Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες (2) - Ηλία Ηλιόπουλου

Χάρτης του EBLUL με την
Πελοπόννησο, την Αττική, την
Ήπειρο και μέρος της Ρούμελης
να παρουσιάζονται ως
"αλβανόφωνες" μειονοτικές ζώνες

Διαβάστε το πρώτο μέρος:

 Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες (1) - Ηλία Ηλιόπουλου

~ Νοϊμπαχερ, ειδικός επιτετραμμένος του υπουργείου Εξωτερικών του Ράιχ για τη Νοτιοανατολική Περιοχή:

"H Γερμανία είναι ειλικρινώς και ανιδιοτελώς έτοιμη να αναγνωρίσει και να προστατεύσει μία Αλβανία που θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της. Περαιτέρω, είναι προς το μέγιστο συμφέρον του αλβανικού λαού να διαθέτει μίαν κυβέρνηση, η οποία επί τη βάσει της αναγνωρίσεώς της από τη Γερμανία, θα διαφυλάξει, σε φιλική συμφωνία με την τελευταία, τα συμφέροντα του πληθυσμού, εν όψει της(...) προελάσεως της Γερμανικής Βέρμαχτ.(...) Στη Νέα Αλβανία, η οποία είχε δοθεί στη Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα, κατοικούν τα φυλετικώς εκλεκτότερα, πολιτικώς φανατικότερα και στρατιωτικώς καταλληλότερα στοιχεία του αλβανικού έθνους. Ο πληθυσμός αυτός γνωρίζει ότι (...) ζει και πεθαίνει με τη Γερμανία....

Σχηματίζουμε εθνικές πολιτοφυλακές. Μπορούμε πιθανώς να χρησιμοποιήσουμε μία κοσοβάρικη πολιτοφυλακή για την κάλυψη των οδών προελάσεως μας και να την αφήσουμε να παρελάσει στα Τίρανα -γεγονός που θα έδινε ώθηση στο κίνημα της ανεξαρτησίας"...

~ Stefan Troebst, σύμβουλος της FUEN, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων και αντιπρόσωπος του Γερμανικού ΥΠΕΞ στα Σκόπια κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας:

''Στον μόλις 1912 εξελληνισθέντα Βορρά θα είναι άραγε οι εναπομείναντες Νοτιοσλάβοι ή οι Τούρκοι ή οι εκεί  διαβιούντες Πομάκοι ή οι Αρωμούνοι, οι Μεγλενοί, οι Αλβανοί, οι Σαρακατσάνοι, οι Σεφαρδίνοι, οι Ρωμα, οι Γύφτοι ή οι Γιουρούκοι ή ποιοί άλλοι που πρώτοι θα αξιώσουν τα μειονοτικά τους δικαιώματα ως πρώτο στάδιο της ίδιας της κρατικής υπάρξεως τους ή της ενώσεως τους με ένα εκ των κοινοτικών κρατών.''

Το Δ' Ράιχ και οι μειονότητες - Μέρος δεύτερο
Του Ηλία Ηλιόπουλου

Πολλοί καλοπροαίρετοι εκφράζουν την απορία τους για το πώς γίνεται να συνυπάρχουν, επί των ημερών μας, αφ' ενός μεν μία τάση προς υπέρβαση των παραδοσιακών εθνικών κρατών και σύμπηξη μεγαλυτέρων συνόλων (όρα "Ευρωπαϊκή Ένωση'') και αφ’ ετέρου μία, αντίρροπος, τάση προς αποσύνθεση των υφισταμέ­νων κρατών σε πολυάριθμα μικρότερα εθνοφυλετικά μόρια ("Ευρώπη των Περιφερειών''). Στην πραγματικό­τητα δεν υπάρχει καμιά αντίφαση.

Η συγκρότηση ενός ενιαίου γεωοικονομικού και γεωστρατηγικού χώρου της ηπειρωτικής Ευρώπης συνιστά μείζονος σημασίας στρατηγική επιλογή του ισχυρού γερμανικού (και του εταιρικού του ευρωπαϊκού) κεφαλαίου, υπαγορευόμενη από την ανάγκη του να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να ανταγωνισθεί επιτυχώς, κατά τον 21ο αιώνα, το αμερικανικό κεφάλαιο (το οποίο επίσης βαδίζει με γοργά βήματα προς την περιχαράκωση του δικού του στρατοπέδου, από την Αλάσκα μέχρι το Μεξικό -όρα "ΝΑFΤΑ''- και, μεσοπρόθεσμα, μέχρι την Αργεντινή).

