Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες (2) - Ηλία Ηλιόπουλου

Χάρτης του EBLUL με την
Πελοπόννησο, την Αττική, την
Ήπειρο και μέρος της Ρούμελης
να παρουσιάζονται ως
"αλβανόφωνες" μειονοτικές ζώνες

Διαβάστε το πρώτο μέρος:

 Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες (1) - Ηλία Ηλιόπουλου

~ Νοϊμπαχερ, ειδικός επιτετραμμένος του υπουργείου Εξωτερικών του Ράιχ για τη Νοτιοανατολική Περιοχή:

"H Γερμανία είναι ειλικρινώς και ανιδιοτελώς έτοιμη να αναγνωρίσει και να προστατεύσει μία Αλβανία που θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της. Περαιτέρω, είναι προς το μέγιστο συμφέρον του αλβανικού λαού να διαθέτει μίαν κυβέρνηση, η οποία επί τη βάσει της αναγνωρίσεώς της από τη Γερμανία, θα διαφυλάξει, σε φιλική συμφωνία με την τελευταία, τα συμφέροντα του πληθυσμού, εν όψει της(...) προελάσεως της Γερμανικής Βέρμαχτ.(...) Στη Νέα Αλβανία, η οποία είχε δοθεί στη Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα, κατοικούν τα φυλετικώς εκλεκτότερα, πολιτικώς φανατικότερα και στρατιωτικώς καταλληλότερα στοιχεία του αλβανικού έθνους. Ο πληθυσμός αυτός γνωρίζει ότι (...) ζει και πεθαίνει με τη Γερμανία....

Σχηματίζουμε εθνικές πολιτοφυλακές. Μπορούμε πιθανώς να χρησιμοποιήσουμε μία κοσοβάρικη πολιτοφυλακή για την κάλυψη των οδών προελάσεως μας και να την αφήσουμε να παρελάσει στα Τίρανα -γεγονός που θα έδινε ώθηση στο κίνημα της ανεξαρτησίας"...

~ Stefan Troebst, σύμβουλος της FUEN, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων και αντιπρόσωπος του Γερμανικού ΥΠΕΞ στα Σκόπια κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας:

''Στον μόλις 1912 εξελληνισθέντα Βορρά θα είναι άραγε οι εναπομείναντες Νοτιοσλάβοι ή οι Τούρκοι ή οι εκεί  διαβιούντες Πομάκοι ή οι Αρωμούνοι, οι Μεγλενοί, οι Αλβανοί, οι Σαρακατσάνοι, οι Σεφαρδίνοι, οι Ρωμα, οι Γύφτοι ή οι Γιουρούκοι ή ποιοί άλλοι που πρώτοι θα αξιώσουν τα μειονοτικά τους δικαιώματα ως πρώτο στάδιο της ίδιας της κρατικής υπάρξεως τους ή της ενώσεως τους με ένα εκ των κοινοτικών κρατών.''

Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες - Μέρος δεύτερο
Του Ηλία Ηλιόπουλου

Πολλοί καλοπροαίρετοι εκφράζουν την απορία τους για το πώς γίνεται να συνυπάρχουν, επί των ημερών μας, αφ' ενός μεν μία τάση προς υπέρβαση των παραδοσιακών εθνικών κρατών και σύμπηξη μεγαλυτέρων συνόλων (όρα "Ευρωπαϊκή Ένωση'') και αφ’ ετέρου μία, αντίρροπος, τάση προς αποσύνθεση των υφισταμέ­νων κρατών σε πολυάριθμα μικρότερα εθνοφυλετικά μόρια ("Ευρώπη των Περιφερειών''). Στην πραγματικό­τητα δεν υπάρχει καμιά αντίφαση.

Η συγκρότηση ενός ενιαίου γεωοικονομικού και γεωστρατηγικού χώρου της ηπειρωτικής Ευρώπης συνιστά μείζονος σημασίας στρατηγική επιλογή του ισχυρού γερμανικού (και του εταιρικού του ευρωπαϊκού) κεφαλαίου, υπαγορευόμενη από την ανάγκη του να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να ανταγωνισθεί επιτυχώς, κατά τον 21ο αιώνα, το αμερικανικό κεφάλαιο (το οποίο επίσης βαδίζει με γοργά βήματα προς την περιχαράκωση του δικού του στρατοπέδου, από την Αλάσκα μέχρι το Μεξικό -όρα "ΝΑFΤΑ''- και, μεσοπρόθεσμα, μέχρι την Αργεντινή).

Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες (1) - Ηλία Ηλιόπουλου

Η κατασκευή μειονοτήτων

~ Heirnrich Himler, ο αρχηγός των SS: 

"Κατά την αντιμετώπιση των ξένων εθνοτήτων στην Ανατολική Ευρώπη ένα πράγμα πρέπει να έχουμε κατά νου: να αναγνωρίζουμε και να προωθούμε την ιδιαίτερη ταυτότητα όσο το δυνατόν περισσοτέρων εθνοτήτων... άρα να αναγνωρίζουμε όχι μόνον τους Πολωνούς και Εβραίους αλλά και όποιες άλλες εθνοφυλετικές κατηγορίες μπορεί να βρεθούν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όχι μόνον δεν έχουμε κανέναν απολύτως συμφέρον στο να είναι εθνικώς ομοιογενής ο Ανατολικός χώρος, αλλ' απεναντίας έχουμε μέγιστο συμφέρον να τον διασπάσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα τμήματα και εθνότητες. Αλλά και αυτές ακόμη τις εθνότητες, δεν μας συμφέρει να τις καταστήσουμε ενιαίες και μεγάλες να τους αναπτύξουμε ισχυρά εθνική συνείδηση και εθνικό πολιτισμό, αλλά αντιθέτως, μας συμφέρει να τις διαλύσουμε σε απειράριθμες μικρότερες φυλετικές ομάδες και μόρια''...

~ Τον Μάιο του 2005 έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας συνέδριο από την Γερμανικής προελεύσεως Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Ομοσπονδιακή Ένωση Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» που φέρει το ακρώνυμο ''FUEN''. Η διακήρυξη του συνεδρίου σε σχέση με τους Βλάχους ήταν αποκαλυπτική ως προς τους απώτερους στόχους του ημιεπίσημου, γερμανικού αυτού φορέα:

''Η Αλβανία και η Ελλάδα θα πρέπει να αναγνωρίσουν τους Αρωμάνους σαν την μεγαλύτερη μειονότητα στο Σύνταγμά τους, να κάνουν απογραφή του πληθυσμού, να αλλάξουν τον νόμο περί πολιτικών κομμάτων και να προσφέρουν στους Αρωμάνους το δικαίωμα να εκπέμπουν στο Εθνικό Ραδιοφωνικό Δίκτυο και τηλεόραση στην Αλβανία και Ελλάδα με δικαίωμα να σχηματίσουν τοπικές Διοικητικές μονάδες Αρωμάνων επιθυμούντων ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ (πολιτισμική ή ΕΔΑΦΙΚΗ)''. (Εδώ)

Θα ακολουθήσει μια σειρά άρθρων σχετικά με την γερμανική πολιτική και τις μειονότητες που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Διαβάστε παρακάτω το πρώτος μέρος.

Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες - Μέρος πρώτο

Του Ηλία Ηλιόπουλου

Από της Αμερικανικής και της Γαλλικής επαναστάσεως και έπειτα, η σύγχρονη δημοκρατική σκέψη αναγνωρίζει δικαι­ώματα του ανθρώπου και πολίτου. Το (ναζιστικής κατα­γωγής) ιδεολόγημα των "εθνοτικών ομάδων" σηματοδοτεί ιστο­ρικών διαστάσεων αναστροφή κατά τη μακρά πορεία του ανθρώπου για τη χειραφέτηση και απελευθέρωσή του από αρχαϊκά προ-πολιτικά δεσμά (θρησκοληψία - φυλετισμός), σημαίνει δε, εν τέλει, την ακύρωση του ουμανισμού, του Διαφωτισμού και του νεωτερικού δημοκρατικού έθνους-κράτους και την επιστροφή στον Μεσαίωνα.

Η αντίληψη ότι ουδείς άνθρωπος επιτρέπεται του λοιπού να διωχθεί ή να τύχει αρνητικής μεταχειρίσεως μόνον και μόνον επειδή έχει την τάδε ή τη δείνα εθνικότητα ή θρησκευτική πίστη, απετέλει κοινή πεποίθηση των απανταχού της γης ελευθέρων πνευ­μάτων, την επαύριο του τελευταίου μεγάλου πολέμου.

