Ο Σύλλογος Βλάχων Περιβολιωτών Ν. Ημαθίας στις εορταστικές εκδηλώσεις της Επετείου του «ΟΧΙ» στην Κορυτσά

Ο Σύλλογος Βλάχων Περιβολιωτών Ν. Ημαθίας ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Γενικού Πρόξενου της Ελλάδος στην Κορυτσά Ιωάννη Πεδιώτη, συμμετείχε στις εορταστικές εκδηλώσεις της Επετείου του «ΟΧΙ», που πραγματοποιήθηκαν στην Κορυτσά το Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012.

Το Πρόγραμμα

11:30 Δοξολογία στην Εκκλησία της Παναγίας και κατάθεση στεφάνων στο ηρώο του χωριού  Μπομποστίτσα.

12:30 Σχολική εκδήλωση από τους μαθητές και τις μαθήτριες των Εκπαιδευτηρίων «ΟΜΗΡΟΣ» Κορυτσάς.

13:30 Δεξίωση για την «Ημέρα της Νίκης» στο Ξενοδοχείο «Grand»  Κορυτσάς.

Χόρεψαν παραδοσιακά συγκροτήματα από την Ελλάδα.

Το βίντεο της παρέλασης με την συμμετοχή της ΠΟΠΣΒ

Δείτε πως παρέλασαν οι περήφανοι Βλάχοι χθες στην Θεσσαλονίκη (28η Οκτωβρίου 2012):

Πηγή βίντεο: ΠΟΠΣ ΒΛΑΧΩΝ (youtube)

Παράδειγμα «πλαστής ταυτότητας» και εθνολογικής χειραγώγησης - Αδελφοί Μιλαντίνωφ (Братя Миладинови)

Ντιμίταρ Μιλαντίνωφ
Πηγή φώτο: εδώ

Πρόκειται για τους δύο πιο γνωστούς και διάσημους από τους αδελφούς Μιλαντίνωφ (Братя Миладинови), τους Ντιμίταρ (Δημήτριος) και Κονσταντίν (Κωνσταντίνος), οι οποίοι θεωρούνται πρωτοπόροι και ιδρυτές της βουλγαρικής Λαογραφίας με το περίφημο έργο τους «Βουλγαρικά Δημοτικά Τραγούδια» (1861), που θεωρείται κλασσικό.

Ο Κονσταντίν θεωρείται επιπλέον ένας από τους σπουδαιότερους Βούλγαρους ποιητές. Πολύ γνωστά είναι τα ποιήματά του «Τ’γκά ζα γιούγκ» (ТЪГА ЗА ЮГ) = «Νοσταλγία για τον Νότο», καθώς και το συγκινητικό ερωτικό ποίημα «Μπίσερα» (= Μαργαριτάρια), γραμμένο στο στυλ της δημοτικής ποίησης και ένα από τα 15 συνολικά ποιήματα που πρόλαβε να γράψει πεθαίνοντας σε ηλικία 32 ετών στις τουρκικές φυλακές της Κωνσταντινούπολης από τύφο, μαζί με τον συγκρατούμενο, μεγαλύτερο (κατά 20 χρόνια), αδελφό του Ντιμίταρ.

Πρέπει να τονιστεί ότι η οικογένεια Κωνσταντίνου ή Μιλαδίνη ήσαν Βλάχοι από την Μοσχόπολη, που εγκαταστάθηκαν στην κωμόπολη Στρούγκα στην λίμνη της Αχρίδας, τα δυο αδέρφια μάλιστα σπούδασαν στα Γιάννενα (στην Ζωσιμαία Σχολή), ο δε Κονσταντίν τελείωσε στην συνέχεια το φιλολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Αργότερα, το 1844 «πείστηκαν» από τον Ρώσσο καθηγητή Βίκτορ Γκριγκόροβιτς ότι είναι Βούλγαροι και ανέπτυξαν ανθελληνική δραστηριότητα. Ο σλαβολόγος καθηγητής Αντώνιος-Αιμίλιος Ταχιάος, εντόπισε στα αυτοκρατορικά αρχεία της Αγίας Πετρούπολης επιστολή του Ρώσου Γενικού Προξένου στην Κωνσταντινούπολη Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Χίτροβο, ο οποίος ζητούσε (1864) να καταβληθεί οικονομική ενίσχυση στην χήρα του Δημητρίου Μιλαντίνοφ, «διότι αυτός απέθανε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα» [17].

Ελληνική Ναυτιλία και Βλάχοι

Γράφει ο Γιάννης Τσιαμήτρος 
Εκπ/κός-Χοροδιδάσκαλος

Από το τίτλο  και μόνο κανείς αναρωτιέται: Βλάχοι και ναυτιλία τι σχέση μπορούν να έχουν; Και όμως έχουν. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι ναυτιλιακές επιδόσεις των Ελλήνων στο διάβα των αιώνων είναι γνωστές. Εάν μάλιστα κανείς προσφύγει στην ιστορία θα αποκαλυφθεί ότι η Θεσσαλία είναι η κοιτίδα της ελληνικής ναυτιλίας. Στις ακρογιαλιές του Παγασητικού κόλπου (Ιωλκός) ναυπηγείται η «Αργώ» και ξεκινάει η φημισμένη Αργοναυτική εκστρατεία. Θα μάθει επίσης ότι οι Έλληνες των άγονων και ορεινών τόπων ξενιτεύονται από την Αθαμανία (γειτονική των Τρικάλων περιοχή), τον Ασπροπόταμο, ο δε γιος του Φρίξου, ο Άργος (εξού και «Αργώ») ο πρώτος ναυπηγός του κόσμου, κατάγεται από την Πίνδο.

