Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Αυτονομιστικά κινήματα, ΤΟΠΙΚΙΣΜΟΙ, Αποσχιστικές Τάσεις και Κεντρική Εξουσία - β' μέρος



Του Παναγιώτη Γρηγορίου *

''Δεν είμαστε αντίθετοι στο γαλλικό κράτος. Έτσι κι αλλιώς κατά κάποιον τρόπο η Γαλλία θα εξαφανιστεί. Δεν υπάρχουν πλέον σύνορα, ούτε (εθνικό) νόμισμα, ούτε πιά στρατιωτική θητεία (καταργήθηκε στη Γαλλία από φέτος), άρα δεν υπάρχει πιά κράτος. Οδεύουμε προς μιά Ευρώπη των περιφερειών. Πρέπει να ετοιμαζόμαστε.''
(Ζαν Ιβ Κοζάν, τοπικός άρχοντας, εκλεγμένος στο περιφερειακό συμβούλιο της Βρετάνης ως ανεξάρτητος, δηλώσεις στην εφημερίδα ''Λε Φιγκαρό'', 18/08/2000).

Αρχές Αυγούστου 2000. Η Γαλλία αναστενάζει στις παραλίες και γκρινιάζει ήδη στα πρατήρια υγρών (καυτών)... καυσίμων. Η χώρα δεν βρίσκεται σε περίοδο κρίσης, αυτό εκτιμούν οι ''αναλυτές'' από τις παραλίες, θέλοντας να εξηγήσουν τον υψηλό δείκτη δημοτικότητας του πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν. Εκείνος, από το νησί Ιλ ντε Ρε στον Ατλαντικό όπου παραθέριζε, απέφυγε κάθε σχόλιο των κυβερνητικών σχεδιασμών επί του προβλήματος της Κορσικής, χειρισμοί οι οποίοι μόλις πριν από λίγες μέρες είχαν ανακοινωθεί: Για τη γαλλική μεγαλόνησο προβλέπεται μερική αυτονομία με χρονικό ορίζοντα απόκτησης της το 2003 με 2004. Σταδιακά το τοπικό Κοινοβούλιο θα μπορεί να προσαρμόζει τη νομοθεσία του στους γαλλικούς νόμους κατά τη συμβατότητα με τον υπέρτατο νόμο (Σύνταγμα) της Γαλλικής Δημοκρατίας. Αμέσως επόμενο βήμα, η δυνατότητα να ψηφίζονται στην Αντιπροσωπεία της Κορσικής ανεξάρτητα νομοσχέδια. Το όλο εγχείρημα -και με βαθύ νυστέρι- απαιτεί την αναθεώρηση του γαλλικού συντάγματος, η οποία έχει ήδη αρχίσει στα μουλωχτά λόγω Μάαστριχ και Άμστερνταμ. Αυτή η αναθεώρηση ''είναι αναπόφευκτη'' ισχυρίζονται με δήθεν αθώο ύφος οι Γάλλοι πολιτικοί. ''Χρειάζεται να εκσυγχρονίσουμε τους θεσμούς της δημοκρατίας μας'', προσθέτει συχνά σε δηλώσεις του ο Γάλλος Πρωθυπουργός. Ο δε ''υπερφιλελεύθερος'' πολιτικός ταύρος, Αλέν Μαντελέν (ο Γάλλος... Μάνος και Ανδριανόπουλος μαζί), ζητεί την επέκταση των κυβερνητικών σχεδιασμών επί της Κορσικής σε ολόκληρη την επικράτεια, προτείνει δηλαδή την επί της ουσίας διάλυση του γαλλικού κράτους. Στους αντίποδες των δηλώσεων αυτών, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν έκανε γνωστό στους δημοσιογράφους, από τον τόπο διακοπών του στη Βρετάνη, πως ουδέποτε θα υποστήριζε ένα τέτοιο σχέδιο ''σαλαμοποίησης'' της (κεντρικής) εθνικής κυριαρχίας, απ' ότι άφησαν οι Βρυξέλλες έστω. Ο υπουργός τελικά παραιτήθηκε στην εκπνοή του Αυγούστου. Ας σημειωθεί πως είναι η δεύτερη φορά που ''τα βροντάει'', είχε παραιτηθεί από υπουργός Άμυνας του Μιτεράν όταν δεν συμφώνησε με τον πόλεμο κατά του Ιράκ, λέγοντας το έκτοτε δημοφιλές απόφθεγμα: ''Ένας υπουργός ή το βουλώνει ή φεύγει''. Πιστός στις ιδέες του μικρού του πολιτικού σχηματισμού (''Κίνημα των Πολιτών''), υπέρμαχος της εθνικής ακεραιότητας, παρά τη συμμετοχή του στο γκλαμουράτο ζοσπενικό κυβερνητικό σχήμα, είχε την τιμιότητα να φύγει γιατί θεώρησε πως οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί επί του μέλλοντος της Κορσικής είναι ανέντιμοι, άκαιροι και, κυρίως, επικίνδυνοι. Ο Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν, βεβαίως, ουδέποτε αμφισβήτησε την ύπαρξη του μεγάλου προβλήματος της Κορσικής. 

Είναι γεγονός πως το όμορφο νησί με τους περίπου τριακόσιες χιλιάδες κατοίκους έχει γίνει θέατρο εκατοντάδων βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών εδώ και περίπου είκοσι πέντε χρόνια. Είναι επίσης γνωστό πως η τοπική γλώσσα δεν είναι η γαλλική αλλά η κορσικανική, με έντονες πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, αναγνωρίσιμες και αναγνωρισμένες. Τα προαναφερόμενα πάντως δεν αρκούν από μόνα τους για να οδηγήσουν σε μια τόσο εκρηκτική κατάσταση. Ούτε τελικά η προοπτική της αυτονομίας φαίνεται να ενθουσιάζει πολύ τους ντόπιους. Αν πιστέψουμε πρόσφατη δημοσκόπηση[1], ένα ποσοστό 80-90% των κατοίκων εκφράζονται κατά της ανεξαρτησίας του νησιού. Υπό αυτούς τους όρους αντιλαμβάνεται κανείς πώς και, κυρίως, γιατί οι αυτονομιστές -τοπικοί εθνικιστές βομβιστές και ενίοτε δολοφόνοι δεν προβάλλουν ποτέ το σύνθημα του δημοψηφίσματος (κατά ή υπέρ της ανεξαρτησίας), καθ' ότι γνωρίζουν πως δεν τους περνά. Άλλες μάλιστα σφυγμομετρήσεις των τελευταίων εβδομάδων στο νησί, φέρουν τους Κορσικανούς να εμπιστεύονται τον Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ σε ποσοστό 61%, ενώ μόνο 38% των ερωτηθέντων δείχνουν να εμπιστεύονται τους τοπικούς άρχοντες του περιφερειακού κοινοβουλευτικού σώματος.
