Ένα άρθρο-απάντηση στους ψευδο-Μακεδόνες

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο-απάντηση στα λεγόμενα του καθηγητή Victor Friedman σχετικά με τη «Μακεδονία» μας έστειλε ο Θόδωρος Σπυρόπουλος, Συντονιστής του ΣΑΕ των ΗΠΑ με τη συμβολή του Marcus A. Templar, Ειδικού Επιστήμονα-Βαλκανιολόγου. Διαβάστε όσα λέει για την προέλευση των δήθεν «Μακεδόνων» σε ένα άρθρο που έχει πραγματικό ιστορικό, αλλά και γεωπολιτικό ενδιαφέρον.

«Ο Δρ. Victor Friedman, o επονομαζόμενος “ειδικός” γλωσσολόγος του Πανεπιστημίου του Σικάγο, σε συνέντευξή του με τον Christofer Deliso του Balkanalysis.com στη Μακεδονία δηλώνει: “Ήταν πάντοτε έτσι, από τότε που οι σύγχρονοι Μακεδόνες άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Οι Έλληνες αρνούνται την ύπαρξη της μακεδονικής μειονότητας από τότε που απέκτησαν το Ελληνικό Τμήμα της Μακεδονίας με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, μετά το Β’ Βαλκανικό πόλεμο (1913)”. Ακόμη και αν ο Δρ. Friedman προσπαθεί να μας δώσει την αίσθηση ότι ο ίδιος είναι εξειδικευμένος Καθηγητής των σλαβικών και βαλκανικών γλωσσών του Τμήματος Σλαβικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, η απάντησή του στα ερωτήματα του Christopher Deliso μας κάνει όλους να αμφιβάλλουμε ακόμη και για τις στοιχειώδεις Βαλκανικές Ιστορικές του γνώσεις. Συνεπώς, φρόνιμο θα ήταν να θυμίσουμε στον καλό Καθηγητή μερικά γεγονότα σχετικά με τα Βαλκάνια.

Μια… πρόσφατη ιστορία

Η Ιστορία της FYROM είναι σχετικά πρόσφατη. Χρονολογείται στις αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ. Αρχικά οι Νότιοι Σλάβοι ονομάζονταν “Venedi”, αλλά οι Βυζαντινοί άλλαξαν το όνομά τους σε Sklavini, όταν εκείνοι μετανάστευσαν προς το νότιο τμήμα των Βαλκανίων και διότι οι Σλάβοι σύναψαν συμμαχίες ή ενώθηκαν μεταξύ τους, στις οποίες έδωσαν την ονομασία “Sklavinije”.