Ακόμα και ο Όμηρος αναφέρει την ναυτιλιακή τάση των Θεσσαλών (280 σκάφη στον τρωικό πόλεμο) και κατά τον Π. Βασιλείου δεν απουσιάζουν  τότε και οι ορεινοί πληθυσμοί της Δ. Θεσσαλίας (ο αρχηγός των Δολόπων Φοίνικας υπό τον Αχιλλέα της Φθίας με 50 πλοία). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο χρονογράφος Παχυμέρης μετά από αιώνες τους  άνδρες του Αχιλλέα τους αποκαλεί Μεγαλοβλαχίτες από το μεσαιωνικό όνομα της Θεσσαλίας Μεγάλη Βλαχία. Συμμετέχουν και οι Περραιβοί (Βόρεια Θεσσαλία), που σύμφωνα με του Γάλλο αρχαιολόγο Br. Helly και τον ακαδημαϊκό Α. Κεραμόπουλο εκλατινίζονται και επιβιώνουν ως Βλάχοι και έχουν σχέση με τα Ευρυτανικά Άγραφα (Γουνεύς από την Κύφο).

Ηπειρώτες συμμετέχουν σε πολλές εκστρατείες και μάχες (Ναυμαχία Σαλαμίνας, Εκστρατεία του Πύρρου στη Δύση και Μ. Αλεξάνδρου στην Ανατολή) και έχουν δυο μεγάλα ναυτιλιακά κέντρα, την Απολλωνία και Επίδαμνο (Δυρράχιο) επί ρωμαιοκρατίας.

Και επί τουρκοκρατίας οι Βλάχοι, που πρωτοστατούν στον κλεφτοαρματολισμό, όταν οι καιροί δεν  τους ευνοούν στη στεριά, συνεχίζουν στη θάλασσα (π.χ. Γκέκας, Λαζαίοι και Νικοτσάρας από το Λιβάδι Ολύμπου). Ο Κασομούλης στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι ο Νικοτσάρας και οι Λαζαίοι έχουν 700 πολεμιστές, πεζοναύτες, όπως θα λέγαμε σήμερα, οι οποίοι διαπρέπουν  στους αμφίβιους αγώνες τους  μέχρι και την Χαλκιδική και προβληματίζουν σοβαρά τον Σουλτάνο. Οι αγώνες αυτοί τεκμηριώνονται και από  τα δημοτικά τραγούδια τα οποία είναι γεμάτα από τις λέξεις ‘θάλασσα’ και ‘καράβια’ (Ν. Πολίτης… να βγουν τα κλεφτοκάραβα, πόχουν τους κλέφτες μέσα….). Ο αγώνας του διάσημου καπετάνιου Νικοτσάρα από το Λιβάδι Ολύμπου   θεωρούνται  από τον Γ. Αλεξάνδρου Λαυριώτη ‘το προανάκρουσμα της μεγάλης Επαναστάσεως του 1821’.

Γυναίκες στον Μακεδονικό Αγώνα - Η Φιλόπτωχος Αδελφότης Ελληνίδων Κυριών Μοναστηρίου (1902)

ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ

Ηρωίδες και συνεργάτιδες των Μακεδονομάχων

Το Μοναστήρι, κτισμένο κοντά στην αρχαία Ηράκλεια, με έντονη την ελληνορωμαϊκή και βυζαντινή του παράδοση, αν και επί τουρκοκρατίας ήταν έδρα του Ρούμελη Βαλεσή, του γενικού δηλαδή Διοικητού της ευρωπαϊκής Τουρκίας, υπήρξε ο τόπος απ’ όπου εκπορεύτηκε η  πρώτη οργάνωση «Μακεδονική Άμυνα», που με τα τμήματά της, το οικονομικό, το δικαστικό και το εκτελεστικό, μετέτρεψε τον αγώνα από αμυντικό σ’ επιθετικό.

Και πραγματικά στο Μοναστήρι έγιναν εκδικητές των βουλγαρικών εγκλημάτων όχι μόνο άντρες, μα και γυναίκες. Κατά πληροφορία του Μόδη, όταν αποφασίζονταν να γίνει φόνος σ’ ένα δρόμο, ειδοποιούνταν οι νοικοκυρές να αγρυπνούν, να έχουν την πόρτα ανοιχτή και να κλείνουν αμέσως μόλις έμπαινε ο εκτελεστής, που από σπίτι σε σπίτι έφευγε μακριά, αφού είχε επιτελέσει την αποστολή του.

Τα λαμπρά του εκπαιδευτήρια ήταν η  παλλόμενη καρδιά του βορείου Ελληνισμού κι οι ογδόντα Ελληνίδες δασκάλες του γαλβάνιζαν την εθνική συνείδηση των μικρών παιδιών με τέτοια τραγούδια:

«Του βουλγαρισμού η  ψώρα Μακεδόνες δεν μολύνει...»

Μοναστηριώτισσα ήταν κι η  ηρωική δασκάλα Πολυξένη, την θυσία της οποίας σαν έμαθε ο Παύλος Μελάς, είπε: «Έχουν δίκαιο αυτοί που ζητούν εκδίκηση...».

Η 3η Συνδιάσκεψη της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας στο Τορόντο του Καναδά - Δελτίο Τύπου

Με πλούσιες κι ελπιδοφόρες εμπειρίες από τις επαφές με την Ομογένεια και από την ομογενειακή ζωή επέστρεψε η ελληνική αποστολή της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας από το ταξίδι της στο Τορόντο του Καναδά, όπου πραγματοποιήθηκε η 3η Συνδιάσκεψη της Αμφικτιονίας.

Οι εργασίες της 3ης Συνδιάσκεψης έλαβαν χώρα στο Metropolitan Centre του Τορόντο τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012 με τη συμμετοχή της Ένωσης Βλάχων Ελλάδος Καναδά, του Συλλόγου Μηλιάς Μετσόβου Τορόντο, μεγάλου αριθμού ομογενών και της ελληνικής αποστολής. Τις εργασίες της Συνδιάσκεψης παρακολούθησαν ο Πρόξενος της Ελλάδος στο Τορόντο κ. Δημήτρης Αζεμόπουλος και ομογενειακοί παράγοντες από την Παμμακεδονική, την Πανηπειρωτική, την Ποντιακή Αδελφότητα, τους Γρεβενιώτες και τους Ηπειρώτες του Τορόντο. Χαιρετισμό έστειλαν ο Πρέσβης της Ελλάδος στον Καναδά κ. Ελευθέριος Αγγελόπουλος κι ο Μητροπολίτης Καναδά κ. Σωτήριος του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ανοίγοντας ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας και πρόεδρος της ΠΟΠΣΒ κ. Μιχάλης Μαγειρίας τις εργασίες της 3ης Συνδιάσκεψης ανέφερε στην εισήγηση του:  

«Εμείς (ΠΟΠΣΒ) πήραμε την πρωτοβουλία κι ιδρύσαμε την Παγκόσμια Βλαχική Αμφικτιονία, με έδρα το Μέτσοβο στην Πατρίδα μας. Η Αμφικτιονία καλείται να αναλάβει τον ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο της επανασύνδεσης της ελληνικής βλαχόφωνης  διασποράς με το μητροπολιτικό κέντρο ώστε να αναδείξει με ενάργεια και κατά τρόπο εξωστρεφή και δυναμικό, μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα:

- τη γνήσια και αυθεντική έκφραση της βλαχόφωνης ρωμιοσύνης,

- και να προβάλλει την ιστορική της ταυτότητα και τις ιστορικές αξίες και ρίζες της».  

3η ανοιχτή συνδιάσκεψη της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας

Η Ελληνική Αποστολή της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας 

στο Τορόντο του Καναδά:

Η 3η ανοιχτή συνδιάσκεψη της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας 

που έλαβε χώρα στο Τορόντο του Καναδά

την Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 1012 στις 18:00 μ.μ

στο METROPOLITAN CENTRE – 3840 FINCH AVE. E, SCARBOROUGH.

Η απελευθέρωση της Μακεδονίας το 1912

Ομιλία του Α. Μπουσμπούκη ομότιμου καθηγητή γλωσσολογίας στο ΑΠΘ στο Ξηρολίβαδο στις 5-8-2012.  

Μετά το ένδοξο 1821, δεύτερο σημαντικό ιστορικό γεγονός, που παραμένει ορόσημο στην ψυχή και τη μνήμη του ελληνικού λαού, είναι το 1912. Κι ενώ το ’21 σημαδεύει  την απαρχή της ανεξαρτησίας και της κρατικής αποκατάστασης του έθνους των Ελλήνων, το ’12 σημαδεύει την εδαφική ολοκλήρωση του ελληνικού κράτους.

Το 1912 ήρθε σαν θετική και ζωογόνα αντίδραση των ελεύθερων πια νότιων Ελλήνων στην προτεινόμενη περίοδο χαλάρωσης και παρακμής, που κορυφώθηκε με τον ατυχή πόλεμο του 1897, όταν ο τουρκικός στρατός απείλησε αποφασιστικά την ύπαρξη του μικρού ελλαδικού κράτους.

Πριν, όμως, από την κατάρρευση του πολεμικού μετώπου, τέσσερα χρόνια πρωτύτερα, το 1893, είχαμε την οικονομική κατάρρευση, την πτώχευση του κράτους, που οδήγησε τη χώρα στον πάτο της παρακμής και του ξεπεσμού της.

Υγιής αντίδραση στην οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική παρακμή στάθηκε η κατοπινή, μετά το 1897, ανάδρομη πορεία των Ελλήνων προς τα υψηλά ιδανικά, που ήρθε για να επαληθεύσει τους στίχους του βαθυστόχαστου και ξεχασμένου στις ημέρες μας Κωστή Παλαμά, που μας λέει πως όταν βρεθεί κανείς στο σκαλί το τελευταίο, αν του έχει απομείνει σπίθα για ζωή και προκοπή, θα ξαναδεί  να του φυτρώνουν και πάλι με χαρά «τα φτερά τα προτερά και τα μεγάλα».

Τι ενθαρρυντικό, αλήθεια, παράδειγμα προβάλλει το έπος του 1912 και οι έμμετρες σκέψεις των στίχων του μεγάλου μας ποιητή σήμερα, σε μια περίοδο κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά και παρακμής κάθε υγιούς αξίας…

Το πάθημα με τον ατυχή πόλεμο του 1897 στάθηκε το κέντρισμα, η αφορμή για την ανασυγκρότηση στρατού και διοίκησης κάτω από την εμπνευσμένη ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου σε αρμονική πάντα συνεργασία με τον τότε βασιλέα, τον Γεώργιο τον πρώτο.

Ύστερα ήρθε η σύμπραξη των ορθόδοξων χριστιανικών δυνάμεων της Χερσονήσου του Αίμου με την συμμετοχή Ελλήνων, Βουλγάρων, Σέρβων και Μαυροβουνίων για κοινή στρατιωτική δράση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που κατείχε περιοχές της Βαλκανικής. Τα πολλαπλά και πολυμέτωπα χτυπήματα από τους στρατούς της Βαλκανικής Συμμαχίας κλόνισαν τη δύναμη του τουρκικού στρατού και περιόρισαν την οθωμανική κυριαρχία στο χώρο της ΝΑ Ευρώπης.

