Π.Ο.Π.Σ.Β - Ευτυχισμένο το νέο έτος !

Το πρόβλημα των μειονοτήτων στα Βαλκάνια - Επιδιώξεις της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής

Το άρθρο που ακολουθεί αναρτήθηκε πρόσφατα στο επίσημο όργανο προπαγάνδας του τουρκικού κράτους, το ιστολόγιο ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ (*) και αναφέρεται στην κατάσταση των μειονοτήτων στην Ελλάδα. 

Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον διότι αποκαλύπτονται οι επιδιώξεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με την υποδαύλιση ψευδο-μειονοτικών ζητημάτων με άμεσο στόχο την δυτική Θράκη. Στην "ανάλυση" του ανακαλύπτει εκτός από την "Τουρκική μειονότητα", την "Μακεδονική μειονότητα και Αλβανική μειονότητα (Τσάμηδες)". 

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο "πολιτικό κόμμα" (;) του Ουράνιου Τόξου που αντιπροσωπεύει τη "Μακεδονική Μειονότητα"! Πιστεύω ότι πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Αντιδράσεις από ελληνικής πλευράς στο όργιο των ψευδολογιών και διαστρεβλώσεων αυτού του άρθρου (που αποτελεί ημιεπίσημο κείμενο της τουρκικής διπλωματίας) ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΙ, διότι είναι βέβαιον ότι το ελληνικό (;) Υπουργείο Εξωτερικών δεν πρόκειται να ασχοληθεί... 

ΔΕΕ

Το πρόβλημα των μειονοτήτων στα Βαλκάνια

Η Ελλάδα με ανταλλαγές πληθυσμών που πραγματοποίησε με την Τουρκία και τη Βουλγαρία βάσει των συμφωνιών της Λωζάνης και Neuilly αντίστοιχα και ορισμένες μεταναστεύσεις, κατάφερε να ομογενοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την πληθυσμιακή της δομή. Ενώ οι ελληνικές αρχές απέρριψαν συνεχώς την ύπαρξη άλλων εθνικών ομάδων, αριθμητικά μικρών, στην χώρα. Για τον λόγο αυτό η Ελλάδα επικρίνεται σε διάφορες εκθέσεις αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Αλβανική, Μακεδονική και Τουρκική μειονότητα. Το παράδειγμα της Ελλάδας αποτελεί επίσης ένδειξη και του ότι οι μειονότητες γενικά στα βαλκάνια δεν αντιμετωπίζονται σαν πολιτιστικό πλούτο.

Εμείς οι Βλάχοι ήμασταν πάντα Έλληνες

Απόσπασμα από την ομιλία του πρώην βουλευτή του ΚΕΑΔ και πρόεδρου Συλλόγου Βλάχων Αλβανίας Χρήστου Γκότση στο συνέδριο της Π.Ο.Α. στα Γιάννινα το 2005 

…Παρόλο που έχω 15 χρόνια που ασχολούμαι με το θέμα των Βλάχων, παρόλο που ήξερα από τα παιδικά μου χρόνια πως είμαι Βλάχος, όπως ήξερα καλά από τον παππού μου, τη γιαγιά μου ότι είμαι Έλληνας, παρ’ όλα αυτά δυσκολεύομαι να αναφερθώ εκτενώς.

Εάν θα ήταν ο Αχιλλέας Λαζάρου, για το θέμα αυτό, θα το είχε πολύ εύκολο: Το λέω αυτό εάν εγώ ο Βλάχος από Αλβανία Χρήστος Γκότσης τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το θέμα, που διαβάζω ιστορικά βιβλία, κοντά στον Ελληνισμό, αγαπάω τον Ελληνισμό, ξέρω τόσο λίγα για την ιστορία και την προσφορά των Βλάχων για την Ελλάδα, φανταστείτε οι απλοί βλάχοι πόσα θα ξέρουν;

Η προσφορά των Βλάχων για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό είναι μεγάλη.

