Στα χέρια της σύνταξης του ‘Λόγου’ έφθασε, χάρις στην ευγενή παραχώρηση εγκρίτου δημοσιογράφου-ερευνητού της ΕΡΤ3, τεύχος της αθηναϊκής εφημερίδας ‘ΤΟ ΣΚΡΙΠ’, με ημερομηνία Κυριακή 30 Ιουλίου 1900, όπου αναφέρεται είδηση που αφορά την προσπάθεια δημιουργίας ρουμανικού σχολείου στο Λιβάδι.
Παραθέτουμε φωτοτυπημένη τη σελίδα με την είδηση και σε μεγέθυνση το κρίσιμο σημείο της αναφοράς, όπου αναγράφονται τα εξής :
Η ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.
Κατ’ αυθεντικήν είδησιν εξ Ελασσώνος, η Ρουμανική Προπαγάνδα απεπειράθη να ιδρύση ρουμανικόν σχολείον εις το ελληνοφρονέστατον χωρίον Βλαχολείβαδον, αποστείλασα εκεί διδάσκαλον. Αλλ’ οι κάτοικοι απεδίωξαν ούτον κακώς έχοντα, τον παρέλαβε δε, όπως τον σώση, στρατιωτική δύναμις και τον ωδήγησεν εις Σέρβια.
Η σύνταξη του ‘Λόγου’, χωρίς ίχνος εθνικιστικής έπαρσης, δηλώνει περήφανη για το υψηλό εθνικό φρόνημα των Λιβαδιωτών προγόνων μας, σε εποχές όπου η επιβίωση ήταν πολύ δύσκολη και τα οικονομικά κίνητρα για την αποδοχή της δημιουργίας ρουμανικού σχολείου ήταν άκρως δελεαστικά για κάθε οικογένεια. Επειδή δε, τυγχάνει να έχει στα χέρια της τον πλήρη κατάλογο με τα μαθητολόγια και καθηγητολόγια των ρουμανικών σχολείων της εποχής στα κατεχόμενα ελληνικά εδάφη, νοιώθει ακόμη περισσότερο θαυμασμό για τη φωτεινή εξαίρεση του Λιβαδίου και την αντίστασή του στον «γλωσσικό και μορφωτικό εκμαυλισμό» που η ρουμανική κυβέρνηση και προπαγάνδα επιχείρησε και εν πολλοίς κατάφερε για κάποιο διάστημα να πετύχει στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας και όχι μόνον.
Προφανώς το ορμέμφυτο ένστικτο των Λιβαδιωτών περί εθνικής συνείδησης ήταν πολύ ισχυρότερο από τα 30 ή περισσότερα αργύρια της προπαγάνδας της εποχής εκείνης, τα οποία στόχευαν στην σταδιακή της αποδυνάμωση, έως την ολική της εξαφάνιση.
Το ζήτημα αυτό ήταν μεν γνωστό, αλλά σε επίπεδο προφορικής παράδοσης. Τώρα όμως τεκμηριώνεται και γραπτώς και φυσικά αποκτά και διάσταση επισημότερη.
Ο Κώστας Προκόβας στα ‘Παιδιά της Μνημοσύνης’ λέει ότι «Tη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Ήμασταν όμως τυχεροί, γιατί στο σπίτι, στη γειτονιά, στο δρόμο ακούγαμε και μαθαίναμε και μια δεύτερη γλώσσα, την κουτσοβλάχικη. H κουτσοβλάχικη ήταν ενδοοικογενειακή, ενδοκοινοτική. “Πάτρια” γλώσσα ήταν η Eλληνική». Οι Λιβαδιώτες επομένως, δεν χρειάζονταν αλλοδαπούς δασκάλους για να μάθουν μία άλλη γλώσσα που έμοιαζε με εκείνη της γιαγιάς και του παππού τους και δεν εξαργύρωναν αυτές τις αρχές και τις αξίες. Γι’ αυτό «εξεδίωξαν αυτόν κακώς έχοντα», με ό,τι σημαίνει αυτό, το οποίο μπορούμε να φανταστούμε, μιά που χρειάστηκε στρατιωτική δύναμη για να σώσει τον δύσμοιρο Ρουμάνο δάσκαλο από την εθνική τους οργή.
Ευχαριστούμε τον κ. Γιώργο Συνεφάκη
Πρόεδρο του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσ/νίκης
''Ο Γεωργάκης Ολύμπιος''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.