Δελτίο Τύπου της ΠΟΠΣΒ - Για την προβοκατόρικη κίνηση της Zoe Carabash

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 27-1-2014

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα δακρύβρεχτο γράμμα της κ. Zoe Carabash, στελέχους του παραρτήματος του Μακεδοναρμανικού Συμβουλίου στο Βουκουρέστι, αναφορικά με τη στάση της ΠΟΠΣΒ απέναντί της κατά την εκδήλωσης της Κοπής της Πίτας των Βλάχων 2014 στη Θεσσαλονίκη. Προς αποκατάσταση των πραγματικών γεγονότων γνωστοποιούμε ότι:

Η κ. Zoe Carabash είναι στέλεχος του Μακεδοναρμάνικου Συμβουλίου στο Βουκουρέστι. Το Συμβούλιο εκπροσωπεί τη διαβαλκανική βλαχική εθνικιστική κίνηση των αυτονομιστών. Η κ. Carabash πιάστηκε διακριτικά στην αρχή στο χορό κι ως εδώ έχει καλώς.

Ακριβώς στη συνέχεια όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια, την οποία αποκρύπτει, αναπτύσσοντας εντέχνως το δακρύβρεχο μελό της. H Zoe Carabash ενώ πλησίαζε η σειρά της να μπει πρώτη στο χορό, ζήτησε, από τις δύο κυρίες που τη συνόδευαν κι ήταν εκτός χορού, τη «χλάμπουρα» δηλαδή τη σημαία των Μακεδοναρμάνων.

Μέλη του ΔΣ της ΠΟΠΣΒ που είχαν αντιληφθεί την εξελισσόμενη προβοκάτσια της ζήτησαν ευγενικά να βγει απ’το χορό. Πράγμα που έγινε.

Ο πρόεδρος της ΠΟΠΣΒ δε συνάντησε καν την κ. Carabash πολύ λιγότερο την απέφυγε ή την περιφρόνησε ως άνθρωπο και σε καμιά περίπτωση δε χρησιμοποίησε χαρακτηρισμούς αφού δε βρέθηκε καν σε τέτοια ανάγκη.

Άλλωστε η κ. Zoe Carabash δεν το κρύβει ότι είναι στέλεχος των αυτονομιστών οπότε κι ο διαδιδόμενος, ως λεχθείς, χαρακτηρισμός «ρουμανίζοντες» δε στέκει. Φανερώνει όμως την εμπάθεια και το κακοπροαίρετο όσων επινόησαν τα γεγονότα μετά την αποτυχία της προβοκάτσιας και στην καλύτερη την αφέλεια όσων κατ’επάγγελμα ευαίσθητων τα υιοθετούν και τα διακινούν άκριτα.

Η εκδήλωση της Κοπής της Πίτας των Βλάχων 2014 στη Θεσσαλονίκη, ήταν εκδήλωση της ΠΟΠΣΒ. Εκδήλωση των Ελλήνων Βλάχων. Στην αίθουσα βρίσκονταν τα λάβαρα των τοπικών Συλλόγων και της Ομοσπονδίας. Το λάβαρο των εθνικιστών Μακεδοναρμάνων αυτονομιστών δεν είχε και δεν έχει καμιά θέση.

Aπό τα Bαλκάνια και την Kεντρική Eυρώπη - Ιωάννης Α. Παπαδριανός

IΩANNHΣ A. ΠAΠAΔPIANOΣ

Βαλκανιολόγος - Καθηγητής του Δημοκρίτειου

Πανεπιστημίου Θράκης

ΑΔHPITEΣ οικονομικές, πολιτικές και δημογραφικές ανάγκες ώθησαν τους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας, κυρίως της Ηπείρου και της Μακεδονίας, να μεταναστεύσουν κατά την Τουρκοκρατία στις χώρες της Βαλκανικής και της Κεντρικής Ευρώπης, όπου δημιούργησαν ανθηρές ελληνικές παροικίες. Οι Eλληνες απόδημοι, με τη σκληρή και τίμια εργασία τους, απέκτησαν μεγάλη οικονομική επιφάνεια και μπόρεσαν έτσι να βοηθήσουν τις γενέτειρές τους που ήταν τότε υπόδουλες αλλά και να ευεργετήσουν τις θετές τους πατρίδες.

Στη Bαλκανική Xερσόνησο

(Φωτο αριστερά) Το ιστορικό «Τραμπάντζειο» Γυμνάσιο Σιάτιστας κτίστηκε το 1888 με χρήματα του μεγαλεμπόρου Ιωάννη Τραμπαντζή. 

Στα Bαλκάνια, Eλληνες απόδημους βρίσκουμε στη Βουλγαρία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Ρουμανία. Διέπρεψαν κυρίως εκείνοι που είχαν εγκατασταθεί στην πρώην Γιουγκοσλαβία (Σεμλίνο, Βελιγράδι) και στην Κωνσταντινούπολη. Στην πόλη αυτή είχε εγκατασταθεί τον 19ο αι. ο Κωνσταντίνος Θωμαΐδης, ο οποίος καταγόταν από το Μπλάτσι (σημ. Βλάστη) του Νομού Κοζάνης. Ο Μπλατσιώτης απόδημος ασχολούνταν με το εμπόριο καπνού. Με το εμπορικό του μάλιστα δαιμόνιο κατόρθωσε να γίνει ο επίσημος προμηθευτής καπνού του σουλτανικού παλατιού και να κερδίσει την εύνοια του σουλτάνου Χαμίτ. Με την εμπορική του δραστηριότητα απέκτησε σημαντικά χρηματικά ποσά, τα οποία διέθεσε για την ανέγερση εκπαιδευτηρίων στην υπόδουλη Ελλάδα, κυρίως στη γενέτειρά του και στο Τσοτύλι της Δυτικής Μακεδονίας. Eτσι κτίστηκε στη Βλάστη, το 1860, το μεγαλοπρεπές διώροφο ελληνικό σχολείο, σχήματος σταυρού, καθώς και στο Τσοτύλι, το 1873, το φερώνυμο Γυμνάσιο. Ο Κων. Θωμαΐδης συνέβαλε επίσης σημαντικά στην ίδρυση της Μακεδονικής Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητας που προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο υπόδουλο Eθνος, και διετέλεσε πρώτος πρόεδρός της. Από το Μπλάτσι καταγόταν επίσης η αξιόλογη οικογένεια των Μπόντη, που είχε εγκατασταθεί στο Βελιγράδι. Η οικογένεια αυτή πρόσφερε το 1843 σημαντικό χρηματικό ποσό για την ίδρυση αξιόλογης σχολής στο Μπλάτσι.

Ο Νεομάρτυρας Άγιος Γεώργιος ο εν Ιωαννίνοις: Ο Άγιος που εικονίζεται ως νεαρός φουστανελοφόρος

Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι ο Άγιος Γεώργιος με φουστανέλα συναντάται στον ναό της Αγίας Παρασκευής Περίκλειας Ν. Πέλλας καθώς και στον ναό της Αγίας Παρασκευής Μηλόβιστας Πελαγονίας (σημ. FYROM) αλλά δεν διευκρινίζεται αν πρόκειται για τον Νεομάρτυρα Άγιο Γεώργιο τον εν Ιωαννίνοις.

Νεομάρτυς Άγιος Γεώργιος ο εν Ιωαννίνοις, ο άγιος των Γρεβενών και του Βοΐου (17 Ιαν. τιμάται η μνήμη του) από το Τσούρχλι (σημ. Άγιος Γεώργιος) Γρεβενών, με καταγωγή από το Ρέζνι (σημ. Ανθούσα Βοΐου). Απεικονίζεται με φουστανέλα και η μνήμη του τιμάται κυρίως στην Ήπειρο όπου μαρτύρησε αλλά και σε άλλες όμορες περιοχές (Δυτική Μακεδονία, Κέρκυρα κ.α). 

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 στο χωριό Τσούρχλι της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια. 

Κατά τον Οκτώβριο του 1836 συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο. Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη και στις 30 Δεκεμβρίου του 1837 γεννήθηκε το παιδί τους, που 8 μέρες μετά, στις 7 Ιανουαρίου, εορτή του Προδρόμου, βαπτίστηκε και, λόγω της ημέρας, έλαβε το όνομα Ιωάννης. 

Στην συνέχεια, ο Γεώργιος, προσλήφθηκε Ιπποκόμος του μουσελίμη Φιλιατών και πήγε στην πόλη αυτή. Κατόπιν με άδεια του αφέντη του, ήλθε στα Ιωάννινα για δικές του υποθέσεις, όπου την 12η Ιανουαρίου 1838, ημέρα Τετάρτη, κάποιος Οθωμανός τον συκοφάντησε ότι δήθεν ήταν προηγουμένως Τούρκος και ξανάγινε χριστιανός. Έτσι συνελήφθη, φυλακίστηκε και με τη βία οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον αλλαξοπιστήσουν. Ο Γεώργιος όμως, παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας τον Χριστό. Μάταια λαός και κλήρος προσπαθούσαν να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή. Αυτός επέμενε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Τρεις φορές που οδηγήθηκε στον κριτή, συνεχώς ομολογούσε την πίστη του. Έτσι τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1838., ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά. Τρεις ημέρες έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του.

