не ще се преклоним"

Грамуща - Църквата ''Успение на Света Богородица''

Съпротивата на влахофоните Елини кулминира в жестоки сражения. Около 1770, по времето на гръцките въстания предизвикана от действията на руската флота под водачеството на адмирал Орлов, влашките села поемат значителен удар, като някои от най-значимите центрове (Мосхополи, Николица, Линотопи, Грамуща и др.) преживяват вандалски унищожения. Тамошните власи се разпръскват по всички посоки. Положението се влошава още повече, когато войските на Али паша разграбват и унищожават влашките села в Пинд. Именно с тези събития се свързва масовото преселение на Елиновласите от Пинд. В тези условия, някои фалкари от Грамуща и Авдела достигат до териториите на днешна Южна България.

По времето на Гръцката революция от 1821, авделийците се вдигат на оръжие и дават своя принос в общогръцката борба.

Διαμαντής Μάνος ή καπετάν Κόκκινος - Ο οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα

17 Φεβρουαρίου 1908, ο Έλληνας πρόξενος του προξενείου Ελλασώνος Α. Ενυάλης αποστέλει επιστολή προς το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος στην οποία αναφέρει. ‘’Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω τω Σ.Υπουργείο ότι κατ’ ειδήσεις εκ Γρεβενών, συνελήφθη υπό τουρκικού αποσπάσματος εις το χωρίον Μονοχίτι ο Έλλην οπλαρχηγός Διαμάντης εκ Σπηλαίου της επαρχίας Γρεβενών’’. 

Ο Διαμαντής Μάνος μετά από προδοσία συνελήφθη...

στις 8 Φεβρουαρίου 1908 από το απόσπασμα του Γεωργίου Τσιακμά ο οποίος ήταν αδελφός του Δημητρίου Τσιακμά και ήταν όργανο της Ρουμουνικής προπαγάνδας των Γρεβενών είχε δε το προσωνύμιο ‘’Ο Βασιλιάς της Κρανιάς’’. Μετά από συμπλοκή ο Διαμαντής έσφαξε τον Γεώργιο Τσιακμά και εν συνεχεία παρεδώθη. Συνελήφθη και οδηγήθηκε με την συνοδεία τουρκικού αποσπάσματος στα Γρεβενά. Τελειώνοντας την επιστολή του ο πρέσβης γράφει:

‘’Ερωτηθείς που ευρίσκονται οι άνδρες του σωματός του απεκρίθη ότι τώρα ήταν μόνος, εις την ερώτησιν αν άλλοτε μετέσχε συμπλοκών προς τον στρατόν η άλλους αφηγήθη εν λεπτομερεία τα της δρασεώς του.’’

Ο οπλαρχηγός Διαμαντής Μάνος ή καπετάν Κόκκινος γεννήθηκε στο Σπήλαιο Γρεβενών το έτος 1862. Αναγνωρίστηκε ως Ομαδάρχης του Μακεδονικού Αγώνα (Α.Ν.76/36). Ο λαός των Γρεβενών του είχε δώσει το ψευδώνυμο «Κόκκινος», λόγω του χρώματος του προσώπου και των μαλλιών του, αλλά το Κομιτάτο, για να μη γίνεται σύγχυση με τον οπλαρχηγό Λούκα Κόκκινο, από το Μέγαρο, του έδωσε το ψευδώνυμο «Ντίμπρας» ή τον αποκαλούσε απλώς «Διαμάντη».

Τον Μάρτιο του 1904 ο Διαμαντής Μάνος μαζί με τον Λούκα Κόκκινο υπήρξε οδηγός του Παύλου Μελά όταν τον συνάντησαν στο Βενέτικο ποταμό κοντά στο Φελί και τον οδήγησαν στην Μακεδονία γιατί στην περιοχή κινούνταν τουρκικά αποσπάσματα.

Χρησιμοποιήθηκε στις 11 Ιουλίου 1905 ως οδηγός του σώματος του καπετάν Βέργα (υπιλάρχου Πέτρου Μάνου), ο οποίος με σώμα 45 ανδρών έμπαινε για δεύτερη φορά στη Δυτική Μακεδονία με αποστολή να εισβάλει στην Αβδέλλα, για να συλλάβει και τιμωρήσει συγκεκριμένα άτομα ρουμανιζόντων και στη συνέχεια να κατευθυνθεί προς τα Καστανοχώρια, για να δράσει εναντίον των βουλγαρικών συμμοριών.

Αργότερα ο Διαμάντης συγκρότησε δική του ομάδα και δρούσε στην περιοχή Γρεβενών είτε ως ανεξάρτητος είτε ως οπλαρχηγός μέσα σε ελληνομακεδονικά σώματα, που είχαν επικεφαλής αξιωματικούς.

Хелени Власи (Грко-цинцари) – Андреас В. Стаматопулос, Василиос А. Стаматопулос

Кои се Власите?

Власите не се еден обединет народ со некои далечни заеднички корени. Тие се од појавувањето на латинофоните Римски граѓани. Ова е нивна главна карактеристика, а не некое етнолошко потекло. Населени се во цела Југо-источна Европа, во местата кои што се поврзуваат со создавањето на Римската Империја. Во грчките места се населени главно во провинциите со стратешко значење за премините и патиштата кои се вкрстуваат. Во времето на Византија, во 1259, Власите од Тесалија, Епир и Македонија прокламираа дека се потомци на Ахилеј и старите Хелени. Истиот тој период, Власите од Дунав се мешаат со Куманите и Бугарите, немајќи никаква врска со Власите во грчките краеви, ниту пак со Власите во Далмација.

Делумната сличност во јазиците се должи на порастот на латинофоните од Југ кон Север, во денешна Романија, за време на Римската и Отоманската Империја. Што значи, Власите Хелени латинофони не доаѓаат, туку заминуваат накај Дација

Единствениот што наведува различни информации е Арменскиот генерал Јоанис Кекавменос, кој што е поставен како глава на неуспешната експедиција против Власите во Тесалија во 11 век. Кекавменос во неговите записи ‘’Стратигикон’’, ги карактеризира власите како ‘’неверен и итар род’, наведувајки дека се варвари кои што надојдоа од Дунав. Овие негови негови информации ги повторуваат и многу подоцнежни хронографи. Но не е возможно да биде валиден извор еден понижен и поразен генерал за кој што неговиот проучувач, Унгарецот историчар Л. Тамас, пишува карактеристично во 1936: ‘’да сакаш да расчистиш еден извор на историски информации под записите на Кекавменос е исто како да се обидуваш да го направиш невозможното’’. Во овој случај, тврдењата на Кекавменос за доаѓањето на Власите од Дунав, ги отфрлаат истакнати историчари од Романија, како T. Papahagi, A. Sacerdoteanu, Siviu Dragomir, Cicerone Poghirc и Petre Nasturel.

Како се појавија латинофоните во Грчките места? 

После освојувањето на Македонија од Римјаните, во 167 година п.н.е. домородниот хеленизам се користеше во јавни места во римската земја, во војската, како што и во чувањето на границите од северни пљачкаши. Римјаните, имајќи големоо воодушевување на силната македонска војска, регрутираат платеници за одржувањето на редот во месноста и слободнота комуникација на патиштата како и на планинските премини. Така го воспоставија системот на ''клисура-чувари'' на патиштата кои што се сечат во Римската Империја. Впечатливо е што сите стационирања на Власите се масивни на Пинд и Баба Планина. Така заклучуваме дека формирањето на Власите произлегува од трупите кои што римјаните ги поставија на Пинд. Јазикот на Римјаните легионери се прошири од Велс и Пиринејскиот полуостров до Балканот и Египет. Од народниот латински јазик [лат. sermo vulgaris] и неговиот развој во различни земји каде што се проширил, се формираат современите латински јазици како италијанскиот, шпанскиот, францускиот, португалскиот, швајцарскиот, романскиот, истроромански, мегленовлашки и аромански, односно влашкиот кој што го зборуваат Хелените Власи [Грко-Власи].