Οι πιο θερμοκέφαλοι βεβαίως των υπεραυτονομιστών επιμένουν και υπογράφουν: ''Πρέπει να συνεισφέρουμε στη διάλυση της Γαλλίας, στον κατακερματισμό του πιο οπισθοδρομικού έθνους - κράτους στην Ευρώπη. Η Γαλλική Δημοκρατία δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.''[2] Επιμένουν επίσης και δολοφονούν ''εχθρούς'' και ''δικούς''. Σημαδιακή η δολοφονία του υπερεκπροσώπου της γαλλικής πολιτείας στο νησί, του νομάρχη Κλοντ Ερινιάκ, στις 9 Φεβρουαρίου του 1998. Έκτοτε, οι δολοφόνοι παραμένουν ασύλληπτοι, αν και ο υπ' αριθμόν 1 ύποπτος, ο Ιβάν Κολόνα, κρύβεται στο νησί ως αποφώλιον τέρας, παρά τις δημόσιες εκκλήσεις του δικηγόρου του[3] να παραδοθεί στις αρχές. Η δολοφονία αυτή ταρακούνησε τον πολιτικό κόσμο, τόσο στο νησί όσο και στο Παρίσι. Χιλιάδες Κορσικανοί διαδήλωσαν τότε τον αποτροπιασμό τους στους δρόμους, ενώ οι πολιτικοί ταγοί με πρώτο τον πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν υποσχέθηκαν την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων. Κάποιοι ψιθύρισαν τότε στη Γαλλία πως οι εθνοαυτονομιστές της Κορσικής έχουν ίσως σχέσεις με αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, γεγονός πάντως το οποίο για την ώρα δεν έχει αποδειχθεί. Η γαλλική κυβέρνηση ''πήρε να τα στρίβει'' πάντως από τις αρχικές της θέσεις μετά τη δολοφονία του Κλοντ Ερινιάκ. Έτσι σχεδόν στα κρυφά, η γαλλική πολιτική ηγεσία άρχισε συνομιλίες με κύκλους αυτονομιστών χωρίς το προηγούμενο της ''κατάπαυσης του πυρός''. Αποτέλεσε δε τούτο μια από τις αιτίες παραίτησης του υπουργού Εσωτερικών, όπως δήλωσε ο ίδιος αργότερα (συνέντευξη του Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν στο περιοδικό ''Μαριάν'', 4/09/2000).
Τελικά, το κουβεντολόι κατέληξε στο ιουλιανό κυβερνητικό σχέδιο μερικής αυτονομίας. Σημειωτέον πως οι χειρισμοί αυτοί κρατήθηκαν μυστικοί από το γαλλικό Κοινοβούλιο και τον... κυρίαρχο λαό έως την έσχατη στιγμή. Άλλωστε, μεσοκαλόκαιρο, εκείνος αγκομαχούσε επί των αυτοκινητοδρόμων στον πηγαιμό προς την ραστώνη. Έστω κι έτσι, οι Γάλλοι τελικά κατάλαβαν πως κάτι μεγάλο παίζεται. Αν και ο Γάλλος πρωθυπουργός σε διορθωτικές δηλώσεις του στο περιοδικό ''Νουβέλ Ομπσερβατέρ'' προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, ισχυριζόμενος πως ούτε πρόκειται να δοθεί αμνηστία στους καταδικασμένους αυτονομιστές και στους δολοφόνους του νομάρχη Ερινιάκ, ούτε υπάρχει περίπτωση να διαμελιστεί η χώρα στο μέλλον, η πικρή αλήθεια (για τους άλλους γλυκύτατη) δεν κρύβεται. Αυτήν προπαγανδίζουν οργιάζοντες οι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι του παγκοσμιοποιημένου (με το αζημίωτο) αριστερισμού, του ''εκσυγχρονισμού και της προόδου'', όπως ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και οι συνοδοιπόροι του. 

