Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

CILËT JANË VLLEHËT (VLLEHËT PASARDHËS TË HELENËVE)


Cilët janë Vëllehët

Vllehët nuk ishin dhe nuk janë një komb i unifikuar me një prejardhje të përbashkët. Janë, që prej shfaqjes së tyre, qytetarë romakë latinofonë. Kjo përbën dhe karakteristikën e tyre kryesore dhe jo një prejardhje etnologjike. Banojnë në të gjithë Evropën Juglindore në vendet që lidhen me organizimin e Perandorisë Romake. Në Vendet Helene gjenden kryesisht zona me një rëndësi strategjike ku ka rrugë kryesore dhe degëzime të rëndësishme. Gjatë kohësë së Bizantit, Vllehët e Thesalisë, të Epirit dhe të Maqedonisë shpallin në vitin 1259 se janë pasardhës të Akilit dhe të Grekëve të lashtë. Në të njejtën kohë, Vllehët e Danubit ngatërrohen me Kumanë dhe Bullgarë duke mos patur asnjë lloj marrëdhënie me Vllehët e zonave helene, as të Dalmacisë.

Ngjashmëria e pjesshme në të dyja gjuhët vjen si rrjedhojë e ngjitjes së latinofonëve nga Jugu drejt Veriut, në Rumaninë e sotme, gjatë periudhës së Perandorive të Bizantit dhe asaj Osmane. Dmth, Vllehët Grekë latinofonë nuk zbresin por ngjiten në Dhaki.

I vetmi që jep informacione të kundërta është Gjenerali Armen Joan Kekavmenos, i cili u vendos në krye të fushatës së dështuar kundër Vllehëve në Thesali në shek e 11-të. Kekavmeno-ja në “Stratigjikon” e tij, e karakterizon si “farë e pabesë dhe dinake” të Vllehëve, duke përmendur se janë barbarë që zbritën nga Danubi. Informacionet e tij i përsëritin mjaft kronografë të mëvonshëm. Por nuk është e mundur që të jetë një burim korrekt dhe i saktë një gjeneral i përulur dhe i mundur për të cilin vetë studiuesi i tij, historiani Hungarez L. Tamaw, shkruan tekstualisht në vitin 1936: “Të duash që të qartësosh një burim informacionesh historike nga ato sa shkruan Kekavmeno-ja është sikur të përpiqesh për të pamundurën”. Në këtë rast, mendimet e Kekavmenos për zbritjen e vëllehëve nga Danubi i përjashtojnë historianë Rumunë si T Papahagi, A. Sacerdoteanu, Siviu Dragomir, Cicerone Poghirc dhe Petre Nasturel.

Si u ndodhën latinofonët në vënde greke?

Pas pushtimit të Maqedonisë nga Romakët, më 167 para Krishtit, helenizmi lokal, përdoret në postet publike të shteti romak në ushtri, si dhe në mbrojtjen e kufijëve nga sulmues veriorë (popujt veriorë)
Romakët duke pasur një admirim të madh për ushtrinë maqedonase, rënditin në rradhët e ushtrisë mercenarë për ruajtjen e rendit në zonë dhe të komunikimit të lirë në rrugët dhe kryesisht në ngushticat e maleve. Kështu praktikojnë sistemine rojeve të ngushticave dhe grykave në rrjetin rrugor të Perandorisë Romake. Është për tu theksuar gjithashtu se të gjitha vendqëndrimet e Vëllehëve gjenden në vargmalet e Pindit dhe Varnunda. Kështu pra del si konkluzion se krijimi i Vëllehëve vjen si produkt i rojeve të cilat kishin vendosur Romakët në Pind.
Gjuha e legjeonarëve Romakë shtrihet nga Uellsi dhe gadishulli Hiberik deri në Ballkan dhe në Egjipt. Nga latinishtja popullore dhe zhvillimi i saj në vende të ndryshme të përhapjes të saj krijohen gjuhët e sotme romanike si italishtja, spanjishtja, portugalishtja, helvetishtja, rumanishtja, histrorumanishtja dhe arumanishtja, dmth vllaçja që flasin Vllehët Helenë.

Οι Έλληνες Βλάχοι - Ανδρέας Β. Σταματόπουλος, Βασίλειος Α. Σταματόπουλος


Ποιοί είναι οι Βλάχοι

Οι Βλάχοι δεν ήταν και δεν είναι ένας ενιαίος λαός με κάποια απώτερη κοινή καταγωγή. Είναι από της εμφανίσεώς τους λατινόφωνοι Ρωμαίοι πολίτες. Αυτό αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό τους και όχι κάποια εθνολογική καταγωγή. Κατοικούν σε όλη την Νοτιοανατολική Ευρώπη στους τόπους που συνδέονται με την οργάνωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στις Ελληνικές Χώρες βρίσκονται κυρίως στις επαρχίες με στρατηγική σημασία σε διαβάσεις και οδικές αρτηρίες. Στα χρόνια του Βυζαντίου οι Βλάχοι της Θεσσαλίας, της Ηπείρου και της Μακεδονίας διακηρύσσουν το 1259 ότι είναι απόγονοι του Αχιλλέα και των αρχαίων Ελλήνων. Την ίδια περίοδο, οι Βλάχοι του Δούναβη αναμιγνύονται με Κουμάνους και Βούλγαρους μην έχοντας καμία σχέση με τους Βλάχους ούτε των ελληνικών χωρών, ούτε της Δαλματίας.

Η μερική ομοιότητα στις δυο γλώσσες οφείλεται στην άνοδο των λατινόφωνων από τον Νότο προς τον Βορρά, στην σημερινή Ρουμανία, κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή, οι Βλάχοι Έλληνες λατινόφωνοι δεν κατέρχονται, αλλά ανέρχονται στη Δακία. 

Ο μόνος που αναφέρει διαφορετικές πληροφορίες είναι ο Αρμένιος στρατηγός Ιωάννης Κεκαυμένος, που τίθεται επικεφαλής αποτυχημένης εκστρατείας εναντίον των Βλάχων στη Θεσσαλία τον 11ο αιώνα. Ο Κεκαυμένος στο ''Στρατηγικόν'' του, χαρακτηρίζει ''άπιστον και πονηρόν γένος'' τους Βλάχους, αναφέροντας ότι είναι βάρβαροι που ήλθαν από τον Δούναβη. Τις δικές του πληροφορίες επαναλαμβάνουν αρκετοί μεταγενέστεροι χρονογράφοι. Δεν είναι όμως δυνατό να είναι έγκυρη πηγή ένας ταπεινωμένος και ηττημένος στρατηγός για τον οποίο ο μελετητής του, ο Ούγγρος ιστορικός Λ. Ταμάς, γράφει χαρακτηριστικά το 1936: ''το να θελήσεις να ξεκαθαρίσεις μια πηγή ιστορικών πληροφοριών υπό τα γραφόμενα του Κεκαυμένου είναι σαν να επιχειρείς το αδύνατον''. Εν προκειμένω, τις απόψεις του Κεκαυμένου για κάθοδο των Βλάχων από τον Δούναβη απορρίπτουν επιφανείς Ρουμάνοι ιστορικοί όπως οι T. Papahagi, A. Sacerdoteanu, Siviu Dragomir, Cicerone Poghirc, και Petre Nasturel.

Πως προέκυψαν οι λατινόφωνοι στις ελληνικές χώρες; 

Μετά την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους, το 167 π.χ, ο ντόπιος ελληνισμός χρησιμοποιείται σε δημόσιες θέσεις του ρωμαϊκού κράτους, στον στρατό, καθώς και στη φύλαξη των συνόρων από βόρειους επιδρομείς. Οι Ρωμαίοι, έχοντας μεγάλο θαυμασμό στον πολυδύναμο μακεδονικό στρατό, στρατολογούν μισθοφόρους για τη διατήρηση της τάξης στην περιοχή και της ελεύθερης επικοινωνίας στους δρόμους και προπαντός στις διαβάσεις των βουνών. Έτσι εφαρμόζουν το σύστημα των κλεισουροφυλάκων στους οδικούς άξονες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι δε αξιοπρόσεκτο ότι όλες οι εγκαταστάσεις των Βλάχων βρίσκονται στην οροσειρά της Πίνδου και στον Βαρνούντα. Έτσι λοιπόν συμπεραίνεται ότι η διαμόρφωση των Βλάχων προέρχεται από τις φρουρές τις οποίες εγκαθιστούν οι Ρωμαίοι στην Πίνδο. 
Η γλώσσα των Ρωμαίων λεγεωνάριων εξαπλώνεται από την Ουαλία και την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι τα Βαλκάνια και την Αίγυπτο. Από τη δημώδη λατινική και την εξέλιξη της στις διάφορες χώρες διάδοσής της διαμορφώνονται οι σύγχρονες ρομανικές γλώσσες όπως η ιταλική, η ισπανική, η γαλλική, η πορτογαλική, η ελβετική, η ρουμανική, η ιστρορομανική, η μεγλενορομανική και η αρωμουνική, δηλαδή τα βλάχικα που μιλούν οι Έλληνες Βλάχοι.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Οι Ναζί συνέχισαν τον πόλεμο και το ’45


Του Richard Clogg*

H Ευρώπη γιόρτασε το 2005 την 60ή επέτειο της λήξης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Για την Ελλάδα, βέβαια, ο πόλεμος έληξε τον Οκτώβριο του 1944 με τη γερμανική αποχώρηση, παρ' ότι η χώρα έμενε να βιώσει ακόμη τη φρίκη των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου. H γερμανική αποχώρηση δεν σήμανε, όμως, και το τέλος των φιλοδοξιών των ναζί για συνέχιση του πολέμου στη χώρα. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από περίεργο περιστατικό: τη ρίψη με αλεξίπτωτο, στην Πελοπόννησο του 1945, ομάδας δολιοφθορέων, με στόχο την εκμετάλλευση από τη Γερμανία της πολιτικής κρίσης που ακολούθησε τα Δεκεμβριανά. H αποστολή, θλιβερή και αποτυχημένη εκ προοιμίου, αποτελείτο από ελληνόφωνους Βλάχους, που είχαν στρατολογηθεί από τις τάξεις όσων είχαν μεταναστεύσει στη Ρουμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ρουμανικός φασισμός

Αρκετοί από αυτούς τους νεοαφιχθέντες Βλάχους μετανάστες είχαν συγκινηθεί από τον μυστικιστικό και βασισμένο στη θρησκεία ρουμανικό φασισμό, τον οποίο εξέφραζε η παραστρατιωτική πολιτική οργάνωση Σιδηρά Φρουρά. Αυτό ήταν μακράν το μεγαλύτερο και ισχυρότερο φασιστικό κόμμα των Βαλκανίων, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1930, η οργάνωση είχε καταστεί υπολογίσιμη δύναμη στα πολιτικά πράγματα της Ρουμανίας. Το 1940, ιδρύεται το «Εθνος των Λεγεωναρίων», με τον αυταρχικό εθνικιστή ηγέτη στρατάρχη Ιον Αντονέσκου να συνεργάζεται δύσκολα με τη Σιδηρά Φρουρά του Χόρια Σίμα, ηγέτη του κινήματος μετά τη δολοφονία του ιδρυτή του, Ζελέα Κοδρεάνου.

Αν και η Σιδηρά Φρουρά αποτελούσε φυσική ιδεολογική συνέχεια του ναζισμού, το κίνημα αποδείχθηκε υπερβολικά απρόβλεπτο για τα γερμανικά σχέδια. H Γερμανία υποστήριξε έτσι ενεργά τον Αντονέσκου στην αντιπαράθεσή του με τη Σιδηρά Φρουρά στις αρχές του 1941. Οι ναζί, όμως, γνωρίζοντας ότι η Φρουρά θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμη κάποια στιγμή στο μέλλον, προσέφεραν καταφύγιο στον Σίμα και σε μερικές εκατοντάδες οπαδούς του στη Γερμανία. Μεταξύ των μελών της Φρουράς στη Γερμανία, υπήρχαν και αρκετοί Βλάχοι ελληνικής καταγωγής.

Η προνοητικότητα των Γερμανών ανταμείφθηκε, όταν ο Χόρια Σίμα και οι άνδρες του αξιοποιήθηκαν μετά το πραξικόπημα του βασιλέα Μιχαήλ στις 23 Αυγούστου 1944, κατά του στρατάρχη Αντονέσκου. Το πραξικόπημα οδήγησε τη Ρουμανία στο πλευρό των Συμμάχων. Οι Γερμανοί έσπευσαν τότε να ανακηρύξουν τον Σίμα ηγέτη φιλοναζιστικής εξόριστης κυβέρνησης στη Βιέννη, όπου μεταφέρθηκαν και τα μέλη της Σιδηράς Φρουράς.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Η βουλγαρική εξέγερση του Απριλίου του 1876


Η εξέγερση του Απριλίου 1876, μια από τις ελάχιστες βουλγαρικές εξεγέρσεις στη Μακεδονία και Θράκη.

Ο καθηγητής Fikret Adanir στο Die Makedonische Frage, στις σελ. 78-79, αναφέρει σχετικά ότι ''οι Βούλγαροι επαναστάτες επιτέθηκαν με τυφλή βία και δίψα για εκδίκηση σκοτώνοντας αθώους και απροστάτευτους γέρους, γυναίκες και παιδιά και ο στόχος της εξέγερσης ήταν να παρακινήσει την συμμετοχή της Ρωσίας''. Και προσθέτει στη συνέχεια ότι ''ο Georgi Benkovski, ο ηγέτης των εξεγερθέντων, μπροστά στα πυρπολημένα βουλγαρικά χωριά μετά την αιματηρή κατάληξη της εξέγερσης δήλωσε: Ο στόχος μου επετεύχθει. Χτύπησα την Καρδιά του Τυράνου με μια βαθειά πληγή, η οποία δεν θα γιατρευτεί ποτέ. Η Ρωσία μπορεί να επέμβει [Z. Stojanov, Zapiski po bulgarskite vustanija 1870-1876, σελ. 284].''

Η εξέγερση ξεκίνησε ως προβοκάτσια σκοτώνοντας γυναικόπαιδα στο Panagjuriste [Pazardzhik, Ροδόπη Βουλγαρία] οι Βούλγαροι επαναστάτες. Ήταν σχεδιασμένη, θυσιάζοντας όσο περισσότερους αμάχους γίνεται με σκοπό να προκαλέσουν διπλωματικό επεισόδιο, να εκβιάσουν τις μεγάλες δυνάμεις και ειδικά την Ρωσία να επέμβει. Η βουλγαρική πολιτική αδυνατούσε να πείσει τον τοπικό πληθυσμό να επαναστατήσει ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει μια τέτοια κατάσταση που να αναγκάσει τις Μεγάλες Δυνάμεις να ενδιαφερθούν, να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις και να υπαχθεί η περιοχή στην Βουλγαρία. Οι Βούλγαροι ήθελαν σε πρώτη φάση δικό τους μιλιέτ μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία, δηλαδή αυτονομία και όχι ανεξαρτησία γι' αυτό και δεν είχαν ποτέ οργανωμένες επαναστατικές δομές. Οι ελάχιστες εξεγέρσεις όπως φαίνεται ήταν σχεδιασμένες και κατευθυνόμενες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με το Ίλιντεν. Αν δούμε εκεί πόσοι ήταν οι νεκροί της εξέγερσης θα διαπιστώσουμε ότι κανένας βοεβόδας δεν σκοτώθηκε! Αλλά και η βουλγαρική συνοικία του Κρουσόβου έμεινε άθικτη. Το μένος των Τούρκων, μετά την αποτυχία της εξέγερσης, στράφηκε κατά των Ελληνοβλάχων κατοίκων ενώ δεν είχαν συμμετοχή. Η εξέγερση ήταν μια καλά σχεδιασμένη εκατόμβη αθώων θυμάτων.

Οι Έλληνες της περιοχής της Ροδόπης δεν θα υποστήριζαν τέτοια μικρόπνοα σχέδια όπως ήταν και η εξεγέρση του Απριλίου του 1876. Γι' αυτό και οι Κουτσόβλαχοι εκείνης της περιοχής παρουσιάζονται στην βουλγαρική βιβλιογραφία, εκτός από φανατικοί γκρεκομάνοι -με πρόθεση να τους διαχωρίσει για να υποβαθμίσει την ελληνική παρουσία στην περιοχή- και φορείς της ελληνικής ιδέας, ως φιλότουρκοι, προδότες, με έντονα αντι-βουλγαρικά αισθήματα. Οι Έλληνες, μεταξύ αυτών και οι Κουτσόβλαχοι (Τσίντσαροι), γνώριζαν τα πανσλαβικά σχέδια για αναγέννηση της Βουλγαρίας, σε βάρος της βόρειας Θράκης και της Μακεδονίας. Τα σχέδια τους στόχευαν στην ενότητα και εξύψωση των σλαβικών λαών που εξαπλώνονταν στο μεγαλύτερο τμήμα της Ανατολικής Ευρώπης, με προεξάρχοντες του ΡώσουςΟι θεωρίες τους βρήκαν απήχηση σε επιστήμονες της Δύσης και κυρίως στην Καθολική Εκκλησία, η οποία προσπαθούσε να εξυπηρετήσει δικούς της στόχους εις βάρος της Ορθοδοξίας. Οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Ρωσίας όλο και νοτιότερα, ειδικά μετά την ίδρυση της Εξαρχίας (1870), βρήκαν το ιδεολογικό τους υπόβαθρο και πλέον στρέφονταν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο όνομα της προστασίας των χριστιανικών λαών στο εσωτερικό της. Βούλγαροι επιστήμονες στέλνονταν για σπουδές στην Αγία Πετρούπολη και επέστρεφαν ώστε να εξαπλώσουν τον σλαβικό εθνοφυλετισμό. Έτσι, το εθνικό συναίσθημα των Βουλγάρων γρήγορα άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις και στρεφόταν, εκτός των Τούρκων, εναντίον του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και των εκφραστών του ελληνικού ιδεώδους και εθνικού συμφέροντοςΕάν η Μακεδονία γινόταν Βουλγαρική, τότε η Ρωσία θα κατέβαινε, εμμέσως, στο Αιγαίο και θα έλεγχε την «Θερμή Θάλασσα» και τα παράλιά της. Μεγάλο εμπόδιο στα Ρωσικά σχέδια αποτελούσε ο βόρειος ελληνισμός, γι' αυτό έπρεπε να εξοντωθεί οπωσδήποτε.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Vardarska: μία ιστορία από τρία μόλις γραμματόσημα


Το πρώτο εικονιζόμενο γραμματόσημο κυκλοφόρησε στην Γιουγκοσλαβία την 1η Μαρτίου 1940. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε εδώ και εφτά μήνες ξεσπάσει, η καταιγίδα όλο και πλησίαζε και τα Βαλκάνια. Η Τσεχοσλοβακία είχε ήδη διαλυθεί σε κομμάτια τρία και φαινόταν πως και στην Κροατία κάποιοι επιθυμούσαν κάτι παρόμοιο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια εκδίδεται και το γραμματόσημο αυτό με τον χάρτη της τότε διοικητικής διαίρεσης της Γιουγκοσλαβίας και με τονισμένο το έδαφος της Κροατίας. Ένα μήνυμα που στέλνει το γραμματόσημο αυτό είναι το πόσο σημαντική για την υπόσταση της Γιουγκοσλαβίας είναι η Κροατία που σαν ημισέληνος αγκαλιάζει ένα μεγάλο τμήμα της χώρας και πόσο αλληλένδετη είναι με τις άλλες γιουγκοσλαβικές περιοχές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ονομασία της νοτιότερης περιφέρειας, αυτής που σήμερα εδαφικά ταυτίζεται με την «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Βαρντάρσκα ονομαζόταν η περιοχή αυτή.

Το δεύτερο εικονιζόμενο γραμματόσημο κυκλοφόρησε στην Βουλγαρία στις 3 Οκτωβρίου 1941 σε μια σειρά αφιερωμένη στην προσάρτηση στην Βουλγαρία της Μακεδονίας και της Θράκης. Οι Γερμανικές μεραρχίες είχαν φθάσει στα Βαλκάνια με την διευκόλυνση της Βουλγαρίας. Η Ελλάδα είχε καταληφθεί και είχε διαμελιστεί. Στην Βουλγαρία ο Χίτλερ «δώρισε» ελληνικά εδάφη για αυτή την διευκόλυνση, την Θράκη εκτός από την παραμεθόριο με την Τουρκία ζώνη του Έβρου και την ανατολική Μακεδονία. Αργότερα το 1943 προσέφερε ακόμα και την κεντρική Μακεδονία χωρίς την πόλη της Θεσσαλονίκης. Ακόμα όλη η γιουγκοσλαβική Βαρντάρσκα είχε δοθεί και αυτή στην Βουλγαρία καθώς και η Σερβική περιοχή του Πίροτ.
Ο Βουλγαρικός μεγαλοϊδεατισμός από την εποχή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου θεωρούσε αλύτρωτες βουλγαρικές περιοχές αυτό που ονόμαζε Μακεδονία του Βαρδάρη και Μακεδονία του Αιγαίου ή Θαλάσσια Μακεδονία, και το γραμματόσημο δείχνει καθαρά μέχρι που έφθαναν οι βουλγαρικές απαιτήσεις.

Η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Πέστερας μέχρι την ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή πληθυσμών


Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Πέστερας
Στην Πέστερα της Ροδόπης κατέφυγαν σε διάφορα κύματα από το 1769 κι έπειτα, αναζητώντας καλύτερη τύχη λόγω των οθωμανικών πιέσεων, πολλές ελληνοβλαχικές οικογένειες από διάφορα μέρη της Ηπείρου και της Μακεδονίας (περιοχή Μετσόβου, Ζαγορίου, ορεινής Καλαμπάκας, Νυμφαίο κ.α) και δημιούργησαν μια ισχυρή ελληνική αποικία που ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο[1].
Το 1831 χτίστηκε ο Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου με πρωτοβουλία της συντεχνίας των Ελλήνων εμπόρων και στον προαύλιο χώρο λειτουργούσε το ελληνικό σχολείο. Επίσης, στον χώρο υπήρχε νεκροταφείο το οποίο καταστράφηκε το 1960 από το κομμουνιστικό καθεστώς.
Ο Ι. Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Πέστερας χτίστηκε το 1865 με κεφάλαια της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας, η λειτουργία γινόταν στην ελληνική γλώσσα και ο πρώτος ιερέας ήταν ο Αθανάσιος Τούρτας. Έπειτα, ακολούθησαν οι ιερείς Αργύριος, Αρχιμανδρίτης Συμεών, και Νικόλαος και πάλι φυσικά στα ελληνικά[2]
Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει όταν η περιοχή μετατράπηκε σε αυτόνομη επαρχία (ανατολική Ρωμυλία) κι αργότερα προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία. 
Στη βουλγαρική απογραφή του 1884 αναφέρεται ότι, η Πέστερα έχει 452 Έλληνες[3].
Σε έκθεση του δημάρχου της Στενημάχου Αθανασίου Επιτρόπου προς το Υπουργείο Εξωτερικών (15.3.1885) για την παιδεία των Ελλήνων στην επαρχία Φιλιππούπολης αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, ότι ''η ελληνική κοινότητα Περιστέρας με 120 ελληνοβλαχικές οικογένειες διέθετε δημοτικό σχολείο με 70 μαθητές και νηπιαγωγείο με 80 νήπια''[4].
Το 1906 αναλαμβάνουν οι Βούλγαροι τον Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πέστερας και διορίζουν τον ιερέα Petar Konstandinov, ο οποίος τον μετονομάζει σε ''Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου''. Μετά από λίγα χρόνια όμως, κάποιος άλλος ιερέας επαναφέρει τελικά το όνομα της Παναγίας επειδή, σύμφωνα με μαρτυρίες, κάποια γριούλα του διηγήθηκε ότι ονειρεύτηκε πως αν δεν επανέλθει το αρχικό όνομα κάτι κακό θα συμβεί στην πόλη[5]. Η αλλαγή στο καθεστώς του συγκεκριμένου Ναού δεν ήταν τυχαία και, ασφαλώς, συνδέονταν άμεσα με την έκρυθμη κατάσταση. Οι αγώνες κατά του ελληνικού κλήρου διεξάγονταν σε όλες τις επαρχίες αλλά σε ορισμένες όπως η επαρχία Φιλιππουπόλεως με τις πόλεις Στενήμαχος, Τατάρ Πάζαρτζίκ, Περιστερά (Πέστερα), Πανήγυρις, οι οποίες είναι έδρες αρχιερατικών επιτρόπων, πήραν τρομερές διαστάσεις. Εκεί γίνονται συγκρούσεις ανάμεσα στις δυο παρατάξεις για το ποιός θα κατέχει μια ορισμένη εκκλησία[6].
Είναι γνωστό ότι, στις αρχές του 20ου αι., στα πλαίσια της δημιουργίας του βουλγαρικού εθνικού κράτους, έγιναν διωγμοί των Ελλήνων και της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που είχαν ως αποτέλεσμα την ανταλλαγή πληθυσμών και την μεταφορά στην Ελλάδα των ελληνικών πληθυσμών της Αν. Ρωμυλίας. Ειδικότερα, το 1906, με τον νόμο "Περί Δημοσίας Εκπαιδεύσεως" του 1891, καταργήθηκαν τα ελληνικά σχολεία και διορίσθηκαν σ' αυτά Βούλγαροι δάσκαλοι. Στην έδρα της Ελληνικής Μητρόπολης της Φιλιππούπολης και άλλων πόλεων εγκαταστάθηκαν Βούλγαροι Μητροπολίτες. Στις 16 Ιουλίου 1906, μετά από ανθελληνικά δημοσιεύματα εφημερίδων, έγινε μεγάλο συλλαλητήριο και ο βουλγαρικός όχλος προχώρησε σε λεηλασίες και βανδαλισμούς. Οι διωγμοί εξαπλώθηκαν σε όλα τα αστικά κέντρα με ελληνικό πληθυσμό (Πύργο, Φιλιππούπολη, Στενήμαχο, Καβακλή, Αετό, Καρναμπάτ, Σήλυμνο κ.α.) με πογκρόμ και κατασχέσεις των ελληνικών εκκλησιών και των κοινοτικών κτιρίων. Στην Αγχίαλο η κατάληξη ήταν τραγική, κατέστεψαν ολοσχερώς την πόλη και κακοποίησαν τα γυναικόπαιδα. Σκοτώθηκαν 250 Έλληνες κάτοικοι ενώ δεν υπολογίστηκε ποτέ ο αριθμός των ατόμων που έχασαν τη ζωή τους μέσα στη φλεγόμενη πόλη. Στη Μεσημβρία, το Τάταρ-Πάζαρτζίκ κ.α., οι Έλληνες πρόκριτοι και ο δήμαρχος, φοβούμενοι μην πάθουν ανάλογη καταστροφή με την Αγχίαλο, ενέδωσαν στις απαιτήσεις των Βουλγάρων και υπέγραψαν έγγραφο παραχώρησης των ελληνικών ναών και υπαγωγής των Ελλήνων στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Εξαρχίας. Ο ελληνισμός της Ανατολικής Ρωμυλίας πλήρωσε τα αντίποινα των Βουλγάρων για τον Μακεδονικό Αγώνα μια και διαφαίνονταν η ελληνική νίκη και, δυστυχώς, δεν είχε την οργάνωση του Ελληνομακεδονικού Κομιτάτου ώστε να υπάρχουν εκεί ένοπλοι αντάρτες που θα στήριζαν τα ελληνικά δίκαια. Μετά από αυτά τα γεγονότα του 1906, πολλοί Έλληνες έφυγαν πρόσφυγες κυρίως προς την Ελλάδα. Η κορύφωση της εξόδου θα συμβεί μετά την υπογραφή της Σύμβασης του Νεϊγί (1919) για την Ανταλλαγή των πληθυσμών, όπου περίπου 37.000 Έλληνες της περιοχής πέρασαν στην Ελλάδα, ενώ άλλοι παρέμειναν στη Βουλγαρία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όσοι παρέμειναν ήταν υποχρεωμένοι να συμβιβαστούν με τους νέους όρους, σταδιακά έπαψαν να χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα και υιοθέτησαν ονόματα με βουλγαρικές καταλήξεις[7]. 

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Η ιστορία της Βοβούσας: Μετοικεσίες κατοίκων


Η πίεση των τούρκων, η τυραννική δεσποτεία του Αλή Πασά, οι ληστρικές επιδρομές, η ανέχεια, οδήγησαν στον εκπατρισμό των Βοβουσιωτών, στη φυγή και την αναζήτηση της τύχης τους σε άλλους τόπους, τόσο στο εσωτερικό του ελλαδικού χώρου, όσο και στον ευρύτερο βαλκανικό και κεντρικό ευρωπαϊκό χώρο. 

Το έτος 1817 ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων, περίπου 120 οικογένειες, που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της Βοβούσας, έφυγαν ομαδικά αναζητώντας καλύτερη τύχη στην ανατολική Μακεδονία και την ανατολική Ρωμυλία, όπου μία ομάδα ίδρυσε ισχυρή αποικία στην Πεστέρα, κοντά στην Φιλιππούπολη. Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο Τάκεφ, άλλοτε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, είχε βοβουσιώτικη καταγωγή.[40] 

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης οι Βοβουσιώτες αγωγιάτες υποχρεώθηκαν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους στον τουρκικό στρατό. Το 1824 κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου οι τούρκοι, τους επιστράτευσαν μαζί με 1000 φορτηγά ζώα, για τις ανάγκες των μεταφορών. Σε μία μάχη σκοτώθηκαν 18 Βοβουσιώτες που είχαν υποχρεωθεί να βοηθήσουν τους Τούρκους. Μετά από αυτό το γεγονός οι υπόλοιποι, παίρνοντας τα ζώα τους, έφυγαν κρυφά και κυνηγημένοι από τους τούρκους σοφαρίδες-ιππείς, επέστρεψαν στο χωριό τους.[41] 
Ο φόβος των αντιποίνων και η γενικότερη ανασφάλεια που υπήρχε στο Ζαγόρι ανάγκασαν το σύνολο των κατοίκων να εγκαταλείψει το χωριό. Έτσι 14 οικογένειες πήγαν στη Λαμία. Οι υπόλοιπες στράφηκαν ομαδικά προς την ανατολική Μακεδονία, στις περιοχές όπου την προηγούμενη δεκαετία είχαν εγκατασταθεί συγχωριανοί τους, περνώντας τον Αξιό ποταμό. Εκεί δεν θα μπορούσαν να συλληφθούν, αφού η δικαιοδοσία του Αλή Πασά ήταν χωροταξικά οριοθετημένη μέχρι το Βαρδάρη. Φτάνοντας στην περιοχή των Σερρών οι Βοβουσιώτες σκόρπισαν σε μικρότερες ομάδες και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες πόλεις και κεφαλοχώρια. Οι οικογένειες των προυχόντων, των αρχικυρατζήδων και αυτών που είχαν ζωϊκό ή χρηματικό κεφάλαιο, εγκαταστάθηκαν στην πόλη των Σερρών, ενσωματώθηκαν με τους άλλους βλάχους, ανέπτυξαν αξιόλογη κοινωνική και οικονομική δράση και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα διατηρούσαν επαφή με την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Ενδεικτικά αναφέρεται πως ο Βοβουσιώτης στην καταγωγή υποπρόξενος της Ρωσίας στις Σέρρες Κ. Κ. Κόντος ή Κόνδος ευεργέτησε οικονομικά τους φυγάδες που επέστρεψαν και ξαναέδωσαν ζωή στη Βοβούσα. Ο Λαμπρίδης αναφέρει σχετικά: «Η παρά τον ομώνυμον ποταμόν κειμένη Βωβούσα συγκατηριθμείτο μέχρι της πτώσεως του Αλή Πασά μεταξύ των μεγαλυτέρων χωρίων, ότε, συνεχώς υπό ληστών καταπιεζομένη, διελύθη, και ούτω πολλοί ακολουθήσαντες τον προύχοντά των Χατζη-Γεώργιον, μετώκησαν πλησίον της πόλεως των Σερρών. Εκ τούτων πολλοί εις διάφορα μέρη διακρίνονται, ως ο εν Σέρραις υποπρόξενος της Ρωσίας Κ.Κ Κοντός, παρ’ ου η αναξιοπαθούσα αύτη ιδιαιτέρα του πατρίς ευηργετήθη τα μέγιστα, και ο εν Χάσκιοι της Θράκης Χατζή Σταύρος, συστήσας εκεί Σχολείον Ελληνικόν, όπερ συντελεί κατά της μυσαράς Προπαγάνδας της Ρωσσίας».[42] 
Μία άλλη ομάδα εγκαταστάθηκε στην Ηράκλεια (Κάτω Τζουμαγιά). Μικρότερες ομάδες ή και μεμονωμένες οικογένειες βρέθηκαν στη Νιγρίτα, στο Μαρμαρά Σερρών, στο Σιδηρόκαστρο, στη Ράμνα, στα Άνω Πορόια, στην Αλιστράτη, στο Μελένικο και το Νευροκόπι (σήμερα Γκότσε Ντέλτσεβ).[43] Γι’ αυτές τις μετακινήσεις οι Wace και Thompson γράφουν: «Αλλά ένα αποτέλεσμα του παρελθόντος της Βωβούσας και των όσων υπέφερε είναι ότι από καιρού εις καιρόν, πολλές οικογένειες έφυγαν από το χωριό και περιπλανήθηκαν για να βρουν νέα πατρίδα αλλού. Οι περισσότεροι πήγαν στη Δυτική Θράκη όπου εγκαταστάθηκαν στις ίδιες τις Σέρρες, στη Τζουμαγιά, που έχει τριακόσιες οικογένειες από τη Βωβούσα, στα Πορόια, στη Νιγρίτα, στο Μελένικο, στο Νευροκόπι και στην Πεστέρα της Ροδόπης».[44]

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Η πορεία της νίκης προς Θεσσαλονίκη - Νικόλαος Ι. Μέρτζος


Η Θεσσαλονίκη μας εορτάζει την 
103η επέτειο της απελευθερώσεώς 
της ανήμερα του Αγίου Δημητρίου 
το 1912. Ο Ελληνικός Στρατός 
επέτυχε ένα θαύμα. 

Όταν στις 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο κήρυξαν τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από όλες τις πλευρές, οι σύμμαχοι και ξένοι επιτελείς – ακόμη και ορισμένοι Έλληνες – δεν πίστευαν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει όσα, ωστόσο, επέτυχε. Οι ελληνικές δυνάμεις ήσαν τουλάχιστον τρεις φορές μικρότερες των βουλγαρικών και δυό φορές μικρότερες των σερβικών. Επί πλέον, για να προελάσουν στη Μακεδονία, έπρεπε να διασπάσουν τέσσερις ισχυρότατες οχυρές στενωπούς: το Σαραντάπορο, τα Στενά Ολύμπου-Πέτρας, την Καστανιά και προς Φλώρινα-Μοναστήρι το Κλειδί (Κιλί Ντερβέν). ΄Επρεπε, επίσης, να διαβούν μεγάλα φυσικά εμπόδια όπως οι ποταμοί Αλιάκμων, Αξιός και Γαλλικός και ο απέραντος Βάλτος των Γιαννιτσών. Οι δυνάμεις των εμπολέμων κρατών ήσαν οι εξής: Ελλάδα: 110.000 πεζοί, 1.000 ιππείς και 180 πυροβόλα. Βουλγαρία: 300.000 πεζοί, 5.000 ιππείς και 720 πυροβόλα Σερβία: 220.000 πεζοί, 3.000 ιππείς και 500 πυροβόλα Μαυροβούνιο: 35.000 πεζοί και 130 πυροβόλα Οθωμανική Αυτοκρατορία: 340.000 πεζοί, 6.000 ιππείς, 850 κινούμενα πυροβόλα και 750 τοπομαχικά πυροβόλα φρουρίων. Η Ελλάδα ενήργησε σε τρία ταυτοχρόνως Μέτωπα: Μακεδονία, Ήπειρος και Αιγαίο-Ιόνιο. Νίκησε παντού. Μέσα σε 22 μόνον μέρες εισήλθε στη Θεσσαλονίκη. 

Η πορεία προς Θεσσαλονίκη υπήρξε επική. Ο Ελληνικός Στρατός της Θεσσαλίας με αποστολή του την Μακεδονία διέθετε 60.000 άνδρες με Αρχιστράτηγο τον Διάδοχο Κωνσταντίνο. Μετά σκληρότατες μάχες στις 6 Οκτωβρίου απελευθερώνεται η Τσαριτσάνη, η Ελασσόνα και η Δεσκάτη. Ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Στυλιανός Γονατάς ήταν εκεί και μαρτυρεί: «Εισήλθομεν εις Ελασσόνα διελθόντες εκ Τσαριτσάνης, κωμοπόλεως εντελώς ελληνικής. Συνεκινήθην εκ των ενθουσιωδών εκδηλώσεων των έως τότε υποδούλων Ελλήνων της. Ένας γέρων, κλαίγοντας, εφίλει τα υποδήματα του εφίππου στρατηγού». Κλειδί της ελευθερίας τα Στενά του Σαρανταπόρου που ανέρχονται από τη Μελούνα και οδηγούν σε Σέρβια-Κοζάνη. Είναι βαρειά οχυρωμένα και, για να τα διασπάσει, ο Ελληνικός Στρατός μάχεται επικά επί τρία μερόνυχτα από τις 8 μέχρι τις 10 Οκτωβρίου. Πέφτουν κορμιά. Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος διευθύνει την επίθεση. Γράφει: «Οι Τούρκοι κατείχαν φοβερή θέση με δυόμιση Μεραρχίες, ένα Σύνταγμα πυροβολικού και 24 κανόνια. Το Πεζικό μας επιτέθηκε με καταπληκτική γενναιότητα, έξη Συντάγματα στην πρώτη γραμμή κάτω από βροχή πυροβολισμών που, όμως, δεν τους σταμάτησαν ούτε λεπτό». Έτσι ο Ελληνικός Στρατός εκπορθεί τα Στενά, κερδίζει την πρώτη αποφασιστική νίκη και ξεχύνεται στην Άνω Μακεδονία. Απελευθερώνει διαδοχικά στις 10 τα Σέρβια, στις 11 τη Κοζάνη, στις 15 τη Πτολεμαΐδα και στις 18 προσωρινά το Αμύνταιο. Στις 15 Οκτωβρίου το Απόσπασμα Ευζώνων του Γεννάδη εισέρχεται στα Γρεβενά. Ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄ ακολουθεί τον νικηφόρο Στρατό. Απόγευμα της 14ης Οκτωβρίου εισέρχεται στην Κοζάνη που τον αποθεώνει σύσσωμη.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Το έγγραφο ανέγερσης του νέου κτηρίου του Ελληνομουσείου Σεμλίνου (Ζέμουν)


~ Το έγγραφο ανέγερσης του νέου κτηρίου του Ελληνομουσείου Σεμλίνου (Ζέμουν)

Το κείμενο του εγγράφου αναφέρει τα εξής: 

''Κλεινών του Πλάτωνος γόνων αναθήμασι δώμα τούτο ανεγήγερται ελληνομουσείου του ενταύθα προίξ. επί κραταιού Άνακτος Φραγκίσκου Ιωσήφ του πρώτου, φιλογενεστάτων επιτρόπων Δημητρίου Βιάλλου, Γεωργίου εκ Σπίρτα και Παυσανίου Δημητριάδου, σχεδίω και τέχνη του αρχιτέκτονος Ιωσήφ Μάρξ εν έτει σωτηρίω 1877, συγκειμένης της ενταύθα ελληνικής κοινότητος εκ των επομένων μελών: 
Δημητρίου Βιάλλου, Γεωργίου εκ Σπίρτα, Κωνσταντίνου εκ Σπίρτα, Παυσανίου Δημητριάδου, Γρηγορίου Χαρίση, Κωνσταντίνου Α. Πέτροβηκ, Πέτρου Ζ. Λέκκου, Κωνσταντίνου Σπίδα, Στεφάνου Γέσσιου, Νικολάου Βάλκου, Αντωνίου Ζλάτκου
εχούσης διδάσκαλον τον Οδυσσέα Μαυράκην.''

[Πηγή: Miodrag Dabižić, π.βλ. εδώ]


Miodrag Dabižić: Kuća Grčkog obrazovnog bratstva - poslastičara Abijana



Темељна повеља почиње свечаним речима да чувени потомци Платона прилажу овај дом Грчкој школи (елиномусион), која се гради у време моћног императора Франца Јозефа Првог и племенитих чланова Димитрија Бијала, Георгија пл. (фон) Спирта и Паусанија Димитријадиса, према пројекту уметничког (вештог) градитеља Јозефа Маркса (Маrx) лета Господњег (спасоносне) 1877. и овде основане грчке заједнице – њених представника: Димитрије Бијало (Βιάλλоς), Георгије пл. Спирта (Σπίρτας), Константин пл. Спирта, Паусаније Димитријадис (Δημητριάδης), Григорије Харис (Χαρίσης), Константин А. Петровић (Пετροβίк), Петар З. Леко (Λέκκου), Константин Спида (Σπίδας), Стеван Гешос (Гέσσιоς), Никола Валко (Βάλκος), Антоније Златкос (Ζλάτκος). Текст записа завршава се податком да је Грчко образовно братство имало једног учитеља – Одисеја Мавракиса (Μαυράκης).

~ Celi članak:

Cincari: Širenje grčke kulture u srpskim zemljama (video)

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Στην Ελασσόνα το 16ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών


Το 16ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα «Β.Φαρμάκη» της Ελασσόναςτο διήμερο 21 & 22 Νοεμβρίου 2015υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Θεσσαλίας.

Για την καλύτερη δυνατή οργάνωση του Συμποσίου, στελέχη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων επισκέφθηκαν την Παρασκευή τον Περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Κώστα Αγοραστό και συζήτησαν μαζί του όλες τις λεπτομέρειες αυτής της πρωτοβουλίας που φιλοδοξεί για 16η φορά να αποκαλύψει πτυχές και «θησαυρούς» της πλούσιας ιστορίας των Βλάχων στα βάθη των αιώνων του ελληνισμού.
Εκ μέρους της Ομοσπονδίας το παρόν έδωσαν ο πρόεδρος κ. Μιχαήλ Μαγειριάς και η γενική γραμματέας κ. Αγγελική Τσακνάκη Νητσιάκου, οι οποίοι ευχαρίστησαν τον κ. Αγοραστό για τη διαρκή συμπαράσταση που προσφέρει η Περιφέρεια σε όλες τις πρωτοβουλίες και δράσεις τους.
Από την πλευρά του ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας σημείωσε πως «Η εκμάθηση παραδοσιακών χορών και γενικότερα η ενασχόληση με τις παραδόσεις, εθνικές παραδόσεις, προσφέρει στο νέο άνθρωπο την ευκαιρία να συμμετάσχει στην εθνική ψυχή και να γίνει κρίκος μιας αλυσίδας που δεν πρέπει να σπάσει. Αρωγός στην ενδυνάμωση των κρίκων αυτής της αλυσίδας παραμένει σταθερά η Περιφέρεια Θεσσαλίας, στηρίζοντας κάθε πρωτοβουλία που φιλοδοξεί να μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας». 
Στη συνάντηση παρέστη και η θεματική αντιπεριφερειάρχης κ. Μαρία Μαμάρα.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Μπακαλιάρος με ρύζι και κρεμμύδια


Της Ελευθερίας Μπούτζα

Μπακαλιάρου κου ρύζου σ' κου τσιάπι 
από το Παλαιοχώρι Συρράκου!

~ Υλικά: 
1 φέτα μπακαλιάρος παστός 
4 κρεμμύδια ξερά κομμένα σε κυβάκια 
2 φλ.τσ. ρύζι τύπου καρολίνα 
4 φλ.τσ. ζεστό νερό
1/2 φλ.τσ. ελαιόλαδο 
αλάτι, πιπέρι, πάπρικα



~ Εκτέλεση: 
Κόβουμε σε μικρά κομμάτια τον μπακαλιάρο και τον βάζουμε σε νερό το οποίο αλλάζουμε συνέχεια για 2 μέρες ώστε να ξαλμυριστεί. Σε μια γάστρα τοποθετούμε τα κομμάτια μπακαλιάρου μαζί με το κρεμμύδι και το ελαιόλαδο και τα βάζουμε στο φούρνο στους 200 βαθμούς για ένα 10λεπτο περίπου. Προσθέτουμε το ρύζι, το καυτό νερό και το αλατοπίπερο και συνεχίζουμε το ψήσιμο για 20 λεπτά στους 200 βαθμούς μέχρι να πιεί τα υγρά. Σερβίρουμε με πάπρικα.

Αρχαία Θράκη: Ιστορία και Γλώσσα


Της Αρχαιολόγου Αντουανέττας Καλλέπα


Μέρος Α’
Οι Αρχαίοι Θράκες απο τον 8ο π.Χ. αιώνα ως τα τέλη της Αρχαιότητας

(Φωτο) Επιτύμβιο Ανάγλυφο με Προτομές Νεκρών και απεικόνιση του Θράκα Ιππέα. Φωτο: Μιλτιάδης Μπ. (Αρχ. Μουσείο Σερρών)

Κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες των Ελλήνων να ιδρύσουν αποικίες στην Χαλκιδική και την Προποντίδα. Οι Θράκες προέβαλαν σθεναρή αντίσταση και οι Έλληνες δεν μπόρεσαν αρχικά να θέσουν υπό τον έλεγχο τους τον Ελλήσποντο, τον κλοιό κατάφερε να σπάσει πρώτη η Μίλητος (Πρώτο μισό 7ου αιώνα) την οποία ακολούθησαν και άλλες Ελληνικές πόλεις. Μετά τις πρώτες πολεμικές συγκρούσεις, η εγκατάσταση των Ελλήνων αποίκων πρέπει να έγινε ειρηνικά, όπως φαίνεται απο τα αρχαιολογικά ευρήματα που δεν υποδεικνύουν μαζικές καταστροφές.

Ο 7ος π.Χ. αιώνας είναι η εποχή κατά την οποία οι Θράκες έρχονται σε επαφή με τους Ελληνες, και ο 6ος αιώνας με τους βό­ρειους γείτονες τους, Κιμμέριους, Σκύθες. Αγάθυρσους. Κατά τον 5ο αιώνα και το με­γαλύτερο μέρος του 4ου αιώνα οι Σκύθες, οι Θράκες του βορρά και οι Ελληνες του Πόντου πέτυχαν μια εξαιρετικά επωφελή συνεργασία: οι Θράκες προμήθευαν αγρο­τικά προϊόντα, δέρματα, ρούχα και κάννα­βη, οι Ελληνες πολυτελή αγαθά (κοσμήμα­τα, φίνα αγγεία) και κρασί, οι Σκύθες έδιναν δούλους και εξασφάλιζαν την ασφαλή δια­κίνηση ανθρώπων και προϊόντων

Η εκστρατεία του Δαρείου κατά των Σκυθών (513/2 π.Χ.) είχε ως αποτέλεσμα τον μερικό έλεγχο της νότιας Θράκης. Οι Πέρσες όμως αποχώρησαν από την περιο­χή το 478 π.Χ., διωγμένοι από τους Αθηναί­ους. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Τήρης Α’ (450-431 π.Χ.) δημιούργησε την πρώτη πολιτική οντότητα στη Θράκη, το κράτος των Οδρυσών, και συνήψε εμπορικές σχέσεις με τους γείτονες Ελληνες και Σκύθες.

Αξιος διάδοχος του Τήρη ήταν ο Σιτάλκης Α’ (431-424 π,Χ.), ο οποίος επέκτεινε το βασίλειο, κατασκεύασε οδικό δίκτυο, οργά­νωσε τακτικό στρατό και συνέβαλε τα μέγι­στα στον εξελληνισμό των Θρακών. Ηταν ε­πίσης πολύ πλούσιος: από φόρους εισέ­πραττε ετησίως 400 τάλαντα χρυσού και αργύρου. Διατήρησε τις καλές σχέσεις με τους Σκύθες και τους Αθηναίους: όταν οι τελευταίοι αντιμετώπισαν προβλήματα στη Χαλκιδική, ο Σιτάλκης έσπευσε να τους βοηθήσει με στρατό 150.000 ανδρών. Σκο­τώθηκε κατά τη διάρκεια εκστρατείας ενα­ντίον των Τριβαλλών ή, ίσως, δολοφονήθη­κε από τον ανηψιό του Σεύθη, ο οποίος τον διαδέχθηκε. Ο Σεύθης Α’ (424-415 π.Χ.) αύ­ξησε τα πλούτη του εκμεταλλευόμενος τα μεταλλεία και τα κτηνοτροφικά προϊόντα της χώρας του και έκοψε χρυσά και ασημέ­νια νομίσματα.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Τα μαρτύρια στην Κίτρινη Αποθήκη


Στο υπό έκδοση βιβλίο του Βασίλη Καραμπερόπουλου «Μνήμες από την Κατοχή» περιλαμβάνεται και η αφήγηση του Γεωργίου Νιμπή, 97 ετών σήμερα, που περιγράφει με το δικό του τρόπο γεγονότα και καταστάσεις στην κατοχή, γράφει για τα μαρτύρια στην «Κίτρινη Αποθήκη», την άγρια εκτέλεση του αδελφού του και την αντίδραση των κατοίκων του Βελεστίνου στη δράση των Λεγεωναρίων για την ίδρυση του «Κράτους της Πίνδου». Εξιστόρηση ζωντανή, λεπτομερής σε γεγονότα και με αντικειμενική περιγραφή. 

Η μαρτυρία του Γ. Νιμπή 

Η πιο σκοτεινή και μαρτυρική περίοδος της ζωής μου, ήταν η περίοδος της Κατοχής. Την έζησα όταν ήμουν ακόμα νέος, 29 ετών με βρήκε η είσοδος των Γερμανών. Και ένιωσα στο πετσί μου την πείνα, τη βία, το κυνηγητό και τις φυλακίσεις. Θυμάμαι σαν τώρα πως Βελεστινιώτες για να κορέσουν την πείνα τους κατέφυγαν στο Βελβεντό της Κοζάνης για να προμηθευθούν καλαμπόκι και το μετέφεραν στο Βελεστίνο, οι περισσότεροι με μουλάρια και μερικοί που δεν είχαν ζώα στον ώμο (ζαλίκα). Μια άλλη φορά πήγαμε μαζί με άλλους να δώσουμε στα Κανάλια ζώα, από τα αδέσποτα του Αλβανικού Πολέμου, σε ανταλλαγή με λάδι και ελιές. Όχι μόνο δεν έγινε ανταλλαγή, αλλά μας πήραν τα ζώα χωρίς δραχμή και μας έκλεισαν και στη φυλακή. Για την αντιμετώπιση της πείνας συνεχίζονταν οι ανταλλαγές, ελιές και λάδι με σφαγμένα αρνιά στην Αργαλαστή και επίσης στον κάμπο, Πηλιορείτες ανταλλάσσουν το λάδι τους με αλεύρι. Ένα άλλο σημείο της κατάστασης που επικρατούσε ήταν η δυσκολία για την κίνηση των ατμομηχανών των σιδηροδρόμων. Οι σιδηρόδρομοι έκοβαν τα δένδρα, κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής και τα χρησιμοποιούσαν για την κίνηση των τρένων. Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο γνωρίσαμε την βία των Ιταλών, που εκδηλώνονταν κάθε φορά που κάτι δεν ήταν αρεστό σ’ αυτούς. Χαρακτηριστικό είναι η βία, μέρα μεσημέρι, των Καραμπινιέρηδων σε καφενείο του Βελεστίνου, όπου ο σκληρός Αύγουστος, Ιταλός Καραμπινιέρης κτυπούσε με το βούρδουλα τους θαμώνες χωρίς καμία αιτία. 

Η εμφάνιση Λεγεωνάριων 

Και ενώ ο καιρός κυλούσε με την πείνα, τη βία, τις φυλακίσεις, έκαναν την εμφάνισή τους οι λεγεωνάριοι, αυτοί που αρνούμενοι την πατρίδα ήθελαν να δημιουργήσουν το Κράτος της Πίνδου. Στα πλαίσια αυτής της κίνησης επισκέφθηκε τον πατέρα μου Ματούσιο, ο εκ των πρωταγωνιστών της κίνησης Ραποτίκας. Με επιχειρήματα ήθελε να πείσει τον πατέρα μου, αυτός και άλλοι Βελεστινιώτες Βλάχοι να μετάσχουν στην κίνηση, εξηγώντας και τα οφέλη που θα είχαν. Χωρίς να το πολυσκεφθεί ο πατέρας μου, του έδειξε την έξοδο και του είπε «φύγε από δω» και έφυγε άπρακτος. Την ίδια αποτυχία είχε και η επίσκεψη του Διαμαντή, επικεφαλής των λεγεωναρίων, που συνάντησε εδώ στο Βελεστίνο την παγερή αδιαφορία των Βλάχων του Βελεστίνου. Και είναι χαρακτηριστικό πως κανένας από τους Βλάχους δεν προσεχώρησε στην κίνηση των Λεγεωναρίων. Στις 9/2/1943 έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα αντάρτικα τμήματα στο Βελεστίνο. η εμφάνιση αυτή προκάλεσε την βίαιη αντίδραση των Ιταλών που αμέσως την επομένη 10/2 επέδραμαν στο Βελεστίνο με έρευνα στους γύρω λόγους. 

Grčki šor u Kruševcu - Ο ''ελληνικός δρόμος'' στο Krusevac (video)


Grčki šor: 
Πρόκειται για μια συνοικία που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης Krusevac της νότιας Σερβίας, στην οδό Βουκ Κάρατζιτς (Vuk Karadžić). 
Αποτελείται από μονοκατοικίες λαϊκής αρχιτεκτονικής, ιδιαίτερης πολιτιστικής αξίας, που ανεγέρθηκαν από την δεύτερη και τρίτη δεκαετία του 19ου αι. μέχρι και το πρώτο μισό του 20ου αι. 
Η συνοικία πήρε το όνομά της από τους ιδρυτές της, Έλληνες (μεταξύ των οποίων και Ελληνόβλαχοι) από τη βόρεια Ελλάδα, που μετοίκησαν εκεί ως έμποροι και τεχνίτες δημιουργώντας ένα είδος ελληνικής αποικίας που συνέβαλε καθοριστικά στην αστική και οικονομική ανάπτυξη της σερβικής κοινωνίας κατά τον τελευταίο αιώνα. 
Από τις ελληνικές οικογένειες του Krusevac προέρχονται ο έμπορος Zoja Paskaljević, που ήταν ο πλουσιότερος πολίτης της πόλης κατά την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο γιός του Mihajlo Bata Paskaljević, διάσημος ηθοποιός, καθώς και ο επίσης μεγάλος ηθοποιός της Σερβίας Taško Načić κ.α. Ακολουθεί βίντεο στη σερβική γλώσσα.
~~~
Grčki šor: 
Ulica Vuka Karadžića u Kruševcu većini Kruševljana poznatija je kao "Grčki šor". Tridesetih godina 19. veka u ovu ulicu doselilo se jedan broj grčkih i  grčko cincarskih trgovaca i mehandžija koji su, veoma brzo, postigli društveni i ekonomski ugled i napravili jednu vrstu kolonije. 
Kada Kruševljane upitaju gde je ulica Vuka Karadžića retko ko zna odgovor, ali kada želite da potražite "Grčki Šor" svi će vas uputiti na pravo mesto. Karadžićeva ulica, jedna je od retkih u Kruševcu u kojoj se zadržala kaldrma i koja je mali muzej ...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Ένα περιπαιχτικό τραγούδι των Γραμμουστιάνων της Πέστερας από την ζωή τους στην περιοχή Σερρών


Γκούντας Ντίμα

Μνήμες στα τραγούδια
Ένα παλιό περιπαιχτικό τραγούδι της διασποράς των Γραμμουστιάνων Βλάχων της περιοχής της Πέστερας (νότια Βουλγαρία), το οποίο αναφέρεται στο αστικό στυλ της ενδυμασίας κάποιων κοριτσιών της περιοχής των Σερρών.
Το τραγούδι εξιστορεί την περιπέτεια ενός νεαρού, προερχόμενου προφανώς από κάποιον κοντινό καλυβικό οικισμό, που βρέθηκε εκείνα τα χρόνια στο Κρούσοβο (σημερινό Αχλαδοχώρι Ν. Σερρών) και συνάντησε κοπέλες με αστικό στυλ ενδυμασίας. Διακρίνεται η διάθεση του να καυτηριάσει καλοπροαίρετα το γεγονός, με χιουμοριστική διάθεση, λόγω του ότι δεν συνηθιζόταν ο συγκεκριμένος ενδυματολογικός τύπος στο κοινωνικό του περιβάλλον.

Πρι τζούα ντι Μάιου (Μια μέρα του Μαϊου)

Πρι τζούα ντι Μάιου ντάντω/2 (Μια μέρα του Μαϊου μάνα)
Κρούσοβα νιι μι αφλάι (βρέθηκα στο Κρούσοβο)
Κρούσοβα νιι μι αφλάι ντάντω/2 (Βρέθηκα στο Κρούσοβο μάνα)
του κουρίι νιι ισίι (βγήκα στο άλσος)

Του κουρίι νιι ισίι ντάντω/2 (Βγήκα στο άλσος μάνα)
φιάτα στιχισίου (έτυχα ένα κορίτσι)
Φιάτα στιχισίου ντάντω/2 (Ένα κορίτσι έτυχα μάνα)
φιάτα ισουσίτα (κορίτσι αρραβωνιαμένο)

Φιάτα ισουσίτα ντάντω/2 (Κορίτσι αρραβωνιασμένο μάνα)
νβιάστα νιμαρτάτα (νύφη ανύπαντρη)
Βίνιρα νίκα ν' ντάου λιά ντάντω/2 (Ήρθαν μερικές ακόμη βρε μάνα)
σι σ' αντουνάρα μούλτι (και μαζεύτηκαν πολλές)

Σι σ' αντουνάρα μούλτι λιά ντάντω/2 (Και μαζεύτηκαν πολλές μάνα)
κου φουστάνλιι σκούρτι (με κοντά φουστάνια)
Κου φουστάνλιι σκούρτι λιά ντάντω/2 (Με κοντά φουστάνια βρε μάνα)
ντι πιργκιός δαντέλι (από κάτω δαντέλες)

Ντι πιργκιός δαντέλι λιά ντάντω/2 (Από κάτω δαντέλες βρε μάνα)
ντι μέση κουρντέλι (στη μέση κορδέλες)
Ντι μέση κουρντέλι λιά ντάντω/2 (Στη μέση κορδέλες βρε μάνα)
του μ'να ουμπρέλι (στο χέρι ομπρέλες)

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Η πιο νόστιμη μπαλίτσα για παιδιά με ψωμοτύρι


Εκείνα τα χρόνια όλα ήταν πιο απλά και, ασφαλώς, πιο νόστιμα και υγιεινά! 
Θυμάμαι την γιαγιά μου που μας διέκοπτε από το απογευματινό παιχνίδι για να πάρουμε δύναμη, κι εμείς γκρινιάζαμε...
έτσι κι αυτή για να μας καταφέρει και να γίνει πιο δελεαστικό το ψωμοτύρι μας, το έφτιαχνε σαν μπαλάκι και το αποκαλούσαμε στα βλάχικα σμπούλτζου...
σε μια πετσετούλα κουζίνας έτριβε σε μικρά κομματάκια την κόρα και την ψίχα του ψωμιού, πρόσθετε τριμμένη φέτα και τα ανακάτευε καλά μεταξύ τους, κι έπειτα έσφιγγε γερά την πετσέτα και έδινε στο μείγμα σχήμα μικρής μπαλίτσας. Ήταν έτοιμο το απογευματινό μας κολατσιό και τρωγόταν ευχάριστα!
Στις μέρες μας, με λίγη επιπλέον φαντασία μπορούμε να δελεάσουμε τα μικρά παιδιά μεταμορφώνοντας το μπαλάκι ακόμη και σε ...τυράνθρωπο, με περισσότερα είδη τυριών, όπως στην παρακάτω φωτογραφία:

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Γυναικεία Φορεσιά Γαρίτσας Κέρκυρας


Η γιορτινή αυτή φορεσιά πήρε το όνομα της από τη Γαρίτσα της Κέρκυρας, χωρίς όμως να ανήκει στους κερκυραίικους τύπους. 

Τυπολογικά κατατάσσεται στις φορεσιές της Βορείου Ηπείρου και είναι συγγενική με αυτές των Ρεμένων. 

Στη Γαρίτσα την έφεραν οι Λυκουρσιώτες που διασκορπίστηκαν στην Κέρκυρα και τη Λευκάδα από το Λυκούρσι, χωριό πάνω από τους Αγίους Σαράντα, μετά την καταστροφή του χωριού τους από τους Τούρκους το 1878.

~ Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε:



Борислав Пекић - Биографија


ПИСАЦ

,,Ја сам Акваријус, с другим астролошким знаком близанаца. Требало је даживим сто година испред доба, а живим стотину година иза њега.Противречност је моја природа. Сталан рат манихејских начела добра и зла,вере и сумње, дисциплине и анархије, побуне и покорности, слободе и догме,самилости и окрутности, смелости и кукавичлука, умерености и претераности,медитације и акције, ирационалности и разума, духа и тела..."
Из разговора са Радославом Братићем

„Некад сам сањао да будем истраживач (неиспитаних предела), откривач(недефинисаних) тајни, научник, путник према звездама, археолог... Писац сампостао онда кад сам схватио да за све то немам ни менталних, ни физичких, пани друштвених услова. Али и сада жалим. Од свих тих сања остала је јамачноимагинација да се бавим земаљским Аргонаутима, ловцима на земно Златноруно, од којих су по природи ствари, најуспешнији били трговци и поседници,прави и они у пренесеном смислу који укључује власт над људима и идејама..,"
Из интервјуа са Бором Кривокапићем

Borislav Pekić: From an attic to the stars


By Jovo Anđić

There are people who left their trail imprinted with the printing colour on brittle paper. They are the creatures of arts, the people with gift that only those ready to perfect their mastery get and those trying to elevate life. Their human duration is just a drop in the ocean of eternity; their masterpiece supersedes time and shines like a star even when they cease to exist.

We’ll start the story of Borislav Pekić, one of them, at a Pannonian plain farm, in an attic of his grandmother’s home in the village of Bavanište, at the time when he, as an eleven-year-old researcher discovered a treasure chest. But the treasure that he found in the chest with a rusted frame, a kind of across-the-ocean travel case, is not of ordinary kind. This one included: the dates of birth, marriage and death, joyful and sad events recorded in birth certificates, marriage certificates, records, family documents, and memories: a handful of clippings from newspapers, letters, daguerreotypes, and a gallery of unknown men and women and faraway cities, a whole mysterious world that would spark his imagination. Many years later, he admitted that there, on the lost continent, his Atlantis, he had experienced adventures that would not be surpassed by anything in terms of excitement, and that with the breaking of the case he had started his transgressive career of a novelist. That discovery affected his career more, he wrote, than reading Dostoevsky. As if the spirit of the past was then released, that had seized him and forced him to collect old newspapers, magazines, almanacs, letters, documents, and even receipts and prescriptions, and to make his home a kind of a tomb, where, he didn’t hide that, he felt the liveliest.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Αυτονομιστικά κινήματα, ΤΟΠΙΚΙΣΜΟΙ, Αποσχιστικές Τάσεις και Κεντρική Εξουσία - β' μέρος



Του Παναγιώτη Γρηγορίου *

''Δεν είμαστε αντίθετοι στο γαλλικό κράτος. Έτσι κι αλλιώς κατά κάποιον τρόπο η Γαλλία θα εξαφανιστεί. Δεν υπάρχουν πλέον σύνορα, ούτε (εθνικό) νόμισμα, ούτε πιά στρατιωτική θητεία (καταργήθηκε στη Γαλλία από φέτος), άρα δεν υπάρχει πιά κράτος. Οδεύουμε προς μιά Ευρώπη των περιφερειών. Πρέπει να ετοιμαζόμαστε.''
(Ζαν Ιβ Κοζάν, τοπικός άρχοντας, εκλεγμένος στο περιφερειακό συμβούλιο της Βρετάνης ως ανεξάρτητος, δηλώσεις στην εφημερίδα ''Λε Φιγκαρό'', 18/08/2000).

Αρχές Αυγούστου 2000. Η Γαλλία αναστενάζει στις παραλίες και γκρινιάζει ήδη στα πρατήρια υγρών (καυτών)... καυσίμων. Η χώρα δεν βρίσκεται σε περίοδο κρίσης, αυτό εκτιμούν οι ''αναλυτές'' από τις παραλίες, θέλοντας να εξηγήσουν τον υψηλό δείκτη δημοτικότητας του πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν. Εκείνος, από το νησί Ιλ ντε Ρε στον Ατλαντικό όπου παραθέριζε, απέφυγε κάθε σχόλιο των κυβερνητικών σχεδιασμών επί του προβλήματος της Κορσικής, χειρισμοί οι οποίοι μόλις πριν από λίγες μέρες είχαν ανακοινωθεί: Για τη γαλλική μεγαλόνησο προβλέπεται μερική αυτονομία με χρονικό ορίζοντα απόκτησης της το 2003 με 2004. Σταδιακά το τοπικό Κοινοβούλιο θα μπορεί να προσαρμόζει τη νομοθεσία του στους γαλλικούς νόμους κατά τη συμβατότητα με τον υπέρτατο νόμο (Σύνταγμα) της Γαλλικής Δημοκρατίας. Αμέσως επόμενο βήμα, η δυνατότητα να ψηφίζονται στην Αντιπροσωπεία της Κορσικής ανεξάρτητα νομοσχέδια. Το όλο εγχείρημα -και με βαθύ νυστέρι- απαιτεί την αναθεώρηση του γαλλικού συντάγματος, η οποία έχει ήδη αρχίσει στα μουλωχτά λόγω Μάαστριχ και Άμστερνταμ. Αυτή η αναθεώρηση ''είναι αναπόφευκτη'' ισχυρίζονται με δήθεν αθώο ύφος οι Γάλλοι πολιτικοί. ''Χρειάζεται να εκσυγχρονίσουμε τους θεσμούς της δημοκρατίας μας'', προσθέτει συχνά σε δηλώσεις του ο Γάλλος Πρωθυπουργός. Ο δε ''υπερφιλελεύθερος'' πολιτικός ταύρος, Αλέν Μαντελέν (ο Γάλλος... Μάνος και Ανδριανόπουλος μαζί), ζητεί την επέκταση των κυβερνητικών σχεδιασμών επί της Κορσικής σε ολόκληρη την επικράτεια, προτείνει δηλαδή την επί της ουσίας διάλυση του γαλλικού κράτους. Στους αντίποδες των δηλώσεων αυτών, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν έκανε γνωστό στους δημοσιογράφους, από τον τόπο διακοπών του στη Βρετάνη, πως ουδέποτε θα υποστήριζε ένα τέτοιο σχέδιο ''σαλαμοποίησης'' της (κεντρικής) εθνικής κυριαρχίας, απ' ότι άφησαν οι Βρυξέλλες έστω. Ο υπουργός τελικά παραιτήθηκε στην εκπνοή του Αυγούστου. Ας σημειωθεί πως είναι η δεύτερη φορά που ''τα βροντάει'', είχε παραιτηθεί από υπουργός Άμυνας του Μιτεράν όταν δεν συμφώνησε με τον πόλεμο κατά του Ιράκ, λέγοντας το έκτοτε δημοφιλές απόφθεγμα: ''Ένας υπουργός ή το βουλώνει ή φεύγει''. Πιστός στις ιδέες του μικρού του πολιτικού σχηματισμού (''Κίνημα των Πολιτών''), υπέρμαχος της εθνικής ακεραιότητας, παρά τη συμμετοχή του στο γκλαμουράτο ζοσπενικό κυβερνητικό σχήμα, είχε την τιμιότητα να φύγει γιατί θεώρησε πως οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί επί του μέλλοντος της Κορσικής είναι ανέντιμοι, άκαιροι και, κυρίως, επικίνδυνοι. Ο Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν, βεβαίως, ουδέποτε αμφισβήτησε την ύπαρξη του μεγάλου προβλήματος της Κορσικής. 

Είναι γεγονός πως το όμορφο νησί με τους περίπου τριακόσιες χιλιάδες κατοίκους έχει γίνει θέατρο εκατοντάδων βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών εδώ και περίπου είκοσι πέντε χρόνια. Είναι επίσης γνωστό πως η τοπική γλώσσα δεν είναι η γαλλική αλλά η κορσικανική, με έντονες πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, αναγνωρίσιμες και αναγνωρισμένες. Τα προαναφερόμενα πάντως δεν αρκούν από μόνα τους για να οδηγήσουν σε μια τόσο εκρηκτική κατάσταση. Ούτε τελικά η προοπτική της αυτονομίας φαίνεται να ενθουσιάζει πολύ τους ντόπιους. Αν πιστέψουμε πρόσφατη δημοσκόπηση[1], ένα ποσοστό 80-90% των κατοίκων εκφράζονται κατά της ανεξαρτησίας του νησιού. Υπό αυτούς τους όρους αντιλαμβάνεται κανείς πώς και, κυρίως, γιατί οι αυτονομιστές -τοπικοί εθνικιστές βομβιστές και ενίοτε δολοφόνοι δεν προβάλλουν ποτέ το σύνθημα του δημοψηφίσματος (κατά ή υπέρ της ανεξαρτησίας), καθ' ότι γνωρίζουν πως δεν τους περνά. Άλλες μάλιστα σφυγμομετρήσεις των τελευταίων εβδομάδων στο νησί, φέρουν τους Κορσικανούς να εμπιστεύονται τον Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ σε ποσοστό 61%, ενώ μόνο 38% των ερωτηθέντων δείχνουν να εμπιστεύονται τους τοπικούς άρχοντες του περιφερειακού κοινοβουλευτικού σώματος.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

«TORNA, TORNA, FRATRE!» - World Vlach Amphictyony


 World Vlach Amphictyony  
Παγκόσμια Βλαχική Αμφικτιονία


Πριν λίγες εβδομάδες προβλήθηκε από την κρατική ρουμανική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ «TORNA, TORNA, FRATRE!» σε δημοσιογραφική επιμέλεια του Marian Voicu και επιστημονικό σύμβουλο το ρουμάνο ηθοποιό του θεάτρου και πρώην υπουργό πολιτισμού της Ρουμανίας Ion Caramitru (Ίων Καραμήτρου).

Η εκπομπή, δεν αργεί κανείς να το καταλάβει, ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία και σύμφωνη προς το πνεύμα και τους στόχους του και με το νόμο εκπεφρασμένου, από την εποχή Μπασέσκου, πανρουμανισμού.
Άλλωστε, δηλώνεται από τους συντελεστές της ότι πραγματοποιήθηκε με την ενίσχυση του ρουμανικού υπουργείου των εξωτερικών και ειδικότερα τη Διεύθυνση για τους Απανταχού ρουμάνους!
Ειδικότερα, οι συνεντευξιαζόμενοι στην Αλβανία (ιερέας Βερίγκα) και την ΠΓΔΜ (Καρντούλα, Νίτσια και Στεφανόφσκι/Αλ Νταμπίζα) είναι γνωστοί ακτιβιστές που όταν δεν υπηρετούν τις ιδέες και τους στόχους της παλιάς πανρουμανικής προπαγάνδας ακολουθούν τη μεταμοντέρνα μετάλλαξή της εκφρασμένη στο «Μακεδοναρμανικό Συμβούλιο» (χαρακτηριστικότερη όλων η περίπτωση του σκοπιανού Στεφανόφσκι/Αλ Νταμπίζα). 
Οι συμμετέχοντες από την Αλβανία και την ΠΓΔΜ γνωστοί τρόφιμοι άλλοτε του ρουμανικού πανρουμανισμού κι άλλοτε της σύγχρονης παραφυάδας του, του Μακεδοναρμανισμού, εξέφρασαν τα αντίστοιχα ιδεολογήματα τα οποία διακινούνται αριστοτεχνικά ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες μετά την καθεστωτική αλλαγή στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες. 
Οι ρουμανικές επιδράσεις κι επιρροές στη γλώσσα τους εμφανέστατες. 
Ωστόσο δεν μπορούσαν να αποκρύψουν το ελληνικό στοιχείο στα βλάχικα των Κρουσοβιτών, προερχομένων άλλοτε από τον ελλαδικό χώρο.
Ειδικά στην ΠΓΔΜ διακρίνει κανείς την ιδεολογική διαφοροποίηση (σκόπιμη σύγχιση;) μεταξύ των τροφίμων της παλιάς ρουμανικής προπαγάνδας και της μεταμοντέρνας μακεδοναρμανικής εθνικής κίνησης καθώς και την προσπάθειά τους να ισορροπήσουν μεταξύ πανρουμανισμού και του μακεδοναρμανικού εθνικισμού. 
Μόνο έτσι μπορούν να κατανοηθούν οι επινοήσεις, οι ανακρίβειες και τα λογικά άλματα στα λεγόμενά τους. 
Μάλιστα ο ομιλών με άνεση τη ρουμανική Στεφανόφσκι (ΠΓΔΜ), εκφράζει συνοπτικά και περιεκτικά το πρόγραμμα του αυτοαποκαλούμενου «Μακεδοναρμανικού» γλωσσικού κι εθνοτικού εθνικισμού και τις γεωγραφικές του αξιώσεις στη Μακεδονία «μέχρι τις Θερμοπύλες και την Πελοπόνησο»!!!.
 
Η εκπομπή συνολικά είναι από μόνη της η καλύτερη απάντηση σε όσους «αφελείς» ή καλύτερα «χρήσιμους ηλίθιους» στην Ελλάδα, οι οποίοι θεωρούν τους εξ’από δω ακτιβιστές, «αγνούς» και ενδιαφερόμενους μόνο για την πολιτιστική κληρονομιά λόγω της καταγωγής των προπάππων τους απ’τα μέρη μας (σημ.: αυτών που έφυγαν στο Μεσοπόλεμο ανταποκρινόμενοι στα κελεύσματά της Ρουμανίας θεωρώντας τη «μητέρα πατρίδα» και πειθόμενοι στις υποσχέσεις των τροφίμων της «Μακεδορουμανικής Εταιρείας» του Βουκουρεστίου). 
Εξ αυτών κατάγεται κι ο Ίων Καραμήτρου, ο τωρινός, διόλου τυχαία, πρόεδρος της «Μακεδορουμανικής Εταρείας».