Διαχρονικές Μαρτυρίες για την ελληνικότητα των Βλάχων - Αντ. Μπουσμπούκη

Ομιλία του καθηγητή γλωσσολογίας 
κ. Αντ. Μπουσμπούκη στο 
Χατζηγιάννειο Λάρισας, 23-11-2013. 

Οργάνωση: «Σύνδεσμος Σαμαριναίων Λάρισας και Περιχώρων» και ΠΑΣΒ

Από τη διαχρονική παρουσία των Βλάχων μέσα στο χώρο του ελληνισμού, η αποψινή ομιλία θα ξεδιπλώσει το τετράπτυχο: ιστορικές πηγές, λαϊκή τέχνη, θρησκευτική ορολογία και τέταρτον καθημερινή ζωή. Κι ενώ θα έπρεπε να παρουσιάσω πρώτα τις ιστορικές μαρτυρίες, ωστόσο, θα ξεκινήσω με τη λαϊκή κουλτούρα των Βλάχων, πάντα σε σχέση με τον τοπικό αρχαίο πολιτισμό, καθώς αυτό θα επιτρέψει να φανούν με τρόπο χειροπιαστό οι εντόπιες εθνολογικές ρίζες των Αρμάνων-Βλάχων, που πάνε βαθιά στα χώματα της Πίνδου και φτάνουν μέχρι τους προϊστορικούς χρόνους.

Την πίστη μας αυτή, μεταξύ των άλλων, ενισχύουν και τα ευρήματα με τις διαπιστώσεις του άγγλου ιστορικού  και ελληνιστή Nicolas Hammond, που ερεύνησε πιθαμή προς πιθαμή τη γη της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Έτσι, όταν ήθελε να συνδέσει, μέσα από ομοιότητες, στοιχεία του παρελθόντος με στοιχεία από τον ζωντανό μέχρι πριν μερικές γενεές λαϊκό πολιτισμό των δυο παραπάνω περιοχών, κατέληγε κυρίως στην κουλτούρα των Αρμάνων-Βλάχων.

Ο Nicolas Hammond είναι εκείνος που υπέδειξε στον Μανώλη Ανδρόνικο τη Βεργίνα ως τη θέση, όπου βρισκόταν η αρχαία πρωτεύουσα των πρώτων Μακεδόνων, οι Αιγές, και που μας καταθέτει στα έργα του τ’ ακόλουθα: «…το ανοιχτό κύπελλο, που εισάγεται στη Μακεδονία κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα κι έχει επίπεδα προεκτεινόμενο χείλος και 2 ή 4 διατρήσεις διαμέσου του χείλους, έγινε τότε της μόδας. Και οι δυο αυτές μορφές κυπέλλου με 2 ή 4 τρύπες φαίνεται ότι αντιγράφουν ξύλινα κύπελλα, τέτοια που ακόμη και σήμερα κατασκευάζονται από τους Βλάχους βοσκούς της Βορείου Ελλάδος» (1).

Σε άλλο σημείο παρατηρεί πως οι γυναικείες μορφές των επιτύμβιων στηλών της αρχαίας Μακεδονίας απεικονίζονται με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, ιδίως όσον αφορά τον τύπο εκείνο ενδύματος των γυναικών, που φορούσαν βαριά μάλλινα ρούχα και κάπες, όμοια με τις οποίες είναι η σημερινή βλάχικη κάπα (2).

Τα Σκόπια και οι Άλλοι - Νικόλαος Μέρτζος

Νέα έκδοση από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών

“Τα Σκόπια και οι Άλλοι” - Νικόλαος Μέρτζος

Επί 22 συνεχή έτη, έως το 2013, επικρατεί η εντύπωση ότι το πρόβλημα των Σκοπίων είναι η διαφορά του με την Ελλάδα για την ονομασία Μακεδονία.

Η εντύπωση είναι παντελώς ψευδής. Το υπαρξιακό πρόβλημα των Σκοπίων είναι το κρατικό ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» του, το οποίο ορίζει αμετάκλητα ως εχθρούς του όλα τα γειτονικά του Κράτη, το μονομερές πολίτευμά του και η ολοκληρωτική υφή του σλαβικού καθεστώτος του. (Από την εισαγωγή)

Μπορείτε να το κατεβάσετε από: 

~ Εδώ

Ο Γεώργιος Αβέρωφ και το “Νενικήκαμεν” των Μεγάλων Αγώνων

Georgios Averoff et le "Nous avons gagné" des Grands Combats

(Ο Γεώργιος Αβέρωφ και το “Νενικήκαμεν” των Μεγάλων Αγώνων)

Τατιάνα Αβέρωφ, συγγραφέας

Λένε, πως όταν οι εκπρόσωποι της Ολυμπιακής Επιτροπής επισκέφθηκαν τον Γεώργιο Αβέρωφ στην Αλεξάνδρεια, για να του ζητήσουν να συμβάλει στην αναμαρμάρωση του Σταδίου --εν όψει της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896--, εκείνος τους κέρασε πρώτα εκλεκτά ντόπια τσιγάρα και περίμενε σιωπηλός όσο έβγαζαν τα σπίρτα τους απ’ τις τσέπες και άναβαν τα τσιγάρα τους. Ύστερα, πήρε με τη μασιά ένα κάρβουνο απ’ το τζάκι και άναψε το δικό του. «Γιατί να ξοδεύομε σπίρτα, αφού η φωτιά είναι αναμμένη;» παρατήρησε δηκτικά. Και πρόσθεσε πως αν επικρατούσε παρόμοιο πνεύμα σπατάλης στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, οι δωρεές δε θα έφταναν για να ολοκληρωθεί ούτε το πρώτο διάζωμα του Σταδίου.

Τα μέλη της επιτροπής θα πίστεψαν δίχως άλλο πως είχαν αποτύχει στην αποστολή τους ν’ αποσπάσουν χρήματα απ’ τον ευεργέτη. Γιατί ήταν αλήθεια πως, παρά τα μυθικά ποσά που διέθετε απλόχερα σε πλείστους σκοπούς, ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν γνωστός επίσης για τη σφιχτότητά του και τον σκληρό τρόπο με τον οποίο απέπεμπε πολλούς απ’ αυτούς που του ζητούσαν λεφτά. «Δε σου δίνω, για να μη σε κάνω τεμπέλη», είχε ακουστεί να λέει. Ή, κοφτά: «πήγαινε να δουλέψεις!». Εξίσου κοφτά είναι γνωστό ότι αρνήθηκε να συνεισφέρει στον έρανο για το θωρηκτό που θα δώριζαν οι απόδημοι στην ελληνική κυβέρνηση το 1896. «Δε δίνω λεφτά για πολέμους και πολεμικά», φέρεται ν’ απάντησε τότε. «Αν θέλετε για σχολεία, τότε να σας δώσω. Προτού φτιάξουμε στρατιώτες, χρειαζόμαστε δασκάλους και παπάδες». Και όμως το ίδιο βράδυ παρέδιδε κρυφά ένα μεγάλο ποσό για τους σκοπούς του εθνικού αγώνα -- υπό τον όρο να μη μαθευτεί η προσφορά του, και κακοπάθουν οι δικοί του στο τουρκοκρατούμενο ακόμα Μέτσοβο της Ηπείρου.

Ελληνική ταφική επιγραφή εξαφανίστηκε από τον περίβολο του μουσείου της πόλης των Σκοπίων

Μαρτυρία βορείως της FYROM ! 

"Ιουλία Ολυμπίας..."

Ο συγκερασμός Ελληνικών και Ρωμαϊκών ονομάτων -που αναγράφονται σε μια ελληνική ταφική επιγραφή του 2ου ή 3ου αι. μ.χ., η οποία βρέθηκε κοντά στην πόλη των Σκοπίων- δείχνει 
την πορεία λατινοποίησης των Ελλήνων.

Οι νοτιοσλάβοι γείτονες μας την είχαν τοποθετήσει σε περίοπτη θέση έξω από το μουσείο της πόλης των Σκοπίων αλλά αργότερα αφαιρέθηκε από τον συγκεκριμένο χώρο!

Η επιγραφή είχε επάνω της χαραγμένη τη φράση: 

“ΙΟΥΛΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΕΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΕΚΝΟΙΣ ΜΝΕΙΑΣ ΧΑΡΙΝ“ 

Οι επιτύμβιες στήλες και σαρκοφάγοι που παραμένουν στον χώρο έχουν επιγραφές στη λατινική γλώσσα. Προφανώς κάποιος παρατήρησε αυτήν την πολιτικά και ιστορικά άβολη ελληνική επιγραφή, γεγονός που είχε ως συνέπεια την απομάκρυνση της από το χώρο. Το πού μεταφέρθηκε παραμένει ακόμη άγνωστο!