Ωστόσο, εμείς θα παρουσιάσουμε τα ιστορικά γεγονότα από τη μεριά του ελληνικού στρατού, γιατί αυτό μας αφορά άμεσα. Η εξιστόρησή τους είναι απαραίτητη σήμερα, καθώς η ιστορική μνήμη εξασθενεί καθημερινά με τη μη ανατροφοδότησή της ή ακόμα και με την εσκεμμένη, την σκόπιμη παραποίησή της, όπως τόσο εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κανείς.

Η αρχή του αγώνα γίνεται το απόγευμα στις 4 Οκτωβρίου του 1912, όταν επιδόθηκε τελεσίγραφο των συμμάχων προς την Πύλη, δηλ. τον Σουλτάνο, και την άλλη μέρα κηρύχθηκε ο πόλεμος.

Η ΠΟΠΣ Βλάχων συμμετέχει στον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012 ήταν μία ημέρα αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και μία μεγάλη γιορτή για όλη την πόλη!

Πρωτοφανής, μεγαλειώδης χορευτική εκδήλωση γέμισε τους δρόμους της πόλης με το ηχόχρωμα και τους χορούς της δημοτικής μας παράδοσης κινητοποιώντας περίπου 1.200 χορευτές.

Με αυτόν τον τρόπο, μουσικοχορευτικά συγκροτήματα συμμετείχαν στα 47α Δημήτρια και στον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Στην εκδήλωση συμμετείχαν έντεκα Ομοσπονδίες και τα Λύκεια Ελληνίδων, τα οποία ξεκίνησαν τη διαδρομή τους από διαφορετικά σημεία για να καταλήξουν στις 21.00 στον Λευκό Πύργο και από εκεί στο Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης.

Οι διαδρομές ήταν οι εξής:

1. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων συγκεντρώθηκε στις 19.40 στην πλατεία Παύλου Μελά (40 Εκκλησιές) με κατεύθυνση τη Λ. Νίκης μέσω των οδών Γ. Βιζυηνού και Εθνικής Αμύνης.

2. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Αν. Ρωμυλίας έδωσε ραντεβού στις 20.30 στην πλατεία Σιντριβανιού για να κατηφορίσει την Εθνικής Αμύνης.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Ἡ πρὸς τὴν Πατρίδα Ἀγάπη μου

Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μία μέρα

σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,

οὔτε κισσός, π᾿ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει

οὔτ᾿ ἀστραπή, ποὺ σβύνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,

δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,

νοιώθω γιὰ σέ, πατρίδα μου, στὰ σπλάγχνα χαλασμό.

Οι Βλάχοι δεν περιορίζονται μόνο στη Μακεδονία, την ΄Ηπειρο, τη Θεσσαλία και την Αιτωλοακαρνανία, ούτε στη Διασπορά, αλλά εκτείνονται και στον Μοριά, ενώ πολλοί έχουν καταφύγει στα Ιόνια Νησιά, όπως η οικογένεια του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη από τη Βαλαώρα της Ηπείρου, εξαδέλφου του ποιητή Γ. Ζαλοκώστα από το Συρράκο. Το 1832, οπότε η παρουσία τους στον Μοριά ήταν ακόμη ζωντανή και δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί, ο Κων. Κούμας καταθέτει: Διεσκορπισμένοι εις διάφορα χωρία, ως επί το πλείστον ορεινά, από της Μακεδονίας έως της Πελοποννήσου, είναι οι λεγόμενοι Βλάχοι, Μακεδόνες και Θεσσαλοί όντες και ΄Ελληνες το γένος. [Κωνσταντίνου Κούμα, Ιστορίαι ανθρωπίνων πράξεων, Βιέννη, 1832, σελ. 521.] (εδώ)

Ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1824, αλλά καταγόταν από την Ήπειρο. Ήταν γιος του επιχειρηματία και γερουσιαστή Ιωάννη Βαλαωρίτη και της Αναστασίας το γένος Τυπάλδου Φορέστη.  Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στη Λευκάδα, φοίτησε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας (1838-1841) , κοντά σ᾿ επιφανείς δασκάλους, όπως ο Ασώπιος και ο Ιωάννης Οικονομίδης.

Αφού τελείωσε την Ακαδημία, σε ηλικία δεκαεφτά χρονών, σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια του Παρισιού, της Γενεύης (όπου πήρε πτυχίο προλύτη Γραμμάτων και επιστημών από το εκεί κολλέγιο) και της Πίζας (ανακηρύχτηκε διδάκτωρ νομικής στο εκεί πανεπιστήμιο). Υστερα από μία σύντομη παραμονή στη Λευκάδα, επισκέφτηκε και πάλι πολλὲς από τις γνωστές τότε ευρωπαϊκές χώρες, για να καταλήξει τελικά στην Αγγλία, όπου έμεινε για αρκετά χρόνια.

Αρχαίοι Έλληνες Πρόγονοι των Γαρδικιωτών (Μέρος ΙΙ)

Αρχαίοι Έλληνες Πρόγονοι των Γαρδικιωτών (Μέρος Ι)

ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ - 

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γράφει ο Αντώνιος Βράκας

Δρ. Φιλολογίας

2. ΡΩΜΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΡΙ ΤΟ 200 π.Χ.

