Ελληνικά στοιχεία κατωϊταλικών διαλέκτων στη ρουμανική γλώσσα και ζητήματα παρουσίας Ιταλιωτών Ελλήνων στην αρχαία Δακία

Ελληνικά Στοιχεία στην Αρχαία Δακία

Ο Ελβετός εθνολόγος Eugene Pittard με πολλή ειρωνεία αναφωνεί: ''Δείτε τι έγινε στη Ρουμανία, όπου και ο τελευταίος των βοσκών, επειδή ομιλεί λατινογενή γλώσσα ή επειδή θυμήθηκε ότι οι πρόγονοι του νικήθηκαν από την Ρώμη (νίκη, πράγματι, διόλου εύκολη, ώστε κάλλιστα να αισθάνεται υπερήφανος για την αντίδραση των Δακών) φαντάζεται ότι στις φλέβες του ρέει το πιο καθαρό αίμα του Τραϊανού!''.

Αυτό συμβαίνει και με τους Ρουμάνους σοφούς. Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου Bogdan Petriceicu Hasdeu διακηρύσσει ότι ''οι Ρουμάνοι είναι Λατίνοι...''. Αλλά ο επίσης Ρουμάνος καθηγητής του Πανεπιστημίου Στρασβούργου Grigore Nandris, ρωμανιστής, αποσαφηνίζει: ''Λατίνος δεν σημαίνει ούτε Ιταλός, ούτε Γάλλος, ούτε Ισπανός, ούτε Ρουμάνος. Με άλλα λόγια επιβάλλεται να εξαλείψουμε από τους άρχοντες της χώρας την σύγχυση μεταξύ εθνικού, γλωσσικού και  ιστορικο-πολιτικού, όπως στην περίπτωση της συνέχειας του λατινικού στοιχείου μετά την διοικητική εγκατάλειψη της Δακίας (επί Αυρηλιανού) ή στην περίπτωση της προελεύσεως και του λατινικού χαρακτήρα της ρουμανικής γλώσσας''.

Βασιζόμενος στην άκυρη πλέον πληροφορία του Κεκαυμένου, ο Hasdeu εκλαμβάνει σαν ομογενείς του και όλους τους χρήστες λατινογενών ιδιωμάτων της ΝΑ Ευρώπης! Αφήνει δε μόνον στενότατες παραθαλάσσιες λωρίδες για ύπαρξη Ελλήνων, ναυτικού αποκλειστικά τρόπου ζωής. Το ίδιο πρεσβεύει και ο επίσης ακαδημαϊκός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου Th. Capidan, στον οποίο ο καθηγητής Δημήτριος Γεωργακάς επισημαίνει: ''Πλάνη εις την επιστημονικήν έρευναν είναι πολλάκις κακόν αναπόφευκτον, και ίσα ίσα ευκολώτερα αναδύεται η αλήθεια εκ πλάνης. Αλλά σύγχυσις δημιουργημένη ένεκα της υπαρχούσης τάσεως να αποδειχθή κάτι εκ των προτέρων επιζητούμενον δεν επιτρέπεται και ακόμη επιβραδύνει και παρακωλύει την επιτυχή επιστημονικήν έρευναν...''. Επικαλείται δε ο Γεωργακάς και όσα έγραψε ήδη το 1900 ο Ρουμάνος ακαδημαϊκός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου Ovid Densusianu: ''Ο πατριωτισμός, όπως τον αντιλαμβάνονται σήμερα στην Ρουμανία, θα είναι επί πολύ ακόμη ανασχετικός στην πρόοδο της ρουμανικής φιλολογίας, εμποδίζοντας τους επιστήμονες να ερευνούν ή να λέγουν την αλήθεια''.

Παρουσίαση βιβλίου «Λαογραφία και Παράδοση των Ημαθιώτικων Πιερίων: Ένας κόσμος που χάνεται» του Γιάννη Τσιαμήτρου

Στις 17.5.2014, ημέρα Σάββατο και 8.00 μμ έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Τσιαμήτρου με τίτλο “Λαογραφία & Παράδοση των Ημαθιώτικων Πιερίων-ένας κόσμος που χάνεται”, εκδόσεις iwrite.gr. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της Αντωνιαδείου Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και διοργανώθηκε από την Δημοτική βιβλιοθήκη Θ. Ζωγιοπούλου της ΚΕΠΑ. Πρέπει να σημειωθεί ότι η βουλευτής Ημαθίας Γεωργία Μπατσαρά, η οποία κατάγεται από τα Πιέρια, τίμησε την εκδήλωση με την παρουσία της.

Μεγάλη αίσθηση και θαυμασμό προκάλεσαν τα δυο χορευτικά συγκροτήματα, που πλαισίωσαν την όλη εκδήλωση με χορούς, τραγούδια και δρώμενα από τα Ημαθιώτικα Πιέρια. Ήταν ο Μορφωτικός Σύλλογος Δασκιωτών Βέροιας «Το Παλιόκαστρο» και ο «Πολιτιστικός Σύλλογος Ριζωμάτων-τμήμα ενηλίκων». Στη γκάιντα ήταν ο Γιώργος Δέλλας (Ριζώματα) και ο νεαρός Δημήτρης Τσιγγενόπουλος (Δάσκιο), ο οποίος προσέδωσε πολλές ελπίδες για την συνέχιση αυτού του οργάνου, που δυστυχώς τείνει να εκλείψει στα Πιέρια.

Επίσης, το συγκρότημα των Ριζωμάτων προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους της Βέροιας, καθώς με το έμβλημα του γάμου, το φλάμπουρο, με τραγούδια του γάμου και με τις παραδοσιακές ενδυμασίες, πραγματοποίησε πομπή από τον χώρο της Ελιάς προς τον χώρο της εκδήλωσης.

Την όλη εκδήλωση παρουσίασε με επιτυχία η υπεύθυνη της Δημοτικής βιβλιοθήκης κ. Κοτσάλου Βούλα, η οποία έκανε μια σύντομη και εμπεριστατωμένη αναφορά στην επιστήμη της Λαογραφίας και ανέγνωσε αποσπάσματα του βιβλίου.

Όλο το βάρος της παρουσίασης επιφορτίστηκε ο ομότιμος καθηγητής γλωσσολογίας του ΑΠΘ κος Αντώνης Μπουσμπούκης, ο οποίος άλλωστε έχει προλογίσει και το βιβλίο. Ο καθηγητής ανέλυσε όλα τα κεφάλαια του βιβλίου, τονίζοντας πως, ό,τι έγραψε στον πρόλογο, είναι κατάθεση ψυχής. Στην αρχή της παρουσίασης σημείωσε χαρακτηριστικά: 

«Το βιβλίο του Γιάννη Κ. Τσιαμήτρου έρχεται σε μια εποχή, όπου η αυλαία στο θέατρο της καθημερινής ζωής έχει πέσει πριν από δεκαετίες. Τώρα στο προσκήνιο της ζωής εμφανίζονται νέοι άνθρωποι, καινούργιες αξίες και νοοτροπίες. Η τεχνολογία από τη μια και η παγκοσμιοποίηση από την άλλη έφεραν την αλλαγή, ανατρέποντας και ισοπεδώνοντας τη διαφορετικότητα στο ντύσιμο, στη γλώσσα με τα τοπικά της ιδιώματα, στις συνήθειες, τα ήθη κι έθιμα. Όλα σήμερα έχουν χάσει το ιδιαίτερό τους χρώμα. Όλα έχουν πάρει το δρόμο της άχρωμης ομοιομορφίας, καθώς όλα παραδέρνουν αδιάκοπα κάτω από τον ορμητικό και ασίγαστο άνεμο των καιρών-μας, που τα σαρώνει ανελέητα. Γιαυτό, η εργασία του Γιάννη Τσιαμήτρου έχει σωστικό χαρακτήρα, καθώς σώζει ό,τι προανακρούεται στον τίτλο του βιβλίου-του, που είναι: ‘Λαογραφία και Παράδοση των Ημαθιώτικων Πιερίων-ένας κόσμος που χάνεται’».