Οι Βλάχοι ήταν πάντα Έλληνες. Απ’ εδώ από την Ήπειρο έχομε ξεκινήσει κι έχομε πάει σ’ όλον τον κόσμο. Μετά από τόσες αποδοκιμασίες, μετά από το κάψιμο της Μοσχοπόλεως τις προπαγάνδες της Ρουμανίας, της FYROM και Αλβανίας που ήθελαν να κόψουν τους Βλάχους δήθεν σαν ένα ξεχωριστό έθνος, οι Βλάχοι άντεξαν, αλλά ακόμα ταλαιπωρούνται.

Πέθανε ο Ελληνοαμερικανός διαπρεπής καθηγητής Νικόλαος Σταύρου

Ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Χάουαρντ της Ουάσινγκτον, Νικόλαος Σταύρου, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών.

Ο γνωστός ακαδημαϊκός, ο οποίος ήταν μια από τις λίγες «μαχητικές φωνές» του Ελληνισμού στον αμερικανικό πανεπιστημιακό χώρο, απεβίωσε μετά από καρδιακό πρόβλημα, σε νοσοκομείο της πολιτείας Μέριλαντ των ΗΠΑ.

Ο αποθανών είχε γεννηθεί στη Γριάσδανη της Βορείου Ηπείρου και έγραψε βιβλία και μελέτες για σειρά θεμάτων που αφορούν τη χώρα μας, αλλά κυρίως αρκετά άρθρα σε αμερικανικά ΜΜΕ για τα «δικαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, που καταπατήθηκαν βάναυσα από τις αλβανικές αρχές», όπως υπογράμμιζε χαρακτηριστικά.

Συγκινητική θεωρήθηκε η πολύχρονη προσπάθειά του να βρει τα οστά του αδελφού του Γρηγόρη στην Αλβανία και να τα ενταφιάσει στον τάφο του πατέρα τους. Ο αδελφός του είχε καταδικαστεί σε θάνατο και εκτελέστηκε από το καθεστώς του Χότζα στις 3 Σεπτεμβρίου 1953. Η Ελληνική Πολιτεία τον τίμησε μετά θάνατο το 1991.

Ο καθηγητής Σταύρου είχε ιδρύσει και διεύθυνε το περιοδικό «Mediterranean Quarterly», το οποίο θεωρείτο ένα από τα πιο αξιόλογα έντυπα πολιτικού περιεχομένου στην αμερικανική πρωτεύουσα, μέσω του οποίου αναδεικνύονταν και προβάλλονταν θέματα που αφορούσαν την Ελλάδα, την Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή.

Ένας χρόνος χαμένος για τα εθνικά μας θέματα

Κωνσταντίνος Χολέβας

Πολιτικός Επιστήμων

Είθισται στο τέλος κάθε χρόνου να κάνουμε επισκοπήσεις, ανασκοπήσεις και απολογισμούς. Και εγώ τηρώντας το έθιμο θα ήθελα να καταγράψω τον απολογισμό μιας χαμένης χρονιάς για τα εθνικά μας θέματα. Λέω χαμένη χρονιά, όχι χαμένα θέματα. Διότι όλα μπορούν να κερδηθούν ή να βελτιωθούν αρκεί να το θελήσουμε και να γίνουμε περισσότερο διεκδικητικοί. Το μείζον πρόβλημα της Εξωτερικής μας Πολιτικής είναι η ηττοπάθεια, η αδράνεια και η καλλιέργεια μύθων, όπως η δήθεν επίτευξη ελληνοτουρκικής φιλίας δια του αφελληνισμού των σχολικών μας βιβλίων και δια της αποσιωπήσεως των Οθωμανικών και νεοτουρκικών εγκλημάτων. Ας μην ζούμε με ψέματα. Μία χώρα, η οποία συνεχώς υποχωρεί ενώπιον μικρών (Σκόπια) ή μεγαλυτέρων (Τουρκία) αντιπάλων, ουδείς την λαμβάνει στα σοβαρά και ουδείς την θεωρεί αξιόπιστη σύμμαχο.

Στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων η χρονιά θεωρείται χαμένη, διότι δεν σπεύσαμε να ανακηρύξουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) με βάση το Καστελλόριζο που οι Τούρκοι δεν θεωρούν ελληνικό! Η μικρή Κύπρος απέδειξε μεγαλύτερη τόλμη στο θέμα αυτό και αναμένει θετικά αποτελέσματα από την ενεργειακή σύμπραξη με το Ισραήλ. Ο απελθών Πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου χρεώνεται προσωπικά τη συγκεκριμένη ολιγωρία λόγω της ενδοτικής κοσμοαντίληψης που τον διέκρινε. Δεν προχωρούσε σε επωφελή βήματα για την Ελλάδα με τη δικαιολογία να μην κακοκαρδίσουμε τους Τούρκους! Έτσι, λοιπόν, ενώ ακόμη και σε Ισραηλινούς χάρτες αναγνωρίζεται πλήρως η ελληνική ΑΟΖ ως συνορεύουσα με την Κυπριακή, η Ελλάς δεν προχώρησε στις σωστές κινήσεις. Είναι ευχάριστο ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει θέσει σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα αυτό.

Κόλιντα μπάμπω = Κάλαντα στη γιαγιά, το έθιμο της φωτιάς των Χριστουγέννων στην Β. Ελλάδα!

Τα χριστουγεννιάτικα ήθη και έθιμα αναβίωσαν και φέτος σε πόλεις και χωριά της Βόρειας Ελλάδας για να υποδεχτούν οι πιστοί τη γέννηση του Θεανθρώπου και την έλευση του νέου χρόνου.  Ακόμα και σήμερα, κόντρα στους καιρούς κάποιοι κρατάνε ζωντανές τις παραδόσεις και τις ματαφέρουν από γενιά σε γενιά !

Στην Φλώρινα, την Πέλλα, την Σιάτιστα Κοζάνης, το Κιλκίς και σε πολλές ακόμη περιοχές, οι κάτοικοι υποδέχονται τη γέννηση του Χριστού ανάβοντας μεγάλες φωτιές (το έθιμο του ''κόλιντε μπάμπω'') στις 12 τα μεσάνυχτα, που συμβολίζουν τη φωτιά που άναψαν οι ποιμένες της Βηθλεέμ για να ζεσταθεί ο νεογέννητος Χριστός. Φωτιές ανάβουν επίσης και το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς για να υποδεχθούν με χαρά το νέο έτος (το έθιμο του ''σούρβα''). 

Δυστυχώς όμως, η δράση του καθεστώτος Γκρούεφσκυ μέσω των εδώ πρακτορίσκων του Ουράνιου τόξου στρέφεται στην λαογραφία και στα τοπικά έθιμα...

Σε ρεπορτάζ στο δελτίο ειδήσεων των 22:00 της ΕΤ 3, ανήμερα των Χριστουγέννων, κάποιος δήλωσε ευθαρσώς πώς η ετυμολογία της λέξης "Κόλιντε", του εθίμου με τις φωτιές που παρουσίασαν, είναι στα "μακεδονίτικα"...(!!!) και ότι σημαίνει ''σφάζουν γιαγιά'', από το σλαβικό ρήμα ''κόλιατι= σφάζω'' ως ανάμνηση δήθεν της σφαγής του Ηρώδη και παραμύθια της χαλιμάς !!!!!

Η παραπληροφόρηση σε όλο της το μεγαλείο !!!!!!! Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναμεταδίδουν την ίδια λανθασμένη άποψη από άγνοια ή σκοπιμότητα...

Κάλαντα

Τα κάλαντα είναι ελληνικό έθιμο που διατηρείται αμείωτο ακόμα και σήμερα με τα παιδιά να γυρνούν από σπίτι σε σπίτι 2 μαζί ή και περισσότερα και να τραγουδούν συνοδεύοντας το τραγούδι τους με το τρίγωνο ή ακόμα και κιθάρες, ακορντεόν, λύρες ή φυσαρμόνικες.

Τα παιδιά γυρνούν σε κάθε σπίτι, χτυπούν την πόρτα και ρωτούν: «Να τα πούμε;». Αν η απάντηση από τον νοικοκύρη ή την νοικοκυρά είναι θετική, τότε τραγουδούν τα κάλαντα για μερικά λεπτά τελειώνοντας με την ευχή «Και του Χρόνου. Χρόνια Πολλά». Ο νοικοκύρης τα ανταμοίβει με κάποιο χρηματικό ποσό, ενώ παλιότερα τους πρόσφερε μελομακάρονα ή κουραμπιέδες.