Η θεμελιώδης αυτή επιλογή των ισχυρών της Ευρώπης, η οποία και παρουσιάζεται από τους οικονομολογούντες μισθοφόρους των εντύπων και ηλεκτρονικών "χαμαιτυπείων σκέψεως" ως "επιταγή των καιρών'', αναπόφευκτη λόγω "παγκοσμιοποίησης", επιφέρει αυτονοήτως την (τάχα... ανεξήγητη και παράδοξη) "έξαρση των εθνικισμών, των τοπικισμών και των θρησκευτικών φονταμενταλισμών''. Πρώτον, διότι, προκειμένου να επιτύχει τον ζωτικό στρατηγικό στόχο του, το ισχυρό κεφάλαιο "έχει ξεγρά­ψει'' πλέον το έθνος-κράτος, το οποίο του έγινε από καιρού "στενός κορσές'', και δεύτερον, διότι τα ευρέα κοινωνικά στρώ­ματα που καλούνται να καταβάλουν το επαχθές τίμημα της "προσαρμογής'' στην "άτεγκτη επιταγή" της "παγκοσμιοποίησης'' αναζητούν ψυχολογική προστασία στο συναίσθημα του ''εμείς''. Εκεί δε όπου το εθνικό συναίσθημα έχει υποχωρήσει, κατά ριπάς βαλλόμενον τόσον από τούς διεθνιστές του πλούτου όσον και από τους διεθνιστές της Αριστεράς, οι άνθρωποι καταφεύγουν στο άμεσον και εγγύτερον: στην τοπική κοινότητα ή περιφέρεια, όπου διασώζονται ακόμη κάποια στοιχεία -ας είναι και μία διάλεκτος- που θα μπορούσαν να διακρίνουν ''εμάς'' από τους "άλλους". Οπότε η τοπική ιδιαιτερότης ανακηρύσσεται σε "εθνοτική/μειονοτική ταυτότητα'' και ανάγεται από τους πνιγμένους στον ωκεανό της "Νέας Τάξεως'' και της "παγκοσμιοποιημένης οικονομίας'' σε σανίδα σωτηρίας. Πολλώ μάλλον όταν το κεφά­λαιο εκπέμπει το σαφές μήνυμα ότι η "Ενωμένη Ευρώπη'' δεν θα αποτελείται από έθνη-κράτη, αλλά από περιφέρειες, εκ των οποίων άλλες μεν (οι πιο "ευέλικτες'' και "ευπροσάρμοστες'') θα διάγουν εν ευημερία, ενώ οι άλλες, εκείνες που θα χάσουν το τρένο, θα αποτελούν, τρόπον τινά, το Χάρλεμ της Ευρώπης. Το μήνυμα το έχουν ήδη λάβει οι ενδιαφερόμενοι: Στη Βόρειο Ιταλία και στην Καταλονία (Ισπανία) η πλειοψηφία δεν βιάζεται για απόσχιση, αλλά ήδη έχει λάβει την απόφαση ότι, εν ανάγκη, θα πηδήξει για να ανέβει στο τρένο του Μάαστριχτ, χωρίς να περιμένει τους "τεμπέληδες” του Νότου ή τους "γραφειοκράτες της πρωτεύουσας'', όπως έπραξαν και οι Σλοβένοι).