Μετά τον εκσυγχρονισμό της ρωμαϊκής πολιτείας κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. και προϊόντος του 4ου αιώνος π.Χ. η Ρώμη κατέστη πρωταγωνίστρια της ιταλικής ιστορίας. Εξουδετέρωσε τους ανταγωνιστές γείτονες και άρχισε να απειλεί τους Έλληνες της νότιας Ιταλίας («Μεγάλης Ελλάδας»), τους Ιταλιώτες (12), όπως ονομάζονταν στην Αρχαιότητα. Τότε ο βασιλιάς της Ηπείρου Πύρρος της δυναστείας των Μολοσσών, ο οποίος ήταν η κορυφαία πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα του ελληνικού, άρα και του μεσογειακού κόσμου της εποχής, θεώρησε ότι έπρεπε να επεμβεί στην Ιταλία (α) για να προστατεύσει τους Έλληνες της νότιας Ιταλίας από την επιβουλή της ανερχόμενης ρωμαϊκής ισχύος, και (β) για να επεκτείνει, με αυτόν τον τρόπο, το κράτος του στην ιταλική χερσόνησο (13). Το εγχείρημα συνιστούσε μεγάλη πρόκληση για τον φιλόδοξο μεγαλοφυή ηγέτη. Έτσι, ανέλαβε πολεμική εκστρατεία στην νότια Ιταλία. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι η Ελλάς πρώτη απείλησε τη Ρώμη και επενέβη στα της Ιταλίας και όχι το αντίστροφο (14).

Στις εκστρατείες του Πύρρου οπωσδήποτε συμμετείχαν Αθαμάνες (και Αίθικες) πολεμιστές, άγνωστο πόσοι και με ποιο ρόλο (σύμμαχοι ή μισθοφόροι, βοηθητικοί ή βασικοί). Πήραν μέρος στην νικηφόρα για τα ελληνικά όπλα μάχη του Άσκλου τον Ιούλιο του 279 π.Χ. (κοντά στην αρχαία Venusia, σημερινή Venosa, στην περιφέρεια Basilicata, κεντροδυτική νότια Ιταλία). Πάντως, το συνολικό αποτέλεσμα ήταν αρνητικό για τον βασιλιά της Ηπείρου. Οι Ρωμαίοι άντεξαν χάρη στην παροιμιώδη καρτερία, αντοχή και επιμονή τους τα τρομερά χτυπήματα κατά της ισχύος τους από τους Έλληνες, και ο Πύρρος αποχώρησε άπρακτος από την Ιταλία. Έκτοτε οι Ρωμαίοι προχώρησαν στην κατάκτηση των ελληνικών πόλεων της νότιας Ιταλίας και της Σικελίας, αναμένοντας την ευκαιρία για να ανταποδώσουν τα πλήγματα στους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος.

2ο Επιστημονικό Σεμινάριο Λαογραφίας

Προσεγγίσεις στους παραδοσιακούς χορούς της Βλαχόφωνης Ρωμιοσύνης

Έρευνα – Διδασκαλία

3 Νοεμβρίου 2012 - Πολιτιστικό κέντρο Ν. Ιωνίας  Βόλου

Διοργάνωση: Λαογραφικός Σύλλογος Βλάχων Βόλου.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

· Χαιρετισμοί

· Εισαγωγική ομιλία του συντονιστή της εκδήλωσης Δήμου (Μάκη) Βέρρου.

Πρόεδρος του  Συλλόγου Βλάχων Ν. Σερρών  «Γιωργάκης Ολύμπιος».

ΜΕΡΟΣ Α΄  Θεωρητικές εισηγήσεις 

1ο Θέμα:  «Οι παραδοσιακοί χοροί μέσα από τους Συλλόγους»

διάρκεια 15 λεπτά

Εισηγητής Μπάμπης Μούτσελος

τ. Σχολικός Σύμβουλος - Καθηγητής Φ.Α. - Χοροδιδάσκαλος

2ο Θέμα:  «Η χορευτική ταυτότητα της Βλαχόφωνης Ρωμιοσύνης»

διάρκεια 20 λεπτά

Εισηγητής Γιάννης Δήμας, πανεπιστημιακός διδάσκων

Χορολογία παραδοσιακών χορών Ελληνισμού

ΤΕΦΑΑ Τρικάλων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Έλληνες φωτογράφοι στο Μοναστήρι

Του Άλκη Ξ. Ξανθάκη

Ιστορικού Φωτογραφίας

Διευθυντού Σχολής Φωτογραφίας ΑΚΤΟ

Ηλικιωμένο ανδρόγυνο Ελλήνων Μοναστηριωτών σε αναμνηστική φωτογραφία (imperia) τραβηγμένη στο στούντιο του Γεωργίου Λιόντα στο Μοναστήρι (Φώτο αριστερά).

Από τα μέσα του 19ου αιώνα το Μοναστήρι είχε μεγάλη οικονομική άνθηση, αποτέλεσμα εμπορικής και κτηνοτροφικής δραστηριότητας που δημιουργήθηκε στην περιοχή. 

Η παρουσία του ελληνικού στοιχείου ήταν έντονη με μεγάλη δραστηριότητα σε όλους τους τομείς. Δεν ήταν λοιπόν παράξενο γιατί εγκαταστάθηκαν εκεί Έλληνες φωτογράφοι που εργάστηκαν από τα τέλη του 19ου και τις πρώτες δυο δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Πριν αναφερθούν όμως οι επαγγελματίες φωτογράφοι της πόλης, εκείνη την περίοδο, αξίζει μνείας ένας ερασιτέχνης φωτογράφος της. Πρόκειται για τον δικηγόρο Μιχαήλ Παπάζογλου, ο οποίος πρότεινε, σε εκτενές άρθρο του μια σειρά βελτιώσεων της ''αυτόματης εμφάνισης πλακών σε δοχεία''.  