Κάλαντα λέγονται την παραμονή των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων και είναι διαφορετικά για κάθε γιορτή.

Καταγωγή της λέξης κάλαντα

Η λέξη κάλαντα προέρχεται από τη λατινική «calenda», που διαμορφώθηκε από το ελληνικό ρήμα καλώ.  Πιστεύεται ότι η ιστορία τους προχωρεί πολύ βαθιά στο παρελθόν και συνδέεται με την Αρχαία Ελλάδα. Βρήκαν, μάλιστα, αρχαία γραπτά κομμάτια παρόμοια με τα σημερινά κάλαντα (Ειρεσιώνη στην αρχαιότητα). 

Το έθιμο υπήρχε στην Ελλάδα πριν από τη Ρώμη. Τα παιδιά κρατούσαν ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης, στολισμένο με καρπούς και άσπρο μαλλί (είναι η δωρική λέξη ειρεσιώνη= έριο = μαλλί), γύριζαν και τραγουδούσαν και τους έδιναν δώρα. Στη συνέχεια το έθιμο καθιερώθηκε και στη Ρώμη. (Πηγή: εδώ)

Αναμνήσεις από τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στην Παλαιομάνινα

Του Δημήτρη Στεργίου

Τα σπίτια δεν ήταν γεμάτα μόνο από ανθρώπινες φιγούρες και χοιρινό κρέας, αλλά από κάτι περισσότερο: από ανθρώπινη ζεστασιά και συντροφικότητα. Ήταν στιγμές γεμάτες αυθορμητισμό συνθέτοντας ένα κλίμα ευφορίας των ανθρώπων που είχαν συλλάβει το πραγματικό νόημα της διασκέδασης. 

Οι γιορτές των Χριστουγέννων (Κριστσιούνε, στην Παλαιομάνινα) και της Πρωτοχρονιάς μέχρι και των Φώτων, αναμένονταν με μεγάλη χαρά και θρησκευτική ευλάβεια από τους κατοίκους του χωριού μας, από τα παιδιά (για τα φραγκοδίφραγκα από τα κάλαντα!) και ιδιαίτερα από τους … χαρτοπαίκτες!....

Τα παλιά τα χρόνια δεν μοίραζαν, όπως σήμερα, οι γονείς και οι συγγενείς χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα δώρα στα παιδιά. Ούτε στόλιζαν χριστουγεννιάτικο δέντρο! Δημιουργούσαν όμως μιαν εκπληκτική γιορταστική ατμόσφαιρα με τη διαδικασία που άρχιζε πριν από 40 ημέρες με την καθολική σχεδόν νηστεία και την πρωινή λειτουργία στην εκκλησία και που κορυφωνόταν την τελευταία εβδομάδα και ιδιαίτερα την παραμονή των Χριστουγέννων.

Τότε, όλες οι νοικοκυρές ετοίμαζαν το σπίτια τους, καθάριζαν τις τσέργκες (φλοκάτες), τις βλάρες (στρωσίδια από τραγόμαλλο), τα τζάκια. Την παραμονή των Χριστουγέννων όλες οι γυναίκες ήταν στο πόδι. Ζύμωναν φρέσκο ψωμί, παρασκεύαζαν χριστόψωμα και γευστικά κουλουράκια και παρασκεύαζαν τη νοστιμότατη μακαρονόπιτα. Βέβαια, στη συνέχεια, περίμεναν να διεκπεραιώσουν μιαν άλλη κουραστική διαδικασία, εκείνη της σφαγής του οικόσιτου γουρουνιού (πόρκο ντι κριστσιούνε) ή της γουρνοχαράς.