Η δημιουργία, λοιπόν, ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού Ράιχ υπό γερμανική ηγεμονία (αυτό κρύβεται πίσω από τον απατηλό τίτλο "ευρωπαϊκή ενοποίηση'') όχι μόνο δεν αντιτίθεται, αλλά απεναντίας προαπαιτεί την αποδυνάμωση των ιστορικών εθνών-κρατών της Ευρώπης δια του κατακερματισμού τους σε πολυάριθμα περιφερειακά εθνάρια. Και ο λυσιτελέστερος, λιγότερο ''επώδυνο'' και ηθικώς λιγότερο μεμπτός (επί το νεοελληνικότερον: ο πιο ''in'') τρόπος αποσταθεροποιήσεως της Ευρώπης είναι σήμερα το παιχνίδι με τις ''εθνοτικές και γλωσσικές μειονότητες''. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν ενταθεί, στη νέα περίοδο που διανύουμε διεθνώς μετά τις κοσμοϊστορικές αλλαγές των ετών 1989-91 και τη λήξη του διπολισμού, οι προσπάθειες των γερμανικών αναθεωρητικών κύκλων προς επαναχάραξη του χάρτη της Ευρώπης με γνώμονα τις ''μειονότητες''.
Ο απώτερος στόχος τους είναι και δεδομένος και ομολογημένος: Σ' ολόκληρη την Ευρώπη, από τη Γαλλία και τη Βρετανία μέχρι την Ελλάδα και την Κύπρο, διαβιούν 101.412.000 ''μειονοτικών'' ατόμων, κατά την επίσημη εκτίμηση της ''μετωπικής'' φασιστικής ''Φεντεραλιστικής Ενώσεως Ευρωπαϊκών Εθνοφυλετικών Ομάδων'' (σημ. FUEN). Αυτοί οι ''καταπιεζόμενοι μειονοτικοί'' έχουν ''ιερό δικαίωμα'' να προστατεύσουν την ''εθνοτική/γλωσσική ταυτότητα τους'', όπερ μεθερμηνεύεται (από τους Γερμανούς ''ειδήμονες'') σε χορήγηση εκτεταμένης αυτονομίας. Τότε και μόνον τότε τους επιτρέπεται να παραμένουν π.χ Γάλλοι πολίτες (ενώ είναι, κατά βάθος, ''Βουργουνδοί'', ''Νορμανδοί'', ''Οξιτανοί'' κ.λπ.) ή να παραμένουν π.χ Έλληνες (ενώ είναι, υποτίθεται, ''Μακεδόνες'', Βλάχοι, Αλβανοί, Τούρκοι, Γιουρούκοι, Σαρακατσάνοι κ.λπ.) Αν όμως υπάρξει κρίση στη σχέση της ''εθνοτικής μειονότητος'' με το κυρίαρχο έθνος-κράτος τότε η ''μειονότητα'' έχει το ''δικαίωμα αυτοδιαθέσεως'' και αποσχίσεως, και δια της βίας ακόμη.
Άρα, πυρίτιδα διατίθεται άφθονη, δοθέντος ότι οι Γερμανοί προτέκτορες των μειονοτήτων αναβιβάζουν σε ..282 τις ''εθνοτικές ομάδες'' που δήθεν ασφυκτιούν στα στενά σύνορα των 36 ευρωπαϊκών κρατών (και αριθμούν υπέρ τα 100 εκατομμύρια ''μειονοτικών'', ως προελέχθη). Βεβαίως, όλοι αυτοί δεν γνωρίζουν πάντοτε ότι ''εθνοτικώς'' δεν είναι Ιταλοί αλλά...Λομβαρδοί ή Γότθοι, ούτε ότι δεν είναι π.χ Έλληνες αλλά Μακεδόνες ή Αλβανοί εξελληνισθέντες -και, συνακόλουθα, δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε ότι ''καταπιέζονται''. Όθεν πρέπει κάποιος ν ανάβει κάθε φορά το φυτίλι -τι διάβολο τους έχουμε τους εμπειρογνώμονες στα Ινστιτούτα και τους στέλνουμε και σε επιτόπιες αποστολές, δαπάναις του γερμανικού κράτους ή του ΟΑΣΕ; 
Η προαναφερθείσα ''Φεντεραλιστική Ένωση Ευρωπαϊκών Εθνοφυλετικών Ομάδων'' υπήρξε η σπουδαιότερη ''μετωπική'' οργάνωση εξ όσων ανέλαβαν να προωθήσουν τους αναθεωρητικούς στόχους του ηττηθέντος γερμανικού φασισμού, κατά τη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο, απετέλεσε δε το ''θερμοκήπιο'' όπου ευδοκήμισαν ή αναπαρήχθησαν ένα σωρό μπουμπούκια του γερμανικού φασιστικού χώρου. Δικαίως, λοιπόν, εκπροσωπείται στο Συμβούλιο του νεοϊδρυθέντος (τέλη 1996) ''Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων'', που εδρεύει στο Φλένσμπουργκ της Βορείου Γερμανίας και διευθύνεται από τον ''μακεδονολόγο'' Στέφαν Τρέμπστ. 
Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στο ''Κέντρο Μειονοτήτων'' και στον διευθυντή του, και θα εξακολουθήσουμε να αναφερόμεθα, διότι είναι λίγα όσα και να γράψουμε για τον επικίνδυνο αποσταθεροποιητικό ρόλο του μηχανισμού αυτού, αποστολή του οποίου είναι, σε τελική ανάλυση, ο εθνοφυλετικός κατακερματισμός και η διάλυση της Ευρώπης με μοχλό τις ''μειονότητες''. 

Η ίδρυση του νέου, αναβαθμισμένου, επιτελικού κέντρου στο Φλένσμπουργκ σηματοδοτεί μια ουσιαστική ποιοτική μεταβολή στον τρόπο εργασίας των γερμανικών αναθεωρητικών κύκλων. Η μεταβολή συνίσταται, πρώτον, στη θεαματική επέκταση του επιχειρησιακού πεδίου μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, δεύτερον, στην ανοικτή πλέον εμφάνιση των αναθεωρητών προς τα έξω, και τρίτον -παραλλήλως προς την πλήρη αξιοποίηση της πολυτίμου πείρας των βετεράνων του ψυχολογικού και ανατρεπτικού πολέμου- στην εντυπωσιακή και επιτυχή απόπειρα καλύψεως του επιχειρησιακού μετώπου με δυνάμεις προερχόμενες και από τον χώρο της Αριστεράς.