Για εκείνους κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε διαφορά, υπερτονίζεται, αναβιβάζεται σε πολιτικοεθνοτική έκφραση τόσο ''δικαιολογημένη'' όσο και υπέρτατη του υποτιθέμενου κυρίαρχου έθνους. (Τέτοιοι σοφισμοί είναι της μόδας και στην πατρίδα μας τόσο σε δημοσιογραφικές παρέες, όσο και στο στενό επιτελείο του δικού μας ΥΠΕΞ). Οι ίδιοι κύκλοι ανακαλύπτουν υπαρκτές και ανύπαρκτες μειονότητες, τις προβάλουν, τις χρησιμοποιούν, τις ''χαϊδεύουν'', τις ''ταϊζουν'' ως πολιτικές (κάποτε και ως στρατιωτικές) ''τρελές αγελάδες'', κατά το καθ' ημάς βαλκανικό παράδειγμα των κατσαπλιάδων νρκοεμπόρων του UCK. Οικολόγοι της αρπαχτής και της κονόμας, χέρι με χέρι με τους υπερνεοφιλελεύθερους του Αλέν Μαντελέν, ονειρεύονται (και πραγματοποιούν) την τήξη των (εθνικών) κρατών στην υψικάμινο της σχεδόν ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, την επιστροφή με άλλα λόγια επί του πολιτικοοικονομικού και κοινωνικού φάσματος στη ''φυσική'' αμείλικτη δικαιοδοσία του ισχυρού κατά τον όντως... οικολογικό νόμο της ζούγκλας. Δεν είναι τυχαίο πως οι φαιοπράσινοι κυβερνητικοί συνοδοιπόροι του Γάλλου πρωθυπουργού ανήκουν στους φανατικότερους υποστηρικτές της αυτονομίας της Κορσικής (και εν ευθέτω χρόνω της Βρετάνης και άλλων γαλλικών περιοχών). Κι ας διακυβεύεται η ισοπολιτεία της Γαλλικής Δημοκρατίας, κι ας δέχεται μια νόμιμα δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με δολοφόνους κρατικών λειτουργών οι οποίοι δεν απαρνούνται τη βία παρά τις κυβερνητικές προτάσεις περί μερικής αυτονομίας. Το αντίθετο μάλιστα.

Οι Κορσικανοί τρομοκράτες εφαρμόζουν με επιτυχία ότι πράττει δια του τσαμπουκά κάθε (μεγάλο ή μεσαίο) κράτος στη διεθνή σκηνή. Όσο η βία περνάει, τόσο και γλυκύτερη (ας θυμηθούμε βκαι τα δικά μας ελληνοτουρκικά). Γι' αυτό ένας από τους αρχηγούς των εξτρεμιστών της Κορσικής δήλωσε σε ιρλανδική εφημερίδα πως η διαπραγματευόμενη συμφωνία των δικών του με τη γαλλική κυβέρνηση θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην ανεξαρτησία (προσέξτε, δεν χρησιμοποιεί τη λέξη αυτονομία) της Κορσικής. Κατ' εκείνον δε, ''η βία είναι η στρατηγική μας εδώ και τριάντα χρόνια και δεν πρόκειται να την αλλάξουμε, διότι ότι κι αν πετύχαμε, το πετύχαμε διά της βίας. Θέλουμε να οικοδομήσουμε την ειρήνη, αλλά ειρήνη δεν σημαίνει ησυχία[4]. Ειρήνη σημαίνει για μας το να πάρει ο λαός της Κορσικής το μέλλον στα χέρια του''[5]. Τελικά, εκείνοι οι οποίοι μάχονται τον πατριωτισμό των εθνών ως δήθεν παλαιομοδίτικο και αναχρονιστικό, οι ίδιοι λατρεύουν κάθε σποράς ρέμπελο αποσχιστικό μικροεθνικισμό ένθεν κακείθεν της ευρωπαϊκής ηπείρου. Με τον δόλιο αυτό τρόπο, επιχειρούν να αχρηστεύσουν ότι απόμεινε των εθνικών θελήσεων αντίστασης στη βρυξελλική δικτατορία του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί, όπως θύμισε πικρά, λίγο μετά την παραίτηση του, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας, η Ευρώπη αυτή, σήμερα δεν είναι εκείνη που ονειρευτήκαμε, ''η ορθή χρήση της Ευρώπης εμπεριέχει τις επιμέρους εθνικές θελήσεις. Πρέπει να εργαστούμε για την Ευρώπη της αλληλεγγύης των εθνών με πολιτικό διάλογο και σχέδιο''[6]. Πλην, όμως, η σαλαμοποίηση -βαλκανοποίηση λένε συχνά οι Γάλλοι- των ευρωπαϊκών κρατών, εντός και εκτός Ε.