Δημοτικά τραγούδια των βλαχόφωνων (6)

Τα βλάχικα δημοτικά τραγούδια δεν χρειάζεται να είναι στο βλαχόφωνο ιδίωμα της κάθε περιοχής για να χαρακτηριστούν βλάχικα γιατί οι βλαχόφωνοι τραγουδούσαν και τραγουδούνε και στα ελληνικά (περισσότερο), αλλά και στα βλάχικα. Για παράδειγμα ο Χρ. Χριστοβασίλης στο έργο του «εθνική ποίησις των βλαχομακεδόνων και καταγωγή αυτών, Ελληνισμός 4, 1901» ανθολογεί τα τραγούδια ως βλάχικα και όλα είναι στην ελληνική γλώσσα. Το ίδιο κάνουν και πάρα πολλοί συγγραφείς και συλλογείς, όπως και η Κατσουγιανοπούλου-Ψωμά στο βιβλίο της «Λαογραφικά της Βέροιας», έκδοση τουριστικού Ομίλου Βέροιας,1982.

Ο Χριστοβασίλης δε, μεταξύ των τραγουδιών τα οποία ανθολογεί ως βλαχικά, πρώτο κατατάσσει το ακόλουθο:

Ο ΣΜΑΗΛ ΑΓΑΣ

Δεν σ’άρεζε, Σμαήλ αγά, Φούρκα και Σαμαρίνα 

Μον γύρευες και το Ντουσκό να πας τ’αρματολίκι. 

Κι απάνω κλέφτες φώναζαν, και κλέφτες εφωνάζαν. 

-Σμαήλη ρίξε τ’άρματα, Σμαήλη ξαρματώσου. 

-Και πώς να ρίξω τ’άρματα και πώς να τα πετάξω; 

Που γώμαι ο Σμαήλ –αγάς στην πόλη ξακουσμένος;

Τα έθιμα του Δωδεκαημέρου των Βλάχων - Λαογραφικός Σύλλογος Βλάχων Βόλου

17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΕΡΑ ΒΟΛΟΣ "ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΚΠΟΜΠΗ"

Τι είναι η Ρωμιοσύνη;

Ἡ Ρωμηοσύνη ἔν νὰ χαθῇ, ὅντας ὁ κόσμος λείψῃ !

Του Ιωάννη Δανδουλάκη 

Τι είναι τελικά η Ρωμιοσύνη; Τι σημασία έχει για τους Έλληνες σήμερα; Αποτελεί μια παλιομοδίτικη πατριωτική ιδεολογία ή εθνική ταυτότητα; Γιατί οι σημερινοί Έλληνες ολοένα και περισσότερο την ξεχνούν και δυσκολεύονται να καταλάβουν την σημασία της; Τελικά η απάντηση δεν μπορεί να αποδοθεί βασιζόμενη σε σύγχρονα, ιστορικώς υποκειμενικά, κριτήρια. Αντιθέτως οφείλουμε να αποκτήσουμε βαθειά και εμπεριστατωμένη ιστορική γνώση και συνείδηση για να κατανοήσουμε και να προσδιορίσουμε την Ρωμιοσύνη και την σημασία της για τον ελληνισμό του σήμερα. Κάτι το οποίο δυστυχώς απαιτεί χρόνο και κόπο από οποιονδήποτε επιχειρήσει το παραπάνω, εξ ου και η αυξανόμενη και εξαπλούμενη απελπιστική άγνοια των περισσοτέρων περί του θέματος.

Όπως αναφέραμε, οφείλουμε να ξεφύγουμε από τα σημερινά υποκειμενικά πολιτικό-κοινωνικά δεδομένα. Οι σύγχρονες εθνικό-πολιτικές ιδεολογίες και κοινωνικές αξίες, οι κρατικές δομές και η γενικότερη πολιτικό-εθνική συνείδηση ενός σύγχρονου ανθρώπου είναι χρονικά μεταγενέστερες και κατ' ουσία διαφορετικές από την Ρωμιοσύνη. Παρ' όλα αυτά η Ρωμιοσύνη συνεχίζει και υπάρχει με πλήρες νόημα ύπαρξης.

