Στο υπό έκδοση βιβλίο του Βασίλη Καραμπερόπουλου «Μνήμες από την Κατοχή» περιλαμβάνεται και η αφήγηση του Γεωργίου Νιμπή, 97 ετών σήμερα, που περιγράφει με το δικό του τρόπο γεγονότα και καταστάσεις στην κατοχή, γράφει για τα μαρτύρια στην «Κίτρινη Αποθήκη», την άγρια εκτέλεση του αδελφού του και την αντίδραση των κατοίκων του Βελεστίνου στη δράση των Λεγεωναρίων για την ίδρυση του «Κράτους της Πίνδου». Εξιστόρηση ζωντανή, λεπτομερής σε γεγονότα και με αντικειμενική περιγραφή.
Η μαρτυρία του Γ. Νιμπή
Η πιο σκοτεινή και μαρτυρική περίοδος της ζωής μου, ήταν η περίοδος της Κατοχής. Την έζησα όταν ήμουν ακόμα νέος, 29 ετών με βρήκε η είσοδος των Γερμανών. Και ένιωσα στο πετσί μου την πείνα, τη βία, το κυνηγητό και τις φυλακίσεις. Θυμάμαι σαν τώρα πως Βελεστινιώτες για να κορέσουν την πείνα τους κατέφυγαν στο Βελβεντό της Κοζάνης για να προμηθευθούν καλαμπόκι και το μετέφεραν στο Βελεστίνο, οι περισσότεροι με μουλάρια και μερικοί που δεν είχαν ζώα στον ώμο (ζαλίκα). Μια άλλη φορά πήγαμε μαζί με άλλους να δώσουμε στα Κανάλια ζώα, από τα αδέσποτα του Αλβανικού Πολέμου, σε ανταλλαγή με λάδι και ελιές. Όχι μόνο δεν έγινε ανταλλαγή, αλλά μας πήραν τα ζώα χωρίς δραχμή και μας έκλεισαν και στη φυλακή. Για την αντιμετώπιση της πείνας συνεχίζονταν οι ανταλλαγές, ελιές και λάδι με σφαγμένα αρνιά στην Αργαλαστή και επίσης στον κάμπο, Πηλιορείτες ανταλλάσσουν το λάδι τους με αλεύρι. Ένα άλλο σημείο της κατάστασης που επικρατούσε ήταν η δυσκολία για την κίνηση των ατμομηχανών των σιδηροδρόμων. Οι σιδηρόδρομοι έκοβαν τα δένδρα, κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής και τα χρησιμοποιούσαν για την κίνηση των τρένων. Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο γνωρίσαμε την βία των Ιταλών, που εκδηλώνονταν κάθε φορά που κάτι δεν ήταν αρεστό σ’ αυτούς. Χαρακτηριστικό είναι η βία, μέρα μεσημέρι, των Καραμπινιέρηδων σε καφενείο του Βελεστίνου, όπου ο σκληρός Αύγουστος, Ιταλός Καραμπινιέρης κτυπούσε με το βούρδουλα τους θαμώνες χωρίς καμία αιτία.
Η εμφάνιση Λεγεωνάριων
Και ενώ ο καιρός κυλούσε με την πείνα, τη βία, τις φυλακίσεις, έκαναν την εμφάνισή τους οι λεγεωνάριοι, αυτοί που αρνούμενοι την πατρίδα ήθελαν να δημιουργήσουν το Κράτος της Πίνδου. Στα πλαίσια αυτής της κίνησης επισκέφθηκε τον πατέρα μου Ματούσιο, ο εκ των πρωταγωνιστών της κίνησης Ραποτίκας. Με επιχειρήματα ήθελε να πείσει τον πατέρα μου, αυτός και άλλοι Βελεστινιώτες Βλάχοι να μετάσχουν στην κίνηση, εξηγώντας και τα οφέλη που θα είχαν. Χωρίς να το πολυσκεφθεί ο πατέρας μου, του έδειξε την έξοδο και του είπε «φύγε από δω» και έφυγε άπρακτος. Την ίδια αποτυχία είχε και η επίσκεψη του Διαμαντή, επικεφαλής των λεγεωναρίων, που συνάντησε εδώ στο Βελεστίνο την παγερή αδιαφορία των Βλάχων του Βελεστίνου. Και είναι χαρακτηριστικό πως κανένας από τους Βλάχους δεν προσεχώρησε στην κίνηση των Λεγεωναρίων. Στις 9/2/1943 έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα αντάρτικα τμήματα στο Βελεστίνο. η εμφάνιση αυτή προκάλεσε την βίαιη αντίδραση των Ιταλών που αμέσως την επομένη 10/2 επέδραμαν στο Βελεστίνο με έρευνα στους γύρω λόγους.
Σε νέα επιδρομή τους οι Ιταλοί μας συγκέντρωσαν στην «Λαχαναγορά» και αφού ζήτησαν φωνάζοντας τα ονόματά τους Παπαδρόμο, Λ.Ιωαννίδη, Χαρ. Αραμπατζή και Νικ. Παπαζήση και δεν τους βρήκαν, πυρπόλησαν τα σπίτια τους. Εν τω μεταξύ οργανωθήκαμε όλοι εδώ στο ΕΑΜ με τμήματα ΕΑΜ κτηνοτρόφων, ΕΑΜ επαγγελματών, ΕΑΜ αγροτών κ.α. Αυτό έγινε τον Μάρτιο του 1943.