Ε, είναι δυστυχώς γεγονός και όχι απλό σενάριο στρατηγικής προπαιδευτικής. Επ' αυτού δεν πιστεύω πως ο προσεκτικός και πιστός αναγνώστης του περιοδικού μας ανακαλύπτει σήμερα κάτι πρωτόγνωρο. Ας ανατρέξει σε παλαιότερη αρθρογραφία σχετική μετα παρα-ινστιτούτα ''επιστημονικής'' κατασκευής ευρωπαϊκών μειονοτήτων, κάπου μεταξύ Δανίας και Γερμανίας, καθώς βεβαίως και στη θλιβερή αναλογία με την περίοδο του γερμανικού Γ' Ράιχ, όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του παρόντος άρθρου. Μήπως ένας τέτοιου είδους ιστός απλώνεται αργά αλλά σταθερά στις βρυξελλικές επαρχίες της ... Euroland; Αυτό ίσως γνωρίζουν καλά οι εθνικιστές νεοβομβιστές Κορσικανοί και πασχίζουν να διαπραγματεύονται όλο και εγγύτερα των Βρυξελλών, όλο και μακρύτερα της νόμιμης κυβέρνησης τους. Οι δε βρυξελλικοί αρμοστές και ύπατοι κάνουν το παν (και με ζήλο) για να υπονομεύσουν όσο μπορούν τις εξουσίες των εθνικών κυβερνήσεων.
Σιγά-σιγά, δίπλα μας, αλλά αργότερα και πάνω μας, κυοφορείται η Ευρώπη των αυτόνομων περιοχών, των τοπικισμών, των καπετανάτων, τα οποία για τις στρατηγικά μεγάλες αποφάσεις θα υπάγονται στον ΝΑΤΟβρυξελλικό υπεράρχοντα. Ένα τέτοιο σενάριο φέρνει την Ευρώπη πολλούς αιώνες πίσω. Τότε που το βασίλειο της Γαλλίας το αποτελούσαν φέουδα, κρατίδια και (ημι)ανεξάρτητες περιοχές. Ο υπέρτατος μονάρχης τότε, κυβερνούσε με τον τρόπο του, συνομοσπονδοποιώντας τις επιμέρους ενότητες, ασκώντας εξουσία, κατά το δοκιμασμένο ''διαίρει και βασίλευε'', αφήνοντας εκεί που δεν τον ενοχλούσαν, τις τοπικιστικές ιδιαιτερότητες στην πολυτέλεια τους. Επ' αυτού ακριβώς η Γαλλική Επανάσταση επέφερε τη ρήξη. Έκτοτε και για δυο αιώνες, η Γαλλική Δημοκρατία (αυτο)καθορίζεται ως έκφραση της βουλήσεως ενός έθνους το οποίο είναι αδιαίρετον. Παρά τους τριγμούς, τις αντιξοότητες και τις ακρότητες της γαλλικής κρατικής μηχανής, το γαλλικό πολίτευμα λειτούργησε έτσι έως τις μέρες μας. Τα δε νεοαυτονομιστικά κινήματα -τουλάχιστον ως προς τις πλέον ακραίες μορφές τους- έχουν τελικά παρελθόν λίγων δεκαετιών, έχουν όμως προφανώς μέλλον. Ας συνυπολογίσουμε στα γαλλικά παραδείγματα της Κορσικής και της Βρετάνης, εκείνα της Ισπανίας με έμφαση στο τραγικό παράδειγμα των τρομοκρατών Βάσκων της οργάνωσης ΕΤΑ, της Ιταλίας με τις αποσχιστικές τάσεις του Βορρά, του Βελγίου τέλος, με τον πιθανό διαμελισμό του (σε Βαλόνους και Φλαμανδούς). Χαρακτηριστικό των προθέσεων είναι πως όσο περισσότερο τα αυτονομιστικά κινήματα ή οι ημιαυτόνομες επαρχίες επιδιώκουν απ' ευθείας αλισβερίσι με το βρυξελλικό κέντρο, συντονιζόμενες με υπερατλαντικούς ιδεολογικούς ταγούς, τόσο οι (δοτές;) ''εθνικές'' κυβερνήσεις πριονίζουν από μόνες τους τον κλάδο πάνω στον οποίο κάθονται, κατά το πρόσφατο γαλλικό παράδειγμα της σχεδιαζόμενης αυτονομίας της Κορσικής.