Βλαχόφωνοι Έλληνες (καταγωγή-γλώσσα-ιστορία), Ορέστη Κουρέλη

Έχοντας ως βάση τον τίτλο του βιβλίου δεν θα είμαστε μακριά από την πραγματικότητα, αν λέγαμε ότι η καταγωγή, η γλώσσα και η ιστορία των Βλάχων είναι οι βασικοί άξονες που προσδιορίζουν το περιεχόμενό του και σηματοδοτούν τα όρια μέσα στα οποία κινείται ο συγγραφέας και καλούν τον αναγνώστη να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του. Επειδή η ελληνικότητα των Βλαχόφωνων αμφισβητήθηκε κατά καιρούς από ξένες προπαγάνδες που θέλησαν να διεκδικήσουν την πατρότητά τους, ο συγγραφέας θεώρησε ηθικό του χρέος ν’ ασχοληθεί με το θέμα αυτό, για ν’ αποδείξει την ήδη αποδεδειγμένη ελληνική τους καταγωγή. 

Η αιτία της αμφισβήτησης της ελληνικότητας των Βλάχων υπήρξε κατά βάση η γλωσσική τους ιδιαιτερότητα το γεγονός δηλαδή ότι εκτός από την ελληνική μιλούσαν και τη βλάχικη γλώσσα στον προφορικό καθημερινό τους λόγο. Το λεγόμενο «Κουτσοβλαχικό ζήτημα» που η ξένη προπαγάνδα για λόγους πολιτικούς του έδωσε διαστάσεις εθνικές και προκάλεσε διακρατικές διενέξεις και εσωτερικούς διχασμούς στον βλαχόφωνο Ελληνισμό, έπρεπε ν’ απαντηθεί. Και για να δοθεί μια όσο γίνεται πειστική απάντηση, έπρεπε ν’ ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν του βλαχόφωνου ελληνικού στοιχείου, να βρούμε την καταγωγή του, τις ρίζες των προγόνων του, να μιλήσουμε για τη γλώσσα του, πώς και από ποιους και γιατί την κληρονόμησε και γιατί εξακολουθεί – έστω και σε περιορισμένο αριθμό – να τη μιλάει. Και τέλος να γνωρίσουμε, έστω και ευκαιριακά, την ιστορική του διαδρομή. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι σχετικά με το θέμα αυτό, της καταγωγής δηλαδή και της ιστορικής πορείας των Βλάχων υπάρχει πολλή άγνοια και ότι εξαιτίας αυτής της άγνοιας οι Βλάχοι υπήρξαν τα αθώα θύματα μιας ανελέητης ρουμανικής προπαγάνδας που θέλησαν να τους παρουσιάσουν ως συγγενείς τους. 

Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας

Συνωστισμένες στο Ζάλογγο

(Ο επίλογος από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας, που θα κυκλοφορήσει στις 16 Δεκεμβρίου 2011)

Απομυθοποίηση ή αποσιώπηση

Στις μέρες μας, λοιπόν, στα πλαίσια της (αποδομητικής;) κριτικής των «εθνικών αφηγήσεων», οι οποίες επέτρεψαν τη συγκρότηση και την εδραίωση του εθνικού κράτους, μαζί με άλλους κομβικούς «εθνικούς μύθους» –κρυφό σχολειό, κήρυξη της επανάστασης την 25η Μαρτίου κ.ά.–, επιχειρείται και η «απομυθοποίηση» του Σουλίου και των Σουλιωτών. Και το επιχείρημα, ή μάλλον η δικαιολογία, που προβάλλεται, είναι πως επιβάλλεται να «ξαναγραφτεί» η ιστορία, χρησιμοποιώντας νέα ερευνητικά και θεωρητικά εργαλεία.

Πράγματι, κάθε γενιά, κάθε εποχή, οφείλει να επανεξετάζει τα ιστορικά γεγονότα και να συμπληρώνει, να διορθώνει, κάποτε και να αναθεωρεί αν χρειαστεί, υπό το φως νέων πηγών και νέων ιδεών. Ωστόσο, θα πρέπει να ξαναγραφτεί για να φωτιστεί και όχι για να αποσιωπηθούν πτυχές της ή ακόμα και να διαστρεβλωθεί. Έτσι, πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη μια σύγχρονη ιστορική έρευνα που δεν μένει στα εργαλεία και τις πηγές που υπήρχαν στην εποχή του Παπαρρηγόπουλου. Η ενδελεχής έρευνα των πηγών, η χρήση της οικονομικής ιστορίας, ακόμα και η σχετική αποστασιοποίηση από τα ιστορικά γεγονότα, δεν είναι μόνον θεμιτές αλλά και αναγκαίες.

