Διαβάσαμε με πολύ προσοχή το κείμενο της γλωσσολόγου επίκουρης καθηγήτριας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο κ. Μαρίας Τσίγκου και εκείνο του κ. Γ. Χατζητέγα μέλους της Συντροφιάς Βλάχων της Αθήνας, βλ.: efsyn.gr
Οι δικές μας παρατηρήσεις είναι απόρροια των επαφών μας με πολλούς φίλους μέλη Συλλόγων Βλάχων από τα βλαχοχώρια του Ελληνικού χώρου και όχι φυσικά των Σκοπίων ή της Αλβανίας.
Ν’ αναφέρουμε επίσης ότι και οι δύο είμαστε ομιλητές του ιδιώματος της ιδιαίτερης περιοχής μας το οποίο μάθαμε από τους γονείς μας με όλες τις διαφορές που δυσκολεύουν πολλές φορές την συνεννόηση διότι η βλαχική είναι ένα σύνολο από μη ομογενοποιημένα ιδιώματα κι αυτός είναι ο πλούτος της και η ομορφιά της, η διαφορετικότητα που μας ενώνει στη μία και μοναδική πατρίδα η οποία ποτέ δεν μας καταπίεσε να μη μιλούμε τα βλάχικα όπως διατείνονται ψευδώς κάποιοι!
Μέχρι πρόσφατα η Γλωσσολογία αδυνατούσε να αποφανθεί με ποια κριτήρια ο γλωσσικός κώδικας ενός πληθυσμού χαρακτηρίζεται ξεχωριστή γλώσσα και πότε διάλεκτος ή ιδίωμα. Οπότε άλλοι παράγοντες έπαιζαν σημαντικό ρόλο όπως π.χ. η πολιτική βούληση και σύμφωνα με την γνωστή ρήση του γλωσσολόγου Μαξ Βαϊνράϊχ (Max Weinreich) «Μία γλώσσα είναι μια διάλεκτος εξοπλισμένη με στρατό και ναυτικό» που τονίζει πόσο βαρύνει ο πολιτικός και κρατικός παράγοντας σε τέτοια θέματα. Και η βλαχική δεν είχε ποτέ ούτε στρατό ούτε ναυτικό διότι ουδέποτε υπήρξε έθνος Βλάχων! Οπότε το αν είναι αυτόνομη γλώσσα η βλαχική είναι η άποψη μιας μικρής μερίδας επιστημόνων των οποίων αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα της διαφωνίας τους με τους υπόλοιπους.
Βεβαίως, η σύγχρονη Γλωσσολογία επιχειρεί να επιλύσει το πρόβλημα με την υιοθέτηση μιας άλλης οπτικής με την οποία προσεγγίζεται η διάκριση «γλώσσα-διάλεκτος», με την εισαγωγή της έννοιας του «γλωσσικού συνεχούς» αλλά αυτό είναι θέμα ειδικών επιστημόνων κι όχι δικό μας.
Αν η βλαχική είναι αυτόνομη γλώσσα ή διάλεκτος ή ιδίωμα κλπ. μας είναι αδιάφορο, για εμάς τους Βλαχόφωνους Έλληνες είναι η δεύτερη μητρική γλώσσα, το πολιτιστικό στοιχείο, που μας έμαθαν οι γονείς μας παράλληλα με τα ελληνικά συνεχίζοντας την προφορική παράδοση που είχαν κληρονομήσει χωρίς να έχουν σχεδόν καμμιά γνώση για τις ιστορικές συνθήκες της Ρωμαιοκρατίας που οδήγησαν τον πληθυσμό της Πίνδου να μιλάει και αυτόν τον επίκτητο γλωσσικό κώδικα γιατί ελληνικά και μιλούσαν και έγραφαν όλοι.
Αυτή τη στιγμή οι Βλαχόφωνοι Έλληνες γίνονται άλλη μία φορά θεατές στο ίδιο έργο: να γίνονται συνέδρια για ζητήματα τα οποία τους αφορούν ΧΩΡΙΣ τους ίδιους, από μικρές αλλά δυναμικές ομάδες οι οποίες σε καμμιά περίπτωση δεν δικαιούνται να επιβάλλουν την άποψή τους στην μεγάλη μάζα των Βλαχοφώνων Ελλήνων η οποία δεν συμμετέχει! Επί ενάμιση αιώνα περίπου η Ρουμάνικη προπαγάνδα προσπάθησε να τους πείσει ότι δεν είναι Έλληνες αλλά απέτυχε διότι «σκόνταψε» στην ισχυρή προσήλωσή τους στο Ελληνικό Έθνος: και είναι γνωστός ο αυτοπροσδιορισμός τους ως Βλαχοφώνων / Λατινοφώνων Ελλήνων.