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που οι γείτονες μας τοποθετούν ελληνικές επιγραφές έξω από δημόσια κτήρια. Ίσως κάποιοι θυμούνται την ακόμη αρχαιότερη μακεδονική επιγραφή που έχουν τοποθετήσει εδώ και χρόνια έξω από κυβερνητικό κτήριο των Σκοπίων! Το τραγικό του φαινομένου είναι η δικαιολόγηση της ελληνικής γραφής των Μακεδόνων: '' Όλοι τότε χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα και γι' αυτό την χρησιμοποιούσαν και οι Μακεδόνες '' (!!) Φαίνεται πως δεν διδάχτηκαν ποτέ περί της Ελληνικής Κοινής!

Κρούσοβο: Η ελληνική βλαχόφωνη πόλη

Αν έχεις μνήμη θα θυμάσαι

πως τούτη η καρβουνόσκονη 

διηθείται και σταλάζει

μέσα στη καρδιά μας.

Άρης Αλεξάνδρου

Ποιήματα (1941-1974)

«Ακρόπολη του Ελληνισμού» χαρακτήριζαν Έλληνες και ξένοι το Κρούσοβο, ένα ορεινό βλαχοχώρι στα βουνά Μπούσεβα, βόρεια του Μοναστηριού, που δεσπόζει στον κάμπο του βυζαντινού Πριλάπου (Περλεπέ), του σημερινού Πρίλεπ.

Η σημερινή πόλη του κράτους των Σκοπίων με το ίδιο όνομα διασώζει στο ιστορικό της κέντρο αρκετά από τα αρχοντικά που έχτισαν οι Ελληνόβλαχοι του Κρουσόβου, με τις γνώριμες προσόψεις, τα τριγωνικά αετώματα στα μπαλκόνια, τα ψηλά παράθυρα με τις περίτεχνες ξύλινες κορνίζες και τα σαχνισιά. 

Αρκετά τριώροφα αρχοντικά που σώθηκαν από τη μεγάλη καταστροφή του 1903 διατηρούν χρονολογίες και ονόματα στην ελληνική γλώσσα. Στο αέτωμα ενός σπιτιού διαβάζουμε μέσα σε ζωγραφισμένο στεφάνι «Δ. Κριάστα 1882». Οι ελληνόγλωσσες επιγραφές στα σπίτια την Ελληνοβλάχων δεν γράφονταν για να ταυτίζουν το σπίτι με τον ιδιοκτήτη τους, αλλά για να προβάλλονται τα φρονήματα και η εθνική τους καταγωγή, σε μια περίοδο που οι Έλληνες του Κρουσόβου έπρεπε να αντιπαλέψουν με τους Τούρκους, τους Βούλγαρους και τη ρουμανική προπαγάνδα. 

Ήταν και η ελληνική περηφάνεια και η υστεροφημία των ενοίκων τους, καθώς η ελληνική, ως το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, ήταν η γλώσσα του εμπορίου και της ανώτερης αστικής τάξης σε όλα τα Βαλκάνια, από τη Μακεδονία ως τον Δούναβη.

Αξιόλογη είναι η περιγραφή των σπιτιών του Κρουσόβου από τον Σέρβο (σσ Κρουσοβίτης στην καταγωγή) ιστορικό καθηγητή Ντούσαν Πόποβιτς (γεν. 1894) σε μετάφραση του καθηγητή Ιωάννη Παπαδριανού, που μελέτησε το έργο του:

Η νοσταλγία του Γ. Βαφόπουλου για τη Γευγελή

Του Σπύρου Κουζινόπουλου *

Τιμούμε φέτος τα 110 χρόνια από τη γέννηση του Γιώργου Βαφόπουλου, του «αρχηγού της ποίησης της Θεσσαλονίκης», όπως αποκλήθηκε. Του πνευματικού άνδρα που με τους στίχους και τις ιδέες του «φρεσκάρισε την πραγματικότητα και έδωσε μια νέα πνοή στις ποιητικές αναζητήσεις», σύμφωνα με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο.  Συμπληρώθηκαν όμως και 30 χρόνια από την ίδρυση του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου, που ο ποιητής δημιούργησε με τη σύντροφό του Αναστασία, προσφέροντας στη Θεσσαλονίκη μία όαση πολιτισμού.

Καθώς σκέφτεται κανείς τη διπλή αυτή επέτειο, δεν μπορεί να μη μεταφερθεί νοερά στη γενέθλια πόλη του Βαφόπουλου, τη Γευγελή, που τόσο πολύ την αγάπησε και την ύμνησε. Και για την οποία, μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ήταν πλημμυρισμένος από νοσταλγία για τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του, τα χρόνια της παιδικής αθωότητας.

Μακραίωνη ιστορία

Ο Βαφόπουλος στο έργο του, καμαρώνει για την Γευγελή, με την μακραίωνη ιστορία,  που την αναφέρουν στα κείμενά τους ο Ηρόδοτος και ο Θουκιδίδης, καθώς υπήρξε μια σημαντική πόλη της Παιονίας. Και όπως μας πληροφορεί στο «Πάθος», τον πρώτο τόμο του πεντάτομου έργου του «Σελίδες αυτοβιογραφίας», που είναι μία προσωπική εξομολόγηση αλλά και μία εκπληκτικά δοσμένη εξιστόρηση της ίδιας της ιστορικής διαδρομής στη Μακεδονία του 20ου αιώνα, το όνομα της Γευγελής έχει προέλευση ακόμη από την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Σύμφωνα δε με μία εκδοχή, προέρχεται από τη βυζαντινή λέξη Ζεύγλη που σημαίνει ζευγολατιό, δηλαδή τσιφλίκι ή αγροτικό συνοικισμό.

George Vafopoulos - Poet of Macedonia (1903 - 1996)

George Vafopoulos was born of Greek parents at Gevgeli. His love of mathematics led him to enrol at the Physics and Mathematics School, Athens University, but ill-health forced him to abandon his studies and return to Thessaloniki. Later, he read philosophy and literature at the Aristotelian University and he gradually made himself part of the CIty’s intellectual and cultural life as a member and then leader of the City Council, and as founder and, from 1938 to 1963, Director of the City Library.

Vafopoulos began to write in the 1920’s and went on to produce 12 books of poetry as well as plays and critical studies. In 1924 he published C.P. Cavafy’s work in the journal ‘Macedonian Letters’. In the thirties he was co-editor of ‘Macedonian Days’, the journal which became in effect the manifesto of the ‘School of Salonica’ and thus largely responsible for the introduction of literary modernism to Greece. He also published five volumes of autobiography covering the years 1930 to 1964, an essential guide to literary life as it flourished in that period.

Both he and his wife Anastasia, whom he married in 1946, were generous benefactors of the arts and between them established the well-regarded Vafopoulian Arts Centre in Thessaloniki.

During his lifetime, George Vafopoulos was honoured by the Greek State and made a Commander of the Order of the Phoenix. He was also the recipient of the Ourani Award of the Academy of Athens and, from his beloved City of Thessaloniki, he received the Order of Honour.

George Vafopoulos

by Eleni Yannakakis

It is a great honour for me to guide our prominent Macedonian poet, George Vafopoulos, on this, his last journey to Britain, particularly in a year devoted to the celebration and review of Greek-British relations. We all know how much George Vafopoulos loved Britain, which he and his wife visited several times and to which he devoted pages of enthusiastic descriptions in his Selides Aftoviografias (Pages of Autobiography). In one such passage describing their visit in 1969, he says:

Οι Έλληνες στη Διασπορά: Ουγγαρία, Ευαγγελία Τσαρουχά - Szàbo

Οι Έλληνες στη Διασπορά: Ουγγαρία

Ευαγγελία Τσαρουχά-Szàbo

Η πρώτη περίοδος

Η ελληνική παρουσία στην Ουγγαρία έχει βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο. Ωστόσο οι πρώτες μεγάλες νεοελληνικές εστίες, για τις οποίες έχουμε επαρκή και εξακριβωμένα στοιχεία, είναι αρκετά νεότερες: ανάγονται στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν, μετά την εκδίωξη των Οθωμανών από τη Βούδα, το 1686, και τη συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699), οι νέοι κυρίαρχοι, οι Αψβούργοι, άρχισαν να ενθαρρύνουν την εγκατάσταση στις ουγγρικές τους κτήσεις εποίκων από διάφορες βαλκανικές χώρες. Ανάμεσά τους και ελληνορθόδοξοι μετανάστες από τη Μακεδονία και την Ήπειρο, οι οποίοι ήταν ήδη σχετικά εξοικειωμένοι με το χώρο αυτόν, από τις προγενέστερες μετακινήσεις τους στην ευρύτερη βαλκανική περιφέρεια. Η μετακίνησή τους προς τις ουγγρικές πεδιάδες, την Τρανσυλβανία –και από εκεί προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη– ευνοήθηκε και από τις διακρατικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι Αψβούργοι με τους Οθωμανούς, με πρώτη τη συνθήκη του Πασάροβιτς (1718), που περιείχε σαφείς όρους για την απρόσκοπτη διεξαγωγή του διαμετακομιστικού εμπορίου ανάμεσα στις δύο επικράτειες.

Προς τα μέσα λοιπόν του 18ου αιώνα είχαν ήδη διαμορφωθεί σημαντικές ελληνορθόδοξες (ελληνόφωνες και βλαχόφωνες) παροικίες σε αρκετές πόλεις της Ουγγαρίας. Τα μέλη τους ήταν κυρίως έμποροι και μεταπράτες. Γι’ αυτό και οι “κομπανίες” τους αποτέλεσαν τους πυρήνες των κοινοτήτων τους. Στα 1748 οι δέκα πλουσιότερες ελληνικές “κομπανίες” δραστηριοποιούνταν ήδη στις πόλεις Γκιούνγκιους, Έγκερ, Μίσκολτς, Τοκάι, Ντιοσέγκ, Βιλαγκοσβάρ, Εσίκ, Πέστη, Πιτερβάραντ (Πετροβαραντίνο) και Κέτσκεμετ.

Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πλατεία Petőfi της Βουδαπέστης και η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Ουγγαρίας

Στην Πέστη, οι ΄Ελληνες δεν ανέχονται πια να εκκλησιάζονται στη σερβική εκκλησία και ζητούν άδεια να κτίσουν δική τους. Ιδού τι συμβαίνει: Υπογράφουν 300 ελληνικές οικογένειες εξ ων τα 2/3 Μακεδονόβλαχοι. Οι 177 οικογένειες κατάγονται από τη Μοσχόπολη. Ο έρανος για τον ναό απέδωσε 32.454 χρυσά φλωριά. Τα 26.000 έδωσαν Μοσχοπολίτες, 40.000 χρυσά φράγκα ο Αλέξανδρος Λέπωρος, 2.000 χρυσά φλωριά ο Ναούμ Μέσκα και ο Γεώργιος Χριστοδούλου. Ο μεγαλοπρεπής ελληνικός ναός της Πέστης εγκαινιάζεται το 1770 και αφιερώνεται στην Κοίμηση της Θεοτόκου. (Πηγή: Εδώ)

Από τον Κανονισμό λειτουργίας του Ιερού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της «εν Πέστα ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΓΡΑΙΚΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΒΛΑΧΩΝ [...]» (1802), που αναφέρει:

«Κοινή γνώμη απεφασίσαμεν διά να έχωμεν παντοτινήν ειρήνην τόσον ημείς, όσο και τα τέκνα των τέκνων ημών και όλοι οι μεταγενέστεροι του ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ, ΓΡΑΙΚΟΙ ΤΕ ΚΑΙ ΒΛΑΧΟΙ...».

(Πηγή: Εδώ)

Η ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

<< ΥΠΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΔΡΥΘΕΙΣΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

ΟΥΓΓΡΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗΣ >>

Η Ουγγρική Κυβέρνηση έλαβε την ιστορική απόφαση για την επαναλειτουργία της «Υπό Ελλήνων ιδρυθείσας Ορθοδόξου Ουγγρικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας Βουδαπέστης». Με αυτήν την απόφαση το Ουγγρικό Κράτος αναγνωρίζει ότι η συγκεκριμένη κοινότητα καταργήθηκε βίαια από την Κρατική Υπηρεσία Εκκλησιαστικών Υποθέσεων στις 10 Οκτωβρίου 1951 και η τωρινή κοινότητα αποτελεί τη διάδοχο της και συνεχιστή, της δραστηριότητας της. Μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα η Κοινότητα πρόκειται να ζητήσει την αποκατάσταση της περιουσίας της και γενικά την επαναφορά της προ του 1951 καταστάσεως.

Στην κοινότητα ανήκει και ο Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος σήμερα κατέχεται παρανόμως από τη Ρωσική Εκκλησία. Ο ναός άρχιζε να κτίζεται το 1791 με δαπάνες του Ελληνισμού της Πέστης και ολοκληρώθηκε το 1802. Σχεδιάστηκε με δύο καμπαναριά αλλά το ένα καταστράφηκε στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Σημειώνεται πως όλες οι επιγραφές στις αγιογραφίες στην εκκλησία είναι στα ελληνικά. Μαρτυρία της Ελληνικότητας της κοινότητος και της ιδιοκτησίας της εκκλησίας είναι το πρωτόκολλο που κρατούσε η κοινότητα αρχίζοντας από το 1796. (ντοκουμέντο 1). 

Παύλος και Σπυρίδων Λάμπρος

Ξυλογραφία του Παύλου Λάμπρου από
το περιοδικό Ποικίλη Στοά του 1888

Ο Παύλος Λάμπρος (1820 - 1887) ήταν 

βλαχόφωνος Έλληνας διακεκριμένος λόγιος ιστοριοδίφης και νομισματολόγος του 19ου αιώνα.

Γεννήθηκε στους Καλαρρύτες Ιωαννίνων στις 29 Ιουνίου 1820. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Λάμπρος, ο οποίος από παλιά είχε εγκατασταθεί στην Νεάπολη της Ιταλίας, όπου λειτουργούσε αξιόλογο εμπορικό οίκο. Αιχμαλωτίστηκε στα Γιάννενα και απαγχονίστηκε από τους Τούρκους το 1821 μαζί με τους άλλους προκρίτους. Ο μικρός Παύλος έχασε πατέρα, περιουσία και πατρίδα στην καταστροφή των Καλαρρυτών που ακολούθησε.

Φυγαδεύτηκε από την μητέρα του στην Κέρκυρα, όπου βρήκαν άσυλο. Εκεί μαθήτευσε χρυσοχόος και χαράκτης. Επιδόθηκε στην επιστήμη της νομισματολογίας, και ενώ αυτοδίδακτος, διακρίθηκε παγκοσμίως στον τομέα του για τις μελέτες που δημοσίευσε. Έγινε έμπορος νομισμάτων στην Κέρκυρα και στην Αθήνα. Παράλληλα κατέγραψε τις παρατηρήσεις του με επιστημονικό τρόπο και εκπόνησε το συγγραφικό του έργο στην Κέρκυρα από το 1855 για να το εξακολουθήσει τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Σχημάτισε συλλογές αρχαίων νομισμάτων των Επτανήσων, τα δε μεσαιωνικά του των Σταυροφόρων και άλλων Φράγκων κατακτητών ήταν από τις πλουσιότερες συλλογές της Ευρώπης.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου 1887 και κηδεύτηκε το απόγευμα της 12 Οκτωβρίου. Γιος του ήταν ο Σπυρίδων Λάμπρος, ιστορικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Συγγράμματα

Συνέταξε πάμπολλα αξιόλογα συγγράμματα και διατριβές και πραγματείες. Η επιστημονικές του ενέργειες περιστρέφονται γύρω από τα ελληνικά νομίσματα και την ιστορία της Ελλάδας περί των μεσαιωνικών χρόνων. Μερικά από αυτά είναι:

Η ρουμάνικη προπαγάνδα απλώνει «δίχτυα» στους Ελληνόβλαχους Αλβανίας

Άνοιξε προξενείο στην Κορυτσά για να’χει... επίσημο έρεισμα • Eπί ποδός η Παγκόσμια Βλάχικη Αμφικτιονία • «Δε θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια», τονίζει στον «Π.Λ.» ο Μιχ. Μαγειρίας

Αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού Έθνους αποτελούν οι Βλάχοι που ζουν στην χώρα μας, με ιστορική κοιτίδα την οροσειρά της Πίνδου, αλλά και οι ελληνικής καταγωγής ομογενείς Βλάχοι που είναι διασκορπισμένοι στα Βαλκάνια ή την διασπορά. Εξάλλου, οι ίδιοι έχουν ξεκάθαρη συνείδηση της ελληνικότητάς τους.

Παρόλα αυτά, διάφορα «κέντρα» στις μέρες μας επιδιώκουν να τους… οικειοποιηθούν και επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια και να αλλάξουν την εθνικότητά τους. Το ισχυρότερο όλων είναι η Ρουμανία, η οποία με «όπλο» της την προπαγάνδα, όπως έχει ξαναγράψει ο «Π.Λ.», επιχειρεί σταθερά τα τελευταία χρόνια να… ξεβαφτίσει τους Βλάχους και από Έλληνες να τους κάνει Ρουμάνους! Προπαγάνδα που μπορεί από επίσημης ελληνικής πλευράς να μένει αναπάντητη, ωστόσο συναντάει την ισχυρή αντίσταση της Παγκόσμιας Βλάχικης Αμφικτιονίας, του μόνου επίσημου θεσμικού οργάνου των όπου γης Βλάχων.