Οι επικρίσεις μας λοιπόν στους αποδομητές ιστορικούς δεν αφορούν εν τέλει στην απομυθοποιητική τους πρόθεση –που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει και θετικά, αποκαλύπτοντας κρυμμένες πλευρές της ιστορίας– αλλά μάλλον στην επιχειρούμενη συστηματική διαστρέβλωση και αποσιώπηση της ιστορικής αλήθειας.

Τι ρόλο παίζει το Βεργίνα Chanel ;

e-mail αναγνώστη.. 

και όπως πάντα είμαστε στη διάθεση του καναλιού να δώσει εξηγήσεις:

Εκφράζω την αγανάκτηση μου, γι' αυτό που αντίκρυσα το βράδυ της Κυριακής 11 Δεκεμβρίου στο κανάλι ΒΕΡΓΙΝΑ της Θεσσαλονίκης. Ενώ προέβαλε βίντεο από παλαιότερη εκδήλωση της Πανελλήνιας Ένωσης Βλάχων (Διον 2005), στην οθόνη εμφανιζόταν ο τίτλος..“ΒΛΑΧΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ” στα Ελληνικά αλλά και στα.. ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με το κανάλι, αλλά είναι αδύνατον. Ποιός ο σκοπός άραγε αυτής της ενέργειας όταν είναι ιστορικά δεδομένο ότι δεν υπήρξε ποτέ γραπτή Βλάχικη γλώσσα, παρά μόνο προφορική διάλεκτος;

Ποιός ο λόγος να γίνει σύνδεση των Βλάχων με τη Ρουμανία και ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί η ιδιοκτησία του ΒΕΡΓΙΝΑ TV; Αυτή η βεβήλωση της ιστορίας, θυμίζει παλαιότερη (αποτυχημένη) προσπάθεια στήριξης Ρουμανικής προπαγάνδας.

Μήπως πρέπει να αντιδράσει και η Πανελλήνια Ένωση Βλάχων, υλικό της οποίας χρησιμοποιήθηκε γι' αυτήν την κατασυκοφάντηση της ιστορίας; Πληροφορούμαι ότι κάτι ανάλογο έχει πράξει και άλλο τοπικό κανάλι στη Θεσσαλία. Είναι πολύ “πονηροί” οι καιροί, για να μη δώσουν τη δέουσα προσοχή οι αρμόδιοι φορείς. Κάποιοι θεωρούν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Είναι ορατά τα αποτελέσματα της αδιαφορίας ετών στο”ζήτημα” της Μακεδονίας.

Πηγή: http://taxalia.blogspot.com/2011/12/chanel.html

Δημοτικά τραγούδια των βλαχόφωνων (5)

Παλαί ντε σπορ 2007

Στα σημειώματα μας αυτά επαναλαμβάνουμε ότι δεν είμαστε με τίποτα κατά των δημοτικών τραγουδιών στην αρωμουνική (βλάχικα). Απεναντίας προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε όσα τέτοια υπάρχουν. Ωστόσο δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη πάρα πολλών τραγουδιών στην ελληνική γλώσσα. 

Για αυτό τον λόγο πρέπει να γίνει μια επιστημονική θεώρηση του θέματος για την αμερόληπτη ενημέρωση τόσο των Ελλήνων όσο και των εταίρων ευρωπαίων. 
Ήδη ο Αχ. Λαζάρου έχει κάνει μια τέτοια μελέτη επάνω σε επιστημονική βάση με πάρα πολλά στοιχεία, που μπορούμε να βρούμε στο ανάτυπο από το ‘Ηπειρωτικό Ημερολόγιο’ με τίτλο ‘Ιστορία του βλάχικου δημοτικού τραγουδιού’, Ιωάννινα,1988. Αφορμή στάθηκε η κυκλοφορία ενός βιβλίου, στο οποίο τα τραγούδια των βλαχοφώνων παρουσιάζονται όλα στην αρωμουνική (βλάχικα), στην δεύτερη γλώσσα των βλαχοφώνων, με λατινική γραφή, μεταφρασμένα στη ελληνική γλώσσα. Στο μελέτημά του ο Αχ. Λαζάρου μας λέει επί λέξη:

«…Στο τελευταίο λάθος παρασύρει και η περίεργη και παραπλανητική αιτιολόγηση της εκδόσεως; ‘σήμερα στη χώρα μας κυκλοφορούν Κινέζικα, Αραβικά, Βιετναμέζικα, Αφρικάνικα, και τόσα άλλα ποιήματα μεταφρασμένα. Γιατί όχι λοιπόν και βλάχικα;’ Την επιμέλεια-πόση αλήθεια, κατάχρηση της σημασίας του όρου-της συλλογής έχει καθηγήτρια χημείας, η οποία διδάσκει σε Λύκειο των Τρικάλων της Θεσσαλίας, όπου και μόνιμα κατοικεί. Κατάγεται δε από το Περιβόλι, ωραία κωμόπολη της Πίνδου».

Κατά την γνώμη μας, όταν γίνονται τέτοιες εκδόσεις (βιβλίων και cd) θα πρέπει να τονίζεται το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι βλαχόφωνοι τραγουδούσαν και τραγουδούν και στις δυο γλώσσες και περισσότερο στην ελληνική κατά ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό (90%).

Διήμερες εκδηλώσεις της Π.Ο.Π.Σ.Βλάχων - Θεσσαλονίκη, 21 & 22 - Ιανουαρίου 2012

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - Παρουσίαση βιβλίων της ΠΟΠΣΒ

Παρουσίαση των βιβλίων της Π.Ο.Π.Σ.Βλάχων:

1. '' Οι Σύλλογοι της Πανελλήνιας ''

2. '' Έλληνες Βλάχοι - Η αδιάλειπτη συνέχεια ''

Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011, στις 18:30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Βλάχων Ν. Σερρών (Καραϊσκάκη 2, Σέρρες)

Το Τσάμικο - Ελληνικός χορός

Ο Νεοελληνικός χορός εμφανίζει πλούτο χορευτικών μορφών, ρυθμών και χρώματος. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα χρονικής πολλαπλότητας αποτελεί ο χορός που ακούγεται στο όνομα «το τσάμικο», και που άλλοτε χορεύεται κατ’έθιμο, άλλοτε σε γλέντι, σε χαρές κλπ, είναι δε παράδειγμα και προσωπικής χορευτικής έκφρασης.

Το «τσάμικο» στην βιβλιογραφία της Λαογραφίας, της μουσικολογίας, της Ιστορίας χαρακτηρίζεται με τους όρους «Κλέφτικος, Πηδηχτός, Πανελλήνιος, Ανδρικός Πυρρίχιος» κλπ (περιηγητής Pouqueville, Γ.Α Κουσιάδης, Π.Αραβαντινός, Κ. Ρωμαίος, περιοδικό Πανδώρα, κλπ).

Πρώτα από όλα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο λανθασμένο όρο «τσάμικος» και στο λαϊκό όρο «το τσάμικο». Ο όρος «τσάμικος» (ουσιαστικό) που υπάρχει στα λεξικά, επιβλήθηκε και χρησιμοποιείται από όλους όσοι ασχολούνται με τη διδασκαλία, την έρευνα, την μελέτη του ελληνικού χορού και με θέματα τα οποία σχετίζονται με τον χορό όπως μουσική, τραγούδι, λαογραφία κλπ. Τον όρο «το τσάμικο» τον χρησιμοποιούσαν και τον χρησιμοποιούν οι λαϊκοί άνθρωποι όταν τους γίνεται ερώτηση τι χορεύουν (ιδώ χουρεύουμι του τσάμκου…., μας αρέσει του τσάμκου κλπ).

Το τσάμικο μπορεί να χορευτεί και από όλη την κοινότητα ομαδικά (δηλαδή όλοι να χορεύουν τα ίδια βήματα, τα οποία ποικίλλουν στις διάφορες περιοχές: 8άρι Συρράκο, 10άρι Θεσσαλία, Ήπειρος -πιο διαδεδομένο-, 14άρι Κόνιτσα, κλπ), αλλά και ατομικά όπου ο πρωτοχορευτής σολάρει, αυτοσχεδιάζοντας και εκφράζοντας τον εαυτό του.