Αυτοί οι Sklavinije διόρισαν ως ανώτατους Διοικητές τους μια τακτική ιεραρχία πριγκίπων, όπως οι Hatson, Akamir και Prvud. Στα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ. οι Νότιοι Σλάβοι διέσχισαν τα Καρπάθια Όρη και εγκαταστάθηκαν στην πρώην ρουμανική επαρχία της Panonia (σημερινή Ουγγαρία) και της Dacia (σημερινή Ρουμανία). Οι πρώτες σλαβικές και τουρκικές φυλές της Βουλγαρίας άρχισαν να επιτίθενται ομαδικώς στις βαλκανικές περιοχές τον 5ο αιώνα μ.Χ. Αρχικά λήστεψαν το λαό του Βυζαντίου, λεηλατώντας τις περιοχές, και επέστρεψαν στις βάσεις τους. Ο πρώην Πρόεδρος της FYROM Gligorov επιβεβαίωσε τα ως άνω δηλώνοντας τα εξής: “Βάσει της Ιστορίας των Μακεδόνων, η επικρατέστερη άποψη είναι ότι είμαστε Σλάβοι. Ήρθαμε από τα Βαλκάνια (Όρη) κατά τον 6ο-7ο αιώνα και μετοικήσαμε στη χώρα που ονομάζεται «Μακεδονία». Ακόμη και αν είναι έτσι, δεν εξαρτάται από αυτό η ταυτότητα του λαού μας” (Kiro Gligorov, Σκόπια 2000, 354). Οι μακροχρόνιες διαδικασίες εγκατάστασης των Σλάβων σε τμήματα της Μακεδονίας άρχισαν στα τέλη του 6ου αιώνα. Μέχρι τα μέσα του 7ου αιώνα οι σλαβικές φυλές, ήτοι οι: Draguviti, Bereziti, Sagudati, Rinhini, Strumljani, Smoljani, Milingi, Ezerites, Timocani, Abodrini και Moravijani, συνενώθηκαν δημιουργώντας φυλές και ως εκ τούτου αποτέλεσαν σημαντικό πολιτικό και εθνικό παράγοντα στην ιστορία των Βαλκανίων. Αυτοί είναι οι πρόγονοι των σημερινών Σλάβων της ΠΓΔΜ. Βάσει της Γιουγκοσλαβικής Στρατιωτικής Εγκυκλοπαίδειας (εκδοθείσα το 1974), οι Timocani, Abodrini και Moravijni είναι επί του παρόντος τμήμα του Σερβικού Έθνους. Οι όροι “Μακεδονία του Βαρδάρη”, “Μακεδονία του Pirin” και “Μακεδονία του Αιγαίου”, οι οποίες υιοθετήθηκαν και χρησιμοποιούνται από τους πολίτες της ΠΓΔΜ, αποτελούσαν κόλπα που σκαρφίστηκε η πρώην Γιουγκοσλαβία, προκειμένου να εξυπηρετήσει αποτελεσματικά τους επιθετικούς και πολιτικούς σκοπούς της. Δεν υφίστανται επίσημα ή ανεπίσημα αρχεία ή στατιστικά δεδομένα που να αποδεικνύουν ότι οι πολίτες της ΠΓΔΜ φέρουν το όνομα “Μακεδόνες”. Όλοι οι εθνολόγοι επιστήμονες συμφωνούν στο ότι ουδέν ανεξάρτητο έθνος Μακεδονία υπήρξε ποτέ στην Ιστορία (Arnold van Gennep: Traité comparatif des nationalités. Paris, 1922. A, 212). Ο χαρακτηρισμός “Μακεδονικό έθνος” είναι αποκύημα του Παν-σλαβισμού και υιοθετήθηκε αρχικά από το Ρώσο N.S. Zarganko το 1890, υποδεικνύοντας μια μη υπαρκτή εθνότητα, χρησιμοποιούμενη ως Δούρειος Ίππος της σλαβικής επιθετικότητας κατά της Ελλάδας. Ξαφνικά και από το πουθενά ένα “Μακεδονικό” έθνος ιδρύθηκε στη Νότια Γιουγκοσλαβία, γνωστό και ως Νότια Σερβία ή Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το Μανιφέστο του Krushevo το 1903 μαρτυρά τη γεωγραφική φύση των όρων “Μακεδονία” και “Μακεδονικός λαός”. Ο ήρωας της ΠΓΔΜ Goce Delchev σε μια επιστολή, της οποίας η αυθεντικότητα έχει εξακριβωθεί, δηλώνει ότι είναι “Βούλγαροι”, διότι ο κατά τοιουτοτρόπως αποκαλούμενος πατέρας του “Μακεδονισμού” της ΠΓΔΜ επιβεβαιώνει τη σλαβική κουλτούρα των “Μακεδόνων” (Giorgio Nurigianni, 1972).

Άφαντοι οι “Μακεδόνες”

Στην επίσημη τουρκική απογραφή του 1904-1905 δε γίνεται καμία αναφορά σε “Μακεδόνες”. Ο πληθυσμός του Ευρωπαϊκού τμήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της απογραφής ανήλθε στα 4.183.575 άτομα, εκ των οποίων οι 1.823.500 ήταν μουσουλμάνοι, οι 1.619.300 Έλληνες, οι 455.000 Βούλγαροι, οι 151.235 Εβραίοι, οι 95.350 Αρμένιοι, οι 16.550 Σέρβοι, οι 13.750 Βλάχοι και οι 8.890 Ρομά. Την απογραφή διενήργησε ο εντεταλμένος Γενικός Επιθεωρητής του Σουλτάνου Hilmi Pasha.

Η ίδια απογραφή δείχνει ότι στο Βιλαέτι του Mοναστηρίου τον πληθυσμό αποτελούσαν 670.250 πολίτες, εκ των οποίων οι 250.000 ήταν οι Έλληνες, οι 223.000 μουσουλμάνοι, οι 143.000 Βούλγαροι, οι 13.150 Σέρβοι, οι 6.150 Βλάχοι και οι 4.950 Εβραίοι. Η ίδια απογραφή επίσης δείχνει ότι τον πληθυσμό του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης, εκτός των Sanjak του Divris και του Elbasan, αποτελούσαν 1.070.100 άτομα, εκ των οποίων οι 423.500 ήταν μουσουλμάνοι, οι 362.000 Έλληνες, οι 128.000 Βούλγαροι, οι 69.200 Εβραίοι, οι 8.650 Ρομά, οι 7.350 Βλάχοι και οι 1.400 Σέρβοι. (Πηγή των άνω στοιχείων απογραφής είναι το βιβλίο με τίτλο “ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ” του Θεόδωρου Σαράντη, σελ. 25). Οι ίδιοι αριθμοί αντικατοπτρίζονται και στον εθνογραφικό χάρτη, παράρτημα στο έργο του Ιταλού εθνογράφου Amatore Virgilli. Μια απογραφή έλαβε χώρα και στη Γιουγκοσλαβία το 1940. Τα επίσημα αποτελέσματα της εν λόγω απογραφής δεν επέδειξαν αναφορά σε κάποιο Μακεδονικό Έθνος. Σύμφωνα με την απογραφή, ο πληθυσμός της περιοχής της σημερινής ΠΓΔΜ ανερχόταν στα 1.071.426 άτομα, εκ των οποίων οι 710.676 ήταν Σλάβοι (66%), οι 334.285 Αλβανοί και Τούρκοι (31,2%) και οι 26.465 Βλάχοι και Έλληνες (2,8%). Ωστόσο, τι ακριβώς συνέβη στους Σλάβους πολίτες της Νότιας Γιουγκοσλαβίας, η οποία ήταν επίσης μέρος της περιοχής της Vardaska Banovina για λίγο καιρό μετά την μετονομασία της περιοχής σε Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, τον Αύγουστο του 1944; Εξαφανίστηκαν όλοι; Μετανάστευσαν κάπου αλλού; Τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη. Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Τίτο υπό τις εντολές, τις οδηγίες και τις ευλογίες του Στάλιν, καθώς και με τη σλαβική σύμπραξη και πίστη όλων των ολοκληρωτικών συγγενών κομμάτων και κυβερνήσεων στόχευε στην αλλαγή της ονομασίας της περιοχής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, καθώς και στη μετονομασία των κατοίκων της σε “Μακεδόνες” εν μια νυκτί. Όλα τα κράτη του Ανατολικού μπλοκ είχαν ως στόχο να οικειοποιηθούν την Ελληνική Μακεδονία, καθώς και το μεγάλης εμπορικής σημασίας λιμάνι της Θεσσαλονίκης ως λάφυρό τους. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων 1912-13 δεν υφίστατο “Μακεδονικός” στρατός να προασπίσει τα συμφέροντα των υποτιθέμενων “Μακεδόνων”. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της Συνθήκης του Βουκουρεστίου δεν παρέστησαν εκπρόσωποι του “Μακεδονικού Έθνους”. Η Αναφορά Carnegie του 1914 (Αναφορά της Διεθνούς Επιτροπής επί των Αιτίων και του τρόπου Διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων) όχι μόνο δεν κατέγραψε την ύπαρξη κάποιου “Μακεδονικού” στρατού, αλλά ούτε και πολιτών κάποιου “Μακεδονικού Έθνους”.

Μια μακεδονική γλώσσα από το πουθενά…

Το 1921 στην Μόσχα η Komintern (3η Κομμουνιστική Διεθνής) παρέβλεψε προσάρτηση της Μακεδονίας και της Θράκης στην Ελλάδα, περιλαμβάνοντάς τες στο κομμουνιστικό μπλοκ. Σύμφωνα με την εν λόγω απόφαση και όταν οι υπόλοιπες προσπάθειες απέβησαν άκαρπες, ο τότε ισχυρός ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Τίτο έπρεπε να επινοήσει ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Ξάφνου, ανακάλυψε ότι οι “Μακεδόνες” δεν είναι Έλληνες και ότι η “Μακεδονική” γλώσσα δεν είναι ελληνική και, ως εκ τούτου, οι “Λόγιοι” της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας κλήθηκαν να ξαναγράψουν τα βιβλία της Ιστορίας τους, προκειμένου αυτή τη φορά να συμπεριλάβουν τη Μακεδονική Ιστορία με τέτοιον τρόπο, ώστε να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του Κομμουνιστικού Συνασπισμού της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας, επισυνάπτοντας αλλοιωμένους χάρτες, στους οποίους απεικονιζόταν η δική τους “Μακεδονία”, που εκτεινόταν μέχρι τα μέσα του όρους Ολύμπου. Επιπρόσθετα, “γλωσσολόγοι” καθοδηγούμενοι από τον Blagoj Konev (γνωστό και ως α.κ.α.), Blaze Koneski, κλήθηκαν να δημιουργήσουν αλφάβητο, καθώς και να τελειοποιήσουν την “άρτι ανακαλυφθείσα” μακεδονική γλώσσα, η οποία φυσικά έπρεπε να δίνει την εντύπωση ότι αποτελούσε “τη φυσική εξέλιξη” της αρχαίας μακεδονικής. Μέσω της χειραγώγησης, από εκείνους, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της παιδείας, η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας δημιούργησε πρόσφορο έδαφος, προκειμένου να παρουσιάσει την εν λόγω γλώσσα, ισχυριζόμενη ότι αυτή μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες.