Προξενείο στην Κορυτσά

Τελευταίο «χτύπημα» από Ρουμανικής πλευράς, είναι η ίδρυση προξενείου στην Κορυτσά αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου! Κίνηση με προφανή σκοπιμότητα, που εγκαίρως έθεσε σε επιφυλακή την Παγκόσμια Βλάχικη Αμφικτιονία, τα στελέχη της οποίας εξετάζουν από κοινού με τοπικά σωματεία Ελληνόβλαχων τρόπους αντιμετώπισης της Ρουμανικής προπαγάνδας, όπως ανέφερε μιλώντας σχετικά στον «Π.Λ.» ο Πρόεδρος της Αμφικτιονίας Μιχάλης Μαγειρίας.

Αποκτούν έρεισμα!

Η ίδρυση προξενείου της Ρουμανίας στην Κορυτσά δεν ήταν δυνατόν να εμποδιστεί, αφού αποτελεί νόμιμη ενέργεια και δικαίωμα της συγκεκριμένης χώρας. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι με αυτή την ενέργεια η προσπάθεια της ρουμανικής προπαγάνδας να προσεταιριστεί τους Ελληνόβλαχους της περιοχής αποκτά πλέον και επίσημο έρεισμα. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός ότι οι Ρουμάνοι φρόντισαν να στεγάσουν το προξενείο τους σε κεντρικό δρόμο της Κορυτσάς και μάλιστα σε γειτονιά η οποία κατοικείται από πολλούς Βλάχους! Επιλογή που αποδεικνύει ότι προχωρούν με μεθοδικό τρόπο στο σχέδιο «ρουμανοποίησης» της συγκεκριμένης ομάδας.

Η πνευματική και εθνική προσφορά των Βλάχων στον Ελληνισμό

Κυρίες και κύριοι 

Η πνευματική και εθνική προσφορά των Βλάχων στον ελληνισμό αποτελεί ένα θέμα πολύπλευρο και πολυδιάστατο. Στις διάφορες εκδηλώσεις, ομιλίες και πανηγυρισμούς τονίζεται μόνο η μία πλευρά του δηλ. συνηθίζεται να αναφέρουμε ορισμένα γνωστά ονόματα όπως Ρήγας Φεραίος, Αβέρωφ, Ζάππας, Σίνας, Γιωργάκης Ολύμπιος κλπ καθώς και τα έργα τους : Παναθηναϊκό στάδιο, Πολυτεχνείο, Ακαδημία κλπ.

Αυτός ο τρόπος προβολής έχει τα εξής χαρακτηριστικά. Πρώτον επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια κατά κόρον με αποτέλεσμα να προκαλούν ανία και βαρεμάρα στο ακροατήριο και δεύτερο δίνουν την εντύπωση ότι; όλη η προσφορά των Βλάχων εξαντλείται σ' αυτά, γεγονός που δεν μας επιτρέπει να σχηματίσουμε την πραγματική εικόνα της προσφοράς των Βλάχων στον Ελληνισμό. 

Η πνευματική και εθνική συμβολή των Βλάχων δεν εξαντλείται και δεν περιλαμβάνει μόνον αυτά τα πρόσωπα, τα οποία είναι σημαντικά αλλά όχι και τα μοναδικά. Αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχει και μια άλλη πλευρά.

Υπάρχει μια στρατιά Βλάχων πνευματικών ανθρώπων και αγωνιστών των οποίων τα ονόματα, στους περισσότερους βλάχους, μας είναι άγνωστα και φυσικά πολύ περισσότερο άγνωστα είναι τα έργα τους και η προσφορά τους. 

Μέχρι τη δεκαετία του '70 η έρευνα για τους Βλάχους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κινούνταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο, τονίζοντας κυρίως την πλευρά των αγωνιστών και ευεργετών που ήταν γνωστοί στο πανελλήνιο.

Επιπλέον, κατά καιρούς, εμφανίζονταν διάφοροι εθνοπατέρες και καιροσκόποι που χωρίς τις κατάλληλες γνώσεις διαχειρίζονταν το θέμα των Βλάχων με τις ανάλογες συνέπειες. Σήμερα η έρευνα πέρασε στα Πανεπιστήμια και σε υψηλό επίπεδο. Είναι καιρός να ρίξουμε μια ματιά και στην άλλη πλευρά, δηλ. να ερευνηθούν τα σχετικά με τους Βλάχους θέματα κατά τρόπο λεπτομερή και επιστημονικό ώστε να αναδειχτεί, σ' όλο το εύρος και το μεγαλείο της, η συμβολή τους στην πνευματική και εθνική αναγέννηση.

Μια πτυχή αυτής της πλευράς θα προσπαθήσω να παρουσιάσω στην σύντομη ομιλία μου και να προβληματίσω, τόσο τα θεσμικά όργανα των Βλάχων όσο και το σύνολο ώστε να γίνουν προσπάθειες οι έρευνες να αποκτήσουν πλάτος και βάθος.

Η ελληνική κοινότητα της Βιέννης και ο μητροπολιτικός ναός της Αγίας Τριάδος

Στο κέντρο της Αυστριακής πρωτεύουσας και σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από την κεντρική πλατεία του Αγίου Στεφάνου (όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος καθολικός καθεδρικός ναός της πόλης), βρίσκεται ένας στενός δρομάκος, η Fleischmarkt. Στο νούμερο 13, ο επισκέπτης αντικρύζει ένα μεγαλοπρεπές μέγαρο, σωστό κομψοτέχνημα. Το αρχιτεκτονικό αυτό στολίδι στεγάζει τον Ορθόδοξο Ιερό Καθεδρικό Ναό της Βιέννης. 

Η παρουσία των Ελλήνων στη Βιέννη 

Η παρουσία των Ελλήνων στην Αυστριακή πρωτεύουσα χάνεται στα βάθη των αιώνων. Από τη βυζαντινή ακόμα εποχή, οι Ορθόδοξες Πριγκήπισσες: Θεοδώρα Κομνηνή (1148), Θεοδώρα Αγγελίνα (1203) και Σοφία Λάσκαρι (1220), παντρεύτηκαν γόνους Αυστριακών αριστοκρατικών οικογενειών και μεταλαμπάδευσαν το βυζαντινό πνεύμα στην Κεντρική Ευρώπη. Πολλοί Έλληνες κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα είχαν συνάψει ισχυρές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με τη Βιέννη. Στη πόλη αυτή φιλοξενήθηκαν πολλοί Διδάσκαλοι του Γένους, προωθήθηκαν τα ελληνικά γράμματα μέσα από τις περίφημες εκδόσεις των ελληνικών τυπογραφείων, προετοιμάσθηκε με κάθε μέσο ο Αγώνας της Παλλιγγενεσίας του Έθνους και βρήκε μαρτυρικό θάνατο, ο υμνητής της ελευθερίας Ρήγας Βελεστινλής (Φερραίος). Τον αρχιερατικό θρόνο της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας λάμπρυνε με την παρουσία του στις αρχές του 20ού αιώνα, ο ήρωας Μακεδονομάχος Μητροπολίτης Καστοριάς (και μετέπειτα Αμασείας) Γερμανός Καραβαγγέλης και αργότερα (1963 – 1991) ο Μητροπολίτης Αυστρίας Χρυσόστομος Τσίτερ (κατά σάρκα ανεψιός του Εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης, Αγίου Χρυσοστόμου). Από το 1991 πηδαλιούχος της τοπικής εκκλησίας είναι ο Μητροπολίτης κ. Μιχαήλ (Στάϊκος), ο οποίος προσπαθεί να τονώσει το θρησκευτικό αίσθημα της ελληνικής παροικίας και να συντηρήσει την εκκλησιαστική και ιστορική παράδοση της επαρχίας του. 

Το τυπογραφείο της Μοσχόπολης και οι εκδόσεις του

'' Ενόσω ήκμαζε η Μοσχόπολις

ημιλλάτο να γίνει έξαρχος του

φωτισμού των Ελλήνων με τα

κοινωφελή έργα της ''

(Ιστορία των ανθρωπίνων πράξεων)

Κ. Κούμας

Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

~ Εδώ

Σε σχέση με το ζήτημα που θίγει το άρθρο, κατά πόσον τυπώθηκαν και μη ελληνικά βιβλία στη Μοσχόπολη, πρέπει να επισημανθεί ότι ο Π. Λάμπρος (Εδώ) μεταφέρει μεν την άποψη του συγγραφέα Γεωργίου Κωνσταντίνου Ρόζια (Ρώζα), αλλά δεν φαίνεται να τη συμμερίζεται. Γράφει δε ρητώς ότι, κατά τις έρευνές του, δεν είδε ποτέ μη ελληνικό βιβλίο προερχόμενο από το τυπογραφείο Μοσχοπόλεως.

