Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Κόντα Σπύρου, Οι Αλβανοί και το Πελασγικό Πρόβλημα


Spiro N. Konda, “ Shqiptarët dhe problemi pellazgjik”
Εἰς ὅλα τά ἐγχειρίδια τῆς κατώτερης, μέσης καί ἀνωτέρας Ἀλβανικῆς ἐκπαιδεύσεως διδάσκονται κατά κόρον ὅτι οἱ Ἀλβανοί εἶναι ἀπόγονοι τῶν Πελασγῶν καί τῶν Ἰλλυριῶν. 
Ἡ δέ ὀνοματολογία στά ληξιαρχεῖα κυρίως ἐπί Ἐνβέρ Χότζα ἐπεβάλλετο ἀπό «λίστα» ὀνομάτων ἐπιλεγμένων μέ ὀνόματα ἱστορικά Ἠπειρωτικά, ὀνόματα βασιλέων Μολλοσῶν, Τευτόνων, Χαόνων, Ἰλλυριῶν, Μακεδόνων ὅπως Agron (= Ἄγρων), Teuta (= Τεῦτα), Piro (= Πύρρος), Bardhull (= Βαρδούλιος), Alketa (= Ἀλκέτας), Arben (= Ἀρμπέριος – Ἀρβανίτης), Alba (= Ἄλβα), Albana (= Ἀλβανία), Enea (= Αἰνείας), Alexander (= Ἀλέξανδρος), Alex ( = Ἀλέξιος), Hymer (= Ὅμηρος), Bubulin (= Μπουμπουλίνα), κ.ἄ. 

Ἀπό ἀλβανικῆς πλευρᾶς ἀναφέρουμε δύο ἀξιόπιστες ἐπιστημονικές θεωρίες τοῦ καθηγητοῦ ∆αρδαίου Σπύρου Κόντα[24] ὅπου στό πρῶτο κεφάλαιο παραθέτει ὅλες τίς γνῶμες Ἑλλήνων καί ξένων ἐπιστημόνων γύρω ἀπό τήν καταγωγή καί τήν γλῶσσα τῶν Ἀλβανῶν. Ὅλα τά ὑπόλοιπα κεφάλαια εἶναι «φκιαχτά» γιά νά ἱκανοποιήση τόν τύραννό του Χότζα καί τόν δικαιολογοῦμε διότι ἔχουμε σαφῆ εἰκόνα ἀπό τόν πιστό του φίλο μακαριστό παπᾶ Χρῆστο Ράτση τόν ∆αρδαῖο[25]. Ὁ δεύτερος ἀλβανολόγος, ὁ ἀργυροκαστρίτης E. Çabej[26], «δημοσιεύει τρεῖς ἔτι θεωρίας περί τῆς δῆθεν προελεύσεως τῆς Ἀλβανικῆς γλώσσας τάς ἑξῆς: πρώτη θεωρία, ἡ Ἀλβανική γλῶσσα ἀπορρέει ἐκ τῆς Ἰλλυρικῆς. Ἀντιπρόσωποι ταύτης εἶναι: Gustav Meyer (… σύνολο ἕνδεκα συγγραφεῖς). 
∆ευτέρα θεωρία, ἡ Ἀλβανική γλῶσσα ἀπορρέει ἐκ τῆς Θρακικῆς. Ἀντιπρόσωποι εἶναι: Potti, Vasmer (… σύνολον ὀκτώ συγγραφεῖς). 
Τρίτη θεωρία, Ἡ Ἀλβανική γλῶσσα εἶναι μῖγμα τῆς Ἰλλυρικῆς καί τῆς Θρακικῆς. Ἀντιπρόσωποι εἶναι: Carl Patsch (… σύνολο τέσσαρες συγγραφεῖς). 
Καί ὅμως παρά τάς γνώμας τῶν ἀνωτέρω ἀναφερθέντων σοφῶν ἀνδρῶν τό ζήτημα τῆς καταγωγῆς τῆς Ἀλβανικῆς γλώσσης παραμένει εἰσέτι πρόβλημα ἄλυτον, καθώς λέγει ἐν τῷ ἀνωτέρῳ ἔργῳ του, ὁ Ἀλβανός γλωσσολόγος Dr. Eqrem Çabej. Ἀλύτου δέ ὄντος, τοῦ προβλήματος τῆς ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ τῆς ἀλβανικῆς γλώσσης, ἄγνωστος εἶναι καί ἡ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ»[27]. 
Αὐτά ἀνέφερε ὁ ∆αρδαῖος Σπύρος Κόντας στό Πρῶτον μέρος τοῦ συγγράμματος ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ «Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ». Ὅμως ὅλο τό ὑπόλοιπον σύγγραμμα ἀπό σελ. 11–400 εἶναι «φκιαχτό γιά νά ἐξυπηρετήση τήν προπαγάνδα τῶν Ἀλβανῶν προπάντων τοῦ αἱμοχαροῦς τυράννου Χότζα καί «νά γλυτώσῃ ἀπό τόν βέβαιον θάνατον τῆς εἱρκτῆς» κατά τήν ρήση τοῦ παπᾶ–Χρήστου Ράτση ἀδελφικοῦ του φίλου. 