Η Ευρώπη των επαρχιών κατά της Ευρώπης των εθνών: Ιδού μια προοπτική μάλλον ζοφερή. Επιστροφή λοιπόν στη φεουδαρχική Ευρώπη της πρώτης χιλιετίας. Πολλοί άρχισαν σοβαρά να ανησυχούν[7]. Η κρέμα πάντως των παρεξουσιαστικών σαλονιών στη γαλλική πρωτεύουσα κάνει ότι μπορεί για να περάσει η ''παιδαγωγική'' αλλά και η ουσία του σχεδίου Ζοσπέν για την Κορσική. Η δε εφημερίδα ''Λε Μοντ'' πρωτοστατεί, δίνοντας τη μάχη του ''αποσχιστικού εκσυγχρονισμού''. Όμως, η επιτόπια... κρέμα των Κορσικανών αυτονομιστών πήρε να ξινίζει και να χαλάει από μόνη της.
Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση των κυβερνητικών προθέσεων για το νησί, δολοφονήθηκε στο χωριό του στην Κορσική ο ιδεολόγος του τοπικού εθνικισμού και πρώην ηγέτης της παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης ''Λα Κονκούλτα'', Ζαν Μισέλ Ρόσι (7 Αυγούστου 2000). Μια επιπλέον δολοφονία μετά τόσες άλλες; όχι, βεβαίως. Ούτε το πρόσωπο, ούτε η χρονική στιγμή, ούτε ο τρόπος δολοφονίας ήσαν τυχαίοι. Ο Ρόσι γαζώθηκε κατά πρόσωπο στο καφενείο του χωριού του, Ιλ Ρους, την ώρα του πρωινού καφέ, από εκτελεστές οι οποίοι έδρασαν ακάλυπτοι (δηλαδή χωρίς μάσκες). Έναν μήνα μετά (7 Σεπτεμβρίου 2000), δολοφονήθηκε, στο ίδιο σημείο, από τους ίδιους εκτελεστές και με τον ίδιο τρόπο ο ιδιοκτήτης του καφενείου και φίλος του Ρόσι. Η μέθοδος θυμίζει μαφιόζικες δολοφονίες στο Σικάγο της δεκαετίας του '20 με '30. Το ''αμάρτημα'' του νεκρού Ρόσι ήταν ένα βιβλίο το οποίο δημοσίευσε λίγες εβδομάδες πριν σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο του περιοδικού ''Μαριάν'', Γκι Μπεναμού. Γνωρίζοντας καλύτερα και εκ των έσω τις εξελίξεις και τους πρωταγωνιστές των αυτονομιστικών ομάδων, ο εκλιπών είχε γράψει κάτι που όλοι γνωρίζουν πλέον στο νησί, αλλά αποφεύγουν να το στοιχειοθετήσουν δημοσίως: οι περισσότεροι από τους ''εθνικιστές-αυτονομιστές'' δεν είναι πλέον παρά μαφιόζοι οι οποίοι φορούν την προβιά του ''αγωνιστή'' ανάλογα με τις περιστάσεις, ενώ στην ουσία ενδιαφέρονται μόνο για την αυτονομία και την κρατική απεξάρτηση του προσωπικού τους υπερ-Κερδώου Ερμή. Κατά τον Ρόσι, οι ομάδες αυτονομιστών είναι τελικά κεκαλυμμένες συμμορίες ενόπλων κοινών εγκληματιών και νονών εκβιαστών. Χρησιμοποιούν τον τοπικιστικό εθνικισμό, τον νόμο της σιωπής (την ''ομερτά''), τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των συμπατριωτών τους, το φολκλόρ, τις σφαίρες και τις βόμβες, κυρίως δε, χρησιμοποιούν με επιτυχία τον φόβο, τον οποίον οι ίδιοι έχουν ενσπείρει στην τοπική κοινωνία, ως κινητήρια δύναμη και συνάμα άλλοθι για τις πράξεις και τους πολιτικοοικονομικούς τους σχεδιασμούς. Ακριβώς με αυτούς τους ανθρώπους αποφάσισε να διαπραγματευτεί ο Γάλλος πρωθυπουργός, υπό την πίεση των ανθρώπων αυτών προχωρά στην πιθανότητα αυτονομίας της νήσου. Στην ύστατη συνέντευξη του στο περιοδικό ''Μαριάν'' (δημοσιεύθηκε στις 14/08/2000), ο Ρόσι τονίζει πως απώτερος στόχος της μαφίας είναι η οικονομική και νομική (της δικαστικής εξουσίας) απόσχιση του νησιού, με προοπτική να της επικυρωθεί και με βούλα ο τόπος (των παρανόμων), μελλοντικό κρατίδιο κάτι μεταξύ Ανδόρας, Λιχνεστάιν και Κοσσυφοπεδίου.