Οι προτάσεις του αυτές δημοσιεύτηκαν στο γαλλικό περιοδικό ''Photo Revue'', στις 15 Ιουλίου του 1896, με ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια. Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για τον δυναμικό αυτό ερασιτέχνη φωτογράφο. 

Θα ήταν παρακινδυνευμένο να γινόταν εκτίμηση για το ποιός ήταν ο πρώτος Έλληνας φωτογράφος που εργάστηκε στο Μοναστήρι. 

Την εποχή του Παπάζογλου όμως εργάστηκαν δυο από τους αδελφούς Λιόντα. Λίγο αργότερα θα εγκατασταθούν εκεί και οι αδελφοί Μανάκη. 

Η εθνική ελληνική μειονότητα και οι ελληνοαλβανικές σχέσεις από τη συγκρότηση του αλβανικού κράτους μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου

Οι Έλληνες συνιστούν τη μεγαλύτερη μειονοτική ομάδα στην Αλβανία, αποτελούν μία αυτόχθονη πληθυσμιακή ομάδα (99) και συνδέεται με μια σειρά από προσπάθειες, είτε για την ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα είτε για αυτοδιάθεση τους στα πλαίσια του αλβανικού κράτους -πολύ σημαντική περίοδος αποτελεί αυτή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- αλλά κυρίως για την προάσπιση και το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους από τις αρχές του 20ου αιώνα όταν ιδρύθηκε το αλβανικό εθνικό κράτος.

Η μονομερής δήλωση του 1921 αποτελεί, όπως αναφέραμε, τη νομική αναγνώριση της εθνικής ελληνικής μειονότητας και της απόδοσης δικαιωμάτων σε αυτήν και απαριθμεί τις δεσμεύσεις τις Αλβανίας στους πολίτες της που ανήκουν σε εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες. Το καθεστώς προστασίας αφορά τη θρησκευτική ελευθερία και τα γλωσσικά δικαιώματα, κατοχυρώνοντας παράλληλα την αρχή της μη διάκρισης και της ισότητας απέναντι στο νόμο. Η Διακήρυξη έγινε δεκτή από το Συμβούλιο της ΚτΕ την ίδια ημέρα της κατάθεσής της και τέθηκε ρητά υπό την εγγύηση των αρμόδιων οργάνων της. Τα δικαιώματα της εθνικής ελληνικής μειονότητας παρέμειναν μόνο τυπικά σεβαστά επί Χότζα. Το Σύνταγμα του 1946 ανέφερε ότι οι εθνικές μειονότητες απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα σχετικά με την προστασία της πολιτισμικής τους ανάπτυξης και της ελεύθερης χρήσης της γλώσσας τους (άρθρο 39), ενώ το Σύνταγμα του 1977 έδινε εγγυήσεις στις εθνικές μειονότητες για την προστασία και την ανάπτυξη του πολιτισμού και των λαϊκών τους παραδόσεων, τη χρήση της μητρικής τους γλώσσας και τη διδασκαλία της στο σχολείο, καθώς και την ισότητα στην ανάπτυξη σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής (άρθρο 42). Ωστόσο παρότι τα δύο Συντάγματα αναφέρονταν στην ισότητα των πολιτών ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής ή θρησκείας καθώς και στα δικαιώματα των μειονοτήτων, δεν προσδιόριζαν συγκεκριμένες ομάδες(100), ενώ με το Σύνταγμα του 1946 μεταβιβαζόταν η διαχείριση όλων των σχολείων στο κράτος, αφαιρώντας το δικαίωμα που είχαν προπολεμικά οι ελληνικοί πληθυσμοί. Βέβαια σύμφωνα με τη γενική παραδοχή, το καθεστώς Χότζα έπληξε την εκπαίδευση της μειονότητας στο βαθμό που υποβάθμιζε το επίπεδο ζωής των Ελλήνων και περιόριζε σημαντικά δικαιώματά τους. Η μειονοτική εκπαίδευση αφού πέρασε στον άμεσο έλεγχο του κράτους υποβαθμίστηκε, λόγω της έλλειψης υποδομής και ειδικής κατάρτισης. Στην περίπτωση της Χειμάρρας, το καθεστώς έκλεισε το ελληνικό σχολείο ως μέτρο αντιποίνων για την αρνητικη στάση των κατοίκων της περιοχής στις εκλογές του 1946. Το καθεστώς Χότζα δημιούργησε τις λεγόμενες «μειονοτικές ζώνες» στις οποίες υπήχθησαν 99 οικισμοί των οποίων μητρική γλώσσα ήταν η ελληνική και εξαιρέθηκαν τα ελληνόφωνα χωριά της Χειμάρρας -το 1959 αφαιρέθηκε και η ελληνική εθνικότητα- και η Άρτα της Αυλώνας, όπως και περιοχές με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς (Αργυρόκαστρο, Πρεμετή, κ.ά.).

Ένα παλιό βλάχικο παραμύθι για τον... γαλαξία μας!

Ένα νέο βλαχοθέμα... 

διαστημικού περιεχομένου αλλά και λαογραφικού συνάμα !!!

Γνωρίζει κανείς πως λέγεται ο "γαλαξίας" στα βλάχικα και γιατί ονομάστηκε έτσι;

Σίγουρα η λέξη "γαλαξίας" δεν είναι κάποια συνηθισμένη λέξη...

και όσοι την γνωρίζουμε, την γνωρίζουμε ίσως από κάποιο παραμύθι που μας λέγαν παλιά... τότε που ακόμα υπήρχαν ανάμεσα μας οι νεράιδες και τα ξωτικά και που περνούσαμε τις καλοκαιρινές νύχτες κοιτώντας τον ουρανό και προσπαθούσε η γιαγιά να μας εξηγήσει την Πλάση...