Ωστόσο, η εν λόγω γλώσσα, από άποψη γραμματικής, είναι σχεδόν ίδια με τη Βουλγαρική  και, εξαιτίας των διαρκών κυβερνητικών παρεμβάσεων, το λεξιλόγιο τείνει να περιλαμβάνει περισσότερες σερβο-κροατικές λέξεις, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από βουλγαρικές. Όλη ιστορία περί αρχαίας Μακεδονίας φαντάζει αναμφίβολα υπέροχη. Ωστόσο, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, ένα τεράστιο κενό 2.000 χρόνων, όπου δεν υπάρχουν ευρήματα καμίας προφορικής ή γραπτής παράδοσης ή κάποιου επιστημονικού επιχειρήματος!» (Ljubco Georgievski, FOCUS, 31 Μαρτίου 2008).

Ένα πρακτικής φύσεως ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί στον Καθηγητή Friedman. Ο Όλυμπος βρίσκεται στη Μακεδονία, Ελλάδα. Θα ήταν δυνατόν οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες να θεωρήσουν σαν κατοικία των Θεών τους (Δίας, Ποσειδώνας, Απόλλωνας, Αφροδίτη κ.ά.) τον Όλυμπο, εάν η εν λόγω περιοχή, στην οποία βρισκόταν το όρος, δεν ήταν μέρος του ελλαδικού κόσμου;

Ο Δρ. Federiko Krutwig Sagredo, Πρόεδρος του Ελληνικού Κολεγίου του Bilbao στην Ισπανία, εν μέσω μιας διάλεξης δήλωσε τα εξής: «Οι Μακεδόνες ήταν απλώς άνθρωποι, οι οποίοι απάρτιζαν τα μέλη μιας ελληνικής φυλής (…) Εκείνοι που τώρα λένε ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι Μακεδόνες ψεύδονται, είναι ημιμαθείς ή κρύβουν πολιτικο-εθνικο-απελευθερωτικούς σκοπούς» (Ελληνική Παιδεία, Τμήματα Σπουδών Αρχαίων Ελληνικών – 7ο Μάθημα, σελ. 117).

Δεν υφίσταται κάποιο επιστημονικό επιχείρημα που να αφορά την αναληθή συνένωση των Σλάβων με τους αρχαίους Μακεδόνες, που βάσει της διατριβής της Φανούλας Παπάζογλου οι δεύτεροι ήταν ελληνόφωνοι (Φανούλα Παπάζογλου, Σκόπια 1957, 333). Η πρόσφατα, εξακριβωμένης αυθεντικότητας, επιγραφή «Κατάδεσμος» τοποθετεί τη μακεδονική διάλεκτο στο βασίλειο των Βορειοδυτικών Ελληνικών διαλέκτων μαζί με τα Ακαρνανικά και Αιτωλικά, γεγονός που επιβεβαιώνει την εξής δήλωση Τίτου Λίβυου: «Οι Αιτωλοί, οι Ακαρνάνιοι και οι Μακεδόνες ομιλούν την ίδια γλώσσα». Η επιγραφή «Κατάδεσμος» αναφέρει «το φαινόμενο της διάκρισης των Βορειοδυτικών Ελληνικών διαλέκτων», όπως επεσήμανε ο Carl D. Buck (Carl D. Buck, 1907, 241-276).