Ἀναφέρω δείγματα τοῦ περιεχομένου τοῦ βιβλίου γιά νά γίνουν κατανοητά τά ἀνωτέρω: 
Σελ. 88: Ο Ἀλβανοί εἶναι οἱ Πελασγοί (…). 
Σελ. 120: Ἡ Ἀλβανική γλῶσσα γέννησε τοπωνύμια, ὀνόματα, λέξεις στούς Πελασγούς (…). Σελ. 135: Ὁ ∆ευκαλίων ἦτο Ἀλβανός (…). 
Σελ. 141–146: Ἀθῆναι ἡ πρωτεύουσα ἔχει πελασγικόν ὄνομα ἤτοι Ἀλβανικόν! (…). 
Σελ. 161–163: Ἡ λέξη ΙΟΝΙΟΝ ΠΕΛΑΓΟΣ εἶναι Ἀλβανική! 
Σελ. 179–194: Τά τοπωνύμια τῶν νήσων: ∆ΗΛΟΣ, ΣΥΡΟΣ, ΝΙΣΥΡΟΣ, ΣΚΟΠΕΛΟΣ, Υ∆ΡΑ, ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ, ΚΥΘΝΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ, ΠΑΡΟΣ, ΑΙΓΙΝΑ (…), ΛΗΜΝΟΣ, ΡΟ∆ΟΣ εἶναι ἀλβανικά! 
Σελ. 204: οἱ Κρῆτες εἶναι Ἀλβανοί. 
Σελ. 299–337: Τά Θεωνυμικά ὀνόματα: ∆ΗΜΗΤΡΑ, ΖΕΥΣ, ΠΟΣΕΙ∆ΩΝ, ΑΦΡΟ∆ΙΤΗ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ∆ΙΟΝΥΣΟΣ, ΗΡΑ, ΑΘΗΝΑ, ΕΡΜΗΣ κ.τ.λ. προέρχονται ἀπό τήν Ἀλβανική γλῶσσα! κ.τ.λ. κ.τ.λ. 
Σέ ὅλη τήν Ἀλβανική βιβλιογραφία μέχρι σήμερα δημοσιεύονται συνεχῶς τέτοιες ἀνακρίβειες, ἱστορικές παραχαράξεις, πού ἐξυπηρετοῦν ἐθνικούς στόχους τῆς Ἀλβανίας[28].

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Δύο αξιόλογα ντοκιμαντέρ: «Ήπειρος, ο μύθος στην πραγματικότητα» & «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»


Δύο ντοκιμαντέρ παραγωγής του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Ελληνικού Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου. 
Συγκεκριμένα, το ένα εξ αυτών, υπό τον τίτλο «Ήπειρος, ο μύθος στην πραγματικότητα», αφορά στον διαχρονικό πολιτισμό της Ηπείρου με επίκεντρο το αρχαίο θέατρο και το μαντείο της Δωδώνης.
Το δεύτερο, «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», είναι ένα αφιέρωμα στη νίκη των Ελλήνων στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών το 1940, που αποτέλεσε και την πρώτη αντιφασιστική νίκη των λαών, στην εμπόλεμη Ευρώπη. Στηρίζεται μάλιστα εξ ολοκλήρου σε στοιχεία που αντλήθηκαν από τα αλβανικά, ιταλικά και ελληνικά αρχεία.

Δείτε τα βίντεο που ακολουθούν:



~ Επίσης, δείτε το παρακάτω βίντεο:
kathimerini.gr

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Ελλάδα - Αλβανία: η δραστηριότητα των μεταβυζαντινών ζωγράφων στον βαλκανικό χώρο


Pirro Thomo

Η μεταβυζαντινή τέχνη είχε μια μεγάλη εξάπλωση στους χώρους με έντονη βυζαντινή παράδοση, και κυρίως στον βαλκανικό χώρο. Ένας μεγάλος αριθμός ζωγράφων δραστηριοποιούνταν ακριβώς σε αυτό τον χώρο, επηρεάζοντας έτσι στη δημιουργία και την διάδοση διαφόρων κινημάτων σε αυτό τον χώρο. Οι επιγραφές των εκκλησιών μας προσφέρουν ένα ξεκάθαρο ταμπλό των κινήσεων (διαδρομών) των ζωγράφων σε διάφορα μέρη. 

Ένας από τους εξοχότερους ζωγράφους του 16ου αιώνα που έχει υπογράψει και την τοιχογραφία του ναού των Αγίων Αποστόλων στην Καστοριά (1547), ο Ονούφριος, έχει εικονογραφήσει τους ναούς της περιοχής των Σπαθιών στην Αλβανία. Στη διάρκεια του 17ου αιώνα συναντάμε τον Ονούφριο Κυπριώτη, τον Μιχαήλ και τους συνεργάτες του από το χωριό Λινοτόπι, το Μιχαήλ από το χωριό Γέρμα κ.τ.λ. Στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του 18ου παρατηρείται μια άνοδος της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Οι Aγραφιώτες ζωγράφοι εικονογράφησαν το καθεδρικό ναό της Μοσχόπολης το 1712. Στο ναό του Αγ. Νικολάου δημιουργεί το 1726 ο Δαβίδ, γνωστός από τα έργα του στο Άγιον Όρος, Καστοριά, Θεσσαλονίκη κ.τ.λ. Πολύ παραγωγική δραστηριότητα είχαν τα αδέλφια από την Κορυτσά Κωνσταντίνος και Αθανάσιος στις περιοχές της Κορυτσάς, Μουζακιάς και στο Άγιον Όρος.

Για τον διαπρεπή διεθνολόγο καθηγητή του ΑΠΘ Δημήτριο Σ. Κωνσταντόπουλο


Γράφει ο Π. Κ. Σταυρίδης-Χρυσοβέργης 
δικηγόρος παρ’ Α.Π. και ΣτΕ, διεθνολόγος

Την 1η Νοεμβρίου 2008 απεδήμησε εις Κύριον ο διακεκριμένος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημήτριος Σ. Κωνσταντόπουλος, πλήρης ημερών και επιστημονικού έργου.
Ο εκλιπών υπήρξε Ιδρυτής και Διευθυντής του 1ου Ινστιτούτου Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, Ευρωπαϊκού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων της Ελλάδας με έδρα την πρωτεύουσα πόλη του Μακεδονικού Ελληνισμού. 