Η λήξη της διπολικής αντιπαλότητας Ανατολής - Δύσεως και η συνακό­λουθη υπέρβαση της διαιρέσεως της Ευρώπης διήνοιξαν νέα πεδία δράσεως και δόξης λαμπρά για τούς Γερμα­νούς αναθεωρητές. Άλλωστε, η διάνοιξις δεν ήτο και τόσον νέα! Τό θέατρο επιχειρήσεων ήταν παλαιόθεν γνώριμο, ήδη δε από της δεκαετίας του '70, συνεπεία της "εκτονώσεως" του κλίματος που επέφερε η σοσιαλ­δημοκρατική "Ostpolitik'', είχε αρχίσει ο νέος γύρος της γερμανικής πολιτικής διεισδύσεως, μέσω Ινστιτούτων, "Ιδρυμάτων Πολιτικής Επιμορφώσεως'', "Εταιρειών ΝΑ Ευρώπης" κ.ο.κ.

Κατά τη δεκαετία τού '80, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (ΒΝΪ) αλώνιζε στην τότε Γιουγκοσλαβία, ενώ τα πάσης φύσεως και χρηματοδοτήσεως Ινστιτούτα προεξοφλούσαν στις εκδόσεις τους και στα σεμινάριά τους -φυσικά, με το αρμόζον στην περίπτωση ερωτηματικό- τη "Λιβανοποίηση της Γιουγκοσλαβίας'' (''Libanisierung Jugoslawiens"), την "επαναβαλκανοποίηση της Βαλκανικής'' ("Re-Balkanisierung des Balkans'') ή την "επανεθνικοποίηση της Ευρώπης” (''Re-Nationalisierung Europas'').

Τώρα, λοιπόν, που κατέπεσε το Σιδηρούν Παραπέτασμα, υπάρχει και μεγαλύτερη άνεση κινήσεων. Δεδομένης δε της ετοιμότητος των "απελευθερωθέντων από τον κομμουνιστικό ζυγό "'Ανατολικοευρωπαίων'' να "κάνουν τούμπες” προκειμένου να περάσουν τις γενικές πανευρωπαϊκές εξετάσεις για την εισα­γωγή στο ανώτερο κλάμπ της Δύσεως (Ε.Ε.), οι αυτόκλητοι προ­στάτες των "εθνοτικών ομάδων'' της Ευρώπης έκριναν ότι δεν συντρέχει πια, μετά το 1991, και λόγος να κρύβονται - και ξεσπά­θωσαν! Ή, όπως τεχνοκρατικώς το διετύπωσε ο διευθυντής του "Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων" κατά τα εγκαίνια του Ιδρύ­ματος, στις 4 Δεκεμβρίου 1996, "γεωγραφικός χώρος εργασίας του νέου θεσμού (Σ.Μ.: και... θεσμός, παρακαλώ!) είναι η Ευρώ­πη και σε μερικές περιπτώσεις τα συνορεύοντα προς αυτήν εδάφη, όπως η περιοχή της Μαύρης θάλασσας ή ο Καύκασος)''.
Είναι προφανές ότι η γερμανική εξωτερική πολιτική αναζητεί "μειονό­τητες" που θα της ανοίξουν τον δρόμο για να παρέμβει σε περιοχές πλούσεις σε πρώτες ύλες ή κρίσιμες γεωπολι­τικώς (ή και τα δύο). Ο έχων ιστορική γνώση και κρίση ουδόλως εκπλήσσεται από την εξέλιξη αυτή - αρκείται να διαπιστώσει, για μία ακόμη φορά, αυτό που δεν έχει βαρεθεί να επαναλαμβάνει δις ημερησίως (σαν τον δούλο του Δαρείου!) εδώ και μερικές εβδομάδες, ο νέος (Πράσινος) υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας: την "kontinuitat" (συνέχεια) της γερμα­νικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή η "συνέχεια" εκτείνεται πολύ μακριά, περισσότερο απ' όσο φαντάζονται διάφοροι αφελείς ευρωπαϊστές ή ανυποψίαστοι διεθνιστές, θα ήταν, εν τούτοις, μέγα σφάλμα να υποθέσουμε ότι το πεδίο της "ανθρωπιστικής" δράσεως των Γερμανών "Minderheitenexperten" ("εμπειρογνώμονες εις τα των μειονοτήτων") αλλά και το δυνητικό πεδίο της "ανθρωπιστικής'' επεμβάσεως της "Bundeswhr", των Γερμανικών Ενό­πλων Δυνάμεων, περιορίζεται στην Ανατολική και Νοτιοανατο­λική Ευρώπη.