Κύριλλος και Μεθόδιος, οι Φωτιστές των Σλάβων - Αντώνιος Αιμίλιος Ταχιάος

Αφιέρωμα - Εφημερίδα ''Μακεδονία'' 13/5/2012

Πολιτισμική επανάσταση στην καρδιά της Ευρώπης

~ Κύριλλος και Μεθόδιος, οι Φωτιστές των Σλάβων

Συνέντευξη: Αντώνιος Αιμίλιος Ταχιάος

Επιμέλεια αφιερώματος, κείμενα: Στέλιος Κούκος

Οι θεσσαλονικείς Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος διεύρυναν και ενοποίησαν πολιτισμικά και πνευματικά τον ευρωπαϊκό κόσμο, ενώ παράλληλα έκαναν πράξη την οικουμενική διάσταση και ευρυχωρία της αγάπης της εκκλησίας.

Το ιεραποστολικό τους έργο προς τους σλαβικούς λαούς, που άρχισε το 863, απότοκο της βυζαντινής αίσθησης για τη ζωή και τον κόσμο, έμελλε να αλλάξει άρδην και οριστικά την αντίληψη για τη ζωή από τη Σερβία και Βουλγαρία μέχρι τα βάθη της Ρωσίας.

Σ΄αυτή την αποστολή ο ελληνικός πολιτισμός, μέσω της εκλεπτυσμένης γλώσσας και του πλούτου των νοημάτων της, που από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες είχε γίνει ένα με τα ιερά γράμματα της εκκλησίας, έσπευδε με ιδιαίτερη διάκριση, αβροφροσύνη και εγκαρδιότητα να συναντήσει και να περιθάλψει ως μια ανοιχτή αγκαλιά τα νέα της μέλη, τη νέα της διάσταση, εκδοχή και έκφραση, τη νέα δόξα της αποστολή της.

Γι' αυτό ο λόγος και ο κόσμος των γραφών, των λειτουργικών βιβλίων, των πατέρων της εκκλησίας, των ποιητών και των φιλοσόφων, παραδόθηκε ως πράξη αγάπης και προσφοράς ανυπόκριτης. Και δεν παρέλειψε να ''θυσιαστεί'' και να μετακενωθεί, δηλαδή να μεταγλωττιστεί για να γίνει μαρτυρία εύγλωττη, αληθινή και πιστευτή, και από ρωμέικη-βυζαντινή λαλιά να γίνει για τους νέους της καρπούς γλώσσα ουσίας, αγάπης και θυσίας.

Γραπτά μνημεία και Γραμματικές της Κουτσοβλαχικής - Από την ''Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής'', Ν. Κατσάνης - Κ. Ντίνας

Από την ''Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής'' 

των καθηγητών Ν. Κατσάνη και Κ. Ντίνα

0.2 Οι πρώτες γραπτές μαρτυρίες της Κουτσοβλαχικής εμφανίζονται πολύ αργά. Μόλις στα μέσα του 18ου αι. συναντούμε τα πρώτα γραπτά κείμενα, με ελληνικό αλφάβητο, στην περιοχή της Μοσχόπολης και της Ηπείρου. Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα εμφανίζεται και μια δεύτερη ομάδα Κουτσοβλαχικών κειμένων που γράφονται από απόδημους Βλαχόφωνους λόγιους που διαμένουν σε διάφορες πρωτεύουσες και πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης, όπως στη Βιέννη, στη Βουδαπέστη, στο Βουκουρέστι κ.α.

Τα πρώτα γραπτά μνημεία της Κουτσοβλαχικής που ανήκουν στην πρώτη ομάδα είναι του Θ. Α. Καβαλλιώτη και του Δανιήλ του Μοσχοπολίτη.

Στην δεύτερη ομάδα ανήκουν τα έργα των Κ. Ουκούτα, Γ. Κ Ρόζια, Μ. Μπογιατζή και άλλων.

Η τρίτη ομάδα κειμένων που εμφανίζεται στα τέλη του 19ου αι και στις αρχές του 20ου, ανήκει σε βλαχόφωνους λόγιους, απόφοιτους των Ρουμανικών σχολείων, που στο μεταξύ είχαν ιδρυθεί και στον ελληνικό χώρο, οι οποίοι ασχολήθηκαν με την έντεχνη λογοτεχνία, ποίηση και πεζογραφία, καθώς και με την συλλογή και καταγραφή λαϊκών Κουτσοβλαχικών κειμένων. Γνωστότεροι λόγιοι είναι οι Κ. Μπελιμάτσης, Γ. Μούρνου, Νούσης Τούλιου, Ν. Μπατζαρίας και πολλοί άλλοι. 

Βασικό χαρακτηριστικό των Κουτσοβλαχικών κειμένων της δεύτερης και τρίτης ομάδας είναι ότι χρησιμοποιούν ως γλωσσικό όργανο μια Κουτσοβλαχική νοθευμένη από δακορουμανισμούς, από νεολογισμούς και από αυθαίρετες κατασκευές, γεγονός που καθιστά τα κείμενα αυτά ελάχιστα αντιπροσωπευτικά της Κουτσοβλαχικής γλώσσας.

0.3 Γραμματικές της Κουτσοβλαχικής

Τα πρώτα γραπτά μνημεία της Κουτσοβλαχικής έχουν όλα χρηστικό χαρακτήρα και οι συγγραφείς τους ανήκουν στις δυο πρώτες ομάδες λογίων που αναφέραμε προηγουμένως. Τα έργα αυτά, μολονότι δεν μπορούν να θεωρηθούν Γραμματικές, έχουν γλωσσικούς στόχους αλλά διαμετρικά αντίθετους μεταξύ τους. Σκοπός των λογίων της πρώτης ομάδας που ζουν στον ελληνόφωνο κόσμο και στους τόπους της μόνιμης κατοικίας των Βλάχων, είναι η παροχή βοήθειας για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τους αλλόφωνους των γειτονικών περιοχών, Βλάχους, Αλβανούς, Βούλγαρους κλπ. Σημαντικότερα έργα αυτής της κατεύθυνσης είναι το τρίγλωσσο λεξικό: Ελληνο-βλαχο-αλβανικό του Θ. Α. Καβαλλιώτη, Πρωτοπειρία, Βενετία, 1770, και το τετράγλωσσο Λεξικό: Ελληνο-βλαχο-αλβανο-βουλγαρικό του Δανιήλ του Μοσχοπολίτη, Εισαγωγική Διδασκαλία, Βενετία, 1802.

Οι επιγραφές που βρέθηκαν στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών

Του δασκάλου Ηλία Κ. Γάγαλη

Οι Βρετανοί A.T. Wace και Α.Μ. Woodward το 1910 επισκέπτονται το Tsourchli (μετονομάζεται σε Άγιο Γεώργιο στις 20-1-1927 Φ.Ε.Κ. 18/1927) και καταγράφουν τρεις επιγραφές. 
Οι δυο βρίσκονται στο λόφο του Αγίου Νικολάου και η τρίτη είναι εντοιχισμένη στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στο κέντρο του χωριού.

~ Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Εδώ

Η Μακεδονία κατά τους αρχαίους χρόνους σύμφωνα με τα Πανεπιστήμια της τ. Γιουγκοσλαβίας

Από το βιβλίο «ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ – Οι ισχυρισμοί των Σκοπίων που πείθουν την Διεθνή Κοινότητα» του Στέφανου Σωτηρίου, εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, 2005.

Τα στοιχεία για τη συγγραφή του βιβλίου συγκεντρώθηκαν κατά τα έτη 1984-1989 επί τόπου, την εποχή της ομοσπονδιακής, Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και είναι το μοναδικό μη ελληνοκεντρικό βιβλίο ανάμεσα σε πολλές δεκάδες που κυκλοφορούν για το θέμα, καθώς αναφέρεται στο τι είναι αυτό που ισχυρίζονται οι Σκοπιανοί και πως το έκτισαν πέτρα - πέτρα και γιατί γίνονται πιστευτοί. (Από την εισαγωγή του βιβλίου)

Στο πρώτο και δεύτερο έτος του ιστορικού Τμήματος των πανεπιστημίων της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας διδάσκεται η αρχαία ιστορία της Ελλάδας αρχίζοντας από την προμινωϊκή Κρήτη, τις Κυκλάδες και τις Μυκήνες, ως την κλασική Ελλάδα, την ελληνιστική, τη ρωμαική και την προβυζαντινή εποχή. Η διδασκαλία γίνεται από 8 ώρες εβδομαδιαίως και στα δύο χρόνια.

Στα όσα δίδασκε η (Ουγγαρέζα από την εκεί μειονότητα) καθηγήτρια Μίριανα Ρίτσλ τα οποία περιλαμβάνονταν στα βιβλία της: «Τα ελληνικά φύλλα ήταν τρία. Οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Οι γενικές ανακατάξεις του κεντροευρωπαϊκού χώρου, οδήγησαν λίγο αργότερα προς τα νότια και έναν άλλον ινδοευρωπαΙκό λαό. Τους Μακεδόνες! Έτσι λοιπόν οι Μακεδόνες ήταν ένας ινδοευρωπαϊκός λαός που εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή της δυτικής Θράκης που στη συνέχεια ονομάστηκε Μακεδονία». Στις σημειώσεις των παραδόσεων ενός άλλου καθηγητή του Μ. Ντούσανιτς είχαμε την ευκαιρία να δούμε παρόμοια πράγματα: «Οι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως βάρβαρο λαό. Δεν τους δέχονταν σαν ισότιμους στα κοινά των Ελλήνων. Η γλώσσα των Μακεδόνων ήταν διαφορετική από τις ελληνικές διαλέκτους...