Αυτά βεβαίως δεν διαφεύγουν της πολιτικής ηγεσίας στο Παρίσι, κάθε άλλο. Γι' αυτό και η τελευταία τούτη τροπή (εκτροπή) των κυβερνητικών χειρισμών είναι όχι μόνο επικίνδυνη αλλά και ύποπτη για πολλούς παρατηρητές της γαλλικής πολιτικής ζωής. Ούτε η παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών είναι ασήμαντο γεγονός, καθώς δεν είναι τυχαίο πως οι ιέρακες της παγκοσμιοποίησης, τους οποίους ο Γάλλος πρώην υπουργός ουδέποτε αγάπησε, κόπτονται τόσο πολύ για τις τοπικιστικές αποσχιστικές ιδιαιτερότητες, ενώ μισούν και μάχονται κάθε εθνική (σε επίπεδο κρατών) ιδιαιτερότητα και βούληση, θέλοντας προφανώς να επιβάλουν το μοναδικό πλανητικό μοντέλο του καταναλωτή, απασχολήσιμου, υποτοπικού αποκεντρωμένου και απονευρωμένου καρπαζοεισπράκτορα. Αν τελικά μπει σε εφαρμογή το σχέδιο Ζοσπέν για την Κορσική, ανοίγει ουσιαστικά ο ασκός του Αιόλου για τη Γαλλική Δημοκρατία. Ήδη, ο απεσταλμένος της εφημερίδας ''Λε Φιγκαρό'' στη Βρετάνη (βλέπε και α' μέρος του άρθρου στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού) υποχρεώθηκε (Αύγουστος 2000) από τις... περιστάσεις να προμηθευτεί (από το τοπικό εμπόριο!) ''διαβατήριο της Βρετάνης'' με όνομα, επώνυμο, έτος γέννησης, αλλά χωρίς θρήσκευμα (ας κοιμάται ήσυχος ο Έλληνας πρωθυπουργός). Διαβατήριο αληθοφανές, πλαστό και ανύπαρκτο-υπαρκτό, το οποίο σφραγίστηκε από τις αόρατες ''τοπικές'' αρχές με βίζα. Η μελλοντική βρυξελλική ισχύς εν τη διαλύσει. Αν και υποτίθεται πως τα σύνορα καταργούνται, τα εκκολαπτόμενα καπετανάτα ονειρεύονται βίζες και προφανώς (περισσότερες) μίζες.

