 |
| Spiro N. Konda, “ Shqiptarët dhe problemi pellazgjik” |
Εἰς ὅλα τά ἐγχειρίδια τῆς κατώτερης, μέσης καί ἀνωτέρας Ἀλβανικῆς ἐκπαιδεύσεως διδάσκονται κατά κόρον ὅτι οἱ Ἀλβανοί εἶναι ἀπόγονοι τῶν Πελασγῶν καί τῶν Ἰλλυριῶν.
Ἡ δέ ὀνοματολογία στά ληξιαρχεῖα κυρίως ἐπί Ἐνβέρ Χότζα ἐπεβάλλετο ἀπό «λίστα» ὀνομάτων ἐπιλεγμένων μέ ὀνόματα ἱστορικά Ἠπειρωτικά, ὀνόματα βασιλέων Μολλοσῶν, Τευτόνων, Χαόνων, Ἰλλυριῶν, Μακεδόνων ὅπως Agron (= Ἄγρων), Teuta (= Τεῦτα), Piro (= Πύρρος), Bardhull (= Βαρδούλιος), Alketa (= Ἀλκέτας), Arben (= Ἀρμπέριος – Ἀρβανίτης), Alba (= Ἄλβα), Albana (= Ἀλβανία), Enea (= Αἰνείας), Alexander (= Ἀλέξανδρος), Alex ( = Ἀλέξιος), Hymer (= Ὅμηρος), Bubulin (= Μπουμπουλίνα), κ.ἄ.
Ἀπό ἀλβανικῆς πλευρᾶς ἀναφέρουμε δύο ἀξιόπιστες ἐπιστημονικές θεωρίες τοῦ καθηγητοῦ ∆αρδαίου Σπύρου Κόντα[24] ὅπου στό πρῶτο κεφάλαιο παραθέτει ὅλες τίς γνῶμες Ἑλλήνων καί ξένων ἐπιστημόνων γύρω ἀπό τήν καταγωγή καί τήν γλῶσσα τῶν Ἀλβανῶν. Ὅλα τά ὑπόλοιπα κεφάλαια εἶναι «φκιαχτά» γιά νά ἱκανοποιήση τόν τύραννό του Χότζα καί τόν δικαιολογοῦμε διότι ἔχουμε σαφῆ εἰκόνα ἀπό τόν πιστό του φίλο μακαριστό παπᾶ Χρῆστο Ράτση τόν ∆αρδαῖο[25]. Ὁ δεύτερος ἀλβανολόγος, ὁ ἀργυροκαστρίτης E. Çabej[26], «δημοσιεύει τρεῖς ἔτι θεωρίας περί τῆς δῆθεν προελεύσεως τῆς Ἀλβανικῆς γλώσσας τάς ἑξῆς: πρώτη θεωρία, ἡ Ἀλβανική γλῶσσα ἀπορρέει ἐκ τῆς Ἰλλυρικῆς. Ἀντιπρόσωποι ταύτης εἶναι: Gustav Meyer (… σύνολο ἕνδεκα συγγραφεῖς).
∆ευτέρα θεωρία, ἡ Ἀλβανική γλῶσσα ἀπορρέει ἐκ τῆς Θρακικῆς. Ἀντιπρόσωποι εἶναι: Potti, Vasmer (… σύνολον ὀκτώ συγγραφεῖς).
Τρίτη θεωρία, Ἡ Ἀλβανική γλῶσσα εἶναι μῖγμα τῆς Ἰλλυρικῆς καί τῆς Θρακικῆς. Ἀντιπρόσωποι εἶναι: Carl Patsch (… σύνολο τέσσαρες συγγραφεῖς).
Καί ὅμως παρά τάς γνώμας τῶν ἀνωτέρω ἀναφερθέντων σοφῶν ἀνδρῶν τό ζήτημα τῆς καταγωγῆς τῆς Ἀλβανικῆς γλώσσης παραμένει εἰσέτι πρόβλημα ἄλυτον, καθώς λέγει ἐν τῷ ἀνωτέρῳ ἔργῳ του, ὁ Ἀλβανός γλωσσολόγος Dr. Eqrem Çabej. Ἀλύτου δέ ὄντος, τοῦ προβλήματος τῆς ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ τῆς ἀλβανικῆς γλώσσης, ἄγνωστος εἶναι καί ἡ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ»[27].
Αὐτά ἀνέφερε ὁ ∆αρδαῖος Σπύρος Κόντας στό Πρῶτον μέρος τοῦ συγγράμματος ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ «Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ». Ὅμως ὅλο τό ὑπόλοιπον σύγγραμμα ἀπό σελ. 11–400 εἶναι «φκιαχτό γιά νά ἐξυπηρετήση τήν προπαγάνδα τῶν Ἀλβανῶν προπάντων τοῦ αἱμοχαροῦς τυράννου Χότζα καί «νά γλυτώσῃ ἀπό τόν βέβαιον θάνατον τῆς εἱρκτῆς» κατά τήν ρήση τοῦ παπᾶ–Χρήστου Ράτση ἀδελφικοῦ του φίλου.
Ἀναφέρω δείγματα τοῦ περιεχομένου τοῦ βιβλίου γιά νά γίνουν κατανοητά τά ἀνωτέρω:
Σελ. 88: Οἱ Ἀλβανοί εἶναι οἱ Πελασγοί (…).
Σελ. 120: Ἡ Ἀλβανική γλῶσσα γέννησε τοπωνύμια, ὀνόματα, λέξεις στούς Πελασγούς (…). Σελ. 135: Ὁ ∆ευκαλίων ἦτο Ἀλβανός (…).
Σελ. 141–146: Ἀθῆναι ἡ πρωτεύουσα ἔχει πελασγικόν ὄνομα ἤτοι Ἀλβανικόν! (…).
Σελ. 161–163: Ἡ λέξη ΙΟΝΙΟΝ ΠΕΛΑΓΟΣ εἶναι Ἀλβανική!
Σελ. 179–194: Τά τοπωνύμια τῶν νήσων: ∆ΗΛΟΣ, ΣΥΡΟΣ, ΝΙΣΥΡΟΣ, ΣΚΟΠΕΛΟΣ, Υ∆ΡΑ, ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ, ΚΥΘΝΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ, ΠΑΡΟΣ, ΑΙΓΙΝΑ (…), ΛΗΜΝΟΣ, ΡΟ∆ΟΣ εἶναι ἀλβανικά!
Σελ. 204: οἱ Κρῆτες εἶναι Ἀλβανοί.
Σελ. 299–337: Τά Θεωνυμικά ὀνόματα: ∆ΗΜΗΤΡΑ, ΖΕΥΣ, ΠΟΣΕΙ∆ΩΝ, ΑΦΡΟ∆ΙΤΗ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ∆ΙΟΝΥΣΟΣ, ΗΡΑ, ΑΘΗΝΑ, ΕΡΜΗΣ κ.τ.λ. προέρχονται ἀπό τήν Ἀλβανική γλῶσσα! κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Σέ ὅλη τήν Ἀλβανική βιβλιογραφία μέχρι σήμερα δημοσιεύονται συνεχῶς τέτοιες ἀνακρίβειες, ἱστορικές παραχαράξεις, πού ἐξυπηρετοῦν ἐθνικούς στόχους τῆς Ἀλβανίας[28].