Με την εγκατάσταση Γερμανικής μονάδος στο Βελεστίνο επήλθε αποδιοργάνωση στο τοπικό ΕΑΜ. Το ΕΑΣΑΔ σε επιδρομή τους έπιασαν, με προδοσία, πολλούς Βελεστινιώτες που τους οδήγησαν στην «Κίτρινη Αποθήκη» και μεταξύ των συλληφθέντων ο αδελφός μου Νίκος και ο Μιχ. Σαράντης. Κράτησαν τον Νίκο και τους άλλους τους απέλυσαν. Σε μια άλλη επιδρομή στις 23/5/44 κυνηγημένοι περάσαμε το «Μαχαλιόρεμα» και καταλήξαμε στο «Σαρηγκιόλ». Μας βρήκαν όμως και εκεί οι Γερμανοί και οι Εασαδίτες. Συνέλαβαν εμένα, τους Γ. Καλόγηρο, Απ. Μπούρα, Χαρ. Μπενάκη και άλλους. Οι Εασαδίτες πήραν τα λεφτά μας και πήραν από τους κτηνοτρόφους τυριά και κρέμες. Ο επικεφαλής των ΕΑΣΑΔ Γιγκενίδης με έδειρε, αλλά η συνέχεια της βιαιότητας σταμάτησε με την επέμβαση του Γερμανού αξιωματικού. Μας οδήγησαν όλους στο «Μαντάνι» του Βελεστίνου και από κει στην «Αμερικάνα» (Κίτρινη Αποθήκη) στο Βόλο.
Στο θάλαμο της «Κίτρινης Αποθήκης» ήμουν μαζί με άλλους Βελεστινιώτες και μεταξύ αυτών τους Αθ. Ριλκότη, Δημ. Κασιώρα, Δημ. Παπαστεργίου, Βασ. Νικολαΐδη, Ρήγα Τριανταφύλλου, Κων. Μπασμπανέλο κ.α. ήταν καθημερινή η βοήθεια Επονιτών και γυναικών με τρόφιμα στους κρατούμενους. Έμεινα στη φυλακή τρεις περίπου μήνες. Σε μια φυλακή όπου καθημερινά ακούγαμε βογγητά από ξυλοδαρμούς και ουρλιαχτά όταν μερικοί οδηγούνταν για εκτέλεση. Σε μια στιγμή που βγήκα στην αυλή για νερό, άκουσα από τους συγκεντρωθέντες έξω από τα Κάγκελα, το φριχτό «Αυτός που παίρνει νερό είναι αδελφός του σκοτωμένου». Έτσι έμαθα το φοβερό νέο πως σκοτώθηκε ο αδελφός μου στις 31/5/1944. Είχε οδηγηθεί ο Νίκος για εκτέλεση στο Νεκροταφείο, μαζί με τους Βελ. Νικολαΐδη και τον Ρήγα Τριανταφύλλου. Και οι τρεις είχαν βασανισθεί φριχτά. Ο Νίκος μόλις τον κατέβασαν από το αυτοκίνητο, ρίχτηκε στο απόσπασμα και άρχισε να τρέχει. Ξοπίσω τον κυνηγούσαν πυροβολώντας τον. Αφού ξέφυγε αρκετά, μπλοκαρίστηκε σε ένα ξέφωτο (αγρό) που ήταν περιφραγμένος και εκεί τον συνέλαβαν και τον σκότωσαν. Στις 1/8 έγινε η μεγάλη μάχη μέσα στο Βελεστίνο και εγώ με την οικογένειά μου καταλήξαμε αρχικά στο «Γερμή» και μετά στο Μικρό Περιβολάκι, όπου παραμείναμε μέχρι που αποχώρησαν οι Γερμανοί. Πρέπει επίσης να σημειώσω αρκετά περιστατικά δυσάρεστα. Πρώτον την εκτέλεση του Κώστα Πάτσιου λίγο πριν από το «Μαχαλόρεμα» από τους Γερμανούς, όταν μετέφερε με γάιδαρο τρόφιμα στην οικογένειά του που διέμενε στο Νταμπεγλή. Και δεύτερο τον άδικο για μένα θάνατο των Παν. Τσιμπουκλή, Βασ. Μπαλαμώτη, Μαρίας Μπαλαμώτη, πρώτης εξαδέλφης της γυναίκας μου, Αργ. Ακριβούση και Γ. Πάντου. Η τελευταία αντιστασιακή εκδήλωση έγινε από τμήμα του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Αρμάμπεη, που τη θέση «Μνήματα» έριξαν βλήματα όλμου στους στρατοπεδευμένους στον σιδηροδρομικό σταθμό Γερμανούς και η ανταπόδοση πληθώρα τροχιοδεικτικών από τους Γερμανούς. Το δε τμήμα που στάλθηκε για έφοδο σταθμό επέστρεψε άπρακτο, γιατί όπως είπαν «ο σταθμός δεν κτυπιέται».
Αυτά θυμάμαι από την Κατοχή και ακόμη ανατριχιάζω με την σκέψη μου, στους διωγμούς, στη βία των Ναζί και στις φρικαλεότητες της «Κίτρινης Αποθήκης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.