Ο ομότιμος καθηγητής Δημήτριος Σ. Κωνσταντόπουλος γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1917 στη Θεισόα της Ολυμπίας Αρκαδίας, ως όγδοο τέκνο από τα εννέα τέκνα που απέκτησαν οι γονείς του Σπυρίδων Κωνσταντόπουλος, διευθυντής του δημοτικού σχολείου Ανδριτσαίνης, επαρχίας Ολυμπίας Αρκαδίας, και Αμαλία, καταγομένη εκ Μοσχοπόλεως της Βορείου Ηπείρου, το γένος του ιερέως Δημητρίου Ν. Παπαδημητρίου

Ο εκλιπών σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου της τότε Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, όπου διετέλεσε καθηγητής του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου, όπου διαδέχθηκε τον καθηγητή του στην έδρα Ρούντολφ φον Λάουν. 
Το 1960 αναγορεύτηκε καθηγητής του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ το 1966 ίδρυσε το 1ο Ελληνικό Ινστιτούτο Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, Ευρωπαϊκού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στη Θεσσαλονίκη.
 
Ο καθηγητής Δημήτριος Σ. Κωνταντόπουλος δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Στρασβούργου, της Εξ Αν Προβάνς, του Νέου Δελχί Ινδίας, όπως και στα Πανεπιστήμια του Μπάτον Ρουζ και της Λουιζιάνα και Τιουλέν της Ν. Ορλεάνης, ενώ έδωσε σειρά διαλέξεων και μαθημάτων στα Πανεπιστήμια του Τόκιο, της Μανίλας, της Μπαγκόκ, της Τεχεράνης, του Καΐρου, του Κέιπ Τάουν, Σαν Πάολο, Ρίο Ιανέιρο, Μπραζίλια, Βρετανική Κολούμπια, Νεμπράσκα, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Σολτ Λέικ Σίτι, Βανκούβερ, Τορόντο, Μόντρεαλ και σε πολλές ευρωπαϊκές πανεπιστημιουπόλεις, όπως και στο Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Λονδίνου, το Ινστιτούτο Ανωτάτων Νομικών Σπουδών του Λονδίνου, της Λιουμπλιάνα, Βελιγραδίου, Ζάγκρεμπ, Σόφιας και Μπορντό της Γαλλίας, του οποίου πανεπιστημίου αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ, όπως και του Πανεπιστημίου Μερούτ της Ινδίας. 

Ο καθηγητής Δημήτριος Σ. Κωνσταντόπουλος υπήρξε μέλος πολλών εταιρειών Διεθνούς Δικαίου, όπως της Γερμανίας, των Ινδιών, της Βραζιλίας και, τέλος, Διευθυντής του Νομικού Τμήματος της Παγκοσμίου Ενώσεως Μελέτης Προσφυγικών Ζητημάτων της Γενεύης, ως και μέλος του Curatorium Internationale του Ινστιτούτου Δημοσίου Δικαίου της Μόσχας. 
Ο καθηγητής Δημήτριος Σ. Κωνσταντόπουλος στο πλαίσιο των ετησίων μαθημάτων του Ινστιτούτου Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου Θεσσαλονίκης και στο πλαίσιο του Ελευθέρου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διοργάνωσε ετήσια μαθήματα κατά τη διάρκεια εκάστου καλοκαιριού με λαμπρά επιτυχία, μαθήματα στα οποία δίδαξαν οι μεγαλύτερες προσωπικότητες του παγκοσμίου Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, Ευρωπαϊκού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, όπως και πρόεδροι των ανωτάτων Ευρωπαϊκών και Παγκοσμίων Δικαστηρίων (ΟΗΕ) ως και πρόεδροι της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Έγγραφα εκ Μοσχοπόλεως - Στίλπων Π. Κυριακίδης


Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου το 1767
(χαλκογραφία εποχής)
Η προϊούσα έν τη 'Οθωμανική αυτοκρατορία παράλυσις τής διοικήσεως καί αναρχία είχε καταστήσει κατά τον IH ' αΙώνα τήν ζωήν επικίνδυνον όχι μόνον είς τήν ύπαιθρον, άλλα καί είς αύτάς τάς πόλεις. 'Ιδίως έν 'Αλβανία, όπου τα ληστρικά ένστικτα είναι ιδιαιτέρως ανεπτυγμένα, οί Αλβανοί μεγιστάνες, μπέηδες καί σπαχήδες, είχον καταστή η μάστιξ ολοκλήρου της χώρας προβαίνοντες εις φόνους, ληστείας και ληστρικάς έπιδρομάς, όπου έγνώριζον ότι θά είχον να αποκομίσουν σημαντικά οφέλη. Η Μοσχόπολις, ώς πόλις ευημερούσα, ήτο φυσικόν να προσέλκυση τα αρπακτικά αυτών βλέμματα. 
Οί δυστυχείς Μοσχοπολίται, μη δυνάμενοι οί ίδιοι να αμυνθώσιν ενόπλως, δια να αποτρέπωσι τα εκ μέρους τών ληστρικών γει­τόνων των δεινά, δυστυχώς δε και ένεκα τών ιδίων σφοδρών κομματικών ερίδων, ηναγκάζοντο να προσφέρουν εκάστοτε είς τους άτακτους χρηματικά ποσά, τά οποία συνέλεγον δι' εράνων, και όταν ταύτα δεν ήσαν αρκετά, δια να κορέσωσι τήν απληστίαν τών ληστών, ήναγκάζοντο να δίδουν και χρεωστικάς ομολογίας, να ομολογούν δηλονότι χρέη, μπόρτζια, τά όποια ελογίζοντο και έντοκα. Μπορτζιλήδες, δηλ. χρεώσται, ήσαν κυρίως οί Μοσχοπολΐται, αλλά το όνομα μετεφέρθη είς τους απαιτητάς του χρέους Αλβανούς, ίσως διότι ούτοι συχνά εχρησιμοποίουν τήν λέξιν. Τά χρέη ταύτα μέ τους υπερβολικούς των τόκους απέβησαν ανίατος πληγή δια τους Μοσχοπολίτας, διότι οί μπορτζιλήδες δέν έδίσταζον και δια της βίας να έπιζητώσι τήν είσπραξιν αυτών, εν τέλει δε προκάλεσαν και τήν εν μέρει καταστροφήν και δήωσιν της πόλεως κατά τον Μάϊον του 1769, και κατά τον Σεπτέμβριον του αυ­τού έτους τον πλήρη σχεδόν εξοικισμόν τών κατοίκων «άπό τον φόβον τών μπορτζιλήδων και από τα βαριά δοσίματα», όπως λέγει ó κώδιξ.1
Αι ολίγαι απομείνασαι οικογένειαι, δια να απαλλαγούν τών χρεών, τά οποία εβάρυνον ολόκληρον την κοινότητα, απεφάσισαν κατά τι εγγραφον του 1774 «τά κτήματα πάντα τών φευγάτων να δοθούν εις τάς άνάγκας και χρέη της πολιτείας, δια το βαρύ φορτίον όπου έφορτώθη είς τά λείψανα τών δυστυχισμένων τούτων πτωχών.» Παρ' όλον όμως τούτο τά χρέη δέν εξηλείφθησαν. Τό δημοσιευόμενον εγγραφον δεικνύει ότι «τά καθημερινά καί άφευκτα δοσίματα και μπόρτζια της δυστυχισμένης πολιτείας» εξηκολούθουν καί μέχρις ακόμη του 1807.

~ Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Frederica Derra de Moroda: «Η Ελληνίδα Χορεύτρια»


~ Λεζάντα φωτο: ''Η Ελληνίδα Χορεύτρια'', φωτογραφία της Frederica Derra φυλασσόμενη σήμερα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.

Στις 19 Ιουνίου 1978 πεθαίνει η Frederica Derra de Moroda, κορυφαία καλλιτέχνιδα του μπαλέτου, χορογράφος και ακαδημαϊκός. Γεννημένη στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας στις 2 Ιουνίου του 1897, η Frederica Derra ήταν ελληνικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα της και τελευταία γνωστή απόγονος της μεγάλης Μοσχοπολίτικης οικογένειας Δέρρα*, η οποία είχε μεταναστεύσει στα εδάφη της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. 

Fritzi von Derra
The Pearl Necklace (1900s)
Η Derra ήταν γνωστή ανά την Ευρώπη και την Αμερική ως «Η Ελληνίδα Χορεύτρια». Το ερευνητικό της έργο εστιάστηκε περισσότερο στους χορούς των Ελλήνων και Ούγγρων προγόνων της, αναλαμβάνοντας μάλιστα για αρκετά χρόνια τη θέση της διευθύντριας του ελληνικού τμήματος της Αυτοκρατορικής Εταιρείας Χορού του Λονδίνου (Πηγή: Thom Hecht, Dancing Archives - Archive Dances: Exploring Dance Histories at the Radcliffe College Archives, Transcript Verlag Bielefeld 2013, σελ.120)

Διακρίσεις

Το 1962 λαμβάνει το Αργυρό Μετάλλιο της πόλης του Salzburg, το 1972 αναγορεύεται καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Salzburg, ενώ το 1974 τιμάται με ειδικό τίτλο από τη βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ. Στα ογδοηκοστά της γενέθλια, ένα χρόνο πριν το θάνατό της, λαμβάνει το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης του Salzburg για τις υπηρεσίες της ως πρόεδρος της Αγγλο-Αυστριακής Εταιρείας [Πηγές: salzburgwiki.at & Dance Research: The Journal of the Society for Dance Research, Vol. 1, No. 2 (Autumn, 1983), pp. 69-79, Published by: Edinburgh University Press, DOI: 10.2307/1290762]

* Η Μοσχοπολίτικη οικογένεια Δέρρα είναι από τις πλουσιότερες οικογένειες της Πέστης και στάθηκε αρρωγός στις μεταρρυθμιστικές ιδέες του Σέτσενι. Λαμβάνουν τίτλο ευγενείας το 1820 σε αντάλλαγμα για το άτοκο δάνειο 10000 φιορινιών που χορήγησαν στο Δήμο το 1805. Όταν ο Γεώργιος Σίνας παντρεύεται την Καταλίν Ντέρα [Αικατερίνη Δέρρα], ενώνονται οι τεράστιες οικογενειακές περιουσίες τους. Ο εγγονός τους Κωνσταντίνος λαμβάνει μέρος στον αγώνα του 1848 ως υπολοχαγός του Εθνικού Στρατού και μετά την ήττα της επαναστάσεως διαφεύγει στο εξωτερικό. [Πηγή: Ελληνική κληρονομιά. Η ελληνική ορθόδοξος διασπορά στην Ουγγαρία (17ος-19ος αι.), Επιμέλεια ύλης: Βασίλειος Σταματόπουλος, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα 2011]


Παπαστεργίου Δέσποινα
Vlahofonoi@gmail.com

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Υψηλού επιπέδου ιατρικές ομιλίες για την πρόληψη υγείας με συμμετοχή Μετσοβιτών επιστημόνων


Στα λόγια του καθηγητή Δημητρίου Μπούμπα «αυτή η εκδήλωση ξεπερνά αντίστοιχες που πραγματοποιούνται στην Αμερική» συμπυκνώνεται η ξεχωριστή επιτυχία που σημείωσε η εκδήλωση ενημέρωσης των πολιτών του Δήμου Μετσόβου για την πρόληψη ιατρικών παθήσεων, η οποία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στην αίθουσα «Χατζηγεωργίου» του Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής με τη συμμετοχή των καθηγητών-διευθυντών κ.κ. Στέφανου Φούσα, και των Μετσοβιτών επιστημόνων Δημητρίου Μπούμπα, Ιωάννη Γουδέβενου και Απόστολου Μπίσα οι οποίοι ταξίδεψαν στο Μέτσοβο καλύπτοντας... μεγάλες αποστάσεις, προκειμένου να προσφέρουν στους συμπατριώτες τους υψηλού επιπέδου ιατρικές ομιλίες για την πρόληψη υγείας. 