Ο Δρ. Friedman ισχυρίζεται ότι η βουλγαρική γλώσσα διαφέρει από τη «μακεδονική», διότι έχουν διαφορετική βάση. Η βουλγαρική γλώσσα έχει τη βάση της στη Σόφια, ενώ η «μακεδονική» προέρχεται από τις περιοχές Veles, Bitola, Prilep και Kichevo. Εάν η γλώσσα της ΠΓΔΜ βασίζεται σε διαλέκτους των περιοχών Veles, Bitola, Prilep και Kichevo, η εν λόγω δήλωση αποδεικνύει ότι η σλάβικη ΠΓΔΜ συστάθηκε το 1945. Η Κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της «Μακεδονίας» επέβαλλε την εν λόγω βάση στους πολίτες της κατά τη διάρκεια της εν λόγω χρονικής περιόδου. Σύμφωνα με το επιχείρημα του Friedman, ποια ήταν η βάση της «μακεδονικής» γλώσσας πριν από το 1945; Η Σόφια; Θα έπρεπε να είναι αυτή, διότι η «μακεδονική» γλώσσα δεν αποτελούσε αυτοφυή γλώσσα μέχρι που προστέθηκαν δύο όμοιες διάλεκτοι, ήτοι εκείνη της Stip-Strumica και εκείνη των Σκοπίων.

Επιπρόσθετα, ως θέμα πολιτικής ατζέντας και πολιτικής, οι διαδοχικές κυβερνήσεις των Σκοπίων εισήγαγαν μέσω της δυνατότητας ελέγχου της παιδείας λεξιλόγιο βιβλίων σλαβικών γλωσσών, ειδικότερα της σερβικής, στοχεύοντας στη δημιουργία μιας παντελώς διαφορετικής γλώσσας από εκείνη που μέχρι το 1945 μιλούσαν στη Δημοκρατία. Για τη διασφάλιση οτιδήποτε «μακεδονικού» μετά την ανεξαρτητοποίησή της η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ θέσπισε τον Ποινικό Κώδικα (άρθρα 178 και 179), μετατρέποντας οτιδήποτε «μακεδονικό σε αδίκημα». Αυτό συμπεριλαμβάνει και τα πανεπιστήμια. Τι συνέβη στη Δημοκρατία; Τι συνέβη στην εκπαιδευτική ελευθερία και την  κατάργηση της απόδοσης χαρακτηρισμών; Όσον αφορά την απουσία του απαρεμφάτου, πρόκειται για ένα τοπικό φαινόμενο που εφαρμόζεται σε όλες τις νότιες βαλκανικές γλώσσες. Επειδή στην περίπτωση της γλώσσας της ΠΓΔΜ δεν υπήρξε, εξαρχής, ποτέ απαρέμφατο, στη μητρική βουλγαρική γλώσσα το απαρέμφατο έχει καταργηθεί πολύ καιρό πριν, εάν εξαιρέσουμε κάποια ψήγματα παλαιών απαρεμφατικών μορφών, τα οποία χρησιμοποιούνται στην αρνητική προστακτική και τα οποία τείνουν επίσης να εκλείψουν.

Μια χώρα βασισμένη στο ψέμα

Η ΠΓΔΜ είναι μια μικρή ηπειρωτική χώρα των νότιων Βαλκανίων, η οποία αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά εγχώρια προβλήματα και «εξάγει» αστάθεια στις γειτονικές της χώρες. Είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη της οποίας οι λέξεις «αμοιβαιότητα» και «συμβιβασμός» είναι άγνωστες. Εκεί κυριαρχεί μόνο ο αλυτρωτισμός και η επιθετικότητα. Είναι το αποτέλεσμα μιας υπερ-εθνικιστικής κυβερνητικής πολιτικής που διέπει το μακεδονισμό, μια εθνικιστική ιδέα που καλλιεργήθηκε από κομμουνιστές, βασιζόμενοι σε μια ιστορία που εσκεμμένα οι ίδιοι παραποίησαν, προκειμένου να κρύψουν τις ιμπεριαλιστικές και ρεβανσιστικές τους πεποιθήσεις. Η παρούσα υπερ-εθνικιστική κυβέρνηση της ΠΓΔΜ συνεχίζει να ασκεί κομμουνιστικές πολιτικές, στηριζόμενη στο ψέμα του μακεδονισμού. Επομένως, εάν η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει ανάγκη να στηρίξει την ύπαρξή της σε ένα ψέμα, τότε η ύπαρξή της είναι περιττή.

Το διαβάσαμε: εδώ