Θα αναρωτηθεί ίσως ο Έλληνας αναγνώστης πόση σχέση μπορεί να έχουν τα δυτικοευρωπαϊκά αυτά τεκταινόμενα με τα ελλαδικά και βαλκανικά δικά μας. Δυστυχώς, σχετίζονται. Η Ελλαδίτσα δεν φαίνεται να ξεφεύγει του γενικότερου ''μεταμοντέρνου εκσυγχρονιστικού'' σχεδιασμού. Χωρίς να επανέλθω στις υπαρκτές και μη μειονότητες στη χώρα μας και στις επεμβάσεις τρίτων (βλέπε άρθρο στο περιοδικό, τ. 20, μηνός Μαϊου 1998, με θέμα ένα ύποπτο ντοκιμαντέρ του γερμανογαλλικού καναλιού ARTE για τη Θράκη), θα αναφερθώ (πάλι) μόνον στο τόσο έκδηλο ενδιαφέρον των Βρυξελλών για αυτόνομη ανάπτυξη, τονισμό ιδιαιτεροτήτων, περιφερειακή προοπτική, αποκέντρωση με παρελκόμενη την πιθανή μελλοντική αυτονόμηση περιοχών όπως η Θράκη ή ακόμα και η Κρήτη. Δεν είναι ίσως τυχαίο πως στα περισσότερα γαλλικά τουριστικά φυλλάδια, αλλά και στη γεωγραφική αρθρογραφία πολλών Γάλλων, Κρήτη και Ελλάδα είναι δυο διαφορετικές οντότητες και ενότητες. Ας σκεφτούμε, τέλος, πως αν οι μεγάλες (σε ισχύ, έκταση και πληθυσμό) δημοκρατίες της Ε.Ε κινδυνεύουν να αποσυντεθούν, τι μπορεί να ελπίζει κανείς για τα ήδη περιφερειακά σαντζάκια της Euroland;
Ίσως, τελικά, το χειρότερο δεν είναι αν μεθαύριο η Βρετάνη, η Κορσική, η χώρα των Βάσκων, η Καταλονία, η Ρηνανία, η Φλάνδρα, η Θράκη ή η Κρήτη αποτελέσουν τη νιοστή πολιτεία των υπερεθνικών ΗΠΑ ή γίνουν οι περιφερειακοί νεροκουβαλητές (καλοπληρωμένοι ίσως) δορυφόροι ενός μελλοντικού Δ' Ράιχ. Το μέγα σκάνδαλο είναι πως αν όλα τούτα συμβούν κάποτε, εμείς δεν θα έχουμε ευθέως ερωτηθεί επ' αυτών, ούτε κανείς θα μας ''διδάξει'' την παιδαγωγική των αρνητικών και των έστω θετικών σημείων του όλου (ή μήπως ολοκληρωτικού;) εγχειρήματος. Θα πορευόμαστε ίσως τότε ως διπλά εγλωβισμένοι τοσοδούληδες ''αυτόνομοι'' μικροεπενδυτές άλλων μεγάλων πλανητικών συμφερόντων.


* Ο Παναγιώτης Γρηγορίου είναι ιστορικός-κοινωνικός ανθρωπολόγος.

Παραπομπές
[1] Περιοδικό ''Marianne'' και εταιρεία CSA, 8/9 Αυγούστου 2000.
[2] Δηλώσεις του εθνικιστή Πιέρ Πατζόλι, ηγέτη της οργάνωσης ''Ουνιτά'', εφημερίδα ''Λιμπερασιόν'', Αύγουστος 2000.
[3] Και διά του ραδιοφώνου, δελτία ειδήσεων της 21/09/2000.
[4] Προφανώς κατά τη ΝΑΤΟϊκή ειρήνη στο Κοσσυφοπέδιο θα λέγαμε εμείς.
[5] Δηλώσεις του Κορσικανού εξτρεμιστή Ταλαμόνι στην εφημερίδα ''Irish Times'', 26 Αυγούστου 2000.
[6] Δηλώσεις του Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν στο περιοδικό ''Μαριάν'', 4/09/2000.
[7] Η Ευρώπη των επαρχιών και η Ευρώπη έτους 1000, άρθρο του ιστορικού Ζαν Κριστιαν Πετιτφιλς στην εφημερίδα ''Λε Φιγκαρό'', 16/08/2000.

Πηγή: ΝΕΜΕCΙS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.