Διότι εκεί μεν εγένετο η αρχή, εκεί συμβαίνουν, επί του παρό­ντος, και εκεί έπονται προσεχώς και οι λοιπές δημόσιες πρόβες: τη διάλυση της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας, δια της αποσχίσεως των Σλοβένων, των Κροατών, των Βοσνίων μουσουλμάνων και των "Μακεδόνων" των Σκοπίων, ακολουθεί η κατά μέτωπον επίθεση εναντίον της κυρίως Σερβίας, με τον επιχειρούμενο ακρωτηριασμό του Κοσσυφοπεδίου/Μετοχίου, της Βοϊβοδίνας, του Σατζακίου και του Μαυροβουνίου, έπεται δε η ημετέρα Θράκη, όπου όλα είναι έτοιμα -ως και η σημαία- και το πάν εξαρτάται απλώς από το πότε οι Τούρκοι στρατηγοί θα κρίνουν ότι τους συμφέρει να πυροδοτήσουν την κρίση (οπότε πριν αλέκτορα φωνήσαι, θα καταφθάσουν, προστατευόμενοι από μά­χιμες μονάδες του ΝΑΤΟ, της ΔΕΕ κ.λπ., οι "ειδικοί'' να "αποκλιμακώσουν'' την κρί­ση, εφαρμόζοντες και εδώ τα "μοντέλα" τους περί "διευρυμένης αυτονομίας" και "προστασίας μειονοτήτων''.

Αλλά υπάρχει και η Δυτική Ευρώπη!

Την οποία και δεν σκοπεύουν να αφήσουν έξω από τον χορό τα γερμανικά αναθεωρητικά στρατηγεία. Άς δώσουμε και πάλι τον λόγο στον διευθυντή του "Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων" κ.Τρέμπστ: "Ναι μέν θά αφιερωθεί ιδιαιτέ­ρα προσοχή στην Ανατολική Ευρώπη'', λέει ο "ειδικός'' που είχε αποσταλεί και ως παρατηρητής του γερμανικού ΥΠΕΞ στη "Μακεδονία'' την περίοδο 1992-93, για να πλέξει, κατά τα λεγόμενά του, "ένα χονδρό δίκτυο ανεπισήμων γνωρι­μιών''! "Αλλά'', συνεχίζει, "εάν θυμη­θούμε τους τίτλους των ειδήσεων αυτής της χρονιάς για τη Βόρειο Ιρλανδία, τη Βισκαϊα, την Κορσική και την Κύπρο, θα αντιληφθούμε ότι δριμείες εθνοτικές διε­νέξεις δεν σημειώνονται μόνον στην περιοχή πίσω από το άλλοτε Σιδηρούν Παραπέτασμα''. Στό ζήτημα των "δικαιωμάτων των μει­ονοτήτων” έχουν μείνει πίσω καί "μερικές δυτικές χώρες".

Τι υποκρύπτεται, άραγε, πίσω από τον επιτηδείως καθησυχαστικό όρο "προστασία των μειονοτήτων''; Και γιατί η τελευταία ανάγεται σε τόσο σημαντική προτεραιότητα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, προσλαμβάνουσα μάλιστα πανηπειρω­τικές διαστάσεις και επιτάσσουσα την ενεργό παρέμβαση των Γερμανών "ειδικών" σε Ανατολή και Δύση; Κατά την τελετή των εγκαινίων του Κέντρου Μειονοτήτων, ο καθηγητής Κούρτ Σέλτερ (ανώτατος κρατικός αξιωματούχος με Βαθμό υφυπουργού) εξηγεί, λέγων τα εξής καταπληκτικά: "Ο πληθυσμός των περισσοτέ­ρων κρατών της Ευρώπης δεν είναι εθνικώς ομοιογενής(...). Αντιπαρα­θέσεις προκύπτουν επειδή οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι γίνο­νται αρκούντως σεβαστοί ως ιδιαι­τέρα εθνοτική ταυτότης''.

Επιτακτική ανάγκη να σταθούμε σ' αυτό το τελευταίο και να το κατα­νοήσουμε σ' όλη την επικίνδυνη ου μην αλλά και φρικώδη διάστασή του. Κατά τη συλλογιστική αυτή, η Ευρώπη δεν σύγκειται από έθνη-κράτη ισοτίμων πολιτών, αλλά από φυλές "εθνοτικώς'' (δηλαδή βιολογικώς) όμοιων ατόμων. Συναντούμε δηλαδή την κλασική αντίθεση με­ταξύ δύο αντιδιαμετρικών θεωρήσεων περί έθνους: αφ' ενός μεν της συγχρόνου δημοκρατικής περί έθνους αντιλήψεως και αφ' ετέρου της αρχαϊκής και βιολογιστικής (ρατσιστικής). Οι αναγνώστες και αναγνώστριές μας που έκαμαν τον κόπο (και σε μας την τιμή) να μελε­τήσουν το σχετικώς πρόσφατο πό­νημα για την επιχειρουμένη "διά­λυση της Ελλάδος και της Ευρώπης", θα θυμούνται ασφαλώς τη μείζονα σημασία την οποία αποδώσαμε στη διάσταση αυτή του ζητή­ματος των "μειονοτήτων", όχι μόνον για τη γεωπολιτική σταθε­ρότητα και ασφάλεια αλλά και γι’ αυτήν ακόμη την πολιτική αυτοσυνειδησία και ανθρωπολογική αυτογνωσία της Ευρώπης.

