Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

Η μέριμνα των Μοσχοπολιτών για την Ι. Μονή Οσίου Ναούμ Αχρίδας


Ι. Μονή Οσίου Ναούμ Αχρίδας
Οἱ πηγές γιά τήν ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας στήν Μητροπολιτική περιφέρεια Κορυτσᾶς εἶναι λίγες. Ὑπῆρχαν οἱ Κώδικες Ἱ. Ναῶν τουλάχιστον στά μεγάλα κέντρα ὅπως στή Μοσχόπολη, στήν Κορυτσᾶ, στό Βυθκοῦκι, στήν Ὑπισχία, στή Ζήτσιστα, στή Χότσιστα κ.ἄ. Τό κομμουνιστικό καθεστώς τοῦ Χότζα εἴτε τούς κατέστρεψε εἴτε τούς κατέκρυψε στά κρατικά ἀρχεῖα, ὅπου εἶναι ἀπρόσιτα στούς ἐπιστήμονες. Ὅ,τι κατορθώσαμε[6] νά ἔχουμε σέ φωτοτυπίες στό ἀρχεῖο μας στάθηκε πολύτιμο γιά νά συνθέσουμε μερική εἰκόνα τῆς ὅλης προσπάθειας τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἐπιβίωση τῶν χριστιανῶν καί κατ’ ἐπέκταση τῶν Ἑλλήνων στήν ἐν λόγῳ περιοχή. 

Τό ἔτος 1662 ἡ Ἐκκλησία μερίμνησε γιά τήν Ἱ. Μονή Ὁσίου Ναούμ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Κώδικας[7] Ἱ.Μ. Ἁγίου Προδρόμου Μοσχοπόλεως σέ συνεργασία μέ τήν δημογεροντία τῆς Μοσχοπόλεως: 

«Ἴσον ἀπαράλλακτον ἀντιγραφέν ἐκ τοῦ Κώδικος τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Προδρόμου / ἐν Μοσχοπόλει /. 
Κατά τόν καιρόν ἐν ἔτει σωτηρίῳ χιλιοστῷ ἑξακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ δευτέρῳ <͵αχξβ΄> ἐπει/δή τό Μοναστήριον τοῦ ἁγίου Ναούμ ἔμεινεν ἔρημον χωρίς ἐπιστάτιν καί χωρίς Ἡγούμενον / οἱ Μοσχοπόλεως ἄρχοντες φιλευσεβεῖς καί εὐλαβεῖς ὄντως εἰς τά θεῖα Τεμένη καί εὐαγεῖς / οἴκους // θεία καί δυναστεία ἐσήκωσαν τόν Χατζῆ Γαβριήλ ἀπό τόν ἅγιον Πρόδρομον καί στέλνοντάς του εἰς τόν ἅγιον Ναούμ τόν ἀποκατέστησαν ἐκεῖ Ἡγούμενον διά νά ἐπιστατῇ τήν σεβάσμι/ον ἐκείνην Μονήν. Ὁ δέ Θεοδόσιος ἔμεινεν Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Προδρόμου, ὁ δέ / Χατζῆ Γαβριήλ, ὡς ἐπῆγεν ἐκεῖ ἐκαλλώπισεν τό Μοναστήριον, ἔκτισε τόν Νάρθηκα, τό σκευο/φυλακίον, καί ἅπαντα τά ὁλόγυρα τοῦ μοναστηρίου κελλία, ... καί κάτω, τήν Πολνίτζαν / τόν Ζαμικνᾶν καί τούς πρός τήν λίμνην ὀντᾶδες, τά μαγηρεῖα, τά ἀμπάρια καί τούς πρός ἀμπελώνας / ὀντᾶδες μέ τό κλεμερλίδικο ἀχοῦρι, ὅτι μόνον τόν φοῦρνον εὑρῆκε παλαιόν καί τό μαγηρεῖον / ἄλλο δέν εἶχε / Ὁ γράψας Νικόλαος Ζωγράφου / ὁ καί Ἐπίτροπος τοῦ Ὁσίου Ναούμ / 
(Ὑπογραφή) Ὁ Κορυτζᾶς ∆ωρόθεος βεβαιοῖ / 
Ἐν Κορυτσᾷ τῇ 20 7βρίου 1875». 