Φανερά συγκινημένος καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης αλλά και της επιστημονικής τοποθέτησής του, ο καθηγητής Παθολογίας-Ρευματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε μια θεόπνευστη ομιλία, συνεπήρε με την συναισθηματική του ειλικρίνεια και την επιστημονική του κατάρτιση τους συντοπίτες του και ευχαρίστησε θερμά τον Εξωραϊστικό Σύλλογο Μετσόβου για την πρωτοβουλία συνδιοργάνωσης της εκδήλωσης με την Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία, το Δήμο Μετσόβου και τον Ιατρικό Σύλλογο Ιωαννίνων. Συγκινητικές και μεστές αναπολήσεων υπήρξαν και οι τοποθετήσεις τόσο του έγκριτου Καθηγητή Καρδιολογίας, πανελληνίως γνωστού, κ. Ιωάννη Γουδέβενου όσο και του φημισμένου χειρουργού, Διευθυντή Ουρολογίας του Σισμανογλείου Νοσοκομείου κ. Απόστολου Μπίσα, οι οποίοι και εξήραν τη σημασία της εκδήλωσης και της ενημέρωσης των πολιτών αναφορικά με την πρόληψη ιατρικών παθήσεων. 
Το πάνελ των ομιλητών συμπλήρωναν έγκριτοι επιστήμονες, οι οποίοι και κάλυψαν ένα ευρύ φάσμα παρεμβάσεων πρόληψης αλλά και εναλλακτικών μοντέλων διαρκούς ανάπτυξης και αειφορίας του Μετσόβου, όπως ο Διευθύνων Σύμβουλος των Εκπαιδευτηρίων «Γείτονα» κ. Ελευθέριος Γείτονας, ο Οικονομολόγος κ. Σπύρος Βασιλείου, εκπροσωπώντας τη νέα γενιά επιστημόνων, οι γιατροί κ. Γ. Δόβας, η κα Ευθαλία Στεφανάκη, ο κ. Γιώργος Παπανικολάου και ο οικονομολόγος κ. Σταύρος Σταύρου. Παραβρέθηκε, ανάμεσα σε άλλους, η Νομίατρος Περιφέρειας Τρικάλων κα Στεφανία Κωστοπούλου. 

Στην αρχή της εκδήλωσης ο Πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας κ. Στέφανος Φούσας, ο οποίος είχε ομιλία για την πρόληψη και αντιμετώπιση του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου, επέδωσε στο Δήμαρχο Μετσόβου κ. Κωνσταντίνο Τζαφέα έναν Αυτόματο Εξωτερικό Απινιδωτή, προσφορά χορηγών, αποδεχόμενος τις ευχαριστίες της Δημοτικής Αρχής. Η εκδήλωση αποτέλεσε τη συνέχεια ενός δεκαετούς οδοιπορικού του Στέφανου Φούσα, προέδρου της ΕΚΕ, σε μικρές και μεγάλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα για την Πρόληψη Υγείας των πολιτών και με στόχο τη μείωση της θνητότητας και νοσηρότητας. Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν ένα πνευματικό μνημόσυνο αφιερωμένο στον Ευπατρίδη Ευάγγελο Αβέρωφ που καταγόταν από το Μέτσοβο.

Τα έθιμα του Άι Γιάννη του Κλήδονα στις 24 Ιουνίου


Το έθιμο του Κλήδονα στους Βλάχους του Ν. Σερρών
Οι φωτιές του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα: Tο δημοφιλέστερο έθιμο του καλοκαιριού

Η 24η Ιουνίου είναι από τις μεγαλύτερες καλοκαιρινές γιορτές της ελληνικής παράδοσης, αφού η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα (ή Ριγανά, ή Ριζικάρη) συνοδεύεται από το παραδοσιακό έθιμο με το πέρασμα πάνω από τις φωτιές.

Το προσωνύμιο «Κλήδονας» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «κλήδων» που σημαίνει προγνωστικός ήχος και χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει τον συνδυασμό των τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής.

Ουσιαστικά ο «Kλήδονας» σχετίζεται με μια λαϊκή μαντική διαδικασία, η οποία λέγεται ότι αποκαλύπτει στις άγαμες κοπέλες την ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου.

Σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, οι ανύπαντρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού και μία από αυτές πηγαίνει στο πηγάδι να φέρει το «αμίλητο νερό» και στη διαδρομή μέχρι το σπίτι δεν πρέπει να μιλήσει σε κανέναν.

Στο σπίτι το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα προσωπικό της αντικείμενο, τα λεγόμενα ριζικάρια και στη συνέχεια σκεπάζουν το δοχείο με κόκκινο ύφασμα και το δένουν ενώ παράλληλα προσεύχονται στον Αϊ Γιάννη και τοποθετούν το δοχείο σε ανοιχτό χώρο, όπου μένει όλη νύχτα. Την ίδια εκείνη νύχτα λέγεται ότι τα κορίτσια θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.

Παράλληλα, την παραμονή της γιορτής του Αϊ Γιάννη Ιωάννη, αναβιώνει και το γνωστό έθιμο με τις φωτιές: Στη πλατεία του χωριού στήνεται μια μεγάλη φωτιά πάνω από την οποία πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Σύμφωνα με την παράδοση, η φωτιά, επιφέρει την κάθαρση και οι άνθρωποι απαλλάσσονται από το κακό

Ο Άι-Γιάννης λέγεται και Ριζικάρης αφού η παράδοση λέει ότι φέρνει τύχη και γι' αυτό έπρεπε από την παραμονή οι κάτοικοι του χωριου να έχουν τακτοποιήσει όλες τις οικιακές δουλειές τους.

Επίσης ο Αϊ Γιάννης αποκαλείται και Ριγανάς, επειδή την ημέρα αυτή έβγαιναν και μάζευαν ρίγανη, η οποία έπρεπε να συλλεχθεί πρωί πρωί, πριν από την ανατολή του ηλίου, αφού πίστευαν, ότι έτσι είχε μαγική δύναμη.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Κερασιάρης και Κερασινός για τον λαό μας ο Ιούνιος!


Βλάχικα: Τσιρισιάρου / Tsirisiaru ( = μετάφρ.: Κερασιάρης, ο Ιούνιος μήνας, ο μήνας των κερασιών) < Latin: ceraseus = Gr. κεράσι / kerasi.
Greek: Ιούνιος / Iunios
Romanian: Junie
English: June

Από το θέρος ως τις ελιές, 
δεν απολείπουν οι δουλειές!

Ο Ιούνιος συνδέεται με τον κούρο των αιγοπροβάτων, αλλά και με τη συγκομιδή των κερασιών, γι’αυτό και λέγεται και «Κερασιάρης» ή «Κερασιανός».

Ακόμη τον ονομάζουν ««(Ε)ρινιαστή» (Πάρος) ή «Ορνιαστή» (Άνδρος) διότι γίνεται οερινεασμός, δηλ. η ανάρτησις ερινεών (αγριοσύκων) από τους κλάδους ήμερων δένδρων συκής δια την γονιμοποίηση των καρπών των (ήτοι των σύκων).», καθώς και «Θερμαστή», αλλά και «Αϊγιάννη» ή «Αϊγιαννίτη», διότι άγεται κατ’ αυτόν η εορτή των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννου«. (Φίλιππος Βρετάκος)

Κατά την επικρατούσα άποψη, ο Ιούνιος ονομάστηκε έτσι από τους Ρωμαίους προς τιμήν της θεάς Juno, που αντιστοιχεί στη δική μας θεά Ήρα κι ήταν προστάτης του συζυγικού βίου και του γάμου.

Του Ιούνη τα κεράσια

Ο Ιούνιος ήρθε και μαζί του, νάτο και το καλοκαίρι.
Ο ήλιος καίει, η θερμοκρασία ανεβαίνει, η μουντή χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα δίνει τη θέση της στη καλοκαιρινή αύρα.
Γιατί, όσο και να λέμε πως όλες οι εποχές έχουν την ομορφιά τους, καμιά δεν συγκρίνεται με το δροσερό καλοκαίρι.

Το καταλαβαίνεις με το που θα μαζέψεις τα χειμωνιάτικα, με το που θα βγουν τα καλοκαιρινά, με το που θα σηκωθούν τα χαλιά, με το που θα κάνεις το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Βλάχικη σπανακοτυρόπιτα της Αποστολίας


Της Ελευθερίας Μπούτζα

Μια λαχταριστή συνταγή για σπανακόπιτα με τυρί που μου έστειλε η αγαπημένη μου φίλη Αποστολία Συνάζου από το Βόλο, μια καταπληκτική μαγείρισσα με αγάπη για την παράδοση. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την τεχνική της και να θαυμάσετε κι εσείς, όπως κι εγώ, το αριστούργημα της!

~ Για το φύλλο:
3/4 του κιλού αλεύρι χωριάτικο, 1/4 του κιλού αλεύρι σκληρό, αλάτι, λίγο λάδι ( 2-3 κσ) και λίγο ξύδι (1-2 κσ)

Ανακατεύουμε τα υλικά της ζύμης. Ζυμώνουμε αρκετά καλά και μοιράζουμε το ζυμάρι σε μπαλάκια, φτιάχνοντας 10 τεμάχια. Αφήνουμε τουλάχιστον μια ώρα να ξεκουραστούν ώστε ν' ανοίγουν μετά πιο εύκολα.

~ Για τη γέμιση:
1 κιλό σπανάκι, 1 μάτσο κρεμμυδάκια, 
1 μάτσο άνηθο, λίγο μάραθο, 2 πράσα
1/2 κιλό παζί (σέσκουλα) αλλά μόνο τα φύλλα χωρίς κοτσάνια 
1 κιλό και 300 γρ τυρί φέτα, 
3 με 4 αυγά, 
αλάτι (αν η φέτα είναι αλμυρή, ίσως και να μη βάλουμε), πιπέρι
3/4 του φλυτζανιού τραχανά γλυκό (όχι σταρένιο)
3/4 του φλυτζανιού ελαιόλαδο

Ψιλοκόβουμε και πλένουμε πολύ καλά τα χορταρικά. Ρίχνουμε μέσα τη μισή φέτα και την άλλη μισή τη τρίβουμε και τη κρατάμε χωριστά σ' ένα άλλο πιάτο.

Παίρνουμε ένα ένα τα μπαλάκια ρίχνοντας λίγο αλεύρι στην επιφάνεια που θα ανοίξουμε τα φύλλα μας και σιγά σιγά ανοίγουμε τα δέκα φύλλα.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Ο κοσμηματοποιός Φύλλας


Στα χρόνια του κινήματος των Νεοτούρκων το 1908, ο Σουλτάνος Μεχμέτ E' Ρεσάντ ψήφισε το σύνταγμα, το περιβόητο «Χουριέτ» ("Ελευθερία" στα τουρκικά), με το οποίο κατοχυρώνονταν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του χριστιανικού πληθυσμού και δίνονταν αμνηστία σε ορισμένα αδικήματα και έτσι πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Μπορεί αυτή η "Ελευθερία" να αποδείχτηκε αργότερα ένα πυροτέχνημα, τον πρώτο καιρό όμως είχε γίνει δεκτή με θετική διάθεση από τον χριστιανικό πληθυσμό. Σ' εκείνο το ιστορικό πλαίσιο, ο Μοναστηριώτης κοσμηματοποιός Φύλλας με τους συνεργάτες του, έφτιαξε για λογαριασμό της διοίκησης Μοναστηρίου ένα τραπέζι από χρυσό και ασήμι, το οποίο προσφέρθηκε ως δώρο των τοπικών αρχών στο Σουλτάνο Reshad V που επισκέφθηκε το Μοναστήρι το 1911. Φωτογραφία τραβηγμένη μπροστά στο κατάστημα του καλλιτέχνη Φύλλα.


~ Φωτο: Νικ. Γ. Ιγγλέση, Οδηγός της Ελλάδος 1910-11, Μακεδονία - Μοναστήρι, Χρυσοχόοι.

Ο ένοπλος Μακεδονικός Αγώνας ανακόπηκε, αλλά λίγο αργότερα, το 1912-13, με τους βαλκανικούς πολέμους ήρθε η τελική απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον οθωμανικό ζυγό. Η συνθήκη του Βουκουρεστίου καθόρισε τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών κρατών στο χώρο της Μακεδονίας. Όμως, το θετικό αυτό αποτέλεσμα θα ήταν αδιανόητο χωρίς τον Μακεδονικό Αγώνα. Ο αγώνας αυτός, που πολύ σωστά εξισώθηκε από πολλούς με την Ελληνική Επανάσταση του 1821, υπήρξε ένα μοναδικό γεγονός στην ιστορία μας!

Εγκατάσταση Βλάχων στην πόλη της Ηγουμενίτσας


Το 1920 έρχονται και εγκαθίστανται στην πόλη Βλάχοι...

Η πολυμελής οικογένεια των Πιτουλαίων, που ζούσε και αυτή νομαδική ζωή, με κοπάδια πρόβατα, με μεγάλες εκτάσεις από χειμαδιά στην Παραμυθιά, Μαργαρίτι και Ηγουμενίτσα, με άλογα, φοράδες και μουλάρια και με πολλούς τσοπαναραίους, αποφάσισε να εγκατασταθεί και αυτή στην Ηγουμενίτσα και να αστικοποιηθεί.

Για την εγκατάσταση τους αγόρασαν μια πολύ μεγάλη έκταση, δεξιά της οδού Κύπρου και απέναντι από το σημερινό Γυμνάσιο στην οποία έχτισαν σε μόνιμες βάσεις τις καλύβες τους. 

Το 1925 η οικογένεια Πιτούλη, αγόρασε από τον Χαμίτ Μπέη όλα τα ακίνητα της πόλης που ήταν τότε ιδιοκτησία του, οπότε η οικογένεια των Πιτουλαίων έγινε ιδιοκτήτρια των περισσοτέρων κτισμάτων της Ηγουμενίτσας.

Κατά το ίδιο διάστημα η οικογένεια των Πιτουλαίων αστικοποιήθηκε. Τις καλύβες τις αντικατέστησε με ένα θαυμάσιο σε αρχιτεκτονική εμφάνιση και μέγεθος μέγαρο για την άνετη και με σύγχρονες εγκαταστάσεις κατοίκηση της πολυμελούς οικογένειας της, σπούδασε τα παιδιά της, και διατηρώντας τις κτηνοτροφικές επιχειρήσεις δημιούργησε εμπορικές επιχειρήσεις και την επιχείρηση κοινής ωφέλειας με ηλεκτροπαραγωγικό εργοστάσιο για τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης.

Την ίδια περίοδο, η Ηγουμενίτσα είχε αρχίσει να κεντρίζει το ενδιαφέρον των σκηνιτών Βλάχων, μερικοί εκ των οποίων σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν τη νομαδική τους ζωή και να αποκτήσουν στην καινούρια πόλη μόνιμη τουλάχιστον κατοικία.

Η παραδοσιακή φλοκάτη


Του Δημήτρη Μεκάση

Με τα πρώτα κρύα του Φθινοπώρου οι νοικοκυρές έβγαζαν τις φλοκάτες από τα ντουλάπια για να χρησιμοποιηθούν ως σκεπάσματα και να προσφέρουν ευχάριστο και ζεστό ύπνο. Παλιά τα υπνοδωμάτια δεν είχαν θέρμανση, ακόμη και όταν κυκλοφόρησαν οι σόμπες, επειδή θεωρούσαν πιο υγιεινό τον κρύο αέρα, κατά την διάρκεια του ύπνου. Οι σόμπες ζέσταιναν τον χώρο, όμως η ατμόσφαιρα γινόταν βαριά, κάτι που απέφευγαν, ώστε το πρωί να ξυπνούν πιο ευδιάθετοι. Η φλοκάτη λοιπόν ήταν ένα από τα καλύτερα χειμωνιάτικα σκεπάσματα που κρατούσε το σώμα σε καλή θερμοκρασία, παρόλο που το κρύο του χειμώνα ήταν τσουχτερό.