Ο Φίλιππος νίκησε και υπέταξε τους Έλληνες και δεν τους ένωσε όπως λένε κάποιοι, ο δε γιός του ο Αλέξανδρος ο Μέγας ανακηρύχτηκε δια της βίας στην Κόρινθο ως Αρχιστράτηγος των Ελλήνων και δεν τον ανεκήρυξε με οικεία βούληση η συνέλευση των Ελλήνων...». Φυσικά ο Ντούσανιτς εδώ αναπτύσει πολιτικές και όχι ιστορικές θέσεις. Θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζει ότι στην Μακεδονία ανασκάφηκαν 65.000 επιγραφές και κείμενα, γραμμένα όλα στην ελληνική γλώσσα και περιέχουν μόνο ελληνικά κύρια ονόματα, τοπωνύμια, υδρονύμια, ονόματα θεών και ηρώων κ.λ.π. Είναι ανεπίτρεπτο επίσης να λαμβάνεται ως δεδομένο αυτό που ο Δημοσθένης‚ για πολιτικούς λόγους, αποκαλούσε βάρβαρους τους Μακεδόνες. (Οι Αθηναίοι είχαν τη συνήθεια να αποκαλούν βαρβάρους τους πάντες ακόμα και για αστεία πράγματα. Έτσι αποκαλούσαν λ.χ. όσους έπιναν οίνο καθαρό και θεωρούσαν την μέθη βαρβαρική συνήθεια, διότι οι ίδιοι έπιναν κρασί - κράμα με μίξη νερού και χυμών) και να αγνοούνται οι πανελληνιστές Αισχίνης και Ισοκράτης‚ που με τους πύρινους λόγους τους καλούσαν τον Φίλιππο να αναλάβει την αρχηγία των Ελλήνων για να τους σώσει από την παρακμή. Είναι επίσης ανεπίτρεπτο να λέγεται ότι ο Αλέξανδρος πήρε τους Έλληνες λίγο-πολύ σαν υπόδουλους στρατιώτες, όταν το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να στείλει 300 περσικές ασπίδες αφιέρωμα στον Παρθενώνα, με την αφιέρωση «Αλέξανδρος, ο υιός του Φίλιππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμόνιων», Λακεδαιμόνιους που οικειοθελώς αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους, πράγμα που αν ήταν υπόδουλοι δεν θα μπορούσαν να πράξουν.

Ντούσαν Πόποβιτς (Dušan Popović) - O Cincarima

Dušan Popović - O Cincarima

Το περισπούδαστο αυτό σύγγραμμα δημοσιεύει εξαιρετικής σημασίας τεκμηριωμένες πληροφορίες που αποδεικνύουν λεπτομερώς ότι επί τρεις αιώνες, από τον 17ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ού, οι Βλάχοι κατείχαν δεσπόζουσα θέση στα Βαλκάνια και στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων όπου ανέπτυξαν την ελληνική παιδεία, την οικονομία, τον Διαφωτισμό και την κατά τόπους αστική τάξη στις βαλκανικές χώρες και σε μεγάλο τμήμα της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Γι' αυτό, επί 83 έτη το σύγγραμμα παραμένει κεντρικό σημείο αναφοράς στη διεθνή βιβλιογραφία και η έκδοσή του στην ελληνική γλώσσα καλύπτει ένα κενό της ελληνικής επιστήμης. (Πηγή: Εδώ)

Το ανά χείρας βιβλίο του καθηγητού Ντούσαν Πόποβιτς, "Ο Τσιντσάριμα" στη σερβική γλώσσα κυκλοφόρησε το 1937 στο Βελιγράδι. Επί εβδομήντα χρόνια αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς στην ελληνική βιβλιογραφία και διαπραγματεύεται την παρουσία των βλαχοφώνων Ελλήνων, αλλά και των ταυτόσημων άλλων ελληνικών κοινοτήτων, στα Βαλκάνια και στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων με επίκεντρο τον ευρύ χώρο της Γιουγκοσλαβίας. [...]

Συγχωριανοί του Πόποβιτς, Κρουσοβίτες βλαχόφωνοι Έλληνες, είναι σήμερα εν ζωή στη Θεσσαλονίκη μεταξύ άλλων ο προηγούμενος επί 30 χρόνια Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών καθηγητής Κωνσταντίνος Βαβούσκος, οι εταίροι μας καθηγητής Γεώργιος Νιτσιώτας εκ των ιδρυτών της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης, καθηγητής Αντώνιος Αιμίλιος Ταχιάος επί έτη Πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου και της Ελληνικής Εταιρείας Σλαβικών Μελετών και δεκάδες επιφανείς Θεσσαλονικείς. Με τον Δήμο Κρουσόβου ολοκλήρωσε, μόλις πέρσι, ευρωπαϊκό πρόγραμμα Διασυνοριακής Συνεργασίας η βλαχόφωνη γενέτειρά μου Κοινότης Νυμφαίου Φλωρίνης. Εξ άλλου στόχος των Βουλγάρων κομιτατζήδων το 1903 υπήρξαν αποκλειστικά τα τρία ισχυρότερα ακροπύργια του βλαχοφώνου ελληνισμού Κρούσοβο, Νέβεσκα-Νυμφαίον και Κλεισούρα. Σε σημερινά μνημεία του, αναμνηστικά μετάλλιά του, πανηγύρια του και τάχα ιστορικά συγγράμματά του το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού» χωρίς ντροπή επιδεικνύει τα τρία αυτά αρχοντικά βλαχοχώρια μας σαν «κοιτίδα του μακεδονικού έθνους»!...

TO ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΚΑΙ TO ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Tου Αποστόλου Παπαδημητρίου

Κατά την αρχή του 19ου αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία άρχισε να εμφανίζει έντονα σημεία παρακμής. Τα αυστριακά συμφέροντα στην Νότια Βαλκανική από εμπορικά που ήταν ως τότε επεκτάθηκαν και σε πολιτικά: Αγώνας για τη διαδοχή του «μεγάλου ασθενούς», όταν αυτός θα αναγκαζόταν να αποσυρθεί από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Βέβαια η Αυστρία δεν ήταν η μόνη που εποφθαλμιούσε εδάφη στην περιοχή, βρισκόταν όμως σε ασύγκριτα πλεονεκτικότερη θέση εκ του ότι συνόρευε με την υπό διάλυση αυτοκρατορία.

Παράλληλα η ίδια περιοχή κίνησε το ενδιαφέρον και του Βατικανού, που ονειρεύτηκε την επικράτησή του σε μια ευρεία περιοχή κατοικούμενη από Σλάβους, Αλβανούς και Βλάχους, με ελληνική συνείδηση στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι τελευταίοι. Η αυστροουγγρική αυτοκρατορία θα αποτελούσε την δύναμη εκείνη, μέσω της οποίας θα καρποφορούσαν και τα σχέδια του Βατικανού. Όμως πραγματοποιήθηκαν επαφές και συνεργασίες και με άλλες «ρωμαιοκαθολικές» κυβερνήσεις, της Γαλλίας και, αργότερα, της Ιταλίας, παρά τα πολλά προβλήματα σχέσεων.

Κύριοι αντίπαλοι στην πραγμάτωση των καταχθονίων σχεδίων τους ήσαν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο οποίο ανήκαν πνευματικά οι κάτοικοι του χώρου που προαναφέραμε, και ο ελληνισμός, τον δυναμισμό του οποίου τόσο στα γράμματα όσο και στο εμπόριο είχαν διαπιστώσει οι Αυστριακοί εντός της επικρατείας τους. Και ο ελληνισμός του βορρά παρέμεινε αλύτρωτος με τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Πρώτος στόχος της Αυστρίας ήταν ο προσεταιρισμός των Βλάχων και των Αλβανών και η εξασθένηση του ελληνικού στοιχείου στα εδάφη που εποφθαλμιούσε. Όλη η ιστορική «φιλολογία» περί της καταγωγής των Βλάχων στην εξυπηρέτηση του στόχου αυτού αποσκοπούσε. Αρκετοί επιστήμονες, θιασώτες του παγγερμανισμού έθεσαν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της προπαγάνδας, η οποία όμως φόρεσε το προσωπείο της ρουμανικής! Βέβαια στην καλοστημένη παγίδα έπεσαν κάποιοι κύκλοι του αναδυομένου ρουμανικού εθνικισμού και τη στήριξαν σε βάρος των ρουμανικών συμφερόντων!