29η Μαϊου 1453: Ημέρα μνήμης για τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους

Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης*

Η 29η Μαϊου είναι αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό. Επέτειος της δεύτερης Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Η ονειρεμένη και αξιοζήλευτη Πόλη, η «Βασιλίς των πόλεων» εάλω το 1453 από τους Οθωμανούς Τούρκους με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’ Φατίχ (Πορθητή)[1]. 

Όμως η Κωνσταντινούπολη ποτέ δεν έσβησε από τις καρδιές των Ελλήνων, για τους οποίους η μέρα αυτή είναι μέρα μνήμης και προβληματισμού. Η ιστορία της Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί θεμελιώδους σημασίας μέρος της πολύπτυχης ιστορίας της Μεσαιωνικής Ελληνικής Αυτοκρατορίας, τόσο των περιόδων της ακμής της όσο και των φάσεων της παρακμής της. Σύμφωνα με τον σπουδαίο Γάλλο βυζαντινολόγο Πωλ Λεμέρλ, η τιμή για την επιβίωση του αρχαίου προτύπου ανήκει, κατά πολύ μεγάλο μέρος, «στη χιλιετία…στη διάρκεια της οποίας ένα κράτος ελληνικό, που μιλούσε ελληνικά και η πρωτεύουσά του ήταν στην Κωνσταντινούπολη διατήρησε την έννοια του δικαίου, την έννοια του νόμου, την έννοια της πόλεως και ενός ορισμένου τρόπου ζωής εν κοινωνία, καθώς και την έννοια της ηθικής, υπό κοινωνική αλλά και ατομική έννοια, και τέλος την έννοια της μόρφωσης, με μια λέξη: τον πολιτισμό»[2].

Μετά την κατάρρευση του δυτικού τμήματος της Ρωμαïκής Αυτοκρατορίας, η διατήρηση του ανατολικού τμήματός της (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) είχε πολύ σπουδαίες ιστορικές συνέπειες. Στο απόγειο της ακμής της, η Ανατολική Ρωμαïκή αυτοκρατορία εκτεινόταν από την Ιλλυρία και την Τριπολίτιδα, στα Δυτικά, μέχρι τις παρυφές του Καυκάσου και του Ευφράτη, στα Ανατολικά. Ηδη από την εποχή του Ιουστινιανού (527-565 μ.Χ.), η «κοινή» ελληνική αποτελούσε τη γλώσσα όχι μόνο της ιθύνουσας «ελίτ» αλλά και της πλειοψηφίας των κατοίκων της και επικράτησε κατά αδιαφιλονίκητο τρόπο στο σύνολο της Επικράτειας από την εποχή του Ηρακλείου (610-641). Η πολιτισμική επιρροή της Μεσαιωνικής Ελληνορωμαïκής Αυτοκρατορίας - πρώτη ευρωπαïκή αυτοκρατορία κατά το λόγο του Πολ Βαλερί  - εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.

Η Βυζαντινή (Ελληνορωμαïκή) αυτοκρατορία απορρόφησε τους Σλάβους, των οποίων η εγκατάσταση μετά τις επιδρομές τους[3] του 7ου αιώνα αποτέλεσε μια σημαντική δημογραφική ενίσχυση των πληθυσμών της Χερσονήσου του Αίμου. Ο Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός (β. 886-912) αναφέρει χαρακτηριστικά στα «Βασιλικά» ότι ο πατέρας του, ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (β. 867-886) είχε εξελληνίσει τους ανυπότακτους Σλάβους των βαλκανικών Σκλαβηνιών σε τέτοιο βαθμό «ώστε να θεωρούν πλέον τους εχθρούς των Ρωμαίων δικούς τους εχθρούς»[4]. Ωστόσο, το Βυζάντιο αναγκάστηκε και στους μεταγενέστερους  χρόνους να διεξαγαγάγει πολέμους εναντίον ορθόδοξων και σλαβικών λαών. Ο τσάρος των Βουλγάρων Συμεών απέκτησε μεγάλη ισχύ, πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη (913), κατέλαβε την Αδριανούπολη και προέλασε μέχρι την Κόρινθο (918)[5]. Για να εξουδετερώσουν αυτόν τον ιδιαίτερα επικίνδυνο αντίπαλο, οι Βυζαντινοί χρειάστηκε να προκαλέσουν την σύγκρουσή του με τους Κροάτες και τους Σέρβους, υπάγοντας οριστικά τους δύο αυτούς λαούς στην αυτοκρατορική τροχιά. Ο Ιωάννης Τσιμισκής, μετά τη νίκη του επί του Ρώσου πρίγκιπα του Κιέβου Σβιατοσλάβου Α΄, επωφελούμενος από την εσωτερική αναταραχή στη Βουλγαρία, προσάρτησε τη χώρα το 972. Η τελευταία πράξη αυτής της περιόδου στην αναμέτρηση Βυζαντινών και Βουλγάρων παίχθηκε κατά την βασιλεία του Βασιλείου Β΄[6]. Οπωσδήποτε, οι Σλάβοι της Ν/Α Ευρώπης θεωρήθηκαν και έγιναν σε σημαντική έκταση μαχητές της «Ορθοδοξίας»[7].

Η οικογένεια Βούλγαρη - BVLGARI

The BVLGARI family from Epirus-Greece

Mr Voulgaris who was mentioned in the interview is known as the "sir" of Rome?

- That's right, the man who was kidnapped from some unknown people and was released after he paid a ransom of 3,000,000,000 lirets, which is the equivalent of 150 million drachmas.

The first question asked to Mr. Voulgaris was when did his parents first come to Rome?

- My parents were not the first ones to come to Rome; actually it was my grandparents that traveled here in 1878 from a village in Epirus called Paramithia. They initially settled in Napoli then in 1931 came to Rome. Dating pre 1904 when they first settled in Via Condotti to this day in Napoli as in Rome still exists the famous jeweler BULGARI.

They owned small jewelry stores in various cities selling handmade silver jewelry created by my great grandfather.

How long did the difficult years last?

- As I mentioned to you earlier my grandfather arrived in 1878 and those first years were obviously very very difficult. My brother and I are the second generation.

Did your relatives speak Greek?

- Yes, my father and my uncle were fluent in Greek and especially Koutsovlachika.

Why don't you speak Greek?

- We were born during the war, and during that time it was very difficult for my father to find us a Greek teacher. Of course my father insisted we learn Greek but being young kids, we didn't think it was important to learn the language. But I do know some Greek... '' kalispera, kalimera, pos ise, kala, pos pige to scholio simera ''.

Εκδήλωση μνήμης για τα 70 χρόνια από το Ολοκαύτωμα των Λιβαδίων Πάικου Ν. Κιλκίς - Εγκαίνια Λαογραφικού Μουσείου

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα πραγματοποιήθηκε, την Κυριακή 4 Μαϊου, η εκδήλωση μνήμης για τα 70 χρόνια από το Ολοκαύτωμα των δίδυμων οικισμών Μεγάλα και Μικρά Λιβάδια Πάικου.

