Η γιαγιά μου Σωτήρα / Gjyshja ime Sotira - Edlira Jorgji Doko

Εντλίρα Γιώργη Ντόκου

Η γιαγιά μου Σωτήρα

(η μητέρα της μαμάς μου)

Η γιαγιά μου ήταν πάντα γλυκομίλητη

Άνοιγε την αγκαλιά της σαν μια μεγάλη θάλασσα

Με μεγάλα καστανά μάτια σαν ένας ήλιος

Άλλοτε γινόταν γη και άλλοτε ουρανός

Στα ζαρωμένα από τα γηρατειά χέρια της

Έκρυβε καραμέλες για δύο βουνά και τέσσερις κάμπους

Στις μεγάλες τσέπες της είχε το κεντημένο μαντήλι

Ω! πόσο κομψά κρεμόταν ο σταυρός στο λαιμό της

Το χαμόγελο της ζέσταινε τις μικρές καρδιές μας

Και το χάδι της έδινε την φλόγα του χειμώνα

Και το δάκρυ της ήταν βαρύ όσο ο κόσμος

Και η απουσία της βαθιά στην ψυχή γινόταν αισθητή

Η γιαγιά μου ήταν λουσμένη στο άπλετο φως

Καθώς σηκωνόταν το πρωί σαν πεταλούδα στο σπίτι

Ζύμωνε, δροσερά, με λουλούδια στο πιάτο

Με πρόβειο μαλλί ήταν παράδοση να υφαίνει

Όσο ζούσε ήταν καταιγίδα και φουρτούνα

Και ελπίδα και όνειρο και ποτάμι

Σαν όμορφη κι αγαπημένη Παναγιά

Σαν την πανσέληνο διαπερνά τις διαδρομές μου

Η γιαγιά μου ήταν μια Βλάχα με χάρη

Την έχω σαν θεϊκό ύμνο για κάθε σημαία 

Την έχω σαν τραγούδι και δυσβάσταχτο πόνο στη σάρκα

Με ιερό αίμα από σόι της Κορυτσάς

Η γιαγιά μου έζησε πέρα από το Σούσιτσα*

Μακριά από εμάς, μερικές ώρες με τα πόδια

Όταν ερχόταν στο χωριό ήταν η Άνοιξη του δρόμου

Εκείνου που έτρεφε το μυαλό μου 

Και ειλικρινά μου λείπει αυτή η Χρυσή Γυναίκα

Και μου λείπει η μητρική της επίπληξη 

Γι 'αυτό την θυμάμαι με επιθυμία και λαχτάρα

Γι' αυτό ελπίζω σ' ένα όνειρο που με ματώνει

Βερόνα, 27 Μαρτίου 2018, 7:54

* Σούσιτσα: είναι παραπόταμος του Αώου, κατά τους αρχαίους Έλληνες ο Πολυανθής (βλ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τομ. ΙΣΤ΄, σελ. 80)

~~~~~~

Edlira Jorgji Doko

Gjyshja ime Sotira

(nena e nenes)

Gjyshja ime ishte fjaleembel cdo here

Kraharorin e hapte sa nje det i gjere

Me syte geshtenje te medhenj sa nje diell

Behej njehere toke e tjeter qiell

Neper duart e saj, te rrudhura nga pleqeria

Fshihte karamele per dy male e kater fusha

Neper xhepat e medha qendisur ish shamia

Oh!kaq hijshem i varej kryqi tek gusha

Buzeqeshja e saj na ngrohte zemrat e vogla

E perkedhelja e saj na jepte flake ne dimer

Dhe loti i saj ishte i rende sa bota

Dhe pesha e saj thelle ne shpirt ndihet.

Gjyshja ime ishte shoqe me driten e lare

Sa ngrihej ne mengjes si flutur neper shtepi

Gatuante, vesen, me lule ne pjate

Te tirte leshin e dheneve e kishte tradite

Sa qe gjalle ishte stuhi e furtune

Dhe shprese dhe enderr dhe lume

E bukur e dashur sa Shen Maria

Me ate hene te plot percon udhet e mia

Gjyshja ime ishte vllahe me nur

E kam himn hyjnor per cdo flamur

E kam kenge e vuajtje te dhembur ne mish

Nje korcare me gjak te shenjte ne fis

Gjyshja ime jetonte pertej Shushices

Larg nga ne, ca ore ne kembe

Kur vinte ne fshat ishte pranvere rrugices

Atje ku kullosin te mijat mende

Dhe sinqerisht me mungon Gruaja e Arte

E me mungon qortimi i saj prej nene

Ja pse e kujtoj me deshire e me mall

Ja pse me gjakos shpresa e nje endrre.

Verona me 27 Mars 2018, 7:54