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΒΛΑΧΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ....!!!!!!!!!

Τον παλιό καλό καιρό, υπήρχε μια φτωχή γυναίκα που με δυσκολία μεγάλωνε τα παιδιά της...

Κάποτε, έναν βαρύ χειμώνα, δεν είχε ξύλα να ζεστάνει το τζάκι... και έτσι πήγε στον αχυρώνα ενός πλούσιου να κλέψει λίγα άχυρα για να ζεστάνει το καλύβι της..

Καθώς όμως έβγαινε από τον αχυρώνα, την κατάλαβε ο ιδιοκτήτης και την κυνήγησε..

Από την λαχτάρα της και τρέχοντας της έπεφταν τα άχυρα δεξιά αριστερά...

Ο Θεός τότε για να τιμωρήσει τον κακόκαρδο πλούσιο που δεν της έδινε λίγα άχυρα, έριξε κεραυνό στον αχυρώνα και πήρε φωτιά...

Η φωτιά από τον αχυρώνα εξαπλώθηκε και καιγόταν και τα άχυρα που έπεφταν από τα χέρια της φτωχής γυναίκας...

Αυτά βλέπουμε στον ουρανό τις καθαρές νύχτες του καλοκαιριού...

τον δρόμο που ακολουθούσε η γυναίκα... και τα αστέρια είναι τα φλεγόμενα άχυρα...

Ο δρόμος αυτός λέγεται "κάλια α πάλιλορ" (ο δρόμος από τα άχυρα)

Είναι ο γαλαξίας μας !!!

Крушево (Krusevo), Гевгелија (Gevgeli), Буково (Bukovo), Струмица (Strumica), Мелник (Meleniko)

Κρούσοβο, Γευγελή, Μπούκοβο, Στρούμιτσα, Μελένικο

Dimitrios Tsoutsas

Грцизмот во Горна Македонија кон средината на 19 век бил распространет на северната територија од грчката граница, област која што ги опфаќа: Охрид (Ahrida), Битола (Monastiri), Гевгелија (Gevgeli) и Струмица (Strumica) со граници на север кај Крушево и Прилеп. Токму таму се наоѓаат границите на историска и географска Македонија. Диференцијата на границата од географска и историска Македонија ја наметнаа бугарските националисти после бугарскиот црковен раскол во 1870 година екстра политирајќи ги скопските северни граници, за да ги задоволат своите претензии и така го подготват теренот за фантазијата од Тито - македонска нација во 1944 година. Во средината на 19 век, христијаните од Пелагонија (област кај Битола, Крушево) значајно била населена од Грци. Се истакнуваат две јазични групи: славофони * кои главно биле земјоделци и влахофони * кои потекнуваат од Москополе од каде се имаат масивно доселено во 18 век поради албанското насилство. Образованието, црквата и културата на север, во оваа македонска зона беше во грчки раце и националната светст каде постоеше – беше грчка.

Во целина христијанските жители имаа поглед кој посочува на грцизмот и патријаршијата на Константинопол. Конкретно, влахофоно - грците учествуваа во значен економски и духовен развој, ја развиваа уметноста, науката и трговијата и држеа важни трговски куќи во централна Европа, Александрија итн.

ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων και της Παγκόσμιας Βλαχικής Αμφικτιονίας κ. Μιχ. Μαγειρίας τονίζει στον «Π.Λ.»

ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Πρώτη δημόσια παρέμβαση ενάντια στην ρουμάνικη εθνικιστική προπαγάνδα που τους βαφτίζει… μακεδονοαρμάνους

• «Δεν τίθεται ζήτημα ως προς την ελληνικότητα του βλαχόφωνου στοιχείου της γειτονικής Αλβανίας», τονίζει κατηγορηματικά ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων Μιχάλης Μαγειρίας, ο οποίος μέσω του «Π.Λ.» παρεμβαίνει για πρώτη φορά δημόσια στο καυτό ζήτημα της εθνικιστικής προπαγάνδας, με την οποία η Ρουμανία επιχειρεί να αποκόψει τους Έλληνες Βλάχους της γειτονικής χώρας από τον εθνικό κορμό, «βαφτίζοντάς» τους… μακεδονοαρμάνους!

Στην ρουμάνικη προπαγάνδα, που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αλβανία, έχουν αναφερθεί επανειλημμένα συνεργάτες του «Π.Λ.», τονίζοντας ότι είναι τελείως ανυπόστατη ιστορικά. Ωστόσο, η παρέμβαση του κ. Μαγειρία αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Βλάχων, την οποία εκπροσωπεί, είναι ο πλέον επίσημος φορέας των Βλάχων στη χώρα μας –έχει μέλη της εκατοντάδες σωματεία- άρα και το πλέον αρμόδιο όργανο να πάρει θέση. Εξάλλου, η Π.Ο.Π.Σ.Β. αναπτύσσει πια δραστηριότητα που εκτείνεται κι εκτός των ελληνικών συνόρων, μέσω της νεοσύστατης Παγκόσμιας Βλάχικης Αμφικτιονίας που έχει ως έδρα της το Μέτσοβο! Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βλάχων για την αντιμετώπιση της ρουμάνικης προπαγάνδας τονίζει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη ενότητας του ελληνόφωνου και βλαχόφωνου ομογενειακού στοιχείου στην Αλβανία, επισημαίνοντας με νόημα πως τοπικοί και προσωπικοί ανταγωνισμοί δεν βοηθούν την εθνική ανάγκη διατήρησης των ιστορικών κοιτίδων της ρωμιοσύνης στην περιοχή!

Η συνέντευξη

• Κύριε Πρόεδρε, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται στην Αλβανία και ιδιαίτερα στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου έντονη κινητικότητα από πλευράς ρουμανιζόντων βλάχων, οι οποίοι μάλιστα έχουν ιδρύσει και κόμμα. Ποια είναι η άποψη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Βλάχων γύρω από αυτές τις εξελίξεις;

«Φρένο» στην προπαγάνδα για τους Βλάχους της Αλβανίας!

Φαρσαριώτισσες από την Κορυτσά, 1905
Φωτο Αδελφοί Μανάκια

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ 

Οι Ρουμάνοι και οι ρουμανίζοντες 

της Βορείου Ηπείρου και ευρύτερα 

της Αλβανίας δεν λησμόνησαν την παλιά τέχνη του προσηλυτισμού και 

του εκρουμανισμού. Εκμεταλλευόμενοι 

την ανέχεια των γηγενών Βλάχων, 

με δελεαστικές προτάσεις, επιδιώκουν 

να τους προσεταιριστούν, αν και

γνωρίζουν ότι οι Βλάχοι της 

Βορείου Ηπείρου είναι αυτόχθονες και καμιά σχέση δεν έχουν με τη Ρουμανία.

Ο «Πρωινός Λόγος» (9 Αυγούστου 2012) φιλοξένησε πρωτοσέλιδο άρθρο του δόκιμου Βορειοηπειρώτη δημοσιογράφου Παναγιώτη Μπάρκα, καθηγητή της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου, σχετικό με τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι Ρουμάνοι να βάλουν «πόδι» στη Βόρειο Ήπειρο και γενικότερα στην Αλβανία με την ίδρυση νέου κόμματος, βλάχικων σχολείων, ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και άλλων εκδηλώσεων.

Παρενθετικά να γράψω ότι χαίρομαι όταν διαβάζω κείμενα του Παναγιώτη Μπάρκα και για την εγκυρότητα των όσων επιλαμβάνεται και για την μητρική του, την ελληνική γλώσσα, την οποία χειρίζεται κατά τρόπο άριστο. Και αυτό γιατί, και ο Παναγ. Μπάρκας, έζησε σε ένα μισελληνικό καθεστώς, το οποίο απαγόρευε με ποινή φυλάκισης ακόμη και να μιλιέται από τους Έλληνες η μητρική τους γλώσσα.

Ο Παναγ. Μπάρκας, και άλλοι πολλοί, παρόλες τις απαγορεύσεις και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, καλλιέργησαν την ελληνική γλώσσα και τα ελληνικά γράμματα, παρέχοντας δείγματα υψηλής ελληνικής γλωσσικής και γραμματολογικής κατάρτισης. Βίωναν οι Έλληνες της Βορ. Ηπείρου βαθύ σκοτάδι, σ’ ένα στρατοκρατούμενο στρατόπεδο. Για να επιβιώσουν στην δικτατορική κόλαση και να διατηρήσουν αλώβητη την εθνική τους ταυτότητα, δεν είχαν άλλη επιλογή από την παθητική αντίσταση. Έτσι μπόρεσαν να κρατήσουν την φυλετική τους υπόσταση, να καλλιεργήσουν, αυτοδίδακτοι, την ελληνική τους γλώσσα και να γράφουν με άνεση στο μητρικό τους όργανο.

Μετά την παρένθεση να επανέλθουμε στο καίριο πρόβλημα των Βλάχων της Βορείου Ηπείρου, το οποίο πρέπει να προβληματίσει την Ελληνική Πολιτεία και να παρέμβει δραστικά, ώστε να σταματήσει η καταιγιστική ρουμανική προπαγάνδα στον Βορειοηπειρωτικό χώρο. Στα Ελληνικά Προξενεία Αργυροκάστρου και Κορυτσάς πέφτει το βάρος να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να δραστηριοποιηθούν για ένα θέμα που είναι κατεξοχήν εθνικό και εγκυμονεί κινδύνους εις βάρος των Ελλήνων βλάχων που ζουν στην Αλβανία.

6ο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας»

Ως ένα ιδιαίτερα πνευματικό και πολιτιστικό γεγονός που θα συμβάλλει στον εμπλουτισμό της επιστημονικής γνώσης για την ιστορία του Βελεστίνου, αλλά και τη δράση του Ρήγα Βελεστινλή, χαρακτηρίζεται από το Δήμο Ρήγα Φεραίου το 6ο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας» που θα πραγματοποιηθεί στο Βελεστίνο στο διάστημα 4-7 Οκτωβρίου παρουσία πολλών επιστημόνων και προσκεκλημένων εντός και εκτός Ελλάδας.

Το συνέδριο, όπου θα μελετηθούν θέματα αρχαιολογίας ιστορίας και λαογραφίας, διοργανώνεται από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα με τη συνδρομή του Ρήγα Φεραίου, της ΙΓ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αδελφών Δεληγεώργη, ενώ τελεί υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Θεσσαλίας.

Για το σημαντικό αυτό γεγονός συναντήθηκαν η Δήμαρχος Ρήγα Φεραίου κ. Ελένη Λαΐτσου με τον πρόεδρο της Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, παιδίατρο και διδάκτορα Ιστορίας της Ιατρικής κ. Δημήτρη Καραμπερόπουλο, την προϊσταμένη της ΙΓ’ Εφορείας κ. Ιντζεσίλογλου, τον Αντιδήμαρχο κ. Χρισταντώνη και τον Πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Βελεστίνου κ. Μπατακόγια, όπου συζητήθηκαν κυρίως οργανωτικά ζητήματα.