Ιστορία του «μακεδονισμού» και περί του ονόματος της ΠΓΔΜ

Ιστορία του «μακεδονισμού» 

και περί του ονόματος της ΠΓΔΜ

Αναρτήθηκε από Εφημερίδα Κρουά - Κρουά

Πολλά λέγονται για της εξελίξεις στην ΠΓΔΜ και το θέμα του ονόματός της. Δεν είναι βέβαιο ότι στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, η νέα κυβέρνηση της ΠΓΔΜ θα υιοθετήσει μια νέα πολιτική και ειδικότερα μια νέα πολιτική που θα εξυπηρετεί τα Ελληνικά συμφέροντα.

Πρέπει να δώσουμε πολύ μεγάλη προσοχή στο παιγνίδι που πάνε να παίξουν (όχι οι Σκοπιανοί, αυτούς τους χρησιμοποιούν) με το όνομα. Το ζητούμενο (γι' αυτούς που κινούν τα νήματα) είναι η χρησιμοποίηση του ονόματος έτσι ώστε να πληγεί η σχέση των σημερινών Ελλήνων με τους αρχαίους Έλληνες και να αποσυντεθεί η έννοια της Ελλάδος.

Για να καταλάβουμε το τι παιγνίδια παίζονται σε βάρος μας από την πολιτική τάξη που κυβερνά την Ελλάδα, ας θυμηθούμε το εξής: Ενώ το 1992-93 φωνάζαμε ότι δεν θα δεχθούμε να δοθεί το όνομα Μακεδονία ούτε παράγωγό του, και ενώ είχε συμφωνήσει και ο Κλίντον (τότε πρόεδρος των ΗΠΑ) και η ΕΕ, η Ελληνική αντιπροσωπεία πήγε στον ΟΗΕ και συμφώνησε στην χρήση του ονόματος "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ", δηλαδή ΕΔΩΣΕ το όνομα! Πρωθυπουργός ήταν ο Κων/νος Μητσοτάκης και Υπουργός των Εξωτερικών ήταν ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου. Οπότε θέλει πολλή προσοχή!

Μην ξεχνάμε ποτέ την ιστορική εξέλιξη του «μακεδονισμού».

Τσαρική Ρωσία και «μακεδονισμός»

Μέχρι την εμφάνιση του κομμουνισμού το θέμα ετίθετο ως «Βουλγαρο-μακεδονικό». Δηλαδή, η προπαγάνδα των ισχυρών παρουσίαζε τους Μακεδόνες γενικά ως «εθνικά σλάβους» και ειδικά ως «σλάβους μεν, αλλά ειδικά ως Βουλγάρους». Να σημειωθεί ότι όπως και οι Βούλγαροι, έτσι και οι Ρώσοι αυτοπροσδιορίζονταν ως «σλάβοι».

Δηλαδή, οι Μακεδόνες παρουσιάζονταν (από την προπαγάνδα των ισχυρών) ως «μη-Έλληνες», ως μη αποτελούντες μέρος του ελληνικού έθνους, αλλά ως «σλάβοι Βούλγαροι».

Το «Βουλγαρο-μακεδονικό» το δημιούργησαν οι τσάροι της Ρωσίας, για να επεκτείνουν της επιρροή τους στα Βαλκάνια δια του Πανσλαβισμού.

Κομμουνισμός και «μακεδονισμός»

Τους τσάρους τους ανέτρεψαν οι κομμουνιστές.

Ο πάλαι ποτέ Πανσλαβισμός, ως εργαλείο επεκτάσεως της επιρροής της τσαρικής Ρωσίας στα Βαλκάνια, αντικαταστάθηκε από τον Διεθνισμό, ως εργαλείο επεκτάσεως της επιρροής της κομμουνιστικής-διεθνιστικής Ρωσίας στα Βαλκάνια.

Το λεγόμενο «Σλαβο-μακεδονικό» το ξεκίνησαν οι κομμουνιστές, μετατρέποντας το «Βουλγαρο-μακεδονικό» σε «Σλαβο-μακεδονικό». Δηλαδή οι Μακεδόνες δεν θεωρούνταν πλέον γενικά «σλάβοι» και ειδικά «Βούλγαροι», αλλά γενικά «σλάβοι» και ειδικά «Σλαβομακεδόνες». Έτσι προωθήθηκε η ιδέα της υπάρξεως «Σλαβομακεδονικού» έθνους. Δηλαδή και πάλι, οι Μακεδόνες παρουσιάζονταν ως «μη-Έλληνες», ως μη αποτελούντες μέρος του ελληνικού έθνους, αλλά ως «Σλαβομακεδόνες» και όχι πλέον ως «Βούλγαροι».

Μπορεί να έπεσε ο τσαρισμός, αλλά ένα πράγμα παρέμεινε σταθερό. Ότι οι Μακεδόνες πρέπει να θεωρούνται «μη-Έλληνες»!

Οι ξυλογλύπτες του Μετσόβου

Του Λεωνίδα Τζέκα

Ταξιδεύοντας στο Μέτσοβο ανακαλύπτεις πάντα κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό από την πλούσια ιστορία του.

Η «Ε.τ.Δ.» επισκέφτηκε μερικά από τα εργαστήρια ξυλογλυπτικής και εκτός από το φωτογραφικό υλικό κατέγραψε και την ενδιαφέρουσα ιστορία που έχει αυτή η τέχνη. Ο κ. Βασίλης την ώρα της συνάντησής μας «σκάλιζε» ένα τέμπλο και παράλληλα μου έλεγε πώς ξεκίνησαν όλα...

«Το ξύλο είναι υλικό ζωτικής σημασίας για το Μέτσοβο αλλά και υλικό της λαϊκής ξυλοτεχνίας, μιας τέχνης με μεγάλη παράδοση - μού λέει με τη σμιλεμένη από την πείρα φωνή του ενώ το σκαρπέλο «ζωγραφίζει» πάνω στην επιφάνεια του ξύλου.

Στο Μέτσοβο η ξυλογλυπτική τέχνη ξεκίνησε από πολύ παλιά. Η μεγάλη ακμή της μετσοβίτικης λαϊκής τέχνης άρχισε μετά το 1659, με τα εξαιρετικά πολιτικά και εκκλησιαστικά προνόμια, που απέσπασε απ' την Πύλη ο Μετσοβίτης αρχιτσέλιγκας Κύργος Φλόκας και καθιστούσαν το Μέτσοβο αυτόνομη δημοκρατία. Τότε και η ξυλογλυπτική ξέφυγε απ' τη χειροτεχνία κι ανέβηκε στον χώρο της τέχνης με τα τέμπλα, τους δεσποτικούς θρόνους, τους άμβωνες, τα προσκυνητάρια, τα κουβούκλια των επιταφίων, τ' αναλόγια, τα μανουάλια, τα παγκάρια και τα τόσα άλλα «ειδίσματα» των εκκλησιών, συνεχίστηκε απ' τον 17ο αιώνα ως τα σήμερα, κι έφτασε από γενιά σε γενιά στα χέρια των σημερινών ταλιαδόρων. Οι «κομπανίες» των ταλιαδόρων του Μετσόβου έφταναν στις πιο μακρινές πόλεις, για ν' αναλάβουν τα σπουδαιότερα έργα της ξυλογλυπτικής και να μεταλαμπαδεύσουν έτσι την τέχνη τους... Απ' τα «τεφτέρια» που κρατούσαν φαίνεται πως είχαν θαυμαστή συντεχνιακή οργάνωση, ενώ απ' τα άλλα βιβλία που κουβαλούσαν συμπεραίνουμε, πως είχαν και μια εκκλησιαστική παιδεία μαζί με τη λαχτάρα στην καρδιά, σαν εκείνους τους κραδασμούς των αγιογράφων, που στον τρουβά τους υπήρχε πάντοτε κάποια «Ερμηνεία της Ζωγραφικής Τέχνης», αλλά και τα «συναξάρια» των αγίων».

Πάντως όλοι δούλευαν με μεράκι και έχοντας το ίδιο πάθος για τη δουλειά, μεγάλοι ή μικρότεροι τεχνίτες, όλοι δούλευαν με το ίδιο πάθος και την ίδια λαχτάρα ομορφιάς. Υπήρχε σε κάθε συντροφιά ο αρχιμάστορας που φιλοτεχνούσε τα σχέδια, σκάλιζε τα δυσκολότερα μέρη και παρακολουθούσε τη δουλειά των άλλων».

Καθώς άκουγα τα λόγια του μάστορα σκεφτόμουν ότι το Μέτσοβο έχει πολύ μεγάλη παράδοση στην ξυλογλυπτική τέχνη και διασώζονται ονόματα περίφημων ξυλόγλυπτων, οι οποίοι ταξίδευαν σ' όλες τις ελληνοκατοικούμενες περιοχές, στα Βαλκάνια αλλά και αλλού.

Μετσοβίτες ξυλογλύπτες όπως ο Ιωάννης Τίτρας, Σεργ. Καλδάρας, Ιω. Μπαρόσιου, Γεωργ. Αθαν. Τσουρέκας, Σπυρ. Δ. Νταφίτσης, Αναστ. Ζενέλης, Τριαντ. Μπελημπάσης, Κώστα Νάκο Κατσώρας, Δημήτριος Πούλιος ή Σιαϊτάνης, Κώτσιος Πούλιος ή Σιαϊτάνης, Ζήσης Πούλιος ή Σιαϊτάνης, Κώστας Νγκιόσανος ή Ντουλμπίος, Κώστας Σιούσιανος ή Ανωτοπίτης, Νικόλαος Γκιώνης, Γιάννης Γκιώνης, Χρήστος Γκιώνης, Γιώργης Γκιώνης είναι τα λίγα ονόματα από τα πολλά μαστόρια της περιοχής που δούλεψαν και δίδαξαν την τέχνη στους άλλους.