Παλιά στην Φλώρινα τις φλοκάτες τις λέγαμε βελέντζες. Η λέξη βελέντζα είναι βλάχικη λέξη και πέρασε στις περισσότερες βαλκανικές γλώσσες. Η βλάχικη αυτή λέξη έγινε διαβαλκανική και έφτασε μέχρι την Ανατολή με την τούρκικη γλώσσα. Φλοκάτη και βελέντζα είναι λέξεις που δηλώνουν την ολόμαλλη χοντρή κουβέρτα με φλόκους. Υπήρχε και η βελέντζα χωρίς φλόκο, που την χρησιμοποιούσαν σαν κιλίμι. Την βελέντζα χωρίς φλόκο την έστρωναν στο πάτωμα για να είναι το δωμάτιο ζεστό.
Στα ντόπια χωρία ύφαιναν βελέντζες στον αργαλειό. Ύφαιναν δυο και τρεις λωρίδες και τις έραβαν μεταξύ τους. Μετά περνούσαν τα νήματα για να γίνει ο φλόκος. Στην συνέχεια φόρτωναν τις βελέντζες σε άλογα και τις έφερναν στην πόλη, στα βαφεία, για να χτυπηθούν στο νερό και να βαφούν. Από τα βαφεία παραλάμβαναν τις αχτύπητες βελέντζες, αυτοί που είχαν τις νεροτριβές ή μπατάνια, όπως τα λέγαμε στην Φλώρινα. Υπήρχαν μπατάνια στην Δροσοπηγή και στον Πολυπόταμο. Το μπατάνι ήταν ένα μεγάλο ξύλινο βαρέλι με χαραμάδες για να φεύγει το νερό και χωμένο μέσα στην γη. Από την πλαγιά του βουνού έρεε ένα ορμητικό ρυάκι, που το κατεύθυναν με σωλήνες από κορμούς δένδρων, και το νερό κατέληγε στο βαρέλι με ορμή, όπου ήταν οι βελέντζες, και η ορμή του νερού έδινε μια περιστροφική κίνηση. Οι βελέντζες χτυπιόταν μέσα στο νερό αρκετά εικοσιτετράωρα, και το μαλλί γινόταν χνουδωτό. Κρεμούσαν τις φλοκάτες για να στεγνώσουν και μετά με άλογα τις μετάφεραν στα βαφεία της Φλώρινας. Οι βαφείς έβαφαν τις φλοκάτες στο χρώμα που είχε επιλέξει ο πελάτης. Προτιμούσαν όμως οι περισσότεροι το κόκκινο χρώμα. Οι φλοκάτες ήταν «αθάνατες» δηλαδή άντεχαν πολλά χρόνια, και μάλιστα όταν ξαναβάφονταν στα βαφεία γινόταν σαν καινούριες.

Από τις όχθες του Υδραγώρα, στην προκυμαία του Θερμαϊκού. Ένα ταξίδι 100 χρόνων - Παρουσίαση στην Αθήνα


Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΞ «Η ΚΑΡΤΕΡΙΑ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
σας προσκαλεί στην παρουσίαση 
του Λευκώματος
"Από τις όχθες του Υδραγώρα στην προκυμαία του Θερμαϊκού-
Ένα ταξίδι 100 χρόνων", 
την Κυριακή, 5 Ιουνίου 2016 και ώρα 11:30 στο Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, 
Σταδίου 13, ΑΘΗΝΑ (κτίριο παλαιάς Βουλής)


Χαιρετισμό θα απευθύνει
ο κ. Ανδρέας Ζαΐμης, Πρόεδρος του Συλλόγου προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων
με ομιλητές:
την κ. Μιράντα Ξαφά, Οικονομολόγο και
τον κ. Κωνσταντίνο Ζέρβα, Πολιτικό Μηχανικό - Δημοτικό Σύμβουλο Δήμου Θεσσαλονίκης

Η παρουσία σας είναι τιμή
Το Διοικητικό Συμβούλιο



Νοέμβριος 1912: Η είσοδος του σερβικού στρατού στο Μοναστήρι της Πελαγονίας


Ο Γεώργιος Μόδης από το Μοναστήρι, μετέπειτα πρώτος Έλληνας καϊμακάμης Καϊλαρίων, νομάρχης Κοζάνης, υπουργός και πολιτικός των φιλελευθέρων αναφέρει: 
Απόφοιτος τότε του εξαταξίου Ελληνικού Γυμνασίου του Μοναστηρίου περιμέναμε με αγωνία να υποδεχτούμε τον Ελληνικό στρατό. Ετοιμάσαμε και Ελληνικές σημαίες. Δυστυχώς αντί του Ελληνικού μας ανακοίνωσαν στις 6 Νοεμβρίου του 1912 την έλευση του Σερβικού στρατού. Ο Τουρκικός στρατός θα υποχωρήσει μέσω Αλβανίας και θα οχυρωθεί στα Γιάννενα. 

Οι Σέρβοι γνώριζαν ότι μπαίνουν σε μια πόλη που δεν τους ανήκε. Τους χαιρετούσαμε με ζωηρά χειροκροτήματα και βοερά «ζήτωωω». Λέγαμε κάποτε και το Σερβικό «ζίβιο» που το μάθαμε κείνη την ημέρα. Ενθυμούμαι την Διευθύντρια του Παρθεναγωγείου που ξελαρυγκίσθηκε να φωνάζη «ζίβιο». Εμείς απογοητευμένοι επιστρέψαμε στα σπίτια μας. 

Η μόνη παρηγοριά αναφέρει ο Μόδης ήταν η επίσκεψη του Κωνσταντίνου Α στο Μοναστήρι, τρεις μέρες μετά την έλευση των Σέρβων. Τον υποδέχτηκε ο διάδοχος του Σερβικού θρόνου Αλέξανδρος Α και πλήθος κόσμου. Η εμφάνιση του διαδόχου του Σερβικού θρόνου αποκόμισε χλιαρά χειροκροτήματα. Αντίθετα όταν εμφανίστηκε ο διάδοχος Κωνσταντίνος έγινε πανζουρλισμός σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Σίγουρα ο διάδοχος Αλέξανδρος αισθάνονταν άβολα δίπλα στο διάδοχο της Ελλάδας. Στη συνέχεια όλοι μαζί πήγαν στην ιστορική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Μοναστηρίου στην οποία τέλεσαν αρχιερατική δοξολογία...