Παλιές φωτογραφίες: Ενθύμιον αγάπης προς το Κρούσοβο


Ορισμένες παλιές φωτογραφίες έχουν συναισθηματική και ιστορική αξία, ειδικά όταν προέρχονται από ένα εκλεκτό κομμάτι του ελληνισμού, όπως αυτό της Πελαγονίας που είχε την ατυχία να βρεθεί εκτός ελληνικών συνόρων, να βιώσει δύσκολες περιπέτειες και κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, ειδικά μετά το 1912, σταδιακά να εκσλαβιστεί...

Μια φωτογραφία που εστάλη το 1925 από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στο Κρούσοβο της Πελαγονίας και φέρει στην πίσω όψη, στα ελληνικά, την εξής αφιέρωση:

'' Δι' ενθύμιον εις την Αγαπητήν μου θείαν Νίκα
Αιγύπτω, 20 Οκτωβρίου 1925.
Με αγάπην ο ανεψιός Γεώργιος Νάκας

(Προς)
Κυρίαν
Δομνίκα Αν. Βαγγελίτσα
Εις Κρούσοβον ''

Χαμένος είσαι όταν δεν σε σέβονται. Και δεν σε σέβονται όταν δεν σε φοβούνται.


Γεώργιος Παπαδόπουλος Τετράδης

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στη διεθνή πολιτική. Ισχύει και στίς καθημερινές σχέσεις. Με εξαίρεση τους ελάχιστους ανθρώπους που σέβονται επειδή έχουν Παιδεία. Μια μειοψηφία που ανήκει στίς προθήκες των μουσείων.

Όσοι προσπαθούν να εξαγάγουν συμπεράσματα από τη συνάντηση Μητσοτάκη- Τράμπ πρέπει να μην ξεχνούν ότι ο κόσμος έχει δύο μεγέθη: Τον μεγάκοσμο και τον μικρόκοσμο. Για τον μεγάκοσμο η συνάντηση δεν έχει καμιά αξία. Γιατί ο μεγάκοσμος παρατηρεί το ανθρώπινο είδος να εξακολουθεί μετά από 50.000 χρόνια πάνω στη Γή να σκοτώνεται και να ζει υπο καθεστώς έμφυλου φόβου για τα ίδια πράγματα. Τις πηγές και τα εδάφη. Τήν κατοχή για την επιβίωση της ομάδας και όχι του συνόλου. Και σ αυτό δεν έχει αλλάξει νοοτροπία ούτε κατ ελάχιστο.Έχει αλλάξει τεχνικές. Διαχείρισης της ίδιας νοοτροπίας. Πρόκειται για ένα πρωτόγονο είδος. Ένας εξελιγμένος πίθηκος.

Κανείς δεν ξέρει αν ο πίθηκος αυτός θα καταφέρει να σηκωθεί στό ύψος των δυνατοτήτων που του δίνει η νόηση. Γιατί του το δίνει. Και κανείς δεν ξέρει αν το "αν" συμβεί "πότε" θα συμβεί. Πάντως, σε χρόνο πολύ μακρυνό από τον δικό μας. Αν.

Κι εδώ ερχόμαστε στόν μικρόκοσμο. Στό τώρα. Στήν επιβίωση υπό αυτές τις συνθήκες. Όχι πια με κριτήρια ανθρώπινα- κατά τη δυνατότητα- αλλά πιθηκίσια. Κρητήρια ανθρωποφάγου πολέμου. Κριτήρια ψυχασθένειας.

Για να το ξεκαθαρίζουμε από την αρχή, η Ελλάδα είχε λίγες φορές στήν ιστορία της αξιοσέβαστη- για τους ξένους- εξωτερική πολιτική. Επί Ελ. Βενιζέλου, Μεταξά, Καραμανλή του Α', Παπανδρέου, Ανδρέα και Καραμανλή του Β' (λέγε με Μολυβιάτη). Και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι προαναφερθέντες είχαν την ίδια πολιτική. "Αν θέλεις ειρήνη πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο".