Πραγματοποιήθηκαν επίσης τα εγκαίνια του πανέμορφου Λαογραφικού Μουσείου Λιβαδίων. Με τις συντονισμένες ενέργειες του Δήμου Παιονίας, της τοπικής κοινότητας και του Συλλόγου Γυναικών Λιβαδίων «οι Αρμάνες» μέσα σε τρεις εβδομάδες ανακαινίστηκε η παλαιά κοινότητα και δημιουργήθηκε ο ζεστός αυτός χώρος που θα κοσμεί το όμορφο βλαχοχώρι και την ευρύτερη ορεινή περιοχή του Πάικου. Τους αξίζουν συγχαρητήρια για την αξιόλογη πρωτοβουλία! 

Στις εκδηλώσεις συμμετείχε και ο Σύλλογος Μεγαλολιβαδιωτών Πάικου, τοπικοί παράγοντες και πλήθος κόσμου.

Στα Μεγάλα Λιβάδια του Πάικου βρέθηκε και η εκπομπή “Στον τόπο που γεννήθηκα” της 4Ε. 

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση μνήμης του Ολοκαυτώματος από τους Γερμανούς, το Λαογραφικό Μουσείο και την εκπομπή της 4Ε: 

Το βλάχικο ιδίωμα

Του Αχιλλέα Γ. Λαζάρου

Στον χώρο του συμπαγούς Ελληνισμού και της ελληνικής αποδημίας το λατινογενές ιδίωμα των Βλάχων, γνωστό κοινώς ως Βλάχικα και επιστημονικά ως Αρωμουνική, χρησιμοποιήθηκε σε οικογενειακό και στενά συντεχνιακό περιβάλλον.

Χαρακτηρίστηκε δε ιδίωμα (Balcania, 7, 1938, 49) από τον θεωρητικό της ρουμανικής διεκδικήσεως των Βαλκανίων Βλάχων Th. Capidan, καθηγητή του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου και τακτικό μέλος της Ρουμάνικης Ακαδημίας. Όμως στο κύκνειο άσμα του, επιγραφόμενο “Οι Μακεδορουμάνοι”, μόνο με τον τίτλο θυμίζει την πολύχρονη και πολύμορφη επιστημονικοφανή προπαγάνδα του. Διότι σ’ αυτό ομολογεί (ποτέ δεν είναι αργά!!!!) την ύπαρξη στο Βλάχικο ιδίωμα αρχαίων ελληνικών δομικών στοιχείων, π.χ. του απλού και τετελεσμένου μέλλοντος και των δυνητικών εγκλίσεων της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, τα οποία, κατά τον ακαδημαϊκό και καθηγητή του Πανεπιστημίου Σόφιας Vl. Georgiev, δεν δανείζονται, οπότε τεκμηριώνεται ότι οι χρήστες είναι ελληνικής καταγωγής!

Αυτό ακριβώς έχει αποδείξει και ο Λαρισαίος Κων/νος Μ. Κούμας (1777- 1836), πρώτος Νεοέλληνας ιστορικός, μέγας διδάσκαλος του Γένους, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Βιέννης και αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Βερολίνου και Μονάχου, διαπιστώνοντας ότι οι Βλάχοι είναι «Έλληνες το γένος»!!! Το πόρισμά του επαληθεύτηκε και από τους συγχρόνους μας Απ. Ε. Βακαλόπουλο, Ελευθερία Ι. Νικολαϊδου, Μαρία Νυσταζοπούλου–Πελεκίδου, Fanoula Papazoglou–Ostrogorsky, Μιλτ. Χατζόπουλο…, όπως και άλλων χωρών, π.χ. Bruno Helly, H. Richer και πάμπολλους επιφανείς Ρουμάνους! Ενδεικτικά αναφέρεται ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου και Bochum Γερμανίας, συνάμα δε γενικός γραμματέας του Ινστιτούτου Ρουμανικών Σπουδών στο Παρίσι, Cicerone Poghirc, ο οποίος δεν αρκέστηκε στην απόδειξη της ελληνικότητας της αρχαίας μακεδονικής διαλέκτου με την διδακτορική διατριβή του στο Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ, αλλά συνέχισε με πρωτότυπη συγγραφή για τους Βλάχους αποδεικνύοντας την εντοπιότητα και την ελληνικότητά τους (Les Aroumains, INALCO, 1989, 36). Η αδιάλειπτη συνύπαρξη βλαχικού ιδιώματος και ελληνικής γλώσσας δεν άφηνε περιθώρια αναδείξεως του πρώτου σε αυτοτελές και αποκλειστικό γλωσσικό όργανο. Αυτό συνέβη και σε άλλους λαούς χρήστες γλωσσών χωρίς γραφή, οι οποίες σαρώθηκαν από την λατινική μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση. Παράδειγμα αποτελούν οι παραδουνάβιοι Γέτες και οι υπερδουνάβιοι Δάκες, που θεωρούνται πρόγονοι των σημερινών Ρουμάνων. Οι ελλαδικοί Βλάχοι διέθεταν γλώσσα με γραφή, την ελληνική. Για πρακτικούς δε λόγους, όπως τονίζει ο σύγχρονός μας καθηγητής του Πανεπιστημίου της Λιέγης Michel Dubuisson, έκαμαν χρήση της λατινικής, από την οποία προήλθε το λατινογενές γλωσσικό ιδίωμα, τα Βλάχικα, αξιοσπούδαστα. Διότι διασώζονται χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, τις οποίες, όπως επισημαίνει ο Cicerone Poghirc, ούτε σκέφθηκαν ούτε είχαν δυνατότητα πραγματοποιήσεως οι Έλληνες.

Για την γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων - Vladimir Ivanov Georgiev

''...the nucleus of the Macedonian vocabulary consists of words which have exact correspondence in Greek. The importance of these words and the archaic phonological character of Macedonian lead to the conclusion that these are not borrowings but inherited words: this fact is confirmed by the genetic unity of Macedonian and Greek.

Moreover, the numerous lexical and phonological isoglosses in Macedonian and the different Greek dialects confirm the supposition of genetic unity.''

Vladimir I. Georgiev, ''Introduction to the History of the Indo-European Languages'', Sofia 1981, p. 169.

Βλαδίμηρος Ιβάνωφ Γκεοργκίεφ (1908- 14/7/1986)

(Βούλγαρος Γλωσσολόγος)

''Εισαγωγή στην Ιστορία των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών'', Σόφια 1981, σελ. 169:

''...ο πυρήνας του μακεδονικού λεξιλογίου συνίσταται από λέξεις με ακριβή αντιστοιχία στην Ελληνική. Η σπουδαιότητα αυτών των λέξεων και ο αρχαϊκός φωνολογικός χαρακτήρας της Μακεδονικής (γλώσσας) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτές δεν ήσαν δάνεια, αλλά κληρονομηθείσες λέξεις: Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνεται από την γενετική ενότητα Μακεδονικής και Ελληνικής.

Επί πλέον, οι πολυπληθείς συμπτώσεις των λεξικογραφικών και φωνολογικών ορίων στην Μακεδονική και στις διάφορες ελληνικές διαλέκτους επιβεβαιώνει την υπόθεση της γενετικής ενότητας.''

[Πηγή: Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης, Μακεδονικά, Βιβλιόφιλοι Έδεσσας, Έδεσσα 2011]

See the following relevant publication:

~ Fanula Papazoglu, Macedonian Cities during the Roman Times

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ  ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ  ΣΥΛΛΟΓΩΝ  ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

«ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ  ΕΝΩΣΗ  ΕΛΛΑΔΟΣ»

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Την Κυριακή 11 Μαϊου 2014, στην έδρα της Ομοσπονδίας (Δημάρχου Στάμκου 1, Γιαννιτσά Δήμου Πέλλας, Τ.Κ.58100, Τ.Θ.186, τηλ. 2382083684), συνεδρίασαν και συγκροτήθηκαν σε σώμα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας μας, που είχαν εκλεγεί στη Γενική Συνέλευση της 4ης Μαϊου 2014.

Το Διοικητικό Συμβούλιο συγκροτήθηκε σε σώμα ως εξής:

α. Τάτσιος Γεώργιος Πρόεδρος

β. Γιουματζίδης Δημήτριος Αντιπρόεδρος Κεντρικής Μακεδονίας

γ. Δρενοβιάδης Γρηγόριος Αντιπρόεδρος Ανατολικής Μακεδονίας

δ. Ιωάννου Νικόλαος Αντιπρόεδρος Δυτικής Μακεδονίας

ε. Τσαμπούρης Γεώργιος Αντιπρόεδρος υπόλοιπης Ελλάδας

στ. Μιχαλακάκη Ευαγγελία Γραμματέας

ζ. Κάμτσης Κωνσταντίνος Ταμίας

η. Ευαγγελίδης Δημήτριος Έφορος τεκμηρίωσης

θ. Σβώλου Όλγα Έφορος υλικού

Σύμφωνα με το καταστατικό οι σκοποί της Ομοσπονδίας Μακεδόνων είναι :

«Σελίδες Ιστορίας των Γρεβενών», Τόμος Β' - Απόστολος Παπαδημητρίου

«Σελίδες Ιστορίας των Γρεβενών», Τόμος Β', 

του Απόστολου Παπαδημητρίου.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιλαμβάνει έξι κεφάλαια, 

στα οποία αναπτύσσονται θέματα πολεμικών συμβάντων, εκκλησιαστικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής ζωής κατά την περίοδο 1821-1912. Η δαπάνη της έκδοσης καλύφθηκε 

από χορηγίες νομικών και φυσικών προσώπων. 

(Περισσότερες πληροφορίες: grevenamedia.gr)

Για το βιβλίο «Σελίδες Ιστορίας των Γρεβενών», 

Τόμος Α', του Απόστολου Παπαδημητρίου 

ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

~ Εδώ

Ο Απόστολος Παπαδημητρίου είναι διπλωματούχος ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνταξιούχος της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Είναι εγκατεστημένος στην Κοζάνη και πατέρας τεσσάρων τέκνων.

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την επιστημολογία. Καρπός της μελέτης του υπήρξαν τρεις τόμοι με τίτλους «Επιστήμη, υλισμός και πίστη» οι δύο πρώτοι (1984 και 1990) και «Ο κόσμος του λογικού όντος» ο τρίτος (1999).

Από του 1980 άρχισε να αρθρογραφεί επί ποικίλων θεμάτων σε εφημερίδες και περιοδικά. Από του 1992 το ενδιαφέρον του εστράφη στην ιστορία του τόπου μας και το 2002 εξεδόθη ο πρώτος τόμος της εργασίας του με τίτλο «Σελίδες ιστορίας των Γρεβενών». Μικρή είναι η ενασχόλησή του και με τη λογοτεχνία, καρπός της οποίας είναι διήγημα με τίτλο «Η καλή αλλοίωσις» (2004) με θέμα προσκύνημα στο Άγιον Όρος. 

Από του 1999 διευθύνει ωριαία κατά εβδομάδα εκπομπή σε τηλεοπτικό σταθμό της Κοζάνης με τίτλο «Μαρτυρία».

Ακολουθεί βίντεο από την παρουσίαση του Β' Τόμου του βιβλίου 

«Σελίδες Ιστορίας των Γρεβενών» που πραγματοποιήθηκε στην 

αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Γρεβενών: 

Η βρύση στην ποίηση και στο δημοτικό μας τραγούδι

«Θέλω ἡ βρυσούλα, ἡ ρεματιά, παλιὲς 

γλυκές μου ἀγάπες

νὰ μοῦ προσφέρνουν γιατρικὸ 

τ᾿ ἀθάνατα νερά τους.

Θέλω τοῦ λόγγου τὰ πουλιὰ μὲ 

τὸν κελαϊδισμό τους

νὰ μὲ κοιμίζουν τὸ βραδύ, νὰ μὲ 

ξυπνοῦν τὸ τάχυ.

Καὶ θέλω νἄχω στρῶμα μου, νἄχω 

καὶ σκέπασμά μου

τὸ καλοκαίρι τὰ κλαδιὰ καὶ τὸν 

χειμώ᾿ τὰ χιόνια.»

Κώστας Κρυστάλλης - ''Στὸ Σταυραητό''

Οι Προγονοί μας πάντοτε έδιναν μεγάλη σημασία και αξία στο νερό, (νεαρόν ύδωρ > φρέσκο ύδωρ > νερό). Το είχαν Θεοποιήσει!!! Ο Σοφός Θαλής φιλοσόφησε με βάση το «Θείο ύδωρ». Ο Εμπεδοκλής, μάλιστα, και ένας άλλος σοφός, ο Ίππων, δογμάτιζαν ότι η Ψυχή του ανθρώπου πήρε τη γένεσή της από το νερό, ο δε ποιητής Ασκραίος διατύπωσε: «άριστον μεν ύδωρ, ο δε χρυσός αιθόμενον ύδωρ».

Η χρησιμότητα της πηγής και της βρύσης δεν ήταν για πόση και πλύση μόνο, αλλά και τόπος συναντήσεων τών ανθρώπων. Οι Κορίνθιοι πνευματικοί άνθρωποι στην Κρήνη της Πειρήνης φιλοσοφούσαν, στη βρύση αυτή που πήρε το όνομα της από τα δάκρυα της Πειρήνης για τον πρόωρο θάνατο του γιου της…

Την παράδοση αυτή της φιλοσοφίας και διδασκαλίας την έχει απαθανατίσει ο ποιητής Ευριπίδης με τους στίχους του «διδάσκειν σοφόν αμφί Πει­ρήνης ύδωρ». Μα οι βρύσες - κρήνες - δεν ήταν για τους σοφούς μόνο, αλλά και για τον Λαό. Το νερό είναι πηγή ζωής και προσωποποίηση της αφθονίας και του αστείρευτου πλούτου… Γι' αυτό και όλοι οι δρόμοι των χωριών είναι έτσι χαραγμένοι που να οδηγούν στη βρύση, το ίδιο στον κάμπο, το ίδιο και στο βουνό, όλα τα δρομάκια οδηγούν σε κάποια βρύση, στο θεμέλιο κάθε δραστηριότητας που παίζει πρωταρχικό ρόλο στη Ζωή…

Για το χωριό η βρύση, εκτός των άλλων, είναι τόπος συνάντησης ιδίως για τους νέους.

«Κι αν πάς Μαλάμω μ' για νερό

και ΄γω στη βρύση καρτερώ...»

Κι όταν η μοίρα το φέρει και ξενιτευτεί ο νιός, άχαρος μένει ο τόπος για τις νιές:

«πάν’ τα κορίτσια για νερό, 

βρίσκουν τον τόπο αδειανό»

H «Dzua Natsionala» των ''Μακεδ-α-ρουμάνων'' και οι ιστορικές της καταβολές

Dzua Natsionala a Armanjlor
(Makedon-Armânjiloru / macedo-Românilor)

~ See Here:

 ''National Day'' (Dzua Nationala) of 

''Macedo-aromanians / Macedo-romanians'' and its historical origins

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια από ορισμένους κύκλους  προωθείται η κατασκευή μίας ανεξάρτητης Βλάχικης εθνότητας, απαλλαγμένης από οποιοδήποτε δεσμό με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό γενικότερα.  Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής κάποιοι Σύλλογοι -με έδρα κυρίως τη Ρουμανία και τα Σκόπια-  δρώντες με γενναίες κρατικές και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις έχουν ανακηρύξει την 23η Μαϊου ως «Εθνική Επέτειο» των απανταχού Βλάχων την οποία και γιορτάζουν κάθε χρόνο για να αναδείξουν  την ιστορική τους παρουσία ως μία αυτόνομη πολιτική οντότητα της Βαλκανικής. Όμως πόσο «αυτόνομη» είναι τελικά αυτή η παρουσία και ποιες είναι οι ιστορικές της καταβολές;

Οι ρίζες του σημερινού  «αυτόνομου Αρουμανικού κινήματος» βρίσκονται στη Ρουμανία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και στην προσπάθεια του ρουμανικού εθνικισμού να αποκτήσει ερείσματα στις νοτίως του Δούναβη περιοχές. Η πρώτη απόπειρα διείσδυσης έγινε από τους Ρουμάνους Ion Rădulescu και Dimitrie Bolintineanu, οι οποίοι το 1853 επισκέφτηκαν τη Μακεδονία και την Ήπειρο και περιόδευσαν τα βλαχοχώρια με την υποστήριξη των Οθωμανικών αρχών. Η Υψηλή Πύλη είχε μάλιστα δώσει εντολές στο Βαλή της Μακεδονίας Ρεσέτ Πασά να βοηθήσει τους δύο Ρουμάνους λογίους κατά την περιοδεία τους «με όλες του τις δυνάμεις». Μετά την επιστροφή τους, ο μεν  Bolintineanu άρχισε να γράφει φλογερά άρθρα στον Τύπο διεγείροντας το ρουμανικό αναγνωστικό κοινό, ο δε Rădulescu εξέδωσε ένα βιβλίο στα γαλλικά με τίτλο «Το όνειρο ενός απόκληρου» (Le rêve d'un proscrit) στο οποίο ισχυριζόταν ότι οι γνήσιοι Έλληνες ήταν περιορισμένοι στο ακρωτήρι Ταίναρο της Πελοποννήσου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ήταν στην πραγματικότητα Ρουμάνοι. Απηύθηνε δε θερμό χαιρετισμό στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης αποκαλώντας τους «Μακεδο-Ρουμάνους» αδερφούς του. Το επόμενο βήμα ήταν η ίδρυση στο Βουκουρέστι του Μακεδο-Ρουμανικού Κομιτάτου, το οποίο αμέσως ανέπτυξε δράση υπό το μανδύα των πολιτιστικών επαφών αποκρύπτοντας αρχικά τις βαθύτερες επιδιώξεις του. 

Στην προσπάθεια προσεταιρισμού των Βλάχων της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας κρίσιμο ρόλο έπαιξε ο Απόστολος Μαργαρίτης, πρώην δάσκαλος των ελληνικών, βοηθούμενος από έναν κύκλο συνεργατών, που είχαν ζήσει ως μετανάστες στη Ρουμανία και είχαν συνδεθεί οικονομικά με το νέο αυτό βαλκανικό κράτος. Οι συνεργάτες αυτοί δεν ήταν πάντοτε βλάχικης καταγωγής, αφού μεταξύ των πιο ένθερμων υποστηρικτών του Μαργαρίτη βρίσκουμε π.χ. την ισχυρή οικογένεια Λαχοβάρη με απώτερη καταγωγή από τις Κυκλάδες(!)[1] 

Βλάστη: Το ιστορικό πλαίσιο

Δημήτρης Χ. Μπάγκαβος

«O πολιτισμός της τουρκοκρατίας είναι ο πολιτισμός των βουνών» σύμφωνα με τον Απ. Βακαλόπουλο. Από τις πιο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις που δικαιώνουν την εκτίμηση αυτή του κορυφαίου ιστορικού, αποτελεί νομίζουμε η περίπτωση της Βλάστης. Ποια είναι η Βλάστη, το παλιό Μπλάτσι; «Η ιστορία της δεν είναι και τόσο παλιά· μόλις που γεμίζει τέσσερους αιώνες. Όμως η προσφορά της είναι εντυπωσιακή σε κάθε τομέα: πνευματικό, οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό. Είναι απέραντος λειμώνας για κάθε έρευνα: Γλωσσική, λαογραφική, αρχαιολογική» θα γράψει ο γλωσσολόγος της Ακαδημίας Αθηνών Στ. Κατσουλέας που στα 1975 θα έλθει στην κωμόπολη για γλωσσική έρευνα.

Γέννημα των χρόνων της Τουρκοκρατίας η Βλάστη λειτούργησε χάρη στην οχυρή της θέση ως πρόσφορο καταφύγιο. Χτισμένη 25 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Πτολεμαΐδας, σε υψόμετρο 1240 μ. και σ' ένα πανέμορφο οροπέδιο, περιορισμένο με ασφάλεια από τα βουνά Σινιάτσικο (Άσκιο, 2111 μ.) και Μουρίκι (1650 μ.), αποτελεί σήμερα μια ανεξάρτητη Κοινότητα της επαρχίας Εορδαίας του νομού Κοζάνης. Βλάστη είναι η σημερινή επίσημη ονομασία που δόθηκε από την πολιτεία στα 1930· επιλογή που υιοθετήθηκε προκειμένου το νέο όνομα να συσχετίζεται με την πλούσια βλάστηση του ορεινού τοπίου αφενός, και για να μην απομακρύνεται πολύ φωνητικά από τους άλλους γνωστούς τύπους του τοπωνυμίου αφετέρου. Oι παλαιότερες μαρτυρίες της ονομασίας του χωριού το εμφανίζουν ως: Μπλάτζι, το (1761), Πλάτζι, το (1790), Μπλάτση, η (1796), του Βλατσιού (1820), του Μπλατζιου, (1835) κ.α., ενώ η δεύτερη χρονολογικά αναγραφή (1771) προσδιορίζει ως πατριδωνυμική ιδιότητα την καταγωγή κάποιου Μπλατζιώτη στην Κοζάνη. Επικρατέστερος όμως φέρεται ο τύπος «το Μπλάτσι», γεγονός που συμφωνεί με την παραδοσιακή προφορική ονομασία του χωριού.

Τιμήθηκε σήμερα η 116η επέτειος του «Ολοκαυτώματος της Κουτσούφλιανης»

116 χρόνια από το ηρωϊκό

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΦΛΙΑΝΗΣ

Οι Ελληνόβλαχοι κάτοικοί της Κουτσούφλιανης προτίμησαν να κάψουν το χωριό τους που οι μεγάλες δυνάμεις στον καθορισμό των συνόρων έδωσαν στην Τουρκία μετά τον άτυχο πόλεμο του 1897 παρά να συνεχίζουν να ζουν υπό τον οθωμανικό ζυγό!

Καθαρά βλαχοχώρι της περιοχής Γρεβενών μεταφέρθηκε στην θέση του σημερινού χωριού τους, την Παναγία Καλαμπάκας, γύρω από την Ιερά Μονή Λιμποχόβου, στην μητέρα-πατρίδα, την Ελλάδα, και παρέδωσαν στάχτες στους Τούρκους και στους υποστηρικτές τους που αθέτησαν την συμφωνία να μη παραδοθεί κατοικημένο χωριό στους νικητές!!! 

Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό από τις εκδηλώσεις μνήμης του Ολοκαυτώματος της Κουτσούφλιανης ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο:  Εδώ 

Η καθιέρωση της Εορτής και η ανάδειξη του Ολοκαυτώματος έγινε από την Αδελφότητα Παναγίας σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Εκπολιτιστικών Συλλόγων Ορεινής Περιοχής Καλαμπάκας όταν το 1998 εορτάστηκαν τα 100 χρόνια και κυκλοφόρησε και η ''Ιστορία της Κουτσούφλιανης'' των Αθαν. Στράτη - Γεωργ. Σάρρου όπου αναφέρονται τεκμηριωμένα όλα τα ιστορικά γεγονότα και ο αντίκτυπός τους στην υπόλοιπη Ελλάδα και βασικά στην Αθήνα.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από το Ολοκαύτωμα της Κουτσούφλιανης, η Ομοσπονδία Εκπολιτιστικών Συλλόγων Ορεινής Περιοχής Καλαμπάκας είχε προσκαλέσει τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο να επισκευθεί τα χωριά της περιοχής ο οποίος και είχε αποδεχτεί την πρόσκληση και επισκέφθηκε στις 7 και 8 Νοεμβρίου 1998 τα δέκα χωριά από τα οποία προέρχονταν οι σύλλογοι - μέλη της Ομοσπονδίας. Είναι και η μοναδική φορά που Πρόεδρος Ελληνικής Δημοκρατίας δέχτηκε πρόσκληση Δευτεροβάθμιου φορέα και επισκέφτηκε χωριά βλαχόφωνων Ελλήνων τιμώντας την προσφορά τους στην Πατρίδα μας.

Οι εγκαταστάσεις των Μοσχοπολιτών στο Miskolc μέσα από το κρατικό αρχείο της Ουγγρικής πόλης - Κωνσταντίνα Δ. Καρακώστα

Όταν οι Μοσχοπολίτες ταξιδεύουν στην κοιλάδα του ποταμού Σίνβα. 

Οι εγκαταστάσεις των Μοσχοπολιτών στο Μίσκολτς (Miskolc) 

μέσα από το κρατικό αρχείο της Ουγγρικής πόλης.

Της Κωνσταντίνας Δ. Καρακώστα 

Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

~ Εδώ

Ο βαρώνος Μιχαήλ Τοσίτσας

Ο βαρώνος Μιχαήλ Τοσίτσας ήταν ο εγγονός του Κωνσταντίνου Τοσίτσα, αδερφού του ευεργέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Μιχαήλ Τοσίτσα.

Ο παππούς του είχε εγκατασταθεί στο Λιβόρνο από τις αρχές του 19ου αιώνα, όπου απέκτησε μεγάλη περιουσία, αλλά και τον κληρονομικό τίτλο του βαρώνου (ο τίτλος του βαρόνου δόθηκε στην οικογένεια από τοπικό δούκα, σε επιβράβευση της μεγάλης εμπορικής δραστηριότητας της οικογένειας στο Λιβόρνο της Ιταλίας). Μετά το θάνατό του ο πατέρας του ευεργέτη, Αναστάσιος, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ίδρυσε την ‘‘Τράπεζα Μιχαήλ και Αναστασίου Τοσίτσα’’, η οποία γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη.

Ο Μιχαήλ Τοσίτσας γεννήθηκε το 1885 στο Παρίσι. Σπούδασε φιλολογία στη Σορβόννη. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την κλασική μουσική και τη φιλοσοφία. Ήταν πολύ επηρεασμένος από τις θεωρίες του Μπέρξον. Τύπος μονήρης, δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για τις τραπεζικές επιχειρήσεις του πατέρα του. Τα ενδιαφέροντα του Μιχαήλ Τοσίτσα ήταν ακατανόητα για την οικογένειά του.

Τον πατέρα του απασχολούσε ένα βασικό πρόβλημα: Τι θα γίνει ή περιουσία του, όταν πέσει στα χέρια του γιού του. Όλοι τον θεωρούσαν άχρηστο, ανίκανο και αιθεροβάμονα. Ό πατέρας του μάλιστα σκεπτόταν να ζητήσει να κηρυχθεί ό γιος του σε κατάσταση «απαγορεύσεως».

Το 1910, ο βαρώνος Μιχαήλ Τοσίτσας έγραψε και κυκλοφόρησε στη γαλλική γλώσσα την πρώτη μονογραφία Έλληνα για σκακιστικό άνοιγμα. Το βιβλίο πραγματεύεται το «γκαμπί Evans», σκακιστικό «άνοιγμα», που πήρε το όνομά του από τον γενειοφόρο Άγγλο καπετάν William Davies Evans, που τα ταξίδια του στην Ανατολική Μεσόγειο περί το 1840 συμπίπτουν με την αρχή του σκακιού στον ελληνικό χώρο.

Όταν ο Αναστάσιος Τοσίτσας αποδήμησε στα 1937, τη διαχείριση της περιουσίας του ανέλαβε ο Μιχαήλ. Ανέπτυξε τέτοια δραστηριότητα πού διέψευσε τους φόβους του πατέρα του. Έκανε επενδύσεις σε ακίνητα στην Ελβετία και σε χρεόγραφα στην Αμερική και στον Καναδά, επενδύσεις στην Αργεντινή, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, καθώς και στην Αγκόλα, που ήταν τότε αποικία της Πορτογαλίας.

Makedonian Stories: The Greek Committee - George Modis

The monastery of Saint Georgios-Megarovo
Petros Vistas (Bistas), Alexis Filippou
and Stavros Hatzistergiou

Για ελληνικά: 

Μακεδονικές Ιστορίες: Το Ελληνικό Κομιτάτο - 

Γεωργίου Μόδη

English translation by our friend George Tsapanos, a proud Vlach from Megarovo nowadays living in California.

As I promised here is a short story from George Modis book Makedonian stories. The one in here is by the name The Greek Committee. The translation is mine, sorry for the mistakes, I tried to keep it word by word rather than give to it the American way. To the ones of you familiar with the land is going to bring memories of how things were in the 1900's. For the other oh well one of these days you might be able to understand our land. And yes Mpetsias Tsapanos was my uncle. So here it is.

THE GREEK COMMITTEE

With the slogans for freedom, the preaching for fighting the tyrants, and the anti-Turkish crusade, many have been lured in the nets of the ""Committee"", in Megarovo and Tyrnovo, the two continual small towns, above Monastiri, Vlachian speaking, but very Greek indeed. 

The struggles 

<<for the freedom of the fatherland, 

for Christ's sacred faith>>

have, always such attraction and to the young ones such fighting will !.......The representatives of the Committee, like the Apostles of Christ, they were calling in the resurrection, all the nations !........ 

The champions of freedom in the two villages were <<organized>>, were concentrating, and buying guns, collecting and giving subscriptions and were under strict discipline. 

They took oath on the gospel and on a revolver that will fight till the last drop of their blood for the freedom of Makedonia, that they will never betray the secrets of the Komittee no matter the price, and they will execute willingly all of its orders. 

Frequently  --Komitatzides-- were coming and they were half-training them in the use of the guns. 

More frequently visitors were the  <<Voevodades>> ARSOF and SOUGAREF. When were arriving in the two small towns were dropping the -F- and were becoming ARSO and SOUGARIS. 

They had try, really hard, both of them and their man, to act as girls and give the impression of real horsemen of the cross without fear and without a stain. Of course they were not  missing the incredulous Thomases, who were not taking the Bulgarian promises too seriously. But they were the littleness. The current for the emancipation was irresistible. The Apostles of the Committee were talking with plenty fervor and eloquence for the great days to follow. They were going to raise the flag of the cross and they were to revolt with the slogan <<Freedom or death>>. Everything and everybody were ready. Right away the Holy Russia was going to run to help them. It was not necessary to fight for eight years like the Greeks. Later, freedom was to come, the golden eon. <<All the Turkish land was going to be theirs. What do you mean Greek, Bulgar, [romanizing] Vlach ! All were brothers, brothers in the bondage  and brothers in freedom>>. 

Θεόδωρος Αδάμ - Μακεδονομάχος από τη Νιζόπολη Πελαγονίας

Θεόδωρος Αδάμ
Μακεδονομάχος από τη 
Νιζόπολη Πελαγονίας

Ο Θεόδωρος Αδάμ ήταν σημαντικός Μακεδονομάχος

οπλαρχηγός από τη Νιζόπολη Πελαγονίας 

(Nizopole/σήμερα στην ΠΓΔΜ).

Οργάνωσε από πολύ νωρίς (πριν το 1903) την Εθνική επιτροπή της γενέτειράς του Νιζόπολης και συγκρότησε ένοπλη ομάδα, της οποίας τέθηκε επικεφαλής. Αντιμετώπισε τη Βουλγαρική ένοπλη δράση στις περιοχές Πελαγονίας και Φλώρινας έως το 1904, όταν κατέφθασαν αξιωματικοί από το Ελληνικό κράτος. Στη συνέχεια το σώμα του συνεργάστηκε σε πολλές επιχειρήσεις με τον αξιωματικό Ιωάννη Καραβίτη από την Κρήτη έως το 1907. 

Το 1908, το σώμα του που αποτελούνταν κυρίως από Νιζοπολίτες, συμπτύχθηκε σε ενιαίο σώμα υπό τις γενικές οδηγίες του Κρητικού Παν. Γερογιάννη, προκειμένου να αντιμετωπίζονται οι πολυάριθμες Βουλγαρικές τσέτες. Η δράση του συνεχίστηκε έως τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο το 1912 καθώς ακόμα και μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων, διάφορα Βουλγαρικά ένοπλα σώματα τρομοκρατούσαν την περιοχή Πελαγονίας. [1][2][3][4]

Μακεδονικές Iστορίες: Το Ελληνικό Κομιτάτο - Γεωργίου Μόδη

Μονή Αγίου Γεωργίου - Μεγάροβο
Πέτρος Βίστας (Μπίστας), Αλέξης Φιλίππου
και Σταύρος Χατζηστέργιου

Με τα απελευθερωτικά συνθήματα, τα τυραννομαχικά κηρύγματα και την αντιτουρκική σταυροφορία είχαν παρασυρθεί στα δίκτυα του ''Κομιτάτου'' πολλοί και στο Μεγάροβο και Τύρνοβο, τις δυο συνεχόμενες κωμοπόλεις, πάνω απ' το Μοναστήρι, βλαχόφωνες αλλά ελληνικώτατες. Οι αγώνες

''για της Πατρίδος την ελευθερία,

για του Χριστού την πίστη την αγία''

έχουν τόση έλξι πάντοτε και οι νέοι τόσην αγωνιστική διάθεσι!... Οι αντιπρόσωποι του Κομιτάτου, όπως οι Απόστολοι του Χριστού, καλούσαν στην ανάστασι όλα τα έθνη!...

Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας στα δυο χωριά είχαν ''οργανωθή'', συγκέντρωναν κι αγόραζαν όπλα, μάζευαν και έδιναν συνδρομές και μπήκαν σε αυστηρή πειθαρχία. Είχαν ορκισθή στο ευαγγέλιο και ένα περίστροφο ότι θα πολεμήσουν ως την τελευταία ρανίδα του αίματος των για την απελευθέρωσι της Μακεδονίας, ότι δεν θα πρόδιναν ποτέ οτιδήποτε κι αν πάθαιναν τα μυστικά του Κομιτάτου και θα εκτελούσαν πρόθυμα πάντοτε όλες τις διαταγές του.

Συχνά έρχονταν κομιτατζήδες και τους ψευτογύμναζαν στα όπλα.

Τακτικώτεροι επισκέπτες ήσαν οι ''βοεβοδάδες'' Άρσωφ και Σουγκάρεφ. Όταν έρχονταν στις δυο κωμοπόλεις άφιναν το φ και γένονταν Άρσο και Σουγκάρης. Είχαν φροντίση με πολλή προσοχή να φέρνωνται και αυτοί και οι άντρες τους σαν κορίτσια και να δίνουν την εντύπωσι ότι ήσαν αληθινοί ιππότες του σταυρού χωρίς φόβο και χωρίς καμμιά κηλίδα.

Δεν έλλειπαν βέβαια οι ολιγόπιστοι Θωμάδες, που δεν έπαιρναν τοις μετρητοίς τις Βουλγαρικές επαγγελίες. Μα ήσαν οι λιγώτεροι. Το ρεύμα για τον απελευθερωτικό αγώνα ήταν ακατάσχετο. Οι απόστολοι του Κομιτάτου μιλούσαν με πολλή θέρμη κι' ευγλωττία για τις μεγάλες μέρες που πλησίαζαν. Θα σήκωναν την σημαία του σταυρού και θα ξεσηκώνονταν με το σύνθημα ''Ελευθερία ή θάνατος''. Όλα και όλοι ήσαν έτοιμα. Θάτρεχε ευθύς σε βοήθεια τους η Αγία Ρωσσία. Δεν ήταν καθόλου ανάγκη να πολεμήσουν οκτώ χρόνια όπως οι Έλληνες. Θα ερχόταν έπειτα η ελευθερία, ο χρυσούς αιώνας. Όλα τα τουρκικά κτήματα θα ήσαν δικά τους. ''Τι θα ειπή Έλληνας, Βούλγαρος, Βλάχος[ρουμανίζοντες]! Όλοι ήσαν αδελφοί, αδελφοί στη σκλαβιά αδελφοί και στην λευθεριά''.

Παρουσίαση βιβλίου: Λαογραφία & Παράδοση των Ημαθιώτικων Πιερίων - Τσιαμήτρος Ιωάννης

Εκδήλωση μνήμης για το Ολοκαύτωμα της Κουτσούφλιανης

116 χρόνια από το Ολοκαύτωμα της Κουτσούφλιανης 

Τρίτη 13 Μαΐου 2014 στην Κουτσούφλιανη 

(στον οικισμό Πλατάνιστο της Τοπικής Κοινότητας Παναγίας)

Με τη συμπλήρωση 116 χρόνων από το Ολοκαύτωμα της Κουτσούφλιανης και τον Εκπατρισμό των κατοίκων της, η Π.Ε. Τρικάλων, ο Δήμος Καλαμπάκας και η Τοπική Κοινότητα Παναγίας συνδιοργανώνουν και φέτος εορταστικές εκδηλώσεις, που θα γίνουν την Τρίτη 13 Μαΐου 2014 στην Κουτσούφλιανη (στον οικισμό Πλατάνιστο της Τοπικής Κοινότητας Παναγίας).

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

7:30-10:15 Αρχιερατική λειτουργία από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γρεβενών κ. Σέργιο

10:15-10:30 Δοξολογία

10:30-10:50 Επιμνημόσυνη δέηση Κατάθεση στεφάνων Εθνικός Ύμνος

10:50-11:20 Προσφώνηση - Χαιρετισμός από το Δήμαρχο Καλαμπάκας κ. Δημήτριο Σακελλαρίου Χαιρετισμοί

11:20-11:35 Ομιλία για το Ολοκαύτωμα και τον Εκπατρισμό των κατοίκων της Κουτσούφλιανης από την κ. Βασιλική Μουζακιάρη, Προϊστάμενη του Δημοτικού Σχολείου Παναγίας

11:35-11:45 Απαγγελίες ποιημάτων από μαθητές, μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου Παναγίας 11:45-12:30 Παραδοσιακοί χοροί και Δημοτικά τραγούδια από το

ΚΑΠΗ Καλαμπάκας.

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο Συλλόγου Κοκκινοπλιτών Ν.Πιερίας "Ο ΟΛΥΜΠΟΣ"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Κυριακή 4 Μαϊου 2014, διεξήχθη στην Κατερίνη η εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Κοκκινοπλιτών Νομού Πιερίας "Ο ΟΛΥΜΠΟΣ". Η Γενική Συνέλευση συνεκλήθη σε σώμα και εξελέγησαν: 

Πρόεδρος: ο κ. Παπαζήσης Αναστάσιος και Εφορευτική Επιτροπή: η κ. Πλέσσα-Φάκα Δήμητρα, ο κ. Παπαδόπουλος Λάζαρος και ο κ. Μπουσνάκης Κωνσταντίνος. 

Οι εκλογές διεξήχθησαν με την παρουσία και εποπτεία του δικηγόρου κ. Χιονίδη Γεώργιου.

Στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Κοκκινοπλιτών Πιερίας "Ο ΟΛΥΜΠΟΣ" έλαβαν μέρος 322 μέλη του Συλλόγου, που είχαν τακτοποιήσει τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, έναντι αυτού.

Ψήφισαν: 322 Άκυρα: 5 Λευκά: 0 Έγκυρα: 317

Από την εκλογική διαδικασία, προέκυψαν τα ακούλουθα εκλεγμένα μέλη για το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου:

Γατσιού - Λέγκα Καλλιόπη

Δραγασιά Μαρία

Κουκουβίτης Ιωάννης

Μέγα Ελένη

Νταμπώσης Ιωάννης

Παππά - Καστανάρα Λίτσα

Σιαμάτρας Δημήτριος

Τριανταφύλλου - Γκόλτσιου Ευρώπη

Τσιουπλής - Καστανάρας Θωμάς

Για την εξελεγκτική επιτροπή εξελέγησαν οι:

Η κληρονομιά του Αλκιβιάδη Νούσα ή Branislav Nušić (1864 - 1938) στο Μουσείο Βελιγραδίου

Ο Μπράνισλαβ Νούσιτς (Бранислав Нушић) ήταν σπουδαίος Σέρβος πεζογράφος και κωμωδιογράφος, δημοσιογράφος, διπλωμάτης, διευθυντής θεάτρων στο Βελιγράδι, τα Σκόπια, το Σεράγεβο και μια δυναμική προσωπικότητα που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στη ζωή του Βελιγραδίου στα τέλη του 19ου και το πρώτο μισό του 20ου αι. 

Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1864 στο Βελιγράδι και του δόθηκε το ελληνικό όνομα Αλκιβιάδης. Είχε τρεις αδελφούς και μια αδελφή την Anka, παντρεμένη με τον Ζιβαντίνοβιτς. Η μητέρα του Ljubica ήταν σερβικής καταγωγής. Ο πατέρας του Γεώργιος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σε μικρή ηλικία μετοίκησε με την μητέρα του στη Σερβία[1]. Δεδομένου ότι, από την γέννηση του δεν είχε κληρονομήσει το πατρικό επώνυμο, πήρε το επώνυμο του εμπόρου Γεράσιμου Νούσα (Gerasim Nusa), πιθανώς από την Κλεισούρα Καστοριάς, στον οποίον εργαζόταν, ως ένδειξη σεβασμού λόγω του ότι είχε αναλάβει την φροντίδα του σαν να ήταν δικό του παιδί. Ο Μπράνισλαβ Νούσιτς προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να διερευνήσει την εκ πατρός καταγωγή του και ταξίδεψε στη δυτική Μακεδονία (στην ευρύτερη περιοχή της λίμνης Πρέσπας) όπου είχε γεννηθεί η γιαγιά του. Όπως όμως ο ίδιος έγραψε, δεν μπόρεσε τελικά να εξακριβώσει την καταγωγή των προγόνων του[2]. 

Ο πατέρας του Γεώργιος Νούσας ήταν γνωστός έμπορος σιτηρών που έχασε την περιουσία του λίγο μετά τη γέννηση του γιου του οπότε αναγκάστηκε να μετακομίσει με την οικογένειά του στο Σμεντέρεβο, όπου πήγε ο μικρός Αλκιβιάδης δημοτικό σχολείο και στις δύο πρώτες βαθμίδες της μέσης εκπαίδευσης. Κατά την εφηβεία του, ο Νούσας επέστρεψε πίσω στο Βελιγράδι όπου και αποφοίτησε από τη μέση εκπαίδευση. Μετά την ηλικία των 18 ετών, θα αλλάξει νόμιμα το όνομά του εκσερβίζοντάς το[3] σε Μπράνισλαβ Νούσιτς. Το 1884, αποφοίτησε από το τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου και συνέχισε τις σπουδές του για ένα χρόνο στο Γκρατς της Αυστροουγγαρίας[4].

Έγραψε μυθιστορήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα. Αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το θεατρόφιλο κοινό για τις κωμωδίες χαρακτήρων. Τα έργα του παίζονται μέχρι σήμερα. 
Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά κατάφερε να πάρει το πτυχίο της Νομικής. Πολέμησε στο σερβο - βουλγαρικό πόλεμο (1885) μετά το τέλος του οποίου φυλακίστηκε για 2 χρόνια επειδή δημοσίευσε ένα ποίημά του που γελοιοποιούσε τη σερβική μοναρχία. Μέσα στη φυλακή, παρά τις αντίξοες συνθήκες, κατάφερε να γράψει την κωμωδία «Προστασία». Από το 1889, υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις υπουργείων, ενώ διατέλεσε και επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου στο Βελιγράδι. Το 1905, άφησε τη θέση του και εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Το 1913 ίδρυσε ένα θέατρο στα Σκόπια όπου έζησε έως το 1915. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, διορίστηκε επικεφαλής του τμήματος Τέχνης του υπουργείου Παιδείας. Παρέμεινε σε αυτήν τη θέση έως το 1923. Κατόπιν, διορίστηκε ως προϊστάμενος στο Εθνικό Θέατρο του Σαράγεβο. Το 1927 επέστρεψε στο Βελιγράδι.

Η πένα του Νούσιτς ξεναγεί τον αναγνώστη στις απόκρυφες γωνιές της ψυχής του ανθρώπου και της κοινωνίας, με σκοπό να τις αποκαλύψει, από τη θέση του γελοιογράφου. Ένα από τα καλύτερα έργα του, που γράφτηκε το 1924, είναι η «Αυτοβιογραφία» του.[5]

Στη μνήμη του πατέρα της, η κόρη του  Gita Nušić-Predić προίκισε το Μουσείο της πόλης του Βελιγραδίου με προσωπικά αντικείμενα του όπως έργα του, χειρόγραφα, συλλογή σκίτσων, φωτογραφίες, έγγραφα, διπλώματα, προσωπικά αντικείμενα κ.α. Το Μουσείο της πόλης του Βελιγραδίου δημοσιοποίησε την κληρονομιά του Branislav Nušić το 1988. Στη συνέχεια παρατίθενται ορισμένα από τα προσωπικά του αντικείμενα που συμπεριλαμβάνονται σ αυτή τη συλλογή[6]: