Η πλαστογράφηση της αληθινής Ιστορίας του 1821 από δήθεν αναθεωρητές «Έλληνες Ιστορικούς»

Του ΒΑΣΙΛΗ ΦΙΛΙΑ 

Ενας αποτελεσματικός τρόπος - ίσως ο αποτελεσματικότερος - για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.

Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων. Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαληφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.

Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων. Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών μου έδωσε η τηλεοπτική σειρά «1821» στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάϊ» όπου επιχειρήθηκε, υποτίθεται, μια επανατοποθέτηση της επανάστασης του 1821 με κατάρριψη όλων των αυτοκολακευτικών στερεοτύπων και μύθων, που έχουν συστηματικά καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821: Μακεδονία - Θράκη και εθνεγερσία

Εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής” 

Αφιέρωμα 

Μπορεί η Μακεδονία και η Θράκη, όπως και άλλες περιοχές της χώρας, να μην απελευθερώθηκαν από τη… μεγαλειώδη και παγκόσμιας ακτινοβολίας Ελληνική Επανάσταση του 1821, σίγουρα όμως και τα μέρη αυτά έχουν το δικό τους μερτικό στην εξέλιξη και την τελική έκβαση της επανάστασης. Άλλωστε, ανάλογης αποφασιστικότητας επαναστατικός ξεσηκωμός ήταν οι δράσεις και οι εκδηλώσεις των υπόδουλων Βορειοελλαδιτών κατά την περίοδο αυτή. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο φαινόμενο του κλεφταρματολισμού, που ήταν ένας συνεχής επαναστατικός ανταρτικός πονοκέφαλος για τους κατακτητές, αλλά κυρίως για τις ηρωικές τοπικές εξεγέρσεις, οι οποίες δεν ήταν άσχετες με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Οι τοπικές εξεγέρσεις στη Μακεδονία και τη Θράκη πραγματοποιήθηκαν κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες απ’ ό,τι στη Ρούμελη και στον Μοριά, αφού η Βόρεια Ελλάδα βρισκόταν σε στενό στρατιωτικό έλεγχο και πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη, οπότε πολύ εύκολα ένας ξεσηκωμός θα καταπνιγόταν στο αίμα. Και αυτό δεν αποφεύχθηκε, αφού οι συνέπειες τόσο για τους αγωνιστές όσο και για τα γυναικόπαιδα ήταν ιδιαίτερα οδυνηρές.

Ένας αρχαιοελληνικός θησαυρός κρυμμένος στον βλάχικο λόγο και στις παραδόσεις

Όμηρος

Η ταυτότητά μας καταδεικνύεται συνεχώς με αδιάσειστα εθνολογικά, γλωσσολογικά και λαογραφικά στοιχεία από τα βάθη της ελληνικής αρχαιότητας έως σήμερα !!

Κρατήστε περήφανα στις καρδιές σας, αλώβητο, αυτόν τον μοναδικό θησαυρό και παραδώστε τον στις νεότερες γενιές. Καμιά πολιτισμική ταυτότητα, που έχει περιεχόμενο της την αλήθεια, δεν κινδυνεύει. Έτσι θα αφουγκραστούμε τους παλμούς του τόπου μας ολοζώντανα και δεν θα σβήσει τίποτα στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης και στην ενσυνείδητη προσπάθεια παράβλεψης ή και παραχάραξης της εθνικής μας ιστορίας !!!

Η πολιτιστική μας περιπλάνηση θα ξεκινήσει με ορισμένες αξιοσημείωτες, ετυμολογικές, παρατηρήσεις του κ. Δημήτρη Στεργίου αναφορικά με τους στίχους των (βλαχόφωνων) τραγουδιών και τα έθιμα, αποκαλύπτοντας τους ανεκτίμητους θησαυρούς της ελληνοβλαχικής  κληρονομιάς.  Ευελπιστούμε ότι το ταξίδι αυτό θα συνεχιστεί  και ο αναγνώστης, μέσα από την γοητεία και τον αρχαιοελληνικό πλούτο, θα μυηθεί στην μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού με παράλληλη αναγωγή στον καθημερινό βίο των βλαχόφωνων Ελλήνων. Η συμβολή του κ. Δ. Στεργίου είναι καταλυτική και παρέχει, με επιστημονική εγκυρότητα, την δυνατότητα βαθύτερης γνώσης και κατανόησης των επιμέρους στοιχείων που συνθέτουν το πολιτισμικό ψηφιδωτό του Ελληνισμού στον χρόνο !!!

Από το κηρύκειο του Ερμή στην... γκλίτσα!

Γκλίτσα με φίδι - Πηγή φώτο: εδώ

Τον παλιό καλό καιρό, λίγο μετά την Αρχή του Χρόνου, υπήρχε ο Θεός Ερμής...

Ο πρώτος καταγεγραμμένος... κατσιαπλιάς στην Ιστορία της Ανθρωπότητας !!!

Μωρό ακόμα στην κούνια, πήγε και έκλεψε από τα Πιέρια 50 δαμάλια που ανήκαν στον αδερφό του Απόλλωνα και τα έκρυψε στην Πύλο !!!

Και όμως... ο πρώτος αποδεδειγμένα κατσιαπλιάς αφού μετάνιωσε για την πράξη του, έγινε στη συνέχεια... προστάτης των κτηνοτρόφων !!!!

Έμβλημα του το κηρύκειο... 

καρλίγκου βλαχιστί.

Πρόκειται για την γνωστή σε όλους μας γκλίτσα, την ποιμενική ράβδο που στην μία άκρη της έκανε καμπή και σχηματιζόταν μία αγκύλη.

Τα ζώα τα έπιαναν με την αγκύλη αυτή από το λαιμό...

Στα μυρικαστικά όμως (γίδια, πρόβατα), λόγω της ευκινησίας αυτών, ήταν πιο ευκολο να τα πιάνουν με την αγκύλη από το πόδι και πάνω από το δίχηλο νύχι τους καθώς αυτά επιχειρούσαν να ξεφύγουν.

Ετσι η αγκύλη έγινε πιο μικρή... έγινε αγκυλίτσα... γκλίτσα...

ΓΚΛΙΤΣΑ

Ένα εργαλείο δουλειάς για τον κτηνοτρόφο... ένα αξεσουάρ για τον ορεσίβειο και ενίοτε...... πολεμικό όπλο !!!!

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Νικόλαος Ι. Μέρτζος 

Πρόεδρος της Εταιρείας 

Μακεδονικών Σπουδών 

Δημοσιογράφος και συγγραφέας

Όταν έπεσε ο Πόλη, οι Μακεδόνες όχι μόνο διατήρησαν την πίστη τους αλλά διατήρησαν και τα όπλα τους στα άγρια βουνά. Έτσι, ταυτόχρονα σχεδόν με την ολοκλήρωση της κατάκτησης, το 1458, πέντε μόλις χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως οι Οθωμανοί δυνάστες υποχρεώθηκαν από τα πράγματα να αναγνωρίσουν επίσημα τα πρώτα αρματολίκια στ’ Άγραφα και στην Πίνδο, όπου συναντώνται η Μακεδονία η Ήπειρος και η Θεσσαλία. Την μαρτυρία καταθέτει ο Αραβαντινός από παλαιότερα χρονικά. Ως το 1537, όπως αναφέρει ο καθηγητής της Ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος, είχαν αναγνωρισθεί από την Υψηλή Πύλη πέντε αρματολίκια, στη Δυτική ιδίως Μακεδονία: τα αρματολίκια Σερβίων, Ελασσόνος, Μηλιάς Ολύμπου, Γρεβενών και Βεροίας. Έτσι οι πρώτοι ένοπλοι Έλληνες είναι οι Μακεδόνες. 

Η Μακεδονία αποτελούσε νευραλγικό στρατηγικό χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γιατί γεφύρωνε την Ανατολή με τη Δύση, τον Βορρά με τις ζεστές θάλασσες, και ήταν όρος υπάρξεως για την κυριαρχία του Σουλτάνου. Όταν η Μακεδονία απελευθερώθηκε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκε. Τα απελευθερωτικά κινήματα των Μακεδόνων δεν σταμάτησαν ποτέ, όπως άλλωστε και όλων των άλλων αδελφών Ελλήνων. 