Η δημοκρατική/συνταγματική περί έθνους αντίληψη θεω­ρείται πνευματικό κέντρο του Διαφωτισμού και κυριαρχεί στα έθνη-κράτη που προκύπτουν κατά τους νέους χρόνους στη Δυτική Ευρώπη και στην Αμερική, δι' ο και αποκαλείται "Δυτική" ή ''Γαλλική Σχολή", έλκει όμως την καταγωγή της από την Αθηναϊκή Δη­μοκρατία του Κλεισθένους. Κατά την αντίληψη αυτή, μετά το τέ­λος του Μεσαίωνος, μετά τη λήξη των (ιδιαζόντως ειδεχθών) θρησκευτικών Πολέμων του 17ου αιώνος και, κυρίως, μετά την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση, ο νεότερος "πεπολιτισμένος κόσμος'' συγκροτείται από κυρίαρχα έθνη-κράτη, τα οποία ιδρύθηκαν υπό ελευθέρων ανθρώπων και πολιτών, ελέω της γενικής βουλήσεως ("volonte generale'') αυτών των πολιτών, πανηγυρικώς εξαγγελθείσης ενώπιον θεού και ανθρώπων ("declaration"), και τα οποία έθνη αντλούν τη νομιμο­ποίησή τους ("legitimation") από την ελευθέρα, εκουσία, καθημερινή και οιονεί δημοψηφισματική έκφραση της πίστεως των πολιτών τους προς το Σύνταγμα και τα ιστορικά πεπρωμένα του έθνους.

Στον αντίποδα της αντιλήψεως αυτής ευρίσκεται η βιολογιστική περί έθνους αντίληψη, η οποία αναγορεύει πραγματικούς ή φαντασιακούς δε­σμούς αίματος που υπήρξαν κατά την προ-νεωτερική "μεσαιωνική", περίο­δο ("φυλή'' / "φρατρία'') σε "αντικειμενικά κριτήρια'' υπάρξεως ενός έθνους. Λόγοι πολιτικοψυχολογικοί (ο ούτω αποκληθείς "καθυστερημένος εθνικισμός'' του γερμανικού λαού, το συνακόλουθο σύμπλεγμα μειονεξίας έναντι των παλαιοτέρων εθνών- κρατών της Αγγλίας και της Γαλλίας) και οικονομικοί (η παγία στρατηγική επιδίωξη του γερμανικού κεφαλαίου περί συγκροτήσεως ενός ενιαίου ευρωπαϊκού γεωοικονομικού χώρου) εξηγούν την ευρύτατη διάδοση της ρατσιστικής αντιλήψεως περί έθνους μεταξύ των Γερμανών διανοουμένων και αστών, περί τα τέλη του 19ου αιώνος. Κατά τον πλέον ολοκληρωμένο και ριζοσπαστικό τρόπο εξεφράσθη αυτή η περί έθνους αντίλη­ψη των γερμανικών ελίτ, η προτάσσουσα τα εθνοφυλετικά και (δήθεν) "αντικειμενικά'' κριτήρια, αντί του "υποκειμενικού'' κριτηρίου της βουλήσεως του πολίτου [1], με τον ναζισμό (ακριβέστερα: "εθνικοσοσιαλισμό" - "nationalsozialismus'').

Οι δηλώσεις, επομένως, του καθηγητή Σέλτερ, του Τρέμπστ και πολλών άλλων μπορούν να ερμηνευθούν ως εξαγγελία της αποφάσεως ισχυρών αναθεωρητικών κύκλων, που δρουν στα γερμανικά υπουργεία Εξωτερικών και Εσωτερικών, στις γερμανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών και στα ποικιλώνυμα Ινστιτούτα και "think - thanks'', προς εφαρμογή μιας στρατηγικής έσωθεν ανατροπής της πολιτικής σταθερότητος των κρατών της Ευρώπης ("Subversionsstrategie'').