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

Костадин Тахов хвана кръста в Пещера - Ο Kostadin Tahov έπιασε τον Σταυρό των Θεοφανείων στην Πέστερα


Стотици жители и гости на Пещера пренебрегнаха студеното време и дойдоха около езерото в централния парк на града, за да бъдат част от Богоявленския ритуал по хвърлянето на кръста. Йордановден в Пещера започна със шествие, водено от всички пещерски свещеници. Костадин Тахов на 16 г., Георги Петров на 19г. и Йордан Ибишев на 22 години, който пристигна в Пещера заради празника от гр. Рединг в Обединеното Кралствоq бяха мераклиите, които предварително са представили кръщелно свидетелство. За втора, поредна година от ледените води на езерото кръста извади Костадин Тахов. През последните години в ритуала биват допуснати само онези, които предварително са заявили желание в съответния църковен храм.

(Μετάφραση) Εκατοντάδες κάτοικοι και επισκέπτες στη Πέστερα αγνόησαν το κρύο και έφθασαν γύρω από τη λίμνη στο κεντρικό πάρκο της πόλης για να συμμετάσχουν στο τελετουργικό του Σταυρού. Η Ημέρα των Θεοφανείων στη Πέστερα ξεκίνησε με μια πομπή υπό την ηγεσία όλων των ιερέων της πόλης. 

Ο 16-χρονος Kostadin Tahov, ο 19-χρονος Georgi Petrov και ο 22-χρονος Ιordan Ibisev, που έφτασαν για τις διακοπές των γιορτών στη Πέστερα από την πόλη Reading της Αγγλίας, ήταν οι μερακλήδες οι οποίοι βούτηξαν για τον Σταυρό. Για δεύτερη συνεχή χρονιά ο Kostadin Tahov κατάφερε να πιάσει τον Σταυρό στα παγωμένα νερά της λίμνης. 
Τα τελευταία χρόνια επιτρέπεται να εκτελέσουν το τελετουργικό μόνο άτομα που έχουν δηλώσει από πριν την επιθυμία τους σε κάποιον από τους Ιερούς Ναούς της πόλης. 

Από το ιστολόγιο Βλαχόφωνοι Έλληνες:

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2020

Το Πριγκιπάτο της Πίνδου στον 21ο αιώνα (1)


Γράφει η Λίτσα Αναστασίου

Μέρος Α΄ 

Κάποιος φίλος, που ξέρει ότι είμαι και βλαχόφωνη,  μου έστειλε πριν καιρό το λινκ ενός προφίλ του Φ/Β. H πρώτη μου αντίδραση ήταν να γελάω μία εβδομάδα! Ιδού το λινκ: 

Μετά τα πρώτα γέλια είπα να το ψάξω για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Φαντάστηκα κάποιον ελαφρόμυαλο, λισιόρου στα βλάχικα, που ονειρεύεται μεγαλεία! Όμως, όσο προχωρούσα πιό βαθιά στην αναζήτηση άρχισαν να μου κόβονται τα γέλια!
Βρήκα ένα τέλεια οργανωμένο «Πριγκιπάτο της Πίνδου», στα πρότυπα των υπαρκτών πριγκιπάτων, στο Ίντερνετ και στην παρουσίαση στο Φ/Β!

Ξεκίνησα από τις φωτογραφίες των «πριγκίπων» όπου αναφέρονται οι τίτλοι, ιταλικοί όλοι και αντιστοιχούν σε περιοχές της Σικελίας και Καλαβρίας. Αν υπάρχουν και ανάλογοι τίτλοι στο Λίμπρο ντ’ Όρο της Ιταλίας που είναι υπαρκτό, δεν  το  γνωρίζουμε. Όμως, βλέπουμε μεταξύ των άλλων και δύο ελληνικούς: Δούκας και Δούκισσα της Μακεδονίας και Δούκας και Δούκισσα της Σαμαρίνας! 

Μάλιστα! υπάρχουν «Δούκας και Δούκισσα» της Σαμαρίνας! (φωτο Νο 1 και 2)

Ξεκίνησα από τις πληροφορίες για να ξετυλίξω το κουβάρι και μάλιστα από το Μανιφέστο του «Πριγκιπάτου»! Το τι ιστορικές ανακρίβειες περιέχει είναι μια άλλη ιστορία αλλά παρουσιάζουν ενδιαφέρον τα όσα υποστηρίζει και διακινεί στο Ίντερνετ για να παραπληροφορούνται οι ανίδεοι!