Στα 1571 δημιουργείται στη Δύση η πρώτη Ιερή Συμμαχία, η Σάκρα Λίγκα, από τον Πάπα της Ρώμης, την κραταιά Δημοκρατία της Βενετίας και την τότε κοσμοκράτειρα της Δύσης Ισπανία. Ο Δον Χουάν ο Αυστριακός καταστρέφει τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Λεπάντε, δηλαδή της Ναυπάκτου. Και αμέσως παίρνουν τα όπλα οι Μακεδόνες. Στη Θεσσαλονίκη, στις Σέρρες, στη Χαλκιδική και στο Άγιον Όρος πραγματοποιείται εξέγερση. Επακολουθεί γενική σφαγή του μακεδονικού Ελληνισμού και διαρπαγή του Αγίου Όρους. Τα σχετικά χρονικά της εποχής, πριν τετρακόσια χρόνια, αναφέρουν ότι σφάχτηκαν 30.000 Μακεδόνες. Ο Έλληνας Αρχιεπίσκοπος Αχριδών Αθανάσιος και οι επίσκοποι Βελεσσών, Βελεγράδων και Καστοριάς καλούν τον νικητή της Ναυπάκτου Δον Χουάν να αποβιβασθεί στη Μακεδονία και Ήπειρο. 

Το Εφετείο Κορυτσάς αποφάσισε σήμερα σύλληψη του Ναούμ Ντίσιου

Σύμφωνα με δημοσιεύματα το Εφετείο Κορυτσάς απέρριψε σήμερα το αίτημα του δικηγόρου του Ντίσιου και άφησε σε ισχύ την απόφαση του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου που είχε καταδικάσει το Ντίσιο σε ένα χρόνο φυλάκιση. Ο δικηγόρος του Ντίσιου δήλωσε πως θα προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο, καθώς θεωρεί άδικη και ατεκμηρίωτη την απόφαση του Πρωτοβάθμιου και Εφετείου.

Τα αλβανικά ΜΜΕ, τα οποία διακατέχονται από ένα παράλογο ανθελληνικό κόμπλεξ, και τότε , και τώρα, κατηγορούν τις εισαγγελικές αρχές και την αστυνομία γιατί δεν συνέλαβαν το Ντίσιο όταν ξανά το Εφετείο Κορυτσάς στις 12 Ιανουαρίου άφησε σε ισχύ την απόφαση φυλάκισης, με αποτέλεσμα σήμερα αυτός να φυγοδικεί.

Εν τω μεταξύ χθες σχετική ανακοίνωση έβγαλε ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ κ. Π. Παναγιωτόπουλος ο οποίος καλεί την «την Αλβανική Κυβέρνηση, να σεβαστεί τα δικαιώματα των Ελλήνων, όπως αυτά απορρέουν από τις Διεθνείς συνθήκες, τις οποίες έχει υπογράψει και έχει αποδεχθεί και η ίδια η Αλβανία».

Κωνσταντίνος Κούμας: Ποιοί είναι οι Βλάχοι της Ελλάδας

Διεσκορπισμένοι εις διάφορα χωρία ως επί το πλείστον ορεινά από της Μακεδονίας έως την Πελοπόννησον είναι οι λεγόμενοι Βλάχοι, Μακεδόνες όντες και Θετταλοί και Έλληνες το γένος (σελ.522). Άλλ' η γλώσσα τούτων και πλησιάζει καθ' εκάστην μάλλον και μάλλον εις την Ελληνικήν εκ της προς τους Έλληνας επιμιξίας των. Δεν είναι Βλάχος, εάν εξαιρέσης γυναίκας τινάς, ος τις δεν ομιλεί την Γραικικήν γλώσσαν. 

Οι χωριάται εξ αυτών είναι ως επί το πλείστον ποιμένες προβάτων, ή αγωγιάται, οι ευφυέστεροι γίνονται τεχνίται εξαίρετοι. Οι πρόκριτοι των, ως πολλοί κάτοικοι της Κλεισούρας, του Μεσόβου και άλλων μερών επέδωκαν εις την εμπορίαν και μία Μακεδονική πόλις, όλη Βλαχοκατοίκητος, η Μοσχόπολις, ενόσω ήκμαζεν, ημιλλάτο να γείνη έξαρχος του φωτισμού των Ελλήνων με τα κοινωφελή έργα της. Προ εκατόν περίπου ενιαυτών δεν διετήρει μόνον δύω σχολεία Ελληνικά, αλλά  μετέφερεν από την Ευρώπην και τυπογραφείον, δια του οποίου εξέδιδε τα αναγκαία εις μάθησιν βιβλία. Τεχνίται διάφοροι, ως επί το πλείστον κλειδοποιοί, μαχαιροποιοί, οπλοποιοί, εστόλιζαν την πόλιν με κέρδη, και οι έμποροι της ήρχισαν να έχωσε συναλλαγάς με την Ευρώπη δια της Αυστρίας. 

Τα βουνά είναι πηγή κάθε καθάριας φυλής

Του Γιάννη Τσιαμήτρου 

εκπ/κού - χοροδιδασκάλου

απ΄ ντιτ μούντι ιάστι κουράτ΄

το βουνίσιο νερό είναι καθαρό

Διαβάζοντας το βιβλίο του Σωκράτη Λιάκου ‘Η Καταγωγή των Βλάχων', Θεσ/νίκη 1965 σελ. κζ, κη, εκδ. Μικροευρωπαϊκές (Βαλκανικές) Μελέτες και συγκεκριμένα στην μελέτη του «Περί της κατά Κωνσταντινίδη γενεαλογίας των Βλάχων», όπου ο συγγραφέας απαντάει στον επικριτή του Κωνσταντινίδη εκεί που αναφέρεται στην ανάλυση του τραγουδιού της ‘Γερακίνας’, μας λέει τα εξής:

[Για να τελειώνουμε με την ‘Γερακίνα’ προσθέτουμε ότι η τρισπανάρχαια αυτή Μακεδονική λέξη, μας αποδεικνύει πεντακάθαρα και την αρχαιότητα και την δυτικομακεδονική προέλευση του ομώνυμου τραγουδιού, που και στην νέα Στρυμονική πατρίδα (Νιγρήτα) διέσωσε την ανάμνηση ότι ήταν νυφιάτικο (θα εξηγήσουμε, σε άλλο άρθρο μας, περισσότερα γι' αυτό το τραγούδι). Η ίδια η λέξη (Γερακίνα) μαζί με άλλα αποτελούν ένα από τα αναρίθμητα τεκμήρια, τα οποία αποκαλύπτουν ότι οι Λατινομακεδονόγλωσσοι (βλαχόφωνοι) προέρχονται από Μακεδονόγλωσσους προγόνους, άρα ότι έχουν γνήσια ελληνική φυλετική καταγωγή. Διότι καθώς τονίζει ο πατέρας της ιστορίας (Ηρόδοτος) και την πρώτη ζύμη και το όνομα του Ελληνικού Έθνους τα έδωσαν οι Μακεδόνες, φυλή των οποίων αποτελούσαν οι Δωρειείς, οι καθαυτό Έλληνες καθώς επεξηγεί. 

Με το να αποδεικνύονται συνεπώς οι Βλαχόφωνοι ως απόγονοι των Μακεδόνων και μάλιστα της προρωμαϊκής εποχής, θα πει ότι, αν και μιλούν σήμερα το εκλατινισμένο γλωσσικό ιδίωμα (βλάχικα), είναι Έλληνες φυλετικά και μάλιστα από τους πιο καθαρόαιμους, μιας και είναι οι πιο ορεινοί από τους πληθυσμούς της Μακεδονίας, Ηπείρου και Θεσσαλίας, «Τα βουνά είναι πηγή κάθε καθάριας φυλής», έλεγε επιγραμματικότατα ο ποιητής της Μασσαλιώτιδας (γαλλικού εθνικού ύμνου) και ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Σλάβοι ούτε και οι Τούρκοι πάτησαν ποτέ τις Πινδικές Άλπεις, η δε περιοχή των οποίων (όπως μας λέει ο Στράβων) λέγονταν Ορεστεία και εκτείνονταν από τον Πυλώνα της Μακεδονίας έως τον Παρνασό. Οι Βυζαντινοί την περιοχή αυτή, όμως, ονόμαζαν Βλαχία διότι κατά την διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας οι κάτοικοί της είχαν καταλήξει να γίνουν βλαχόφωνοι, ότι ήσαν ακόμα και μέχρι τα 1750 ακόμα. Ολότελα δε άσχετη προς την φυλετική είναι πάντοτε η γλωσσική εξέλιξη του κάθε τόπου πράγμα που συνέβη και με τις περιοχές-κοιτίδες των Μακεδονοδωριέων ή Ελλήνων.

Προς την Κοινότητα Μεγάλων Λιβαδίων

«... Προς την Κοινότητα Μεγάλων Λειβαδίων Αλμωπίας Πέλλης...

Σας απευθύνω το σύντομο αυτό μήνυμα για να σας ειπώ πόσο η Κυβέρνηση και ο Λαός της Νέας Ζηλανδίας είναι ευγνώμονες προς το Ελληνικό Έθνος. Ενθυμούμεθα όλα όσα εκάματε δια να βοηθήσετε τους Νεοζηλανδούς Στρατιώτας οι οποίοι έμειναν οπίσω όταν η χώρα σας κατελήφθη από το Γερμανικό Στρατό τον Απρίλιο του 1941.

Έχομεν βαθείαν συναίσθησιν της υποχρεώσεως της Νέας Ζηλανδίας προς τους γενναίους τούτους Έλληνας δια το θάρρος και την αυτοθυσία των...»

Έτσι ευχαριστούσε λίγο μετά τον πόλεμο την Κοινότητα Λιβαδίων ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας G.Fraser, για την αυτοθυσία των κατοίκων της στις δύσκολες στιγμές που ακολούθησαν την κατάρρευση του μετώπου και την κάθοδο των Γερμανών και Βουλγάρων κατακτητών. 

Οι Λιβαδιώτες είχαν περιθάλψει εγκλωβισμένους νεοζηλανδούς στρατιώτες τους οποίους την κατάλληλη στιγμή φυγάδεψαν μέσω Χαλκιδικής στη Μέση Ανατολή. 

Η επιστολή αυτή αποτελούσε ένδειξη ευγνωμοσύνης στους κατοίκους της ορεινής βλαχόφωνης κοινότητας η οποία παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες της εποχής στάθηκε  ψηλά και τίμησε την ιστορία και καταγωγή της.

Τζεόρτζε Βράκα - Το δώρο του λόρδου Μπάιρον

Ο λόρδος Μπάιρον

Ο Τζεόρτζε Βράκα είναι φοιτητής μόλις είκοσι τεσσάρων χρόνων, αλλά το όνομα του είναι πασίγνωστο στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Ρουμανίας. Ο παππούς του, που έφερε το ίδιο όνομα, ήταν ένας από τους διασημότερους ηθοποιούς του θεάτρου στη χώρα τους, ένας μοναδικός Άμλετ. Ο Τζεόρτζε Βράκα δεν μιλά ελληνικά. Ούτε και ο παππούς του μιλούσε. Η ιστορία που διηγείται, όμως, δείχνει τις ρίζες της γενιάς του:

«Ο παππούς του παππού μου γεννήθηκε, το 1787, στην Πίνδο. Τον έλεγαν Πέτρο Βράκα. Την περίοδο του αγώνα, γύρω στα 1823, έφυγε στην Κρήτη, όπου συνάντησε τον Καραϊσκάκη. Ήταν γενναίος ο παππούς...

Συγκρότησαν με τον Καραϊσκάκη μια λεγεώνα αγωνιστών και την έθεσαν στην διάθεση του λόρδου Μπάιρον. Ο παππούς συνάντησε τον Μπάιρον στο Μεσολόγγι, τον Ιανουάριο του 1824. Ο λόρδος διέκρινε την ικανότητα του παλικαριού, κάλεσε τον Πέτρο Βράκα και μαζί με τον Καραϊσκάκη άρχισαν να φτιάχνουν σχέδια, για να επιτεθούν στη Ναύπακτο. Εκεί, στις ατέλειωτες προετοιμασίες, ο Μπάιρον έβγαλε το σπαθί του και το χάρισε στον Βράκα. Ήταν ένα μικρό σπαθί και στη λαβή του είχε χαραγμένα διαμάντια. Η επίθεση στη Ναύπακτο δεν έγινε ποτέ. Ο λόρδος πέθανε...

Ο Πέτρος Βράκας σκοτώθηκε στα τριάντα επτά του χρόνια στην έξοδο του Μεσολογγίου. Ο γιος του, ο Μιχάλης, πήρε στα δεκαεπτά του τον δρόμο για την ξενιτιά. Περιπλανήθηκε στη Δαλματία, για να καταλήξει στο Βουκουρέστι. Ανάμεσα στα λιγοστά πράγματα που έφερε ο Μιχάλης Βράκας από το Μεσολόγγι, είναι και το δώρο του Μπάιρον. 

Το κρατάμε οικογενειακό κειμήλιο, για να μας θυμίζει πως είμαστε Έλληνες, συμπληρώνει χαμογελώντας ζεστά ο Τζεόρτζε. Αλλά ποιός να το πιστέψει ότι το σπαθί είναι του Μπάιρον;»

Το κόμμα των Ρουμανιζόντων Βλάχων στην Αλβανία

Δεν είναι μόνο προσωπικές φιλοδοξίες ή εφήμερα συμφέροντα εκλογικών υπολογισμών αυτά που προκαλούν την κομματογένεση, στο μικρό εκ’ των πραγμάτων χώρο της κοινωνία των ποικίλης φύσης μειονοτήτων στην Αλβανία. Πολλές φορές η εκδήλωση μικρών πολιτικών σχηματισμών για λογαριασμό μειονότητας, ακολουθεί την καμπύλη κάποιων δυναμικών στο χώρο της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής στο χώρο της Βαλκανικής.

Το καλύτερο επ’ αυτού παράδειγμα δεν είναι παρά η ίδρυση του κόμματος των Ρουμανιζόντων Βλάχων στην Αλβανία. Η αναγγελία ίδρυσής του συμπίπτει χρονικά με την εν εξελίξει καμπάνια της εξωτερικής πολιτικής της Ρουμανίας, επαναπροσέγγισης Βλαχικών ομάδων σε διάφορες χώρες της Βαλκανικής και ένταξής τους στα πλαίσια προώθησης των ρουμανικών συμφερόντων και του ρουμανικού μεγαλοϊδεατισμού. Την ίδια ακριβώς στιγμή που στα Τίρανα ένας εκ’ της ομάδας των Ρουμανιζόντων Βλάχων της Αλβανίας διάβαζε την ανακοίνωση ίδρυσης του σχηματισμού, στις Βρυξέλλες ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρουμανίας απειλούσε να θέσει βέτο για την απόρριψη της αίτησης της Σερβίας να πάρει το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ χώρας. Την πίεση αυτή ο Ρουμάνος επικεφαλής της διπλωματίας την άσκησε προκειμένου να αναγνωρίσει η Σερβία ως Ρουμανίζοντες τους περίπου 80000 Βλάχους που ζουν στη χώρα.

Από το βιβλίο ''Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής'' των Ν. Κατσάνη - Κ. Ντίνα.

Παραθέτουμε δυο αποσπάσματα (από τον Πρόλογο και την Εισαγωγή - δείτε τις φώτο αριστερά) του βιβλίου ''Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής'' των γλωσσολόγων Ν. Κατσάνη και Κ. Ντίνα επειδή κάποιοι, διαρκώς, επικαλούνται το συγκεκριμένο βιβλίο... προσπερνώντας τις παρακάτω αξιοσημείωτες -και μάλλον δυσάρεστες γι'αυτούς- παρατηρήσεις. Ας δούμε λοιπόν τι αναφέρουν, αυτολεξεί, οι καθηγητές κι ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματα του: 

«Η σύνθεση μιας Κουτσοβλαχικής Γραμματικής αντιμετωπίζει πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα. Πρώτον γιατί η ελληνική επιστήμη μόλις από τη δεκαετία του '70 αρχίζει με τρόπο αυστηρά επιστημονικό να ερευνά την Κουτσοβλαχική και τις διάφορες ποικιλίες της που ομιλούνται στον ελληνικό χώρο και δεύτερον γιατί η παλαιότερη βιβλιογραφία, πάντοτε σχεδόν, συνεξέταζε την Κουτσοβλαχική με την Δακορουμανική (=Ρουμανική) και ελάχιστα ενδιαφερόταν για την αυτοτέλεια της πρώτης.

Μια Γραμματική της Κουτσοβλαχικής σήμερα, όπως αναφέρεται και παρακάτω, παρουσιάζει περισσότερο επιστημονικό ενδιαφέρον παρά χρηστικό. Στοχεύει στην αποτύπωση της Γραμματικής δομής του δεύτερου γλωσσικού κώδικα ενός εκλεκτού τμήματος του Ελληνισμού, των Βλαχόφωνων Ελλήνων. 

Μολονότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται κάποια κίνηση, μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, για την υποστήριξη των ολιγότερο ομιλούμενων γλωσσών έχουμε τη γνώμη ότι η γλωσσική επιστήμη έχει προδικάσει με ακρίβεια την τύχη αυτών των ομιλητών: μοιραία οδηγούνται στην εξαφάνιση του δεύτερου γλωσσικού τους κώδικα αφού, στο μεταξύ, έλειψαν και οι αντικειμενικές συνθήκες που τον συντηρούσαν όπως π.χ  ιδιαίτερες ασχολίες, κοινωνικές δομές, γεωγραφική απομόνωση κ.λπ.

Οι δίγλωσσοι πληθυσμοί, επιγέννημα των ιστορικών συνθηκών, προσφέραν σ' όλους τους τομείς της εθνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής της Ελλάδας ανεκτίμητες θυσίες και πολύτιμες υπηρεσίες. Έτσι, η καταγραφή των γλωσσικών και πολιτιστικών τους συστατικών δεν αποτελεί μόνο ιστορική επιταγή αλλά και παρακαταθήκη για την σύγχρονη νεοελληνική ζωή».

Η Σαρμανίτσα της Ηπείρου

Γυναίκα της Ηπείρου 

με ξύλινη κούνια - 1913

Σαρμανίτσα: Είδος κούνιας που 

χρησιμοποιείτο στην περιοχή της Ηπείρου

Είναι μικρό ξύλινο φορητό κρεβατάκι, καμωμένο από τρεις κοντόπλατες σανίδες καρφωμένες σε σχήμα σκαφιδιού και στερεωμένες σε δύο τέτοιες κάθετες με στρογγυλή βάση, πλατύτερη και πιο ψηλή προς το κεφάλι και χαμηλότερη των ποδαριών η άλλη. Υπήρχαν σαρμανίτσες σκέτες, άλλες χρωματισμένες με διάφορα επάνω στολίσματα, όπως λουλούδια κ.α. Εκεί μέσα τυλιγμένο στα σπάργανά του, σε τρόπο που μόνο το κεφάλι μένει κάπως ελεύθερο, ξαπλώναν το μικρό πάντοτε ανάσκελα. Αφού το έδεναν με μια ειδική μάλλινη παρδαλή τριχιά (φασκιά) που την περνούν πολλές φορές στις τρύπες που υπάρχουν επίτηδες στις ημικυκλικές πλαϊνές σανίδες, έτσι που να είναι αδύνατο να λυθεί από μοναχό του, το σκεπάζανε. Ήταν τόσο καλά στερεωμένο στη σαρμανίτσα, το μωρό ώστε πολλές φορές οι μανάδες βύζαιναν το μωρό στρέφοντας ελαφρώς αυτήν και το σώμα τους, χωρίς να ελευθερωθεί το μωρό. Για να μη πουμπωθεί (σκάσει) το μωρό, υπήρχε πάνω απ΄το κεφάλι του (εξάρτημα της κούνιας) ειδικό ξύλινο στεφάνι που το έλεγαν «κρόθο». ‘Ετσι το μωρό ανάπνεε και κοιμόταν άνετα και κουνώντας το η μάνα του νανουρίζοντας ταυτοχρόνως, αποκοιμιόταν. Το κούνημα της σαρμανίτσας γινόταν και με τα πόδια, όταν η μάνα είχε πιασμένα τα χέρια με γνέσιμο, μπάλωμα, ή πλέξιμο.

Αλέξανδρος Ι. Σβώλος (1892-1956)

Αλέξανδρος Ι. Σβώλος

Ο Αλέξανδρος Ι. Σβώλος ήταν διαπρεπής Έλληνας νομικός και πολιτικός. Κατά την περίοδο της Κατοχής, διετέλεσε πρόεδρος («πρωθυπουργός») της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ, γνωστής και ως «Κυβέρνησης του Βουνού»).

Γεννήθηκε το 1892 στο Κρούσοβο (Kruševo) της Δυτικής Μακεδονίας. ή στην περιοχή Μοριχόβου * της Βορειοδυτικής Μακεδονίας (σημερινή ΠΓΔΜ). Οι γονείς του, Ιωάννης και Θάλεια, ήταν βλάχικης καταγωγής. Σπούδασε για δύο χρόνια νομικά στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως (1911-1912) και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έχοντας ως δάσκαλό του τον διαπρεπή Έλληνα συνταγματολόγο Ν. Ν. Σαρίπολο. 

Ο Σβώλος εξελέγη το 1929 τακτικός καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, διαδεχθείς τον Ν. Ν. Σαρίπολο. Κράτησε την έδρα του Συνταγματικού Δικαίου μέχρι το 1946. Εν τω μεταξύ, παύθηκε τρεις φορές, το 1935, το 1936 και το 1944, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Το 1946 επαύθη οριστικώς, αφού κατηγορήθηκε ως "ελληνόφων καθηγητής και αποστάτης της εθνικής ιδέας"! Υπήρξε από τους πρώτους οι οποίοι συνελήφθησαν κατά την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Την τετραετία 1936-1940 εκτοπίσθηκε από τη Δικτατορία Μεταξά στην Ανάφη, Μήλο, Νάξο και Χαλκίδα. 

Οι νομικές του μελέτες, ακόμη και από την επιλογή της θεματογραφίας, αντανακλούν τον κοινωνικό προσανατολισμό της σκέψης του και το ενδιαφέρον του για τα δικαιώματα συλλογικής δράσης. "Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και το δίκαιον των σωματείων" (1915), διατριβή, με την οποία ανεκηρύχθη διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. "Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις κατά το δημόσιον ημών δίκαιον" (1916). "Η αναγκαστική απαλλοτρίωσις προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργών" (1917). Το 1928 δημοσιεύει το ριζοσπαστικό έργο του "Το Νέον Σύνταγμα και αι βάσεις του Πολιτεύματος". 

Μοναστηριώτες ποιητές

Μοναστήρι

Ντίνου Χριστιανόπουλου: Μοναστήρι. Ελληνικές εκδόσεις 1910-1913. 

Φλώρινα. Λογοτεχνικές εκδόσεις 1932-1950. Καταγραφή - Προσωπογραφία, «Πρέσπες 1996», σελ. 54.

Το Μοναστήρι (ή Βιτώλια ή νυν Bitola της πΓΔΜ) έδωσε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα έναν διαπρεπή μουσουργό, τον Δημήτριο Στεργίου Λάλλα, που αξιώθηκε να διατελέσει ­ ο μόνος Ελληνας! ­ μαθητής και φίλος του Βάγκνερ. Το σωζόμενο έργο του Εδωσε, ουχ ήττον, δύο ποιητές, που ο ένας έγινε γνωστός από τα αθηναϊκά έντυπα (Εμπρός, Σκριπ, Αστυ κ.ά.) της ίδιας εποχής, τον Γ. Θ. Σαγιαξή ή Σαϊκτσή (1874-1942), που «πολιτογραφήθηκε από χρόνια και ως ποιητής της Θεσσαλονίκης μαζί με τον νεότερο Α. Ριάδη» και πρέπει να αναγνωρισθεί ως «εισηγητής της νεότερης ποίησης στη Θεσσαλονίκη και φορέας της αλλαγής», κατά τον συστηματικό μελετητή του Κώστα Ν. Πλαστήρα. Ο άλλος ποιητής είναι ο Π. Ν. Κυριαζής (1878-1925) ­ κυρίως όμως έχουμε τον διηγηματογράφο του Μακεδονικού Αγώνα Γεώργιο Χρ. Μόδη (πέραν των πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος, ο Γ. Μόδης, υπουργός της ΕΚ, ο Δ. Μακρής, υπουργός της ΕΡΕ).

Τα παραπάνω αρκούν, ως νύξη για μερικούς από τους λόγους που οδήγησαν τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, ο οποίος εδώ και χρόνια συγκροτεί ένα μικρό ΕΛΙΑ Βορείου Ελλάδος από μόνος του, να ασχοληθεί και με τα εκδοτικά του Μοναστηρίου. Από τις κάμποσες σχετικές μελέτες που έχει ο ίδιος δημοσιεύσει, ενδεικτικά αναφέρω τις Ελληνικές εκδόσεις στη Θεσσαλονίκη επί Τουρκοκρατίας (1850-1912), Πρώτη καταγραφή το 1980 ή την πιο πρόσφατή του Λογοτεχνικά Περιοδικά Θεσσαλονίκης (1889-1954), Εισαγωγή - Βιβλιογραφία - Καταγραφή - Προσωπογραφία, μια έκδοση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της συμπρωτεύουσας (1995) που διεξοδικά την παρουσίασε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος στα Νέα.

Σοφοκλής Γκαρπολάς - «Ερμής», 13 Μαϊου 1875 : Η πρώτη ελληνική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης

Τρίτη 13 Μαϊου 1875 - Φύλλο 1ο 
Πηγή: εδώ

Καθοριστική η συμβολή των ελληνόφωνων εφημερίδων στην εθνική αφύπνιση!


H πρώτη –ιδιωτική– ελληνική  εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, εμφανίστηκε το 1875. Πρόκειται για την εφημερίδα «Eρμής» που την εξέδωσε ο Σοφοκλής Γκαρπολάς, ένας Έλληνας τυπογράφος, με βλάχικη καταγωγή και θερμή ελληνική συνείδηση.

Η έκδοση ελληνικών εφημερίδων, καθυστέρησε σημαντικά στη Θεσσαλονίκη επειδή το τουρκικό απολυταρχικό καθεστώς αντιδρούσε στην χορήγηση αδειών αφού θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η εφημερίδα «Eρμής» έξι χρόνια αργότερα μετονομάστηκε σε «Φάρο της Mακεδονίας» κι από το 1895 σε «Φάρο της Θεσσαλονίκης», συνέχισε δε να εκδίδεται από τα παιδιά πλέον του εκδότη, με παύσεις, με διώξεις, με καταδίκες και με οικονομικά προβλήματα μέχρι το 1912, λίγους μήνες πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Aρχικά κυκλοφορεί δύο φορές την εβδομάδα και η τιμή της ετήσιας συνδρομής, σε τοπικό επίπεδο, ήταν τρία αργυρά μετζήτια ενώ για το εξωτερικό διπλάσια.

H συμβολή των εφημερίδων του Γκαρπολά ήταν σημαντική και καθοριστική για τη διάδοση του εθνικού φρονήματος των σκλαβωμένων κατοίκων και στους αγώνες τους για την ελληνικότητα της Mακεδονίας. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η έκδοση της εφημερίδας συνέπεσε με τις αποφάσεις των Συνεδρίων του Aγίου Στεφάνου και του Bερολίνου για τη Mακεδονία και τις προσπάθειες της Eξαρχίας για τον εκβουλγαρισμό της περιοχής.

Πετρολούκας Χαλκιάς - Ο ζωντανός θρύλος της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής!

Πετρολούκας Χαλκιάς

Ο Πέτρος (Πετρολούκας) Χαλκιάς είναι μουσικός, μέλος μιας οικογένειας ξακουστής για την συνεισφορά της στην ελληνική παραδοσιακή μουσική. Γεννήθηκε στο Δελβινάκι της Ηπείρου το 1934 και ασχολήθηκε με την τέχνη του κλαρίνου που ήταν παράδοση στην οικογένειά του.

Ο Πετρολούκας Χαλκιάς άρχισε την ενασχόλησή του με το κλαρίνο στην ηλικία των 11 ετών, σε πείσμα της άρνησης του πατέρα του ο οποίος ήταν επίσης μουσικός, και μαθήτευσε δίπλα στον Φίλιππα Ρούντα (επονομαζόμενο το καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου) με την βοήθεια του οποίου έκανε και την πρώτη του δημόσια εμφάνιση στην ηλικία αυτή.

Ύστερα από το γεγονός αυτό πηγαίνει στην Αθήνα όπου παίζει μαζί με τον πατέρα του και κάνει και την πρώτη ραδιοφωνική του εμφάνιση. Το 1960 μεταναστεύει στην Αμερική όπου παραμένει 20 χρόνια και διαδίδει την παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας.

Το 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Παίζει σε γνωστά μουσικά κέντρα, σε συναυλίες, εμφανίζεται σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και συμμετέχει σε ηχογραφήσεις και δίσκους με γνωστούς καλλιτέχνες.

Βλάχικες λιχουδιές από το Λιμνοχώρι Φλώρινας

Η Πρωτοχρονιάτικη πίτα με τα ''σημάδια''

Άψητη ακόμη...

Ψαλλίδα Βούλα

Νηπιαγωγός

Πρωτοχρονιάτικη τυρόπιτα

Την συγκεκριμένη τυρόπιτα την κόβουμε μετά τον εκκλησιασμό της 1ης Ιανουαρίου. Σε άλλες περιοχές αντί για τυρόπιτα φτιάχνουν κρεατόπιτα ή τραχανόπιτα γλυκιά. 

Στην πίτα μέσα βάζουμε το νόμισμα, το μάσου νιίκου (μαντρί μικρό), το μάσου μάρι (μεγάλο μαντρί), τη στιούα (σπίτι) και το κουρίγκου (γκλίτσα)... όλα τα κάνουμε με ξυλαράκια. Όποιος βρει το νόμισμα είναι ο τυχερός της χρονιάς, όποιος βρει την γκλίτσα θα φυλάει για τη χρονιά αυτή το κοπάδι, όποιος βρει το σπίτι, θα είναι ο νοικοκύρης του σπιτιού, όποιος βρει το μικρό μαντρί θα έχει στην αποκλειστικότητα του μόνο τα αρνιά, και τέλος όποιος βρει το μεγάλο μαντρί θα 'ναι αρχηγός στα πρόβατα. Η τυρόπιτα αυτή είναι φτιαγμένη με πολλά φύλλα γύρω στα 30.

Βάζουμε σε μια λεκανίτσα αλεύρι, λίγο αλάτι, λίγο ξύδι και περίπου 1 και 1/2 νερό και τα ζυμώνουμε όλα αυτά μαζί. Αφήνουμε τη ζύμη να "σταθεί" για περίπου 1 ώρα. Στη συνέχεια τη χωρίζουμε σε μικρές μπάλες όσα και τα φύλλα που θέλουμε να ανοίξουμε με τον πλάστη σε αλευρωμένη επιφάνεια και το μέγεθος τους να είναι ίδιο με αυτό του ταψιού. Απλώνουμε 3 φύλλα σε λαδωμένο ταψί, λαδώνοντας τα ένα ένα και πασπαλίζουμε με τυρί. Η διαδικασία αυτή  επαναλαμβάνεται μέχρι να τελειώσουμε όλα τα φύλλα. Καλύπτουμε με τα τελευταία 3 φύλλα λαδώνοντας τα ένα ένα και γυρνάμε τις άκρες του προς τα μέσα. Για την επάλειψη των φύλλων χρησιμοποιούμε 2 κουταλιές βούτυρο λιωμένο και 2 κουταλιές λάδι. Παλιά ψήναμε τα φύλλα στο τσιρκέου (σάτσι). Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 1 ώρα περίπου.

Νέο Δ.Σ. και Ελεγκτική Επιτροπή για την ΠΟΠΣΒ

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο καθώς και Ελεγκτική Επιτροπή προέκυψαν από την προχθεσινή εκλογική διαδικασία που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα για την Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων.

Οι αρχαιρεσίες που περιλάμβαναν Γενική Συνέλευση, απολογισμό του απερχόμενου Δ.Σ. καθώς και τοποθετήσεις μελών, διεξήχθησαν σε καλό κλίμα στην αίθουσα του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου της πόλης μιας και η επίσημη έδρα της ομοσπονδίας είναι η Θεσσαλική πόλη όπου ζουν και εργάζονται χιλιάδες Βλάχοι.

Για δεύτερη συνεχόμενη θητεία στην προεδρεία της Π.Ο.Π.Σ.Β. θα βρίσκεται ο Μιχάλης Μαγειρίας ο οποίος έκοψε πρώτος το νήμα των εκλογών συγκεντρώνοντας συνολικά 142 ψήφους. Μεγάλη όμως τελικά υπήρξε και η συμμετοχή Τρικαλινών υποψηφίων στις προχθεσινές εκλογές μιας και από τους έξι συνολικά που έθεσαν υποψηφιότητα εκλέχτηκαν οι πέντε οι οποίοι και θα εκπροσωπούν για την επόμενη διετία – μέχρι το 2014 – τους συλλόγους των Βλάχων του νομού μας.

Δεύτερη η ΦΑΤΑ

Αισθητή όμως ήταν και η παρουσία της Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητας Τζούρτζιας Αθαμανίας (ΦΑΤΑ) στις εκλογές μιας και η πρόεδρός της Αποστολία Κούτσια εκλέχτηκε δεύτερη κατά σειρά ψήφων μετά τον κ. Μαγειρία συγκεντρώνοντας συνολικά 104 σταυρούς.

Ειδικότερα η κατάταξη των υποψηφίων έχει ως εξής (εκλέγονται οι 11 πρώτοι):

Δάρβαρης Δημήτριος [1757, Κλεισούρα δυτικής Μακεδονίας – 1833, Βιέννη]

Οικία οικογένειας Δάρβαρη στο
Ζέμουν/Σεμλίνο

Ε. ΑΜΥΓΔΑΛΑΚΗ
Α. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Δημήτριος Δάρβαρης υπήρξε λόγιος με ευρεία πανεπιστημιακή μόρφωση και σημαντικό συγγραφικό έργο, αποτελούμενο κυρίως από μεταφράσεις και άλλα εγχειρίδια εκπαιδευτικού χαρακτήρα.

Γιος του Νικολάου Δάρβαρη, ενός ευκατάστατου εμπόρου εγκατεστημένου στο Σεμλίνο της Ουγγαρίας, γεννήθηκε στην Κλεισούρα της δυτικής Μακεδονίας προς τα μέσα του 18ου αιώνα. Διδάχθηκε τα στοιχειώδη γράμματα στη γενέτειρά του και όταν έγινε δώδεκα ετών μετέβη με τον αδελφό του Ιωάννη στο Σεμλίνο για να σπουδάσει [Γιομπλάκης, 1971: 315]. Παρόλο που η οικογένειά του τον προόριζε ως διαχειριστή της εμπορικής της επιχείρησης, ο νεαρός Δάρβαρης δεν φαινόταν να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των γονιών του καθώς παρουσίαζε μια έμφυτη τάση στα γράμματα.

Έτσι, στάλθηκε στην ελληνοσλαβική σχολή της Σούρμας, στην πόλη του Σιρμίου Ρούμαν, προκειμένου να καλλιεργήσει την έφεσή του στις θεωρητικές σπουδές. Εκεί παρέμεινε τρία χρόνια και διδάχθηκε την ελληνική, σλαβική και βουλγαρική γλώσσα παράλληλα με ιστορία και γεωγραφία [Γιομπλάκης, 1971: 317]. Χαρακτηριστική υπήρξε η κλίση του στη γλωσσομάθεια και οι πολύ καλές επιδόσεις του, τις οποίες αναγνώρισαν οι καθηγητές του και τον προέτρεψαν να συνεχίσει τις σπουδές του στο Neusatz. Στο εκπαιδευτικό αυτό ίδρυμα διδάχθηκε επιπλέον αρχαία ελληνικά από τον φημισμένο Καστορινό Γεώργιο Λεοντιάδη. Όταν ολοκλήρωσε τη φοίτησή του επέστρεψε στο Σεμλίνο για να παρακολουθήσει τα μαθήματα του ιατροφιλοσόφου Κωνσταντίνου Ιωαννίτη. Το 1777 αναχωρεί για το Βουκουρέστι προκειμένου να σπουδάσει φιλοσοφία στην Ακαδημία της πόλης, όπου και του δίνεται η δυνατότητα να εκτεθεί στη διδασκαλία των διακεκριμένων Μανασή Ηλιάδη και Θεοδόσιου Σιλιστριανού [Γιομπλάκης, 1971: 317]. Τρία χρόνια αργότερα μετέβη στη Βιέννη, όπου με τη μεσολάβηση του αδελφού του Ιωάννη συναντήθηκε με τον δάσκαλο Θωμά Μανδακάση. Με υπόδειξη του τελευταίου γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της γερμανικής πόλης Halle και παρέμεινε εκεί για τα επόμενα τέσσερα χρόνια περίπου παρακολουθώντας τις διαλέξεις του φιλοσόφου J.B. Eberhard και του μαθηματικού W. Karsten [Γιομπλάκης, 1971: 317]. Ακολούθως, θα εμπλουτίσει το γνωστικό του πεδίο με φιλολογικά και φιλοσοφικά μαθήματα στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και με ενδιάμεσο σταθμό τη Βιέννη θα καταλήξει στο Σεμλίνο. Εκεί, και για τα επόμενα εννέα περίπου χρόνια, θα αναλάβει την διεύθυνση του τοπικού ελληνικού σχολείου.

Το κείμενο 24 Συλλόγων που κατατέθηκε στην Γ.Σ. της ΠΟΠΣΒ και υπερψηφίστηκε

Το κείμενο 24 Συλλόγων που κατατέθηκε στην Γ.Σ. της ΠΟΠΣΒ και υπερψηφίστηκε  από όλους (πλην 7 λευκών), με το οποίο καθορίζονται οι προτεραιότητες του νέου Δ.Σ σχετικά με την αήθη και προκλητική προσπάθεια του λεγόμενου «Συμβουλίου των Μακεδονοαρμάνων» και των συνοδοιπόρων του να προσεταιριστούν Ελληνοβλαχικούς Συλλόγους.

Αγαπητοί συμπατριώτες - μέλη της Γ.Σ.

Τα τελευταία χρόνια, αλλά κυρίως με μεγάλη έξαρση την τελευταία τετραετία, εμφανίστηκε ένα αξιοπερίεργο, όσο και φαιδρό φαινόμενο. Πρόκειται για μία οργανωμένη προσπάθεια, με στόχο να αλλοιωθεί η ταυτότητα της λατινόφωνης (βλαχόφωνης) ρωμιοσύνης και να αμφισβητηθεί το ότι η Ελλάδα αποτελεί την ιστορική κοιτίδα και το διαχρονικό μητροπολιτικό κέντρο της. 

Αιχμή του δόρατος και πρωτοστάτης αυτών των θλιβερών ενεργειών, είναι το λεγόμενο «Συμβούλιο των Μακεδονοαρμάνων», που εκμεταλλευόμενο την διοικητική αστάθεια που εμφανίστηκε από τα γνωστά ζητήματα της διετίας 2007-2009 και υποστηριζόμενο από κάποιες ομάδες και περιστασιακές συμμαχίες «προθύμων» ατόμων, καθώς και την ανοχή ή και διακριτική αποδοχή κάποιων ελάχιστων συλλόγων βλάχων ανά τα Βαλκάνια, προωθεί με κάθε τρόπο ανιστόρητες και προκλητικές θέσεις περί ύπαρξης και θεσμοθέτησης βλαχικής «μειονότητας» στα Βαλκάνια.

Το θέμα δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία και θα ήταν ανάξιο λόγου να ασχοληθεί κανείς με τέτοιες γελοιότητες, εάν αυτό το λεγόμενο «Συμβούλιο των Μακεδοναρμάνων», στην απέλπιδα αυτή προσπάθειά του να διαρρήξει το συμπαγές εθνικό μέτωπο του λατινόφωνου ελληνισμού, δεν χρησιμοποιούσε κάθε αθέμιτο μέσον, για να πετύχει τους σκοπούς του. Η εμφανής οικονομική στήριξη των «Μακεδοναρμάνων» από από κέντρα που το χρηματοδοτούν αφειδώς, τους δίνει την ευκαιρία να προβαίνουν σε έντονη χρήση των ηλεκτρονικών και κλασσικών μέσων μαζικής επικοινωνίας (τηλεοράσεις, διαδικτυακούς ιστότοπους και ιστοσελίδες, εκτυπώσεις και εκδόσεις βιβλίων κλπ.), καθώς και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να στρεβλώσουν προπαγανδιστικά υπεραιωνόβιες ιστορικές αλήθειες.

Ο Μέγας Σχολάρχης Μαργαρίτης Γ. Δήμιτσας

Πορτραίτο το οποίο απεικονίζει τον 
Μαργαρίτη Γ. Δήμιτσα σε ώριμη ηλικία. 
Πηγή: Ι.Μ.Μ.Α

Ο Μαργαρίτης Γ. Δήµιτσας (1829-1903) ήταν Μοσχοπολίτικης καταγωγής και γεννήθηκε στην Αχρίδα της Δυτικής Μακεδονίας το 1829, όπου έλαβε την εγκύκλια µόρφωση, ενώ αργότερα κατέβηκε στη Αθήνα για να φοιτήσει σε γυµνάσιο της πρωτεύουσας.

Στην Αθήνα παρακολούθησε µαθήµατα στη Φιλοσοφική Σχολή το χρονικό διάστηµα 1846-1849 µε την οικονοµική βοήθεια του Μητροπολίτη Αχριδών Διονυσίου και ορισµένων συγγενών του. 

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στην γενέτειρα του το 1850, όπου ανέλαβε ως πτυχιούχος φιλόλογος τη διεύθυνση του δηµοτικού σχολείου σε ηλικία είκοσι ενός ετών. Λόγω της ύπαρξης µεγάλου αριθµού ξενόφωνων µαθητών ο Δήµιτσας εφάρµοσε µάλιστα στη διδασκαλία της ελληνικής τη µέθοδο που χρησιµοποιούσαν την εποχή εκείνη οι Γάλλοι για να διδάσκουν γαλλικά στους αραβόφωνους κατοίκους της Αλγερίας και των άλλων αποικιών τους. Όµως το συµβόλαιό του µε την κοινότητα δεν ανανεώθηκε λόγω των εσωτερικών της διενέξεων στις οποίες εµπλέκονταν συγγενείς του. 

Το επόµενο έτος (1851) αναλαµβάνει τη διεύθυνση του οκτατάξιου σχολείου στο Μοναστήρι που αποτελούνταν από ένα τετρατάξιο δηµοτικό, ένα τριτάξιο ελληνικό σχολείο και µία τάξη γυµνασίου. Παράλληλα µε τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα πρωτοστατεί µαζί µε άλλους γνωστούς Δυτικοµακεδόνες εκπαιδευτικούς, όπως ο Αναστάσιος Πηχιών, ο Σεραφείµ Ματλής και ο Νικόλαος Χαλκόπουλος, στην ίδρυση ενός συλλόγου που κάτω από την προσχηµατική ονοµασία "Καζίνο" αναπτύσσει τυπικά µεν φιλολογικές, ουσιαστικά όµως πατριωτικού περιεχοµένου δραστηριότητες.

Ο Δήµιτσας διακόπτει την καθηγητική του σταδιοδροµία το Νοέµβριο του 1859, οπότε µεταβαίνει στο Βερολίνο για να τελειοποιήσει τις σπουδές του. Εκεί εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου (Friedrich-Wilhelm University) και παρακολουθεί µαθήµατα επί τρία εξάµηνα χωρίς όµως να πάρει διδακτορικό τίτλο σπουδών. Από το πρόγραµµα των µαθηµάτων που επέλεξε αλλά κυρίως από τους καθηγητές που άκουσε µπορεί κανείς να υποθέσει βάσιµα ότι η µετεκπαίδευσή του στη Γερµανία απέβλεπε στην καλύτερη προετοιµασία του για την επιστηµονική του ενασχόληση µε την Ιστορία και τη Γεωγραφία της Αρχαίας Μακεδονίας, καθώς επίσης και µε τις επιγραφές της. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκεί άκουσε επί τρία εξάµηνα τον περίφηµο φιλόλογο Augustus Boeckh, µεταξύ των άλλων ιδρυτή του Corpus των Ελληνικών Επιγραφών (Corpus Inscriptionum Graecarum) που την εποχή εκείνη ολοκληρωνόταν η έκδοσή του, και επί ένα εξάµηνο τον ονοµαστό αρχαιο ιστορικό Gustav Droysen, πρωτοπόρο µελετητή της ελληνιστικής εποχής. 

Από την ''Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής'' των Ν. Κατσάνη και Κ. Ντίνα αναφορικά με το έργο του Μ. Μπογιατζή "Γραμματική Ρωμανική, ήτοι Μακεδονοβλαχική"

Από την ''Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής'' των γλωσσολόγων Ν. Κατσάνη και Κ. Ντίνα, σελ. 15-16, αναφορικά με το... πολυδιαφημισμένο από κάποιους έργο του Μ. Μπογιατζή "Γραμματική Ρωμανική, ήτοι Μακεδονοβλαχική", Βιέννη 1813.

Συγκεκριμένα, αναφέρουν τα εξής (δείτε φώτο αριστερά):

Το έργο του Μ. Μπογιατζή, Γραμματική Ρωμανική ήτοι Μακεδονο-βλαχική, Βιέννη, 1813, μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη κατεξοχήν Γραμματική της ΚΒ συνθεμένη σύμφωνα με τα κλασικά πρότυπα των Γραμματικών έργων της εποχής. Είναι γραμμένη στα Ελληνικά και στα Γερμανικά. Μετά από σύντομη εισαγωγή όπου διαφαίνεται η πρόθεση του συγγραφέα για την ενοποίηση της ΚΒ με την Δακορουμανική, ασχολείται με το φθογγολογικό, δηλαδή τη γραφή και την προφορά των φθόγγων, τα συμφωνικά πάθη κλπ. Στο μορφολογικό μέρος πραγματεύεται τα μέρη του λόγου κατά την παραδοσιακή τους διαίρεση και τέλος δίνει ορισμένες πληροφορίες που αφορούν την σύνταξη της ΚΒ. Το έργο τελειώνει με την παράθεση ΚΒ κειμένων και διαλόγων με παράλληλη μετάφραση τους στα Ελληνικά και Γερμανικά. Εάν θέλουμε να αξιολογήσουμε το έργο του Μπογιατζή σχετικά με το πόσο αντιπροσωπεύει την ΚΒ γλώσσα, μπορούμε να αναφέρουμε την σχετική κρίση του Th. Capidan, Aromanii, 1932, 79

«Η γλώσσα του Μπογιατζή είναι διάστικτη από δακορουμανισμούς, νεολογισμούς και προσωπικές κατασκευές οι οποίες δύσκολα αναγνωρίζονται από τους γνώστες του ΚΒ ιδιώματος. Εξαιτίας αυτής της ανάμειξης ξένων τύπων του διαλεκτικού λεξιλογίου και της τάσης του συγγραφέα να δώσει στη γλώσσα μια πιο λόγια μορφή, η φράση του εμφανίζεται πολύ ασαφής».

Ο "μη στρατευμένος" επιστήμονας Thede Kahl...

Πηγή: Οι Βλάχοι της Πίνδου

Ο Thede Kahl στο βιβλίο του «Για την ταυτότητα των Βλάχων. Εθνοπολιτισμικές προσεγγίσεις μιας βαλκανικής πραγματικότητας» [Πρόκειται για έκδοση του Κέντρου Μειονοτικών ομάδων (ΚΕΜΟ), Αθήνα 2009, της οποίας, βέβαια, είναι μέλος]  στην σελ 162 μόνο που δε μαλώνει τους βλαχόφωνους Έλληνες που δεν αισθάνονται ως μειονότητα στην Ελλάδα... και λίγο ή πολύ υποστηρίζει ότι η υπαγωγή τους σε καθεστώς μειονότητας θα πρέπει να γίνει με το ζόρι (!!!). 

(Δείτε την πρώτη φώτο αριστερά)
Συγκεκριμένα, με περισσό θράσος τονίζει τα εξής:

''Αλλά εάν οι Αρμάνοι κατηγοριοποιούνται ως μειονότητα στα Βαλκάνια, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και στην Ελλάδα, ακόμη κι αν εκείνοι το αρνούνται.'' (!!!) καθώς επίσης: 

''Κι όσοι αρέσκονται να χρησιμοποιούν τη φράση βλαχόφωνοι Έλληνες, ας έχουν υπόψη τους ότι στο μεταξύ μάλλον θα έπρεπε να γίνεται λόγος για ελληνόφωνους Βλάχους'' (!!!)

Σύμφωνα με τον Γερμανό ''λαμπρό επιστήμονα" Thede Kahl o οποίος έκανε πολυετή έρευνα στα βλαχοχώρια της Πίνδου, το Ρουμελιώτικο τσάμικο "ο ήλιος" είναι... βλάχικος χορός (!!!) 
(Δείτε το πρώτο βίντεο).

Δημοτικά τραγούδια των βλαχόφωνων (15)

Κοπή πίττας της ΠΟΠΣΒ (22/1/2012)
Πηγή: Vlachophone Hellenism (Άλμπουμ)

Στο σημερινό σημείωμά μας τελειώνουμε την αναφορά μας για τα τραγούδια των βλαχοφώνων, αποδεικνύοντας με συντριπτικά στοιχεία και ντοκουμέντα το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι βλαχόφωνοι τραγουδούν περισσότερο στην ελληνική γλώσσα. Αφορμή για την δημοσίευση των σημειωμάτων στάθηκε η έκδοση τραγουδιών και cd από διαφόρους αποκλειστικά στην αρωμουνική (βλάχικα). Δεν είμαστε κατά των εκδόσεων αυτών, ούτε κατά των βλάχικων, απλά σε αυτές τις εκδόσεις πρέπει να αναφέρεται η αλήθεια, διότι, αυτοί οι οποίοι δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, θα μείνουν με την εντύπωση ότι οι βλαχόφωνοι τραγουδούν μόνο στην αρωμουνική.

Η καθημερινή, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των βλαχοφώνων αποτυπώνεται σε ελληνικούς στίχους. Ελληνικά τραγουδούν και οι επαγγελματίες βοσκοί τις ενασχολήσεις τους ή τους καημούς τους. Οι Δημ. Οικονομίδης-Σπ Περιστέρης καταγράφουν στην Σαμαρίνα της Δ. Μακεδονίας ένα ποιμενικό, το οποίο έχει ως εξής:

Πότε θα έρθη η άνοιξη, λουλούδι μ’ του Μαγιού, ωρέ,

του Μάη του καλοκαίρι-καλοκαιρ’νέ μ’ αέρα,

να βγουν οι βλάχοι στάϊ βουνά, λουλούδι του Μαγιού, ωρέ, 

να βγουν οι βλα- κ’οι βλαχοπούλες- καλοκαιρ’νέ μ’αέρα, 

να βγουν τα λάγια πρόβατα με τ’αργυρά κουδούνια, 

να βγω κ’εγώ κι –ο μαύρος μου ν’αδράξω μια βλαχούλα 

να τη φορέσω μάλαμα, να τη φορτώσω ασήμι, 

να κάθομαι να τη ρωτώ ‘πώς πιάνεται η αγάπη’ 

-‘Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει 

κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δεν βγαίνει’. 

(Ακαδημία Αθηνών, Γ, 369) 

Δημοτικά τραγούδια των βλαχόφωνων (14)

Πηγή: Goga Mishiu (Άλμπουμ)

Στην εξέγερση του 1878, οι βλαχόφωνοι επιζητούν την απελευθέρωση των ελληνικών περιοχών και την ενσωμάτωσή τους στο μικρό βασίλειο του Δομοκού, παρά το γεγονός ότι η ρουμανική προπαγάνδα (βλ. Ελευθερία Ι. Νικολαϊδου, ’Η στάση της ρουμανικής προπαγάνδας στην προσάρτηση της Ηπείρου-Θεσσαλίας στην Ελλάδα’, Ιωάννινα 1984) το αντιμάχονταν. 

Εκείνο το πνεύμα συμπυκνώνεται σε δημοτικό τραγούδι αποκλειστικά στην ελληνική γλώσσα, που έχει ως εξής:

Φλεβάρης δεν κουσούργιασε, Μάρτης δεν εμπήκε,

κι όλη η Βλαχιά μαζώχθηκε να φέρει το Ρωμαίϊκο.

Στον άγιο Πάντα βγήκανε ψηλά στο καραούλι

και τον Δεσπότη λέγανε και στον Δεσπότη λένε:

Δεσπότη δος μας την ευχή, δος μας την ευλογία,

τους Τούρκους να βαρέσουμε τα άγρια θηρία. 

(Γ. Μόδη, ο Μακεδονικός και η νεώτερη μακεδονική ιστορία ΕΜΣ, Θεσ/νίκη 1967, του ίδιου Μακεδονικές ιστορίες, 12, Αθήνα 1969, 29. Γ. Χ. Χιονίδη, οι ανέκδοτες αναμνήσεις του Γιώτη Ναούμ για τους βλάχους της Ηπείρου και της Μακεδονίας στην διάρκεια του 19ου αιώνα και για την επανάσταση του 1898 στην Μακεδονία, Θεσ/νίκη 1984, 91-92).

Propaganda about the Vlachs

Για ελληνικά: 

Προπαγάνδα με τους Βλάχους

By Nikolaos I. Mertzos *

Source: Kathimerini, 08.03.2012

Recently Romania blackmailed Belgrade into recognising a “Vlach Minority” in Serbia, while Romanian propaganda continues – not least in Greece. As well known, immediately following its creation, Romania during at least 73 continuous years between 1870-1943 spent whole rivers of gold trying to convince Vlach-speaking Greeks that they “are Romanians”, but failed miserably. The few exceptions only serve to confirm the rule. Since 1960 it continuous in softer tones this effort to corrupt, offering scholarships and other advantages to any young person from the Balkans who happens to come from a Vlach-speaking family, even a mixed one. It failed in Greece, but had success in FYROM and in Albania.

In our time, however, the issue is not limited only to Romanian propaganda. These last 25 years strong foreign centres have systematically been trying to achieve international recognition for a separate “Interregional Vlach Nation” in the Balkans, with corresponding minorities in each Balkan country. The purpose is obvious: internal strife and clashes within each people, destabilisation of each Balkan state and finally further splintering of the Balkan peninsula.

The Balkan peninsula is a critical geopolitical area because it controls the shortest route from and to the fields of the Kaspian and it controls the energetic security of the European Union, because it is traversed by energy pipelines, an area of antagonism between Washington and Moscow. For this reason the foreign centres call upon the fact that today there are Vlachs in Albania, Serbia, FYROM, Bulgaria, Romania and Greece. And this is absolutely true. However incontestable state archives, imperial orders, monuments, funerary markers, palaces, commercial centres and scientific works of foreign historians, not only for the Balkans but also for Austro-Hungaria, bear intemporal witness already from the 16th century, that all these Vlachs, with no exceptions, came from the famous Vlach villages of the greater Greek area, they were proud that they were Greeks, the cultivated and transmitted Greek education, transmitted the European Enlightenment, aided in a major way the fight to liberate the Nation and financially aided small Greece as soon as it was liberated. This incontestable evidence proves the national identity of the Vlach-speaking Hellenism of this Diaspora, with names and surnames, region of origin, profession and date of these Vlachs.

Ο Μακεδονικός Αγώνας (μέρος 2ο) : Από την ίδρυση των κομιτάτων στο Ίλιντεν (1894-1903)

Ο Ναός Κύριλλου και Μεθόδιου στην Ρέσνα (Ρέσεν) 

των Πρεσπών όπου έγινε το πρώτο 

συνέδριο της ΕΜΕΟ το 1894

Ο Μακεδονικός Αγώνας (Μέρος 1ο) - Τα πρόδρομα γεγονότα (1870-1893)

Η συνέχεια:

Η ίδρυση των Βουλγαρικών Κομιτάτων

Η κατάσταση στην Μακεδονία ήταν ήδη έκρυθμη από την ίδρυση της εξαρχίας το 1870. Όμως, η ίδρυση των βουλγαρικών κομιτάτων τη δεκαετία του 1890 θα μεταβάλλει ριζικά το σκηνικό υπερ της βουλγαρικής προπαγάνδας. Δημιουργήθηκαν αρκετές βουλγάρικες οργανώσεις που προσπαθούσαν να οργανώσουν τον επαναστατικό τους αγώνα με την αγορά και προμήθεια όπλων, την εκπαίδευση σε υποτιθέμενες λέσχες σκοποβολής, την διαξαγωγή συλλαλητηρίων και εράνων. Μια κορυφαία κίνηση έγινε το 1893 με την ίδρυση των Βουλγάρικων Μακεδονικών-Ανδριανοπολίτικων Επαναστατικών Επιτροπών (BMARC) από κύκλους δασκάλων του Βουλγάρικου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης. Η ίδια οργάνωση συνεδρίασε το 1894 στη Ρέσνα (Ρέσεν) των Πρεσπών, όπου διαμορφώθηκε η Κεντρική Επιτροπή (Central Κomitet) και οι βασικοί στόχοι της οργάνωσης, ενώ ως έδρα ορίστηκε η Σόφια. Εκ του Central Κomitet προήλθε και η ονομασία Σεντραλιστές, που αναφερόταν συχνά σε αυτή την οργάνωση. Τα μέλη της επιτροπής ήταν οι Χ. Τατάρτσεφ (πρόεδρος), Ν. Γκρούεφ, Γ. Ντέλτσεφ, Π. Ποπάρσωφ, Ι. Χατζηνικόλωφ, Χ. Μπαταντζίεφ και Α. Δημητρώφ, οι περισσότεροι βουλγαροδιδάσκαλοι στη Θεσσαλονίκη [1]. 

Ο βουλγαροδιδάσκαλος 

Ν. Γκρούεφ (1871-1906) 

αποτέλεσε μια από 

τις ηγετικές μορφές της ΕΜΕΟ

Οι πρωταρχικοί στόχοι της οργάνωσης τέθηκαν με σαφήνεια σε εκείνη τη συνεδρίαση από το στόμα του προέδρου της: ‘’Συζητήσαμε για μεγάλο διάστημα σχετικά με το σκοπό αυτής της οργάνωσης και τελικά προσδιορίστηκε ως η αυτονομία της Μακεδονίας με πρωτοβουλία του βουλγάρικου στοιχείου. Δεν μπορούσαμε να δεχτούμε τη θέση για άμεση προσάρτηση στη Βουλγαρία επειδή διαπιστώσαμε ότι θα συναντούσε μεγάλες δυσκολίες λόγω της αντίδρασης των Μεγάλων Δυνάμεων και των φιλοδοξιών των γειτονικών μικρών κρατών και της Τουρκίας. Σκεφτήκαμε ότι μια αυτόνομη Μακεδονία θα μπορούσε να ενωθεί ευκολότερα με τη Βουλγαρία στη συνέχεια και αν έρθει το χειρότερο, θα μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο ως ενοποιητικός σύνδεσμος μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Η περιοχή της Ανδριανούπολης, όσο θυμάμαι, δεν συμμετείχε στο πρόγραμμά μας και νομίζω η ιδέα να την προσθέσουμε στην αυτόνομη Μακεδονία ήρθε αργότερα.’’[2] Το 1896 η οργάνωση μετονομάστηκε σε Μυστική Μακεδονική-Ανδριανοπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση (SMARO) και το 1905 σε Εσωτερική Μακεδονική-Ανδριανοπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση (IMARO). Μετά την προσπάθεια πλήρους αποσύνδεσης της οργάνωσης με τη Βουλγαρία και τονισμού του ‘’μακεδονικού’’ στοιχείου απο γιουγκοσλάβους ιστορικούς μετονομάστηκε το 1920 σε ΕΜΕΟ, δηλαδή Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (IMRO), όνομα που επικρατεί έως σήμερα[3]. 
H EMEO λοιπόν κήρυττε κοινή δράση των χριστιανών ανεξαρτήτως εθνικότητας και γλώσσας εναντίον των Οθωμανών, με στόχο να προσελκύσει τους Έλληνες, τους ρουμανίζοντες Βλάχους και τους Αλβανούς χριστιανούς της Μακεδονίας.