Οι Μακεδόνες της διασποράς κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στον ελληνισμό των παροικιών, με μεγαλύτερο κέντρο την Βιέννη. Διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική, πολιτική αλλά και πνευματική ιστορία των θετών τους πατρίδων αποκτώντας πανελλήνια ακτινοβολία. Η συμβολή τους υπήρξε καθοριστική για την αναγέννηση της ιδιαίτερης πατρίδας τους και την εθνική αφύπνιση του υπόδουλου ελληνισμού.
Η δράση των ομογενών στο χώρο της εκπαίδευσης κορυφώνεται το 19ο αι. και εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου[1].
Στο νεκροταφείο St. Marx της Βιέννης, στο οποίο υπάρχει ειδικό τμήμα για τους Ελληνορθόδοξους, έχουν ενταφιαστεί πολλοί Έλληνες, μεταξύ των οποίων και Έλληνες Βλάχοι, προερχόμενοι κυρίως από τον τότε τουρκοκρατούμενο δυτικό μακεδονικό χώρο (γνωστοί και ως Μακεδονόβλαχοι).
Στην φωτογραφία απεικονίζεται ο τάφος του Ελληνόβλαχου εμπόρου Αναστασίου Ν. Νικαρούση (Anastas N. Nikaruhsi)[2], Μοσχοπολίτικης καταγωγής, που έζησε στη Βιέννη και της συζύγου του Αικατερίνης Νικαρούση το γένος Δάρβαρη (Catharina Nikaruhsi Darvar), προφανώς με προέλευση από την Κλεισούρα Καστοριάς.
Στον κατάλογο της βιβλιοθήκης της Εθνικής Ελληνικής Σχολής Βιέννης του 1860 αναφέρεται μεταξύ των εφόρων της Σχολής και το όνομα του Αναστασίου Ν. Νικαρούση[3]. Επίσης, στους συνδρομητές των βιβλίων της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Βιέννης συναντάμε τα ονόματα: Αναστάσιος Ν. Νικαρούσης, Αδάμ Δημητρίου Νικαρούσης, Ναούμ Αναστασίου Νικαρούσης, Κωνσταντίνος Αδάμ Νικαρούσης[4].
Οι εμπορικοί οίκοι Βλάχων δραστηριοποιούνται και στην πόλη των Σερρών, όπου έχουν την έδρα τους ή παραρτήματα στα τέλη του 18ου και κατά τον 19ο αι., μεταξύ των οποίων και αυτοί των «Ιωάννη Νικαρούση», «Μουκούλη – Νικαρούση – Σκανδέλη» και συνδέονται με τους αντίστοιχους στη Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Πέστη, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Μοναστήρι[5].
Το κτίριο του Ελληνικού Νοσοκομείου Ευαγγελισμός στο Μοναστήρι της Πελαγονίας, που ήταν δωρεά των Αδελφών Δημητρίου ή Πινίκα, πρωτοϊδρύθηκε το 1829 και συντηρούνταν από τον, Μοσχοπολίτικης καταγωγής, ευεργέτη Αδάμ Νικαρούση[6][7].
Να σημειωθεί ότι, ο Ιωάννης Σίνας (1804-1869), ετεροθαλής αδελφός του Γεωργίου Σ. Σίνα, παντρεύεται με την Μαρία Νικαρούση[8], 15 χρόνια νεότερη του με την οποία δεν απέκτησε παιδιά, την ίδια μέρα με το γάμο του ανεψιού του Σίμωνα με την, επίσης Μοσχοπολίτικης καταγωγής, Ιφιγένεια Γκίκα. Στις 8 Φεβρουαρίου 1858 στον «Ελληνικό Χορό» του βαρόνου Σίμωνα Γ. Σίνα, όπως ήταν γνωστός στους κοσμικούς κύκλους της Βιέννης, ο Στράους, όχι μόνο παρέστη αλλά συνέθεσε για την περίσταση την Πόλκα των Ελλήνων, «Hellenen-Polka» όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, μία γρήγορη πόλκα η οποία ήταν αφιερωμένη στην Μαρία Σίνα[9] το γένος Νικαρούση, σύζυγο του Ιωάννη Σίνα, θείου του βαρόνου[10].
[3]Κομνηνή Πηδώνια - Γ.Μπαρούτας - Κωνσταντίνα Κριαράκη, Παλαιότυπα στις βιβλιοθήκες των Ελλήνων της Βιέννης, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 1987, σελ.117-119.
[7]Νικ. Αναστ. Βασιλειάδης, Η Πολιτισμική ταυτότητα των Ελλήνων στην Πελαγονία (1912-1930), σελ. 175.
[8]Eszter B. Kerényi, Ο βαρώνος Σίμων Σίνας
[9]Πηγή φωτο: greekfoundation.hu
[8]Eszter B. Kerényi, Ο βαρώνος Σίμων Σίνας
[9]Πηγή φωτο: greekfoundation.hu
[10]Βασίλειος Σταματόπουλος, πληροφορίες από το υπό έκδοση βιβλίο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η κόσμια κριτική και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σχολιαστών είναι σεβαστή. Σχόλια τα οποία υπεισέρχονται σε προσωπικά δεδομένα ή με υβριστικό περιεχόμενο να μην γίνονται. Τα σχόλια αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις των συντακτών τους. Οι διαχειριστές δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση για τυχόν δημοσίευση υβριστικού ή παράνομου περιεχομένου στα σχόλια των αναρτήσεων.Τα σχόλια αυτά θα διαγράφονται με την πρώτη ευκαιρία.