Για του λόγου το αληθές: Αναφερόμενος στην "εθνοτική ταυτότητα" των κατοίκων της Νοτίου Γαλλίας, ο Τρέμπστ δεν διστάζει να φαντασθεί το ενδεχόμενο, κάποιες ανακαλυφθείσες υπό του ιδίου "μειονότητες” να θελήσουν να ιδρύσουν δικό τους εθνικό κράτος! Με την ψυχραιμία που οφείλει να διέπει έναν καλό Γερμανό επιστήμονα, ο διευθυντής του "Κέ­ντρου Μειονοτήτων" παρατηρεί: "Το εάν, επί παραδείγματι (...), οι Οξιτανοί στη Νότιο Γαλλία θα καταθέσουν ένα εθνικό σχέδιο, θα οργανώσουν ένα εθνικό κίνημα και, εν τέλει, αξιώσουν ένα δικό τους εθνικό κράτος, και ακό­μη, το εάν θα πολεμήσουν γι’ αυτό ή όχι, αυτά είναι δύσκολα ερωτήματα, αλλά πάντως, σε μερικές περιπτώ­σεις, επείγοντα''.

Κακού-κακού, όμως, οι υπολογισμοί έχουν γίνει. Ο "εμπειρογνώμων σε ζητήματα μειονοτήτων" Ράινερ Χόφμαν, φερόμενος ως συνδεόμενος με εξτρεμιστικούς κύκλους και μέλος του προεδρείου του Κέντρου Μειονοτή­των, διεπίστωσε, σε προ τριετίας εκδοθείσα μελέτη του περί της "προστασίας των μειονοτήτων στην Ευρώπη”, ότι το γαλλικό Σύ­νταγμα αρνείται την ύπαρξη "εθνοτικών μειονοτήτων επί της γαλλικής επικρατείας''. Όπερ αντιβαίνει προς τις "πραγματικές συνθήκες” που επικρατούν στη χώρα, όπου διαβιούν, κατά τους υπολογισμούς του Χόφμαν, περί τα 10.000.000 "Οξιτανοί'', 1.300.000 "άτομα'' στην Αλσατία και στη Λωραίνη, 600.000 "άτομα'' ομιλούντα τη βρετονική,100.000 ομιλούντες την καταλονική, 70.000 ομιλούντες την κορσικανική, 80.000 ομιλούντες τη βασκική και ισάριθμοι ομιλούντες τη φλαμανδική.

Οτι όλοι αυτοί -και 90 εκατομμύρια άλλοι "μειονοτικοί'' από την Ισπανία και το Βέλγιο μέχρι την Ελλάδα και τη Βουλγαρία- έχουν το "δικαίωμα" της αποσχίσεως, και δια της βίας ακόμη, εφ’ όσον το κυρίαρχο κράτος δεν τους επιτρέψει να "προστατεύσουν” αρκούντως την "εθνοτική τους ταυτότητα", μπορεί μεν να μη συνάδει στο παραμικρό με τις θέσεις του ΟΗΕ, αλλά αποτελεί διακεκηρυγμένη πεποίθηση των "ειδικών" του Φλένσμπουργκ. Η "βιαία μεταβολή των συνόρων" είναι, εν ενάγκη, μέσα στο πρόγραμμα.

Διότι, όπως εξηγεί ο κ. Τρέμπστ,

"ουδεμία μειονότης επιτρέπεται να κείται παραδεδομένη στο έλεος μιας κα­ταπιεστικής συγκεντρωτικής κυβερνήσεως". Όθεν επιβάλλεται, επί του θέματος αυτού, "να υποχρεούνται ακόμη και ανεξάρτητα κράτη να αποδεχθούν την επέμβαση της διεθνούς κοινότητος''. Σε ορισμένες περιπτώσεις, "μόνον έτσι μπορεί να αποφευχθεί η κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των εθνοτικών ομάδων", δή­λωνε ο Γερμανός "ειδικός" το 1996·

Ώς παράδειγμα, ανέφερε... το Κοσσυ­φοπέδιο! Η περίπτωση του οποίου, όμως, δεν είναι παρά μέρος του "Αλβα­νικού Ζητήματος'', το οποίον Αλβανικόν Ζήτημα είναι, κατά τον διευθυντή του Ιδρύματος του Φλένσμπουργκ, "το οξύτατο εθνοπολιτικό και εδαφικό πρόβλη­μα της Βαλκανικής''. ''Ενα πρόβλημα, βεβαίως, που αφορά άμεσα και την Ελλάδα, στη βορειοδυτική γωνιά της οποίας ο Γερμανός αξιωματούχος έχει ανακαλύψει "αλβανικές μειονότητες''. Η κατάστασή τους "μπορεί ακόμη να χαρακτηρισθεί υποφερτή'' (τουτέστιν: λίγο ακόμη και θα έχουν το δικαίωμα της "δια της βίας μεταβολής των συνόρων''). Ο κ. Τρέμπστ διερωτήθηκε εάν, εν προκειμένω, μπορούν να βοηθήσουν τα παραδοσιακά μέσα της γερμανικής πολιτικής περί μειονοτήτων (επί λέξει: "πολιτιστική, προσωπική και εδαφική αυτονομία!). Κατά την κρίση του, στην εστία του Αλβανικού Ζητήματος, στην "κεντροβαλκανική περιο­χή'' μεταξύ Κοσσυφοπεδίου, "Μακεδονίας" και ΒΔ Ελλάδος, απαιτούνται άλλα μέτρα:

''Έδώ φαίνεται επιβεβλημένη η καινοτόμος και συγχρόνως μαζική παρέμβαση διεθνών παραγόντων ισχύος. Ειδάλλως, η έκρηξη μιας συρράξεως που θα μεταδοθεί ως πυρκαγιά θα ήταν απλώς ζήτημα ολίγων χρόνων".

Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο (τότε) διευθυντής του Ελληνι­κού Γραφείου Τύπου στη Βόννη κ. Ανδρέας Παπαδάτος διεμαρτυρήθη εντόνως για την ίδρυση του Κέντρου Μειονοτήτων, αλλά και κατήγγειλε δημοσίως τον κ. Τρέμπστ διότι έκαμε, ουσιαστικά, λόγο περί "αναθεωρήσεως των υφισταμένων από 70 ή 80 ετών κρα­τικών συνόρων''. Ο Έλληνας σύμβουλος Τύπου κατεδίκαζε την ύπουλη απόπειρα του προαναφερθέντος να ομιλήσει, σε δευτερεύουσες προτάσεις και χωρίς να το διατυπώνει ευθέως, περί υπάρξεως "αλβανικής μειονότητος'' εν Έλλάδι. Ο διευθυντής του Κέντρου "ανακαλύπτει μειονότητες ακόμη και εκεί όπου δεν υπαρχουν, ούτως ώστε να δημιουργεί τους όρους για μεταγενέστερες απόπειρες αποσταθεροποιήσεως'' (προφανώς εις ένδειξιν ηθικής αναγνωρίσεως για τις πρωτοβουλίες του, ο κ. Παπαδάτος "πήρε πόδι'' από το Γραφείο Τύπου Βόν­νης, στο πλαίσιο της εκσυγχρονιστικής επελάσεως του γραμματέως ενημερώσεως κ. Νικολάου).

Για να επιλέγουμε (προς το παρόν): Πέραν του ότι η αντίληψη των Γερ­μανών "ειδικών” περί του τι και ποιος εστί "μειονότης" μας επιστρέφει ολοταχώς στον (προνεωτερικό ή φασιστι­κό) Μεσαίωνα, απειλεί ευθέως να τινάξει στον αέρα το οικοδό­μημα της διεθνούς πολιτικής. Ας αντιληφθούμε, επιτέλους, ότι οι κύριοι αυτοί δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε κάποιοι "περιθωριακοί" [2]. Είναι οι εκπρόσωποι της αρχούσης ιδεολογίας στην "ακαδημαϊκή κοινότητα'' και διαπλάθουν, εδώ και χρόνια, κάθε μέρα, κάθε εξάμηνο, τη συνείδηση χιλιάδων νέων (επιστημονικών συνεργατών, φοιτητών, διδακτόρων κ.ο.κ.), τους οποίους και εξαπολύουν, εν συνεχεία, ως "παρατηρητές" και "ειδι­κούς εις τα μειονοτικά" ανά την Ευρώπην -όπως απέστελλαν κά­ποτε τη Βέρμαχτ, και εν αναμονή της Μπούντεσβερ.

Πηγή: ΝΕΜΕCΙS - Τεύχος 15 Οκτωβρίου 1998
Συνεχίζεται

Από το ιστολόγιο:

[1] Χαρακτηριστική της νοοτροπίας των Γερμανικών αναθεωρητικών κύκλων είναι η άποψη του Γερμανού γεωγράφου Thede Kahl που περιγράφεται στο παρακάτω χωρίο:

"...εάν οι Αρμάνοι κατηγοριοποιούνται ως μειονότητα στα Βαλκάνια, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει στην Ελλάδα, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ" (Thede Kahl, "Η ταυτότητα των Βλάχων") [Εδώ]

[2] Σε δημόσια δήλωσή του, ο Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας, Rοman Herzog, εγκωμιάζοντας τον Stefan Troebst τον χαρακτήρισε ''Διάδοχο του Gustav Weigand'', του Γερμανού εθνολόγου τα κείμενα του οποίου "χρησιμοποιήθηκαν από τη Ναζιστική Γερμανία ως ιδεολογική βάση για τον κατακερματισμό των Βαλκανίων επί Β' Παγκοσμίου Πολέμου".
Πηγή: Strategic Culture Foundation, 